کویت: تفاوت میان نسخه‌ها

کویت به دلیل قرار گرفتن در نهایی‌ترین نقطه شمال غربی خلیج فارس و همسایگی با سه کشور ایران، [[عربستان سعودی|عربستان]] و عراق اهمیت استراتژیکی دارد. وجود منابع معدنی و عظیم نفتی و کشف ذخایر گاز طبیعی در کویت نیز از دیگر ویژگی‌های این کشور است. <ref>موسوی، ص۲۱- ۲۰؛ سنان، ص۱۳۶-۱۳۵</ref> زبان رسمی در کویت عربی است<ref>مجتهدزاده، ص۵۷۳</ref> و اغلب مردم این کشور مسلمان‌اند.

امام‌خمینی در سال ۱۳۵۷ بعد از محدودیت‌هایی که دولت عراق دربارۀ فعالیت‌های سیاسی ایشان ایجاد کرد، و به دلیل نگرانی‌هایی که دربارۀ ایرانیان مقیم عراق داشت، تصمیم گرفت این کشور را به مقصد کویت ترک کند. اولویت ایشان برای هجرت، یکی از کشورهای مسلمان همسایه ایران مانند [[سوریه]] بود؛ اما به دلیل تیرگی روابط عراق و سوریه و احتمال ممانعت دولت عراق از سفر به آن کشور، تصمیم گرفت نخست به کویت برود و از آن‌جا رهسپار سوریه شود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ج۵، ص۳۰۰؛ ج۱۰، ص۱۹۵–۱۹۶؛ دعایی، مصاحبه، ج۲، ص۲۰۶</ref>

آگاهی [[رژیم پهلوی]] از قصد امام‌خمینی برای خروج از عراق، در حالی که ناآرامی‌های داخل ایران به اوج می‌رسید، نگرانی رژیم و تشکیل جلسه شورای امنیت ملی را در تاریخ ۱۰/۷/۱۳۵۷ در پی داشت. نتیجۀ این جلسه، رایزنی با دولت عراق از یک‌سو و امام‌خمینی از سوی دیگر برای به تعویق انداختن سفر ایشان بود.<ref>راعی گلوجه، مبارزات امام‌خمینی، ص۳۱؛ دعایی، مصاحبه، ج۲، ص۲۰۷</ref> این تلاش با اقدام امام‌خمینی ناکام ماند.

با اطلاع و اجازه امام‌خمینی، [[سیداحمد مهری|سیداحمد مُهری]] فرزند [[سیدعباس مهری|سیدعباس مُهری]] نماینده امام‌خمینی در کویت، دو دعوتنامه برای ایشان و [[سیداحمد خمینی]] با نام خانوادگی مصطفوی تهیه کرد. سیداحمد مهری به همراه برادرش [[سیدمحمدرضا مهری|سیدمحمدرضا]]، با دو خودروی سواری از کویت به نجف آمدند و دعوتنامه را تحویل دادند. <ref>فردوسی‌پور، خاطرات، ص۲۰۵–۲۰۶؛ دعایی، مصاحبه، ج۲، ص۲۰۶</ref> [[سیدمحمود دعایی]] نیز با توجه به روابط دوستانه‌ای که داشت، موفق شد بدون تحویل ویزای اقامت، برگه خروجی را دریافت کند.<ref>دعایی، مصاحبه، ج۲، ص۲۰۶–۲۰۷</ref>

مقامات امنیتی ایران و عراق، تا غروب روز پیش از خروج امام‌خمینی از عراق، از مقصد ایشان بی‌اطلاع بودند؛ از این‌رو تلاش آنان در نگه‌داشتن موقتی ایشان در عراق با شکست روبه‌رو شد.<ref>دعایی، مصاحبه، ج۲، ص۲۰۶–۲۰۷</ref>

روز ۱۲/۷/۱۳۵۷ امام‌خمینی به همراه سیداحمد خمینی و [[ابراهیم یزدی]] و چند تن از همراهان، ساعت ۵ صبح، به قصد کویت از نجف خارج شدند.<ref>خمینی، مجموعه آثار، ج۲، ص۱۱۴–۱۱۵؛ دعایی، مصاحبه، ص۲۰۶–۲۰۹</ref> در مرز کویت مأموران ابتدا گذرنامه‌ها را مهر ورود زدند؛ اما با دیدن امام‌خمینی و پس از تماس تلفنی با مسئولان مربوط در کویت و عراق، مانع ورود آنان شدند.<ref>خمینی، مجموعه آثار، ج۲، ص۱۱۵</ref> این خبر در میان علما و مردم ایران، بازتاب گسترده‌ای داشت.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ج۱۰، ص۴۴۷–۴۵۸</ref>

امام‌خمینی پس از بازگشت از مرز کویت به [[بصره]]، و با وجود احتمال راه‌ندادن دیگر کشورهای اسلامی، تصمیم گرفت به [[پاریس]] که نیاز به ویزا نداشت، مهاجرت کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ج۱۰، ص۱۹۶؛ ج۲۱، ص۴۵۲؛ خمینی، مجموعه آثار، ج۲، ص۱۱۶؛ فردوسی‌پور، خاطرات، ص۲۲۱</ref>

ایشان پس از [[انقلاب اسلامی ایران|پیروزی انقلاب اسلامی]] با اشاره به این‌که دراین‌باره گله‌ای از دولت عراق و کویت ندارد، چون آنان به قرارداد خود با دولت ایران عمل کرده‌اند، این واقعه را تقدیر الهی و ناشی از [[اراده|اراده خداوند]] دانست که از آن غافل بوده است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ج۶، ص۲۲۷؛ ج۱۰، ص۱۹۶.</ref>