۲۸٬۵۳۳
ویرایش
غلامعلی محمدی بامیانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
| وبگاه رسمی = | | وبگاه رسمی = | ||
}} | }} | ||
محمدی | '''غلامعلی محمدی بامیان'''، از شاگردان درس خارج فقه امام‌خمینی. | ||
غلامعلی محمدی بامیانی در سال ۱۳۱۲ ش در منطقه فولاد بامیان در افغانستان به دنیا آمد. خواندن و نوشتن را در مکتب‌خانه آموخت. سپس به تحصیل دروس حوزوی روی آورد و مقدمات را در زادگاهش و نزد استادان آنجا فراگرفت. او سپس برای تکمیل تحصیلان حوزوی به ایران آمد و در شهر مشهد، مقدمات و بخشی از دروس سطح را پیش آقایان شیخ رجبعلی نجفی، سیدحسین صالحی و ادیب نیشابوری خواند. محمدی بامیانی در سال ۱۳۳۸ ش راهی عراق شد و در حوزه علمیه نجف شرح لمعه را پیش شیخ غلامرضا باقری اصفهانی خواند و سپس در دانشگاه دینی نجف (جامعه النجف الدینیه)، مکاسب را به پایان رساند. کتاب کفایه‌الاصول را هم پیش مسلم ملکوتی خواند و سپس در درس خارج فقه و اصول آیت‌الله سیدابوالقاسم موسوی خویی شرکت کرد. هم‌زمان در درس خارج اصول آیت‌الله سیدحسن موسوی بجنوردی و خارج فقه (بیع مکاسب) امام‌خمینی حضور می‌یافت (ناصری داودی، ج ۳، ۱۹۳-۱۹۵). درباره سال‌های حضور او در درس‌های خارج فقه امام‌خمینی در مسجد شیخ انصاری (معروف به مسجد ترک‌ها) گزارش دقیقی در دست نیست، ولی با استناد به سال‌های حضور او در قم می‌توان گفت که از نخستین سال‌های آغاز تدریس امام‌خمینی، در آن درس حضور یافته و تا سال ۱۳۵۰ ش که از عراق اخراج شد، در آن درس شرکت می‌کرده است. | |||
محمدی در کنار تحصیل، به تدریس در حوزه علمیه نجف می‌پرداخت و برخی درس‌های ابتدایی و متوسطه را تدریس می‌کرد. در سال ۱۳۵۰ ش و در جریان اخراج طلاب ایرانی از عراق، همراه با طلاب ایرانی از آن کشور اخراج شد و به سوریه رفت و به پیشنهاد سیدحسن شیرازی، روحانی مقیم آن کشور، در دمشق ماندگار شد و به تدریس در حوزه علمیه زینبیه آن شهر پرداخت. حضور او در آن حوزه به‌تدریج پررنگ شد و وی با تبحری که در تدریس درس‌های اصول و فقه داشت، یکی از ارکان علمی آن حوزه و استادان برجسته و صاحب‌نام آن مرکز اسلامی شد (همان، ۱۹۵-۱۹۶). | محمدی در کنار تحصیل، به تدریس در حوزه علمیه نجف می‌پرداخت و برخی درس‌های ابتدایی و متوسطه را تدریس می‌کرد. در سال ۱۳۵۰ ش و در جریان اخراج طلاب ایرانی از عراق، همراه با طلاب ایرانی از آن کشور اخراج شد و به سوریه رفت و به پیشنهاد سیدحسن شیرازی، روحانی مقیم آن کشور، در دمشق ماندگار شد و به تدریس در حوزه علمیه زینبیه آن شهر پرداخت. حضور او در آن حوزه به‌تدریج پررنگ شد و وی با تبحری که در تدریس درس‌های اصول و فقه داشت، یکی از ارکان علمی آن حوزه و استادان برجسته و صاحب‌نام آن مرکز اسلامی شد (همان، ۱۹۵-۱۹۶). | ||