سیدحسین خادمی: تفاوت میان نسخه‌ها

خادمی در سال ۱۳۱۴ به قصد بازگشت دوباره به نجف به ایران آمد؛ اما شرایط خاص سیاسی امنیتی آن روز ایران و اصفهان در سایه حکومت رضا پهلوی، نیاز حوزه علمیه اصفهان و نیز تقاضای مادر وی مبنی بر ماندن در اصفهان، موجب شد به صورت دایمی در اصفهان بماند<ref>کمالیان، شرح حال آیت‌الله العظمی حاج‌آقا سیدحسین خادمی.</ref> وی پس از استقرار در اصفهان، در مدرسه صدر به تدریس خارج فقه و اصول پرداخت و حوزه علمیه اصفهان را که به دست [[رضاشاه پهلوی]] تضعیف شده بود، زنده کرد. او که سرآمد استادان عصر خود در حوزه علمیه اصفهان بود، توانست در مدت کوتاهی حوزه اصفهان را دگرگون کند؛ به گونه‌ای که جلسات درسش به پرشمارترین و پرمایه‌ترین درس مبدل گشت<ref>مقتدایی، مصاحبه، ۱۵؛ مرکز بررسی اسناد، نوزده.</ref> وی در کنار درس‌های خارج فقه و اصول، دیگر درس‌های متعارف حوزوی چون رجال، [[تفسیر قرآن]]، کلام و عقاید را نیز تدریس می‌کرد<ref>ابراهیمی، دست نوشته حضرت حجت‌الاسلام ابراهیمی از شاگردان آیت‌الله خادمی، ۲۴؛ کمالیان، شرح حال آیت‌الله العظمی حاج‌آقا سیدحسین خادمی.</ref>؛ همچنین تا پایان عمر ریاست حوزه علمیه اصفهان را به عهده داشت.<ref>مرکز بررسی اسناد، بیست.</ref>

فعالیت سیاسی خادمی از زمان رضا پهلوی آغاز شد. وی در جریان مسئله لباس‌های متحدالشکل، [[کشف حجاب]] و ممانعت از [[عزاداری امام‌حسین (ع)]]، با سخنرانی‌های مختلف به مخالفت آشکار با اقدامات پهلوی پرداخت و رژیم نیز در مقابل، تنگناهایی برای وی ایجاد کرد؛ مدتی با زیر نظر گرفتن خانه وی، از خروج او از خانه جلوگیری و با وجود اجازه اجتهاد از مراجع و استادان بزرگ [[حوزه علمیه نجف]]، با پوشیدن لباس روحانیت وی، مخالفت کردند<ref>مرکز بررسی اسناد، بیست‌وسه.</ref>؛ چنان‌که پس از روی‌کارآمدن محمدرضا پهلوی، خادمی به همراه پنجاه تن از علمای مجاهد و آگاه اصفهان با تشکیل «هیئت علمیه اصفهان» به ریاست [[سیدحسن چهارسوقی]] و اجتماع خود در هر روز پنج‌شنبه، مسائل و رویدادهای هفته را بررسی کرده، در برابر آن موضع یکسانی می‌گرفتند. پس از چهارسوقی، خادمی ریاست این هیئت را به عهده داشت و عالمانی چون سیدعبدالحسین طیب، مهدی نجفی مسجدشاهی و [[سیدابوالحسن شمس‌آبادی]] در آن عضویت داشتند<ref>کمالیان، شرح حال آیت‌الله العظمی حاج‌آقا سیدحسین خادمی.</ref> وی همچنین در جریان [[ملی‌شدن صنعت نفت]] با [[سیدابوالقاسم کاشانی]] همکاری داشت و با [[سیدمجتبی نواب صفوی]] و دیگر رهبران [[فدائیان اسلام]] نیز ارتباط نزدیک داشت<ref>فیروزیان، خاطرات و اسناد حجت‌الاسلام حاج شیخ‌غلام‌رضا فیروزیان، ۲۶۸؛ صفری، زندگینامه مرحوم آیت‌الله خادمی اصفهانی، ۴۱.</ref> وی در سال ۱۳۳۸ در اعتراض به وضع فرهنگی اصفهان با منوچهر اقبال نخست‌وزیر وقت نامه‌نگاری کرد که موجب جلب او به [[ساواک|سازمان اطلاعات و امنیت کشور]] (ساواک) شد<ref>مرکز بررسی اسناد، ۳–۷.</ref>

خادمی پس از درگذشت مرجع تقلید وقت، [[سیدحسین بروجردی]] در فروردین ۱۳۴۰، در زمره مروجان مرجعیت دینی امام‌خمینی قرار گرفت و در پی آن، بسیاری از روحانیان اطراف او و بازاری‌های مرتبط با وی، مقلد امام‌خمینی شدند<ref>صلواتی، اصفهان در جریان انقلاب اسلامی، ۲۲۰؛ کمالیان، شرح حال آیت‌الله العظمی حاج‌آقا سیدحسین خادمی.</ref> {{ببینید|مرجعیت امام‌خمینی}} وی همچنین با آغاز نهضت امام‌خمینی به حمایت از ایشان پرداخت و در نخستین اقدام، پس از مخالفت قاطع امام‌خمینی و دیگر مراجع تقلید با [[لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی]]، به همراه سی تن از روحانیان بزرگ اصفهان، در اطلاعیه‌ای این مصوبه را محکوم کردند و پس از بازپس‌گیری مصوبه از سوی رژیم، به دستور وی، جشن و شادمانی در شهر اصفهان برگزار شد<ref>کمالیان، شرح حال آیت‌الله العظمی حاج‌آقا سیدحسین خادمی.</ref>

با بازگشت امام‌خمینی به ایران در دوازدهم بهمن و با به‌اوج‌رسیدن ابعاد نهضت اسلامی، روز ۱۹ بهمن مردم اصفهان راهپیمایی بزرگی از میدان نقش جهان تا مسجد مصلا برگزار کردند. در پایان این راهپیمایی، خادمی پس از برپایی نماز جماعت، برای مردم سخنرانی کرد و در عصر همان روز با عقب‌نشینی نیروهای حکومت نظامی به داخل پادگان‌ها، شهر اصفهان به‌طور کامل به دست انقلابی‌ها افتاد. خادمی و خانه وی در دوره گذار از رژیم پهلوی به جمهوری اسلامی به محور همه اقدامات حاکمیتی تبدیل شد<ref>مقتدایی، مصاحبه، ۱۸؛ صلواتی، اصفهان در جریان انقلاب اسلامی، ۲۵۵.</ref> و در نخستین روزهای پس از پیروزی، امام‌خمینی هنوز در مدرسه رفاه مستقر بود که خادمی همراه دیگر بزرگان اصفهان به دیدار ایشان رفت و این دیدار چندین بار تکرار شد؛ چنان‌که پس از استقرار امام‌خمینی در قم، با آگاهی یافتن از حضور خادمی در قم، به دیدن وی رفت<ref>فیروزیان، خاطرات و اسناد حجت‌الاسلام حاج شیخ‌غلام‌رضا فیروزیان، ۲۶۹؛ کمالیان، شرح حال آیت‌الله العظمی حاج‌آقا سیدحسین خادمی.</ref>

خادمی پس از استقرار [[نظام جمهوری اسلامی]]، با هدف تنظیم [[قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران|قانون اساسی]] متناسب و منطبق بر اصول و مبانی اسلام و شایسته نظام جمهوری اسلامی، نامزد حزب جمهوری اسلامی برای عضویت در [[مجلس خبرگان قانون اساسی]] شد<ref>قلفی، مجلس خبرگان و حکومت دینی در ایران، ۲۸۱؛ کمالیان، شرح حال آیت‌الله العظمی حاج‌آقا سیدحسین خادمی.</ref> و پس از انتخاب، به ریاست سنی این مجلس برگزیده شد و در تنظیم و تصویب مواد قانون اساسی مشارکت داشت<ref>اداره کل امور فرهنگی و روابط عمومی مجلس شورای اسلامی، راهنمای استفاده از صورت مشروح مذاکرات مجلس بررسی نهایی قانون اساسی، ۱/۳ و ۴/۴۲۳؛ قلفی، مجلس خبرگان و حکومت دینی در ایران، ۴۳۹ و ۴۴۳.</ref> وی پس از شهادت [[مرتضی مطهری]] در ۱۲/۲/۱۳۵۸، طی پیامی به [[امام‌خمینی]] تسلیت گفت و ایشان نیز در پاسخ، ضمن تشکر، از وی خواست مراتب تشکر و سلام ایشان را به طبقات مختلف که از اصفهان ابراز همدردی کرده‌اند، ابلاغ کند<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۷/۳۲۵.</ref>

بی‌نتیجه‌ماندن تلاش‌های فراوان خادمی از یک سو، و [[حسینعلی منتظری]] و [[سیدجلال‌الدین طاهری]] از سوی دیگر، برای مهار اختلاف‌ها در اصفهان و نیز بی‌اثربودن تلاش‌های [[سیدمحمد حسینی بهشتی]]، [[علی‌اکبر مشکینی]] و [[محمدرضا مهدوی کنی]]، موجب شد خادمی در اعتراض به وضع موجود، اصفهان را ترک و گزینه استقرار در قم را اختیار کند. این اقدام موجب شد امام‌خمینی با مداخله جدی خود، امید نجف‌آبادی، حاکم شرع اصفهان را که یکی از محورهای اختلافات بود، از مقام خود عزل کند و آن را طی نامه‌ای به اطلاع خادمی برساند<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۱/۳۷۸.</ref> خادمی در سایه فضای مثبت پدیدآمده به اصفهان بازگشت و از سوی طبقات مختلف مردم، علما و بازاریان، به گرمی استقبال شد؛ چنان‌که [[سیدمهدی هاشمی]]، دیگر محور اختلاف اصفهان و نیز امید نجف‌آبادی، چند سال بعد با توجه به تخلفات و اتهامات مختلفی که داشتند، به دستور شخص امام‌خمینی بازداشت، محاکمه و بر اساس حکم دادگاه اعدام شدند.{{ببینید|سیدمهدی هاشمی}} امام‌خمینی در آذر ۱۳۵۹، نظر خادمی دربارهٔ تغییرات در اساسنامه مؤسسه خیریه همدانیان اصفهان را تنفیذ کرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۳/۴۲۳.</ref> و پس از درگذشت خادمی در آبان ۱۳۶۴ نیز از خدمات وی در اداره و حفظ اموال آن مؤسسه سپاسگذاری کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۱۹.</ref>

سیدحسین خادمی در ۲۰ اسفند ۱۳۶۳ش/ ۱۸ جمادی‌الثانی ۱۴۰۵ق در ۸۳سالگی، در شهر اصفهان درگذشت و پیکر وی پس از تشییع در اصفهان و مشهد، در [[حرم امام‌رضا (ع)]] به خاک سپرده شد.

در پی درگذشت خادمی، امام‌خمینی با صدور پیامی خطاب به ملت ایران و [[حوزه علمیه اصفهان]]، رحلت تأسف‌انگیز آن عالم عادل، متعهد، خدمتگزار به اسلام و مسلمین را موجب تأثر و تأسف خود دانست و آن را به ملت ایران، به ویژه علمای اعلام و [[حوزه‌های علمیه]] و اهالی اصفهان تسلیت گفت. ایشان این عالم پرهیزگار را به‌حق خادم صادق شریعت و حافظ حدود اسلام و سرمشق تقوا و علم و عمل برای دیگران برشمرد و فقدان و رحلت وی را ثُلمه‌ای بر اسلام و حوزه‌های علمیه دانست. از نظر ایشان امثال خادمی که یادگار سلف صالح و نمونه‌هایی از بزرگان علم و [[تقوا]] بودند، ذخیره‌هایی بوده و هستند که همگان باید با جان و دل قدرشان را بدانند و در زندگی و مرگشان از سیره حسنه آنان پیروی کنند<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۱۸۱.</ref>

خادمی افزون بر مبارزات سیاسی در عرصه‌های فرهنگی و اجتماعی نیز فعال بود. برپایی مؤسسه فرهنگی آموزشی احمدیه در سال ۱۳۴۴ با یک باب دبستان، دبیرستان و مجموعه‌ای فرهنگی دینی، جلسات تدریس اصول عقاید برای عموم مردم به‌ویژه جوانان و دانشجویان در مؤسسه احمدیه و دعوت از شخصیت‌های برجسته دینی و فرهنگی کشور همچون [[عبدالحسین امینی]] و [[سیدمحمدحسین طباطبایی]] برای سخنرانی در اصفهان، ازجمله فعالیت‌های فرهنگی و تأسیس بیمارستان خیریه امام‌حسن عسکری (ع) معروف به «عسکریه»، انجمن خیریه مددکاری امام زمان (ع) برای یتیمان و انجمن خیریه صادقیه ویژه سرپرستی معلولین و از کارافتادگان، از جمله فعالیت‌های اجتماعی وی است<ref>صفری، زندگینامه مرحوم آیت‌الله خادمی اصفهانی، ۳۶–۴۱.</ref> آثار نوشتاری چندی نیز از وی باقی مانده‌است؛ تقریرات درس خارج فقه (دو جلد) و اصول (دو جلد) نایینی، حواشی بر برخی کتاب‌های اصول، حواشی بر بخش‌های طهارت و صلاة از کتاب مصباح الفقیه آقارضا همدانی، رساله‌ای در عدم ارث زوجه از غیرمنقول، رساله‌ای در لباس مشکوک، تصحیح کتاب رسائل شیخ‌مرتضی انصاری، رهبر سعادت (دو جلد)، ازجمله آنهاست<ref>صفری، زندگینامه مرحوم آیت‌الله خادمی اصفهانی، ۳۳–۳۴.</ref> خادمی از دو همسر خود صاحب شش فرزند پسر و چهار فرزند دختر شد و دو تن از پسران وی روحانی‌اند.