حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

حدیث به معنای نو و جدید است. خبر و سخن را نیز حدیث گویند <ref>فراهیدی، کتاب العین، 3/177؛ جوهری، الصحاح، 1/278؛ فیومی، المصباح المنیر 124.</ref>. واژه حدیث در [[قرآن]] به صورت مفرد <ref>نساء، 78 و 140.</ref> و جمع <ref>مؤمنون، 44.</ref>، اشاره به سرگذشت پیشینیان دارد <ref>طه، 9؛ طور، 34.</ref> و در مواردی نیز به معنای کلام و خبر به‌کار رفته است <ref>تحریم، 3؛ مرسلات، 50؛ نجم، 59.</ref>. حدیث در اصطلاح، سخنی است که قول، فعل یا تقریر [[معصوم(ع)]] را گزارش کند <ref>میرزای قمی، القوانین المحکمة فی الاصول، 2/338؛ مامقانی، مقباس الهدایه فی علم الدرایه، 1/57.</ref>؛ پس کاربرد این واژه برای آنچه از غیر معصوم رسیده، مَجاز است <ref>بهایی، الوجیزه، 4؛ بهایی، مشرق الشمسین، 22.</ref>؛ ولی در اصطلاح محدثان حدیث کاربرد گسترده‌تری دارد و به هر چیزی که از معصوم یا درباره معصوم از دیگری نقل شود، حدیث گفته می‌شود؛ به عنوان نمونه تاریخ تولد و شهادت، بیان سجایای اخلاقی و خصوصیات جسمی و فضایل معصومان(ع) نیز حدیث شمرده می‌شود <ref>رحمان‌ستایش، مبانی رجالی و حدیث‌شناسی امام‌خمینی، 2.</ref>.

حدیث با اصطلاحات خبر، روایت، اثر و سنت ارتباط دارد. بیشتر علمای شیعه حدیث و خبر را مترادف می‌دانند <ref>← شهید ثانی، الرعایة لحال البدایة فی علم الدرایه، 54؛ بهایی عاملی، مشرق الشمسین، 24؛ صدر، سیدحسن، نهایه الدرایه فی شرح الرسالة الموسومة بالوجیزة للبهایی، 83.</ref>. کتاب حدیثی الاستبصار فیما اختلف فیه من الاخبار، تألیف [[شیخ طوسی]] گواه این ادعاست. روایت نیز سخنی است که به طریق نقل از معصوم برسد <ref>طریحی، مجمع البحرین، 1/199.</ref>. روایت و حدیث به جای یکدیگر نیز به کار رفته است <ref>صالح، علوم الحدیث و مصطلحه، 10.</ref>. اثر در اصل به معنای جامانده از هر چیزی یا نشانی که از هر چیزی مانده است و در اینجا به معنای چیزی است که افراد برای پس از خود نقل می‌کنند <ref>فراهیدی، کتاب العین، 8/236 ـ 237.</ref>.

حدیث را مأثور نیز گفته‌اند؛ زیرا عده‌ای آن را برای گروهی دیگر نقل می‌کنند <ref>ازهری، تهذیب اللغه، 15/87.</ref>. [[مسلم نیشابوری]] صاحب [[صحیح مسلم]] حدیث پیامبر(ص) را اثر نامیده است <ref>مسلم نیشابوری، صحیح مسلم، 1/7.</ref>. برخی از علمای شیعه اثر را مرادف حدیث <ref>← بهایی عاملی، مشرق الشمسین، 31؛ صدر، سیدحسن، نهایه الدرایه فی شرح الرسالة الموسومة بالوجیزة للبهایی، 82.</ref> و برخی آن را اعم از خبر و حدیث <ref>شهید ثانی، الرعایة لحال البدایة فی علم الدرایه، 54؛ میرداماد، الرواشح السماویه، 67؛ مامقانی، مقباس الهدایه فی علم الدرایه، 1/64.</ref> و برخی آن را اعم از قول و تقریر معصوم و غیر معصوم <ref>بهایی، مشرق الشمسین، 23.</ref> دانسته‌اند. عناوین برخی از کتاب‌ها مانند النهایة فی الحدیث و الأثر <ref>ابن‌اثیر، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، 1/3 ـ 13.</ref> و کاربرد اثر درباره حدیث پیامبر اکرم(ص) در سخنان امامان معصوم(ع) <ref>کلینی، الکافی، 1/294، 296 و 4/561.</ref> و نیز به‌کارگیری کلمه «اثر» به جای «حدیث» در سخن برخی از محدثان <ref>کلینی، الکافی، 1/8.</ref>، بیانگر رواج کاربرد اثر درباره حدیث است. از سوی دیگر، مراد از سنت، سخن، فعل و تقریر معصوم است <ref>صدر، سیدحسن، نهایه الدرایه فی شرح الرسالة الموسومة بالوجیزة للبهایی، 85؛ مامقانی، مقباس الهدایه فی علم الدرایه، 1/68.</ref> و گزارش هر یک از موارد سه‌گانه، حدیث نامیده شده است <ref>مامقانی، مقباس الهدایه فی علم الدرایه، 1/69.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|سنت}}.

به مجموعه دانش‌هایی که به نوعی مرتبط با حدیث‌اند، علم حدیث یا علوم حدیث گفته می‌شود <ref>رحمان‌ستایش، مبانی رجالی و حدیث‌شناسی امام‌خمینی، 2.</ref>. علم حدیث علمی است که به سبب آن سخنان، افعال و احوال پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع) شناخته می‌شود و به دو قسم «روایة الحدیث» و «[[درایة الحدیث]]» تقسیم می‌شود. «روایة الحدیث» علمی است که از حیث پیوستگی حدیث با معصوم از این جهت که راوی عادل و ضابط است یا نه، بحث می‌کند و به دو قسم [[علم رجال]] و مصطلح الحدیث تقسیم می‌شود {{ببینید|متن=ببینید|رجال}}. درایة الحدیث که به آن فقه الحدیث نیز گفته شده است، علمی است که از مفاد الفاظ متن حدیث همانند شرح لغت‌ها، بیان حالات حدیث مانند اطلاق، تقیید یا داشتن مُعارض بحث می‌کند <ref>← عصارپور آرانی، روشهای فقه الحدیثی امام‌خمینی، 11.</ref>.

پیشینه حدیث به آغاز [[اسلام]] و نزول [[وحی]] بر [[پیامبر اکرم(ص)]] باز می‌گردد. بر اساس روایاتی که از [[شیعه]] و [[اهل سنت]] نقل شده است، پیامبر اکرم(ص) به حفظ، ثبت و نقل حدیث <ref>ابن‌ماجه، سنن ابن‌ماجه، 1/6 ـ 13؛ خطیب بغدادی، تقیید العلم، 67، 69 و 74؛ مجلسی، بحار الانوار، 2/144 و 151.</ref> و مذاکره آن <ref>کلینی، الکافی، 1/41؛ مجلسی، بحار الانوار، 2/152؛ حسینی جلالی، تدوین السنة الشریفه، 87.</ref> سفارش کرده است؛ ولی با همه تأکیدی که پیامبر(ص) به ثبت روایات داشت، خلیفه اول و خلیفه دوم با این ادعا که کتاب خدا با حدیث اشتباه نشود و مصونیت قرآن محفوظ بماند <ref>مهریزی، آشنایی با متون حدیث و نهج البلاغه، 50 ـ 51.</ref>، از نوشتن، تدوین و نقل آن به‌شدت جلوگیری کردند <ref>حسینی جلالی، تدوین السنة الشریفه، 267.</ref>. منع نوشتن حدیث تا زمان حکومت عمربن‌عبدالعزیز (۹۹ ـ ۱۰۱ ق) ادامه داشت. او این منع را لغو کرد؛ در حالی‌که در آن زمان بیشتر [[صحابه]] از دنیا رفته بودند <ref>بخاری، صحیح البخاری، 1/33.</ref>. در دوران منع نوشتن حدیث، [[امیرالمؤمنین علی(ع)]] و دیگر امامان معصوم(ع) به حفظ، کتابت و نشر حدیث توجه داشتند و خود به نوشتن حدیث پرداختند و پیروان خود را نیز بدان تشویق کردند <ref>فیض کاشانی، الوافی، 1/227، 231 و 235 ـ 236؛ نوری، مستدرک الوسائل، 17/302؛ آقابزرگ، الذریعه، 2/306.</ref>.

نخستین کتاب حدیثی، صحیفه‌ای است که علی(ع) از احادیث پیامبر اکرم(ص) در زمان خود پیامبر(ص) جمع کرد که از آن به [[صحیفه علی(ع)]] یا کتاب علی(ع) تعبیر می‌شود و جمعی از محدثان شیعه و اهل سنت از آن، حدیث نقل کرده‌اند <ref>احمدبن‌حنبل، مسند الامام‌احمدبن‌حنبل، 1/79؛ مسلم نیشابوری، صحیح مسلم، 3/126 ـ 127؛ ابن‌ماجه، سنن ابن‌ماجه، 2/887.</ref>. به غیر از این صحیفه، امام‌علی(ع) صحیفه دیگری هم داشته که به املای رسول خدا(ص) بوده است <ref>کلینی، الکافی، 1/57؛ صدوق، من لایحضر، 4/263.</ref> و بر اساس روایتی از [[امام‌حسن(ع)]] همه احکام را دارا بوده است <ref>مجلسی، بحار الانوار، 44/100 ـ 101.</ref>. از این کتاب تعبیر به «[[جفر و جامعه]]» نیز شده است <ref>صفار، بصائر الدرجات، 1/150 و 152.</ref> و در دوره‌های بعد، امامان معصوم(ع) به این کتاب استناد می‌کردند <ref>طوسی، الاستبصار، 1/383؛ نوری، مستدرک الوسائل، 18/386.</ref>. [[حضرت فاطمه(س)]] نیز روایاتی را در زمان رسول اکرم(ص) جمع کرد <ref>طبری امامی، دلائل الامامه، 65 ـ 66؛ نوری، مستدرک الوسائل، 12/81.</ref>. [[سعدبن‌عباده]] و [[جابربن‌عبدالله انصاری]] <ref>صالح، علوم الحدیث و مصطلحه، 24 و 26.</ref>، [[سلمان فارسی]]، [[ابوذر غفاری]]، [[مقداد]] و برخی دیگر از اصحاب رسول خدا(ص) نیز به نقل حدیث پرداختند و آثاری از خود بر جای گذاشتند <ref>آقابزرگ، الذریعه، 2/152.</ref>. در طبقه [[تابعان]] نیز عده‌ای از پیروان اهل بیت(ع) ازجمله [[علی‌بن‌ابی‌رافع]] <ref>نجاشی، رجال النجاشی، 6 ـ 7.</ref>، [[سلیم‌بن‌قیس هلالی]] <ref>کشی، رجال کشی، 104.</ref>، [[حارث‌بن‌عبدالله اعور همدانی]]، [[اصبغ‌بن‌نباته]]، [[میثم تمار]] و دیگران به تألیف کتاب‌ها و رساله‌های حدیثی پرداختند <ref>← مهریزی، آشنایی با متون حدیث و نهج البلاغه، 64 ـ 65.</ref>.

[[امام‌باقر(ع)]] و [[امام‌صادق(ع)]] نیز یاران و شاگردان خود را تشویق به ثبت و ضبط احادیث می‌کردند و بسیاری از روایات شیعی از این عصر به بعد در قالب کتاب تدوین شدند <ref>کلینی، الکافی، 1/52.</ref>. جمعی از اصحاب ائمه(ع) ازجمله [[احمدبن‌محمدبن‌ابی‌نصر بزنطی]] و [[حسن‌بن‌محبوب]] و [[حمادبن‌عیسی]] و [[صفوان‌بن‌یحیی]] از دست‌اندرکاران این کار بودند <ref>غفاری، تلخیص مقباس، 238.</ref>. مجموعه این مکتوباتِ محدثان شیعه به ۶۶۰۰ کتاب (رساله یا نوشته) <ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة، 30/165؛ امین، سیدمحسن، اعیان الشیعه، 1/123.</ref> یا شش هزار کتاب و چهارصد اصل رسید <ref>آل قاسم، تاریخ الحوزات العلمیه، 2/134.</ref>. کتاب‌های [[کافی]] از [[محمدبن‌یعقوب کلینی]]، [[من لایحضره الفقیه]] از [[شیخ صدوق]]، [[تهذیب الاحکام]] و [[استبصار]] از [[محمدبن‌حسن طوسی]]، چهار کتاب مهم حدیثی شیعه، در قرن چهارم و پنجم بر اساس همان کتاب‌ها و اصول تألیف شدند <ref>غفاری، تلخیص مقباس، 242؛ آل قاسم، تاریخ الحوزات العلمیه، 2/134 ـ 135.</ref>. در سده دهم هجری کتاب‌های وافی از [[محمدمحسن فیض کاشانی]]، [[وسائل الشیعه]] از [[محمدحسن حر عاملی]]، [[بحار الانوار]] از [[محمدباقر مجلسی]] و [[عوالم العلوم]] از [[عبدالله بحرانی اصفهانی]] با سبکی نو به تدوین حدیث رونق دادند و پس از آنها نیز عده‌ای از علما مانند [[میرزاحسین نوری]] با نگارش کتاب‌هایی مانند [[مستدرک الوسائل]] به تکمیل آن پرداختند <ref>مهریزی، آشنایی با متون حدیث و نهج البلاغه، 112 ـ 122.</ref>.

در میان اهل سنت نیز پس از رفع ممنوعیت نوشتن حدیث، اقداماتی صورت گرفت. محمدبن‌شهاب زهری در قرن دوم هجری احادیث مدینه را گردآوری و برای عمربن‌عبدالعزیز فرستاد و او آنها را به صورت دفترهایی به شهرها فرستاد <ref>عمری، بحوث فی تاریخ السنة المشرفه، 235.</ref>. از قرن دوم هجری شخصیت‌های بسیاری به نگارش حدیث روی آوردند <ref>عمری، بحوث فی تاریخ السنة المشرفه، 232 ـ 233.</ref>؛ ازجمله [[مالک‌بن‌انس]] «الموطأ» را تألیف کرد. این زمان زمینه‌ساز دوران شکوفایی تدوین حدیث در قرن سوم و چهارم شد. صحاح شش‌گانه اهل سنت، [[صحیح بخاری]]، [[صحیح مسلم]]، [[سنن ابن‌ماجه]]، [[سنن ابی‌داوود]]، [[سنن ترمذی]] و [[سنن نسایی]] به ترتیب در این عصر تألیف شده‌اند <ref>مهریزی، آشنایی با متون حدیث و نهج البلاغه، 131 ـ 135.</ref>. به جز صحاح شش‌گانه کتاب‌های حدیثی دیگری نیز در همین مقطع تألیف شدند <ref>مهریزی، آشنایی با متون حدیث و نهج البلاغه، 135.</ref>. از قرن پنجم به بعد کار تدوین جوامع حدیثی، نگارش مستدرکات و نگارش شرح بر کتاب‌های حدیثی در میان اهل سنت پیگیری شد <ref>مهریزی، آشنایی با متون حدیث و نهج البلاغه، 136 ـ 138.</ref>.

حدیث پس از [[قرآن کریم]]، منبع اصلی معارف و احکام اسلام است و در همه علوم اسلامی از قبیل [[تفسیر قرآن]]، [[اصول فقه]]، [[فقه]]، [[کلام]]، [[فلسفه]]، تاریخ، اخلاق و عرفان نقشی مهم و برجسته دارد. در قرآن کریم اصول اساسی مسائل اعتقادی و اخلاق و احکام بیان شده و شرح و تفصیل و تطبیق آن در شرایط گوناگون نیازمند شرح و تفسیر پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) است <ref>نحل، 44؛ حشر، 7؛ طباطبایی، المیزان، 3/84 ـ 85.</ref>؛ از این‌رو روایات، مکمل و مفسر آیات قرآن به حساب می‌آیند و در مرتبه پس از آن قرار دارند. پبامبر(ص) قرآن و اهل بیت(ع) را عِدل یکدیگر معرفی کرده است <ref>کلینی، الکافی، 1/287.</ref>؛ نیز از ایشان نقل شده است خداوند در قرآن احکام فراوانی از حلال و حرام را برای ایشان فرستاده است و سپس پیش‌بینی کرده پس از ایشان خواهند گفت که تنها حلال و حرام قرآن حلال و حرام دانسته شود و حال آنکه آنچه پیامبر حرام کرده، بسان حرام در قرآن خواهد بود <ref>ابن‌ماجه، سنن ابن‌ماجه، 1/6؛ دار قطنی، سنن الدار قطنی، 4/190 ـ 191؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، 1/109.</ref>. از نگاه علمای شیعه در اصل اعتبار و حجیت احادیث پیامبر(ص) و امامان معصوم(ع) تردیدی نیست.

درباره جایگاه و اهمیت احادیث، روایات بسیاری در فضیلت فراگیری، حفظ و مذاکره حدیث <ref>کلینی، الکافی، 1/33 و 41؛ مجلسی، بحار الانوار، 2/146 و 153.</ref> و به‌ویژه فهم حدیث آمده است، تا جایی که به‌دست‌آوردن یک حدیث درباره حلال و حرام از همه امور مادی، برتر از دنیا معرفی شده <ref>مجلسی، بحار الانوار، 2/146.</ref> و منزلت شیعیان به اندازه نقل و فهم آنان از روایات دانسته شده است <ref>مجلسی، بحار الانوار، 2/152.</ref> و گفته شده فهم یک روایت بهتر از نقل ده روایت <ref>نعمانی، الغیبه، 141.</ref> یا هزار روایت <ref>صدوق، معانی الاخبار، 2.</ref> است و هیچ فردی به مرتبه [[فقاهت]] نمی‌رسد، مگر آنکه توان درک مقصود اصلی از احادیث و کلام امامان(ع) را داشته باشد <ref>صدوق، معانی الاخبار، 2؛ نعمانی، الغیبه، 141.</ref>. به همین جهت مسلمانان نیز اهتمامی ویژه به حدیث داشته‌اند <ref>آقابزرگ، الذریعه، 2/128.</ref>؛ تا جایی که برخی از راویان ازجمله محمدبن‌مسلم نزدیک به سی هزار حدیث حفظ بودند <ref>طوسی، اختیار معرفة الرجال، 147.</ref>؛ چنان‌که سفرهای فراوان علمای شیعه <ref>← غفاری، مقدمه من لایحضر، 1.</ref> و علمای اهل سنت <ref>خطیب بغدادی، الرحله، 176 ـ 183؛ عجاج خطیب، السنة قبل التدوین، 176 ـ 183.</ref> برای دریافت حدیث که در کتاب‌های تاریخی به موارد آن اشاره شده، نشانگر این اهتمام و توجه است. با تشویق پیشوایان دین و اهتمام مسلمانان، حدیث شکل گرفت و تدوین شد و به جز دوره کوتاه منع حدیث پس از پیامبر(ص) آن هم در میان طوایفی از مسلمانان، نزد همه مذاهب اسلامی روایت حدیث به دو شکل مکتوب و شفاهی رواج یافت و چندین علم با موضوع حدیث به‌ویژه علم روایت و درایت که هر یک دارای شاخه‌های بسیار است، تأسیس شد <ref>صالح، علوم الحدیث و مصطلحه، 106 ـ 114.</ref>. [[ابن‌خلدون]] اقسام علوم حدیث را بسیار و متنوع دانسته است <ref>تاریخ ابن‌خلدون، 1/556.</ref>. درکنار روایت حدیث، علومی مانند درایة الحدیث، علم الحدیث، غریب الحدیث، مختلف الحدیث و علم رجال شکل گرفته است.

از سوی دیگر، حدیث از صدر اسلام در معرض [[تحریف]] و جعل افراد منحرف و سودجو بوده است <ref>مطهری، مجموعه آثار، 21/96 ـ 97 و 25/442.</ref> و بنی‌امیه <ref>مطهری، مجموعه آثار، 222/202.</ref> و ملحدان مانند ابن‌ابی‌العوجا <ref>← مفضل، توحید المفضل، 30 و 39 ـ 40؛ ابن‌کثیر، البدایة و النهایه، 10/113.</ref>، از مهم‌ترین جریان‌های تحریف‌گر احادیث پیامبر(ص) و ائمه اهل بیت(ع) بوده‌اند. محدثان برای حفاظت حدیث از تحریف و تصحیح و نقل درست آن، اجازه حدیث را مرسوم کردند و محدثان برای دریافت و نقل حدیث می‌بایست اجازه یا جواز دریافت و نقل می‌گرفتند <ref>آقابزرگ، الذریعه، 1/131 ـ 266.</ref>.

به اعتقاد امام‌خمینی حدیث، سند اسلام است و بی‌توجهی به آن، بی‌توجهی به قرآن شمرده می‌شود <ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، 11.</ref>. ایشان پس از آنکه مهم‌ترین پیش‌نیاز [[اجتهاد]] را قرآن‌شناسی و سنت‌شناسی می‌شمارد، انس با روایات اهل بیت(ع) و شیوه فهم آنها را برای استنباط درست لازم می‌شمرد <ref>امام‌خمینی، الاجتهاد و التقلید، 12 ـ 13.</ref>. ایشان کتاب‌های حدیثی را منبع احکام و دستورهای اسلام می‌داند <ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، 11.</ref> و آخرین سفارش‌ها و وصیت‌نامه خود را با [[حدیث ثقلین]] آغاز می‌کند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 21/393.</ref>. ایشان معتقد است سخنان معصومان(ع) به منبع علم رحمانی متصل است و دارای نورانیتی است که در دیگر سخنان یافت نمی‌شود <ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، 4.</ref>. ایشان به اهمیت حفظ و نقل حدیث توجه ویژه داشت و خود خبره حدیث بود و از عالمانی چون [[محمدرضا مسجدشاهی]]، [[شیخ‌عباس قمی]]، [[سیدمحسن عاملی]] و [[سیدابوالقاسم دهکردی]] [[اجازه نقل حدیث]] داشت که آن را در آغاز کتاب چهل حدیث خود بازگو کرده است <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، 2 ـ 3.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|اجازات امام‌خمینی}}.

حدیث از زوایای مختلف در خور تقسیم است: در یک تقسیم‌بندی، خبر به متواتر، [[مستفیض]] و واحد تقسیم شده است <ref>بهایی عاملی، الوجیزه، 4 ـ 5؛ عراقی، الاجتهاد و التقلید، 47.</ref>. خبر نقل‌شده در صورتی که علم‌آور باشد <ref>سید مرتضی، رسائل، 2/283؛ کرکی، جامع المقاصد، 3/367.</ref>، به گونه‌ای که واسطه نقل آن جماعتی باشند که عادتاً هماهنگی در میان آنها برای جعل حدیث و دروغگویی ممتنع است، به آن [[خبر متواتر]] گفته می‌شود <ref>شهید ثانی، الرعایة لحال البدایة فی علم الدرایه، 61؛ بهایی عاملی، الوجیزه 4؛ صدر، سیدمحمدباقر، قاعده لاضرر، 24 ـ 25.</ref> و خبری که راویان آن در هر طبقه بیش از دو یا سه نفر باشند، اما به حد تواتر نرسد، مستفیض گفته می‌شود <ref>عراقی، الاجتهاد و التقلید، 47؛ فضلی، اصول الحدیث، 99.</ref>؛ همچنین در صورتی که علم‌آور نباشد <ref>سید مرتضی، الذریعه، 2/40؛ ← حائری اصفهانی، الفصول الغرویه فی الأصول الفقهیه، 270.</ref> و ظن‌آور باشد، [[خبر واحد]] نامیده می‌شود، خواه راوی آن یک نفر باشد یا بیشتر <ref>حلی، علامه، مبادئ الوصول الی علم الأصول، 205؛ ← میرزای قمی، القوانین المحکمة فی الاصول، 2/393.</ref>.

حدیث از ابعاد دیگر نیز تقسیماتی دارد؛ از جهت صفات راویان به خبر صحیح، حَسن، موثق و ضعیف تقسیم شده است. [[حدیث صحیح]] آن است که همه سلسله سند روایت را راویان امامی عادل تشکیل دهند <ref>شهید ثانی، الرعایة لحال البدایة فی علم الدرایه، 76.</ref> و [[حدیث حسن]] حدیثی است که راوی آن امامی ممدوح باشد؛ یعنی به وثاقت او تصریح شده باشد <ref>شهید ثانی، الرعایة لحال البدایة فی علم الدرایه، 81.</ref>. [[حدیث موثق]] به حدیثی گویند که در سلسله سند فردی غیر امامیِ ثقه باشد؛ اگرچه بقیه امامی عادل باشند <ref>شهید ثانی، الرعایة لحال البدایة فی علم الدرایه، 84 ـ 85.</ref>. حدیث ضعیف آن است که راوی آن امامیِ عادل یا ممدوح یا مخالفی که وثاقت او تأیید شده، نباشد <ref>شهید ثانی، الرعایة لحال البدایة فی علم الدرایه، 86.</ref>. همچنین حدیث از جهت اتصال یا عدم اتصال سند به معصوم(ع) به خبر مسند، معلق، مقطوع، منقطع و مرسل و از جهت منبع خبر به [[حدیث قدسی]] (کلام خداوند) و غیر قدسی تقسیم شده است <ref>بهایی عاملی، الوجیزه، 4 ـ 5.</ref>.

در حجیت سخنان پیامبر(ص) تردیدی نیست. آیات قرآنی ازجمله «ما آتاکمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاکمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا» <ref>حشر، 7.</ref> و آیات دیگر <ref>نحل، 44؛ احزاب، 21؛ نجم، 3 ـ 4.</ref> بر این مطلب دلالت دارند <ref>← طوسی، التبیان، 9/421 و 564؛ فخر رازی، مفاتیح الغیب، 29/507؛ طباطبایی، المیزان، 19/27 و 204.</ref>. از نگاه علمای شیعه سخن امامان معصوم(ع) در حکم سخن پیامبر اکرم(ص) است <ref>← حکیم، الاصول العامة للفقه المقارن، 141 ـ 153، 158 و 181.</ref>.

از میان اقسام حدیث، علما [[حجیت]] خبر متواتر را پذیرفته‌اند؛ زیرا خبر متواتر یقین‌آور و موجب [[قطع]] است و قطع به‌خودی‌خود حجت است و حجیت آن نیازی به جعل و تعبد شرعی ندارد <ref>صدر، سیدمحمدباقر، دروس، 1/270 ـ 271؛ پژوهشگاه علوم، 396.</ref>؛ اما در حجیت خبر واحد اختلاف است. گستردگی خبر واحد در کتاب‌های حدیثی، سبب شده که علما به این بحث توجه گسترده کنند <ref>سید مرتضی، الذریعه، 2/41؛ طوسی، العده، 1/97؛ حلی، محقق، معارج الاصول، 203 ـ 204 و 207 ـ 208؛ حلی، علامه، مبادئ الوصول الی علم الأصول، 205 ـ 206.</ref>. امام‌خمینی ضمن مبحث [[امارات]] در اصول فقه <ref>امام‌خمینی، انوار الهدایه، 1/267.</ref> و در تقریرات اصولی <ref>← امام‌خمینی، تهذیب الاصول، 2/429؛ امام‌خمینی، تنقیح الاصول، 3/150.</ref> به بحث از خبر واحد و دلایل حجیت آن پرداخته و بحث از آن را جزو مسائل علم اصول دانسته است <ref>امام‌خمینی، انوار الهدایه، 1/268.</ref>.

درباره حجیت خبر واحد دو دیدگاه نقل شده است. [[سید مرتضی]] <ref>سید مرتضی، رسائل، 3/309؛ سید مرتضی، الذریعه، 1/281 و 2/41، 54.</ref>، [[ابن‌زهره]] <ref>ابن‌زهره، غنیة النزوع، 328 ـ 329.</ref>، [[ابن‌براج]] <ref>ابن‌براج، المهذب، 2/598.</ref> و [[ابن‌ادریس]] <ref>ابن‌ادریس، السرائر، 1/51.</ref> آن را حجت نمی‌دانند. از سوی دیگر، [[شیخ طوسی]] <ref>طوسی، العده، 1/126 ـ 127.</ref> و گروهی دیگر از اصولیان بر حجیت خبر واحد ثقه، اِدعای [[اجماع]] کرده‌اند <ref>میرزای قمی، القوانین المحکمة فی الاصول، 2/416؛ انصاری، فرائد الاصول، 1/145؛ آخوند خراسانی، کفایة الاصول، 302.</ref>. [[علامه حلی]] <ref>مبادئ الوصول الی علم الاصول، 205.</ref> و عموم عالمانِ پس از وی مانند [[عاملی]] <ref>عاملی، معالم الدین و ملاذ المجتهدین، 189.</ref>، [[مجلسی]] <ref>مجلسی، بحار الانوار، 2/245.</ref>، [[میرزای قمی]] <ref>میرزای قمی، القوانین المحکمة فی الاصول، 2/404.</ref> و [[آخوند خراسانی]] <ref>آخوند خراسانی، کفایة الاصول، 293.</ref> و علمای معاصر قائل به حجیت خبر واحد شده‌اند.

امام‌خمینی نیز ضمن پذیرش حجیت خبر واحد و ارائه دلیل برای آن، به بررسی دلایل مخالفان پرداخته است <ref>امام‌خمینی، انوار الهدایه، 1/312 ـ 313.</ref>. ایشان ضمن بحث از دلیل‌های حجیت خبر واحد، مهم‌ترین دلیل آن را بنای عُقلا و تأیید آن از سوی شارع می‌داند <ref>امام‌خمینی، انوار الهدایه، 1/313؛ امام‌خمینی، تنقیح الاصول، 3/191.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|خبر واحد}}.

ملاک حجیت خبر واحد را برخی وثوق خبری و برخی دیگر وثوق مخبری دانسته‌اند. وثوق خبری که از آن به وثوق صدوری نیز تعبیر می‌شود، اطمینان به صدور مضمون خبر از سوی معصومان(ع) است و وثوق مخبری، اطمینان به صحت سند روایت و وثاقت راویان موجود در سند است که از آن به وثوق سندی نیز تعبیر می‌شود <ref>← آملی، میرزاهاشم، مجمع الافکار و مطرح الانظار، 3/148.</ref>. بیشتر فقیهان شیعه قائل به وثوق خبری‌اند <ref>اصفهانی، نهایة الدرایة فی شرح الکفایه، 2/279؛ ← آملی، محمدتقی، مصباح الهدی فی شرح العروة الوثقی، 2/193؛ ← تبریزی، أوثق الوسائل، 126.</ref>. به باور آنان اگر خبری ضعیف باشد، ولی قرینه‌هایی بر صدق آن وجود داشته باشد، به آن عمل خواهد شد. بر مبنای وثوق مُخبری اگر سند روایتی ضعیف باشد، به آن عمل نمی‌شود؛ هرچند مشهور به آن روایت عمل کرده باشند <ref>آملی، میرزاهاشم، مجمع الافکار و مطرح الانظار، 4/454؛ ← گلپایگانی، کتاب الشهادات، 43.</ref>؛ زیرا با عمل مشهور، اطمینان به صدور خبر برای نوع مردم پیدا نمی‌شود؛ علاوه بر این به باور قائلان به وثوق مخبری با فرض حصول اطمینانِ نوعی به وثوق خبر، دلیلی بر حجیت آن وجود ندارد <ref>خویی، مصباح الاصول، 1/279 ـ 280.</ref>؛ از این‌رو نه عمل مشهور را جبران‌کننده ضعف سند می‌دانند و نه رویگردانی آنان را موهن اعتبار روایت <ref>خویی، مصباح الاصول، 1/164 ـ 170.</ref>.

امام‌خمینی با پذیرش مبنای وثوق خبری، عمل مشهور قدما طبق روایت را جبران‌کننده ضعف سند آن <ref>امام‌خمینی، التعادل و الترجیح، 124؛ امام‌خمینی، تنقیح الاصول، 4/598.</ref> و رویگردانی آنان را سبب وهن روایت <ref>امام‌خمینی، تهذیب الاصول، 3/105؛ امام‌خمینی، الطهاره، 4/324.</ref> دانسته است. به باور ایشان امور دیگری مانند بسیاربودنِ روایاتِ هم‌مضمون <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 2/118 ـ 119.</ref> قوت متن <ref>امام‌خمینی، الطهاره، 3/103.</ref> و وجود مضامین عالی <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، 454.</ref> نیز موجب اطمینان به وثوق خبر و جبران ضعف سند می‌شود {{ببینید|متن=ببینید|خبر واحد}}.

درایة الحدیث علمی است که موضوع آن به طور مشخص متن و محتوای حدیث است و با استفاده از آن، شیوه فهم و تفسیر روایات دانسته می‌شود <ref>رحمان‌ستایش، مبانی رجالی و حدیث‌شناسی امام‌خمینی، 89.</ref>. امام‌خمینی همسو با دیگر فقها قواعد و شیوه‌هایی را در لابه‌لای نوشته‌های اصولی و فقهی خود برای فهم درستی حدیث مطرح کرده است:

# عرضه روایات بر قرآن: قرآن افزون بر ملاک درستی و نادرستی احادیث، وسیله‌ای برای فهم احادیث نیز شمرده شده است <ref>کلینی، الکافی، 1/69؛ مجلسی، بحار الانوار، 2/235 ـ 236 و 242 ـ 244؛ متقی هندی، کنز العمال، 13/585.</ref>. نزد فقهای شیعه این معیار از موازین مهم شناخت حدیث است <ref>مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، 44؛ طوسی، الاستبصار، 1/321.</ref> و امام‌خمینی نیز عرضه احادیث بر قرآن را از اصول مسلم شناخت روایات معرفی کرده است <ref>امام‌خمینی، انوار الهدایه، 1/281؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، 208.</ref>؛ بر این اساس ایشان روایاتی را که دارای مؤید قرآنی‌اند، هرچند سندشان کامل نباشد، پذیرفته <ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، 76.</ref> و از این راه روایات بسیاری را نقد و رد کرده است <ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، 115؛ امام‌خمینی، صحیفه، 3/340 و 21/16؛ امام‌خمینی، ولایت فقیه، 64 ـ 65؛ مکاسب، 1/219.</ref>.

# عرضه حدیث به سنت قطعی: به تأکید [[امام‌صادق(ع)]] تنها احادیث مطابق با قرآن و سنت قطعیِ پیامبر(ص) پذیرفته می‌شوند <ref>کلینی، الکافی، 1/69؛ مجلسی، بحار الانوار، 2/243 ـ 244.</ref>. امام‌خمینی نیز آن را از ملاک‌های اعتبار روایات شمرده <ref>امام‌خمینی، البیع، 5/239 ـ 242.</ref>؛ چنان‌که روایاتی که حیله‌های ربوی را تأیید می‌کنند، به جهت مخالفت آنها با کتاب و روایاتِ مستفیض نقد و رد کرده است <ref>امام‌خمینی، البیع، 2/552 ـ 553.</ref>.

# توجه به محاورات عرفی و لغوی: پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع) به زبان متعارف و شناخته‌شده زمان خود سخن گفته‌اند؛ از این‌رو فهم سخن آنان، با دقت در محاورات عرفیِ رایجِ در زمان ایشان ممکن خواهد شد؛ بنابراین فقها در مقام فتوا، روایات را حمل بر فهم متعارف عرف کرده‌اند <ref>طوسی، المبسوط، 2/90؛ اردبیلی، مجمع الفائدة، 1/265 ـ 266؛ نجفی، جواهر الکلام، 32/248.</ref>. امام‌خمینی نیز عرف زمان صدور را دخیل در فهم روایات شمرده و تأکید کرده است باید از آمیختن مطالب عقلی و عرفانی به فقه پرهیز کرد؛ بر همین اساس ایشان یکی از شرایط اجتهاد را فهم محاورات عرفی کتاب و سنت می‌داند <ref>امام‌خمینی، الاجتهاد و التقلید، 9؛ امام‌خمینی، الاستصحاب، 218 ـ 220.</ref>. افزون بر این، امام‌خمینی هرچند سخن لغت‌شناس را [[حجت شرعی]] نمی‌داند <ref>امام‌خمینی، تهذیب الاصول، 2/419.</ref>، اما مراجعه به او را به عنوان دانای فن، لازم می‌داند و در موارد زیادی خود نیز به لغت مراجعه کرده است <ref>امام‌خمینی، الطهاره، 1/110، 124 و 4/127، 179؛ امام‌خمینی، چهل حدیث، 299 ـ 300؛ امام‌خمینی، کشف اسرار، 85.</ref>.

# توجه به مناصب معصومان(ع): پیامبر(ص) و ائمه(ع) دارای مناصب و شئون گوناگونی چون [[تبلیغ احکام]]، [[قضاوت]] و رهبری اجتماع بوده‌اند <ref>شهید اول، القواعد و الفوائد فی الفقه و الاصول و العربیه، 1/214 ـ 215؛ مطهری، مجموعه آثار، 21/120.</ref> و سخنان آنان به مقتضای مناصب یادشده بیان شده است. حدیثی که در مقام بیان احکام باشد، حکمی ثابت و جاودانه و برای همه زمان‌ها خواهد بود؛ اما دسته‌ای دیگر با توجه به شرایط و موقعیت‌های ویژه ممکن است قضایی یا حکومتی یا غیر آن باشند. با توجه به این اصل، پاره‌ای از تعارض‌ها در سیره و رفتار معصومان(ع) و نیز موضع‌گیری‌های متفاوت آنان، حل می‌گردد. امام‌خمینی معیاری را نیز برای تمییز سخنان معصومان در مناصب گوناگون بیان کرده است؛ برای نمونه، اگر صدور روایت برای بیان مأموریت فرمانده ارتش یا مانند آن باشد، این حکمی حکومتی است و اگر در مقام قضا باشد، قضایی است و اگر غیر آن دو باشد، بیان [[حکم شرعی]] است <ref>امام‌خمینی، بدائع الدرر، 109 ـ 113.</ref>.

# ارشاد روایات به امور عقلایی: مضمون برخی از روایات، تأیید روش‌های عقلا در زندگی است. توجه به این اصل در فهم درست روایات دخیل است؛ ازجمله بیشتر فقها برای اثبات جواز [[تقلید]]، به بنای عُقلا مبنی بر لزوم رجوع غیر عالم و غیر متخصص به عالم و متخصص استناد کرده‌اند؛ همچنین به [[آیه نفر]] <ref>توبه، 122.</ref> و [[آیه سؤال]] <ref>انبیاء، 7.</ref> و برخی روایات <ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة، 27/137 ـ 150.</ref> استناد شده است <ref>انصاری، الاجتهاد و التقلید، 48؛ خویی، دراسات، 4/429 ـ 431؛ خویی، مصباح الاصول، 2/538 ـ 539.</ref>. امام‌خمینی همسو با این نظر و با توجه به اینکه بنای عقلا را [[شارع]] امضا کرده و پذیرفته است، برای اثبات جواز تقلید به آن استناد کرده است <ref>امام‌خمینی، الاجتهاد و التقلید، 63 ـ 64.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|تقلید}}. ایشان روایاتی که به ثبت و ضبط روایات و نوشتن آنها دستور داده‌اند و نیز ارجاع به کتاب‌های حدیثی را بر اساس همان ارشاد به بنای عقلا دانسته است <ref>امام‌خمینی، الاجتهاد و التقلید، 82 ـ 84.</ref>. همچنین ایشان روایات [[قرعه]] <ref>امام‌خمینی، الاستصحاب، 384 ـ 391.</ref> و روایات قاعده «علی الید» <ref>امام‌خمینی، الاستصحاب، 265.</ref> را ارشاد به امور عقلایی برشمرده است.

# وضع الفاظ برای روح معنا: یکی از اصولی که در فهم روایات و معارف دینی حل بسیاری از مشکلات شمرده می‌شود، توجه به این نکته است که الفاظ برای روح معنا وضع شده‌اند. برخی از محدثان و اندیشمندان اسلام در شرح و تفسیر نصوص دینی، به این نکته تصریح کرده‌اند؛ ازجمله [[محمدباقر مجلسی]] اجمالاً بر پایه این اصل، به پیروی از امامان معصوم(ع) واژه‌هایی همانند عرش، کرسی <ref>مجلسی، بحار الانوار، 55/24 ـ 32.</ref>، لوح و قلم را در قرآن و حدیث شرح کرده است <ref>مجلسی، بحار الانوار، 54/357 ـ 375.</ref>. [[سیدمحمدحسین طباطبایی]] نیز همین شیوه را پذیرفته و از جمود بر ظاهر لفظ پرهیز داده است <ref>طباطبایی، المیزان، 1/9 ـ 12.</ref>. امام‌خمینی نیز این اصل را کلید معرفت و اساس فهم و رموز قرآنی می‌داند <ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، 79.</ref>. ایشان پس از ذکر روایات عقل و جهل یادآور شده است که مقصود اصلی از این روایات فهم نکته‌های علمی و فلسفی و جهات تاریخی و ادبی نیست، بلکه مقصود اصلی سبکبارکردن نفوس و توجه انسان به [[عالم غیب]] است <ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، 8.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|روح معانی}}.

# توجه به عنصر زمان و مکان: توجه به تحولات زمانی و مکانی از دیگر نکته‌ها در فهم درست روایات است <ref>شهید اول، القواعد و الفوائد فی الفقه و الاصول و العربیه، 1/151 ـ 152؛ نجفی، جواهر الکلام، 19/289، 343؛ 22/172، 428 ـ 429 و 41/216.</ref>. به عنوان نمونه، گروهی از فقها بر اساس برخی از روایات <ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة، 17/101 ـ 103.</ref> و دلایل دیگر <ref>اردبیلی، مجمع الفائدة، 8/42.</ref> فروش سلاح به کافران را در زمان جنگ حرام دانسته‌اند <ref>ابن‌ادریس، السرائر، 2/216؛ بحرانی، الحدائق الناضرة، 18/208؛ نجفی، جواهر الکلام، 22/28.</ref>؛ ولی امام‌خمینی معتقد است که حرمت فروش سلاح به کافران حکمی قطعی که در همه زمان‌ها و مکان‌ها یکسان باشد، نیست، بلکه در هر زمان و مکان ممکن است حکمی داشته باشد؛ زیرا حرمت فروش در صورتی است که غیر مسلمان از سلاح علیه مسلمانان استفاده کند؛ از این‌رو اگر فروش سلاح به تقویت [[کفار]] بینجامد، ممنوع است و اگر چنین نباشد ممنوع نیست؛ چنان‌که [[مشرک]] و کافربودن خریدار نیز ملاک نیست. باید در هر زمان، حاکم اسلامی بر اساس شرایط و مصالح تصمیم‌گیری کند <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 1/227 ـ 229؛ امام‌خمینی، تحریر الوسیله، 1/472.</ref>؛ همچنین استفاده از چیزهای نجس همانند خون و مردار در گذشته حرام بوده است <ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة، 24/39 و 99.</ref>، اما امروزه که مصرف‌های دیگر عقلایی دارند، حرام نیستند <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 1/54 ـ 56.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|اجتهاد}}.

# شناخت راه جمع میان اخبار متعارض: از موضوعات مهم حدیث‌شناسی تعارض دو یا چند حدیث است. امام‌خمینی ضمن برشمردن انواع تعارض و چگونگی جمع میان احادیث متعارض بر این باور است که دو خبر متعارض را باید در محیط تشریع و قانون‌گذاری دید؛ زیرا قانون‌گذار، نخست اصول و کلیات را القا می‌کند و آن‌گاه به بیان تبصره‌ها و قیدهای آن می‌پردازد <ref>امام‌خمینی، التعادل و الترجیح، 31 ـ 33.</ref>؛ بر این اساس ادله احکام واقعی و احکام شک و حاکم و محکوم، عام و خاصّ متعارض نیستند و مشمول [[اخبار علاجیه]] قرار نمی‌گیرند. ایشان این موارد را از مصادیق جمع عرفی دانسته است <ref>امام‌خمینی، التعادل و الترجیح، 33 ـ 34.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|تعارض ادله}}.

# ارجاع حدیث متشابه به محکم: همان‌گونه که قرآن دارای [[آیات محکم و متشابه]] است <ref>آل عمران، 7.</ref>، احادیث معصومان(ع) نیز این‌گونه‌اند <ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة، 27/115؛ مجلسی، بحار الانوار، 2/185.</ref>. [[حدیث متشابه]] حدیثی است که معنایی غیر از معنای ظاهری در آن احتمال می‌رود؛ بنابراین شامل مؤوّل و مجمل نیز می‌شود <ref>غفاری، تلخیص مقباس، 253.</ref>. امام‌خمینی به وجود روایات متشابه اشاره کرده <ref>امام‌خمینی، تنقیح الاصول، 4/622.</ref> و توجه‌نکردن به روایات متشابه را سبب کج‌فهی در فهم روایات دانسته است <ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، 321 ـ 322.</ref>. ایشان با نقل حدیثی از [[امام‌رضا(ع)]] <ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة، 27/115.</ref>، درباره وجود روایات متشابه یادآور شده است ارجاع احادیث متشابه به محکمات، کار فقیه است <ref>امام‌خمینی، تنقیح الاصول، 4/622؛ الاجتهاد و التقلید، 72 ـ 73.</ref> و نمونه‌هایی را برای ارجاع متشابه به محکم آورده است <ref>← عصارپور آرانی، روشهای فقه الحدیثی امام‌خمینی، 202 ـ 206.</ref>.

# توجه به اختلاف نسخه‌ها: اختلاف خطوط عربی، تقطیع و تبویب، تصحیف و نقل به معنا از علل پیدایش اختلاف نسخه‌هاست. امام‌خمینی بررسی اختلاف نسخه‌ها را راهی برای فهم و صحت حدیث دانسته است و با بررسی اختلاف نسخه‌ها، افزون بر فهم حدیث، در جهت تصحیح الفاظ حدیث اقدام کرده است <ref>امام‌خمینی، بدائع الدرر، 54 ـ 56.</ref>. ایشان ازجمله در کتاب «[[الخلل فی الصلاة]]» دراین‌باره بحثی مفصل دارد و در مقام تطبیق، پس از ذکر حدیثی از [[وسائل الشیعه]] آن را با نسخه وافی و مرآة العقول و کافی و تهذیب و استبصار مطابقت داده و ارزیابی کرده و اشتباه ناسخان و کاتبان را یادآور شده است <ref>امام‌خمینی، الخلل فی الصلاة، 58 ـ 59؛ امام‌خمینی، البیع، 2/526 ـ 527.</ref>.

# بررسی محتوایی حدیث: بررسی محتوایی حدیث، یکی از راه‌های شناخت صحت و سلامت حدیث است. امام‌خمینی در آثار خود برای نقد حدیث از این روش استفاده کرده است. به باور ایشان اعتماد به روایات از باب تعبد محض نیست، بلکه به استناد [[سیره عقلا]] و ردنکردنِ شارع است؛ بنابراین اضطراب متن، آشفتگی معنا، وهن تعبیر، مخالفت با اجماع و شهرت، از اعتبار حدیث می‌کاهد <ref>امام‌خمینی، الطهاره، 1/95.</ref>. به نظر ایشان، سخنان معصومان منزه از آن است که در آن وهن در تعبیر و آشفتگی معنا یا تناقض راه یابد؛ از این‌رو ایشان روایت‌هایی از این دست را به‌صراحت رد می‌کرد <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 1/219.</ref>؛ برای مثال، ایشان صدور روایتی را که مشعر به جواز دروغ بوده است، به دلیل منافات‌داشتن آن با جایگاه معصوم رد کرده است <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 2/103.</ref> و یا درباره روایت «کل شیئ هو لک حلال حتی تعلم انه حرام» <ref>کلینی، الکافی، 5/313؛ حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة، 17/89.</ref>، احتمال اعم از [[شبهه بدوی]] و [[علم اجمالی]] را به دلیل مناسب‌نبودن تجویز ارتکاب حرام از معصوم(ع) نمی‌پذیرد <ref>امام‌خمینی، تنقیح الاصول، 3/380 ـ 381.</ref> و از سوی دیگر، روایت «مجاری الامور و الاحکام علی ایدی العلماء» <ref>ابن‌شعبه، تحف العقول، 238.</ref> را گرچه از نظر سند ضعیف می‌داند، به دلیل صداقت مضمون، صادر از معصوم می‌شمرد <ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، 123 ـ 124.</ref>.

# توجه به متون فقهی نخستین: در عصر پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع) که به [[عصر تشریع]] معروف است، احکام دین به صورت مستقیم از معصومان(ع) دریافت می‌شد و پس از آن، دوره تفسیر و تدوین متون دینی، موسوم به فقه مأثور آغاز شد <ref>مطهری، مجموعه آثار، 20/69 ـ 70.</ref> و پس از آن دوره فقه اجتهادی آغاز شد که [[شیخ طوسی]] با تفریع فروع، به شبهه اهل سنت که شیعه را از پاسخ به فروع عاجز می‌دانستند، پاسخ داد <ref>طوسی، المبسوط، 1/1 ـ 2.</ref>. [[سیدحسین بروجردی]] کتاب‌های فقهی [[ابن‌بابویه]] و [[صدوق]] را نقل احادیث امامان معصوم(ع) بدون دخل و تصرف و تنها تصرف در حد تنظیم و باب‌بندی و فتواهای آن را کاشف از وجود نص می‌دانست. بر این مبنا در وقت [[تعارض]]، حق تقدم را به فتاوای موجود در این کتاب‌ها می‌داد <ref>بروجردی، نهایة التقریر، 1/176، 182 و 2/13؛ ← منتظری، مجمع الفوائد، 230 ـ 234.</ref>. امام‌خمینی نیز این مبنا را پذیرفته و به متون فقهی نخستین همانند کتاب‌های [[ابن‌جنید]]، شیخ صدوق، علی‌ابن‌بابویه، [[ابن‌ابی‌عقیل]]، [[ابن‌شاذان]]، [[شیخ مفید]]، [[سید مرتضی]]، [[سلار]] و [[ابن‌حمزه]] اعتبار حدیثی داده و از آنها به عنوان [[فقه مأثور]] یاد کرده است <ref>امام‌خمینی، تهذیب الاصول، 2/426.</ref>. افزون بر شیوه‌های یادشده، از نگاه امام‌خمینی توجه به جهت صدور روایت، عرضه روایات اهل بیت(ع) بر روایات اهل سنت <ref>امام‌خمینی، الاجتهاد والتقلید، 72 ـ 73.</ref>، توجه به تعلیل در روایات و توجه به جعل و دروغ‌پردازی در روایات، بر فهم روایات تأثیر زیادی دارد <ref>← عصارپور آرانی، روشهای فقه الحدیثی امام‌خمینی، 206 ـ 263.</ref>.

چهار کتاب حدیثی شیعه <ref>الکافی، من لایحضره الفقیه، تهذیب الاحکام و الاستبصار.</ref> نزد عالمان شیعه از اعتبار خاصی برخوردارند و مهم‌ترین منابع حدیثی شیعه به شمار می‌آیند تا جایی که به «اصول اربعه» شهرت یافته‌اند. قدمت زمانی و نزدیکی آنها به زمان حضور معصومان، تنظیم و باب‌بندی زیبا و حجم زیاد و گستردگی مباحث از عوامل این شهرت است <ref>مهریزی، آشنایی با متون حدیث و نهج البلاغه، 84 ـ 85.</ref>. [[اخباریان]] به قطعیت روایاتِ کتاب‌های چهارگانه یا اطمینان به صدور آنها اعتقاد دارند؛ ولی [[اصولیان]] در عین اهمیت‌دادن به این کتاب‌ها این ادعا را نپذیرفته‌اند <ref>خویی، معجم رجال الحدیث، 1/22 ـ 26.</ref>. امام‌خمینی نیز این ادعا را نپذیرفته است <ref>امام‌خمینی، الاجتهاد و التقلید، 12.</ref>. ایشان افزون بر کتاب‌های چهارگانه درباره بسیاری از کتاب‌های حدیثی اظهار نظر کرده است که به مهم‌ترینِ آنها اشاره می‌شود:

# کتاب‌های چهارگانه: [[الکافی]] تألیف [[محمدبن‌یعقوب کلینی رازی]] (م۳۲۹ق) ملقب به ثقة الاسلام است. وی در دقت علمی، ثبت و ضبط حدیث و نیز وثاقت، مقامی برجسته در نزد عالمان شیعی ازجمله [[نجاشی]]، شیخ مفید، [[محقق کرکی]]، [[شهید اول]] و دیگران دارد و عالمان شیعه از این کتاب ستایش‌های بسیار کرده‌اند <ref>← نوری، خاتمة مستدرک، 3/463 ـ 470.</ref>. امام‌خمینی نیز این کتاب را متقن‌تر از دیگر کتاب‌ها و کلینی را نیز در ضبط احادیث بسیار دقیق‌تر از دیگران دانسته است <ref>امام‌خمینی، الطهاره، 3/356.</ref>؛ برای نمونه، ایشان پس از نقل روایت «اذا نشّ العصیر أو غلی حرم...» یادآور شده که روایت در نسخه صحیح کافی با «واو»، است و در تهذیب با «أو» ذکر شده است؛ ولی اولی به جهت منضبط‌بودن کافی مقدم است <ref>امام‌خمینی، الطهاره، 3/298 ـ 299.</ref>. [[من لایحضره الفقیه]]، تألیف محمدبن‌علی ملقّب به صدوق است. از او نیز علما به نیکی یاد کرده‌اند و او را از استوانه‌های [[فقه شیعه]] شمرده‌اند <ref>← نوری، خاتمة مستدرک، 4/5؛ امام‌خمینی، الاجتهاد و التقلید، 14 ـ 16.</ref>. او کتاب‌های روایی بسیاری دارد که برجسته‌ترینِ آنها این کتاب است. صدوق در آغاز این کتاب یادآور شده است تنها روایاتی را نقل خواهد کرد که آنها را صحیح و میان خود و خدای متعالْ حجّت می‌داند <ref>صدوق، من لایحضره الفقیه، 1/3.</ref>؛ ولی با توجه به وجود برخی روایات ضعیف در این کتاب، این اشکال پیش آمده که چگونه صدوق همه روایات این کتاب را حجت دانسته است. امام‌خمینی یادآور شده هرچند صدوق، روایات ضعیف را نیز نقل کرده است، اما برگشت او از تعهد خود، در اول کتاب بسیار بعید است <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 1/83 ـ 84.</ref>. در برابر، برخی معتقدند صدوق بر عهد خود باقی است؛ ولی مراد وی از حدیث صحیح آن است که حدیث در یک یا دو اصل مشهور از «[[اصول اربعمأه]]» باشد؛ ولی از قرن هشتم به بعد، صحیح به معنای آن است که تمام راویانِ سند حدیث، همه عادل امامی باشند. خلط این دو معنای صحیح، موجب این اشتباه شده است <ref>عابدی، کتاب‌های حدیثی از نگاه امام‌خمینی، 33 ـ 34.</ref>. از سوی دیگر، برخی همه روایات مرسله صدوق را حجت شمرده‌اند <ref>← سبحانی، کلیات فی علم الرجال، 383 ـ 384.</ref> و برخی آن را محدود به مرسله‌های من لایحضره الفقیه کرده‌اند <ref>نوری، خاتمة مستدرک، 4/6.</ref> و برخی مربوط به مرسله‌های جزمی وی شمرده‌اند <ref>بروجردی، نهایة التقریر، 2/351.</ref>. امام‌خمینی نیز همین دیدگاه را پذیرفته است <ref>امام‌خمینی، البیع، 2/628؛ امام‌خمینی، مکاسب، 1/116.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|رجال}}؛ از این‌رو ایشان در روایت «اللهم ارحم خلفایی» یادآور شده است که روایت به جهت کثرت طُرق آن مورد اعتماد است و اگر مرسل هم باشد، از مرسلات صدوق است که اعتبار آن از مرسلات ابن‌ابی‌عمیر کمتر نیست <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 2/627 ـ 628.</ref>. [[تهذیب الاحکام]] تألیف محمدبن‌حسن، معروف به [[شیخ طوسی]] است. علمای شیعه طوسی را از بزرگ‌ترین علمای شیعه شمرده‌اند <ref>← آقابزرگ، مقدمه، 1/2 ـ 42.</ref>. امام‌خمینی او را یکی از استوانه‌های فقه شیعه شمرده که باید به سخنان، طریقه او در فقه و روش استنباط او توجه کامل کرد <ref>امام‌خمینی، الاجتهاد و التقلید، 14 ـ 16.</ref>. در زمان نگارش این کتاب تعارض و اختلاف روایات از ایرادهای عمده اهل سنت بر شیعه به شمار می‌رفته است. طوسی اسباب این تعارض و وجه جمع معقول میان آنها را مطرح کرده است <ref>طوسی، تهذیب الاحکام، 1/2 ـ 3؛ طوسی، الاستبصار، 1/3.</ref>. [[الاستبصار]] این کتاب نیز از آثار شیخ طوسی است. هدف وی در این کتاب جمع عرفی میان [[اخبار متعارض]] است <ref>طوسی، الاستبصار، 1/3.</ref>. امام‌خمینی در آثار خود به این ویژگی اشاره کرده است <ref>امام‌خمینی، الخلل، 255؛ امام‌خمینی، الطهاره، 4/298.</ref>. ایشان پس از آنکه یازده نوع از جمع عرفی را بیان می‌کند، یادآور می‌شود طوسی در کتاب استبصار بسیاری از آنها را آورده است <ref>امام‌خمینی، التعادل و الترجیح، 15 ـ 17.</ref>. امام‌خمینی در مجموع بر این باور است که این کتاب‌های چهارگانه از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند؛ به گونه‌ای که اگر مؤلفان کتاب‌های یادشده از اصل یا کتابی نقل نکنند یا کم نقل کنند، سبب بی‌اعتباری آن اصل می‌شود و این امر بر توثیق اهل رجال نیز مقدم است <ref>امام‌خمینی، الطهاره، 3/356 ـ 357.</ref>. ایشان رجوع به کتاب‌های حدیثی را امری عقلایی و مورد امضای شارع می‌داند؛ ولی معتقد است سند و دلالت آنها باید بررسی شود و این گفته که کتاب‌های چهارگانه قطعی‌اند یا نویسندگان آنها شهادت به صحت آنها داده‌اند، درست نیست <ref>امام‌خمینی، الاجتهاد و التقلید، 12.</ref>.

# [[نهج‌البلاغه]]: مجموعه‌ای از خطبه‌ها، نامه‌ها و کلمات قصار امیرالمؤمنین علی(ع) است که [[سید رضی]] آن را گرد آورده است. امام‌خمینی نهج البلاغه را پس از قرآن، بزرگ‌ترین دستور زندگی مادی و معنوی و بالاترین کتاب رهایی‌بخش بشر و دستورهای معنوی و حکومتی آن را بالاترین راه نجات بشریت دانسته و افتخار کرده است که این کتاب از امام معصوم شیعیان است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 8/184 و 21/396.</ref>. ایشان نهج البلاغه را روح نازله [[امیرالمؤمنین علی(ع)]] برای تعلیم و تربیت و مرهمی برای دردهای فردی و اجتماعی انسان دانسته است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 14/347 ـ 348.</ref>. ایشان در پاره‌ای از موارد به عنوان مؤید یا قسمتی از علت حکم از نهج البلاغه استفاده کرده است <ref>امام‌خمینی، البیع، 5/530 ـ 531.</ref>. از تعبیر ایشان درباره [[صحیفه سجادیه]] که اصحاب آن را مانند نهج البلاغه قبول کرده‌اند، استفاده می‌شود که نهج البلاغه نیز مورد وثوق و اطمینان اجمالی به صدور آن است ولی این امر موجب اطمینان به صدور همه بندهای آن از حضرت(ع) نخواهد بود <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 1/481 ـ 482.</ref>.

# [[مصحف فاطمه(ع)]]: مصحف فاطمه(ع) مجموعه مطالبی است که [[جبرئیل]] پس از [[رحلت پیامبر اکرم(ص)]] تا [[شهادت فاطمه(ع)]] به ایشان می‌گفت و فاطمه(ع) برای علی(ع) املا می‌کرد و ایشان آن را می‌نوشت. در این مصحف سخنی از حلال و حرام نیست، بلکه مشتمل بر حوادث غیبی است که در آینده رخ می‌دهند <ref>کلینی، الکافی، ‏1/239 ـ 241.</ref>. امام‌خمینی یکی از افتخارات شیعه را «صحیفه فاطمیه» می‌شمارد و آن را در ردیف [[مناجات شعبانیه]]، [[دعای عرفه]] و صحیفه سجادیه ذکر می‌کند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ‏21/397.</ref>. ایشان در شکل‌گیری «صحیفه فاطمیه» به روایتی معتبر اشاره می‌کند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 20/4 ـ 6.</ref> که در آن چگونگی شکل‌گیری این صحیفه آمده است <ref>کلینی، الکافی، 1/240.</ref>. ایشان محتوای صحیفه فاطمه(ع) را حوادثی می‌داند که در آینده رخ خواهد داد که ازجمله آنها حوادثی است که در آینده برای ذریه فاطمه(ع) پیش خواهد آمد و آنچه در زمان [[امام‌مهدی(ع)]] رخ خواهد داد. ایشان احتمال می‌دهد مسائل مربوط به [[ایران]] نیز در آن باشد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 20/4 ـ 5.</ref>.

# صحیفه سجادیه: صحیفه سجادیه مجموعه دعاهایی است که [[امام‌باقر(ع)]] و [[زیدبن‌علی]] از [[امام‌سجاد(ع)]] نقل کرده‌اند. برخی از علما تواتر روایاتِ کتاب را گواه درستی و اعتبار محتوای صحیفه سجادیه دانسته‌اند <ref>استادولی، مقدمه کتاب صحیفه سجادیه امام‌سجاد(ع)، 15 ـ 16.</ref>. امام‌خمینی از این کتاب به عنوان زبور آل‌محمد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 21/397.</ref> و نمونه کامل قرآن صاعد و بزرگترین مناجات عرفانی در خلوتگاه انس <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 21/209.</ref> و صحیفه نورانیه الهیه که از آسمان عرفان عارف بالله و عقل نورانی سیدالساجدین(ع) برای رهایی بندگان از زندان طبیعت و فهماندن ادب عبودیت نازل شده <ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، 173.</ref> یاد کرده است. ایشان فصاحت و بلاغت و قوت مضمون صحیفه را هرچند به طور کلی مایه نوعی اطمینان به صدور آن می‌داند، اما آن را مایه اعتبار همه جمله‌های آن در فقه نمی‌داند <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 1/481 ـ 482.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|رجال}}.

# [[مصباح الشریعه]]: این کتاب منسوب به امام‌صادق(ع) است. [[محدث نوری]] در [[خاتمة مستدرک الوسائل]] به صورت مفصل درباره اعتبار این کتاب بحث کرده و در نهایت اعتبار آن را پذیرفته است <ref>نوری، خاتمة مستدرک الوسائل، 1/194 ـ 215.</ref>. امام‌خمینی در مباحث فقهی استناد به آن را درست نمی‌داند و این کتاب را روایت نمی‌داند و محتوای آن را برداشت عالمانی که گرایش‌های عرفانی داشته‌اند، از کلمات معصومان(ع) می‌شمارد <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 1/481.</ref>؛ ولی با این حال، در آثار عرفانی و اخلاقی خود، در موارد بسیار از آن استفاده کرده است <ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، 8 ـ 9 و 174؛ امام‌خمینی، حدیث جنود، 300.</ref>.

# [[تحف العقول فی اخبار آل الرسول]]: مؤلف این کتاب [[ابن‌شعبه حرانی]] از معاصران صدوق است <ref>غفاری، مقدمه تحف العقول، 9.</ref> و روایات آن مرسل است. وی خود یادآور شده، بیشتر این احادیث را به سماع دریافت کرده و به جهت آسانی نقل و اخلاقی‌بودن روایات، اسناد آن را حذف کرده است <ref>غفاری، مقدمه تحف العقول، 3.</ref>. [[شیخ مرتضی انصاری]] در آغاز [[کتاب المکاسب]] به روایت مفصلی از این کتاب استناد کرده است <ref>انصاری، المکاسب، 1/5.</ref>. امام‌خمینی پس از نقل روایت «مجاری الامور و الاحکام علی ایدی العلماء» <ref>ابن‌شعبه، تحف العقول، 238.</ref> یادآور شده هرچند این روایت مرسل است، اما صاحب وسائل بر این کتاب اعتماد کرده و روایت نیز موافق اعتبار و عقل است <ref>امام‌خمینی، البیع، 2/651.</ref>.

# [[فقه الرضا(ع)]]: در انتساب این کتاب به امام‌رضا(ع) اختلاف است <ref>مجلسی، بحار الانوار، 1/11؛ داوری، اصول علم الرجال بین النظریة و التطبیق، 365 ـ 366.</ref>. امام‌خمینی این کتاب را از امام‌رضا(ع) ندانسته و معتبر نمی‌شمارد، بلکه آن را تألیف برخی از علما می‌داند <ref>امام‌خمینی، الطهاره، 1/528؛ 3/255 و 4/138.</ref>.

# [[بحار الأنوار]]: امام‌خمینی این تألیف محمدباقر مجلسی را مجموعه‌ای از چهارصد کتاب و رساله و در حقیقت کتابخانه کوچکی می‌داند که به نام بحار الانوار خوانده شده است. ایشان خاطرنشان کرده مجلسی همه آن کتاب‌ها و رساله‌ها را که به واسطه کوچک‌بودن و گذشت زمان در معرض نابودی بود، بدون التزام به صحت همه آنها گردآوری کرد و در صدد نوشتن کتابی عملی یا دستورها و قوانین اسلام نبود تا درباره آن بررسی کند و درست را از نادرست جدا کند. دلیل آن وجود کتاب‌های نادرست از نظر مجلسی در این مجموعه است؛ با این حال، نمی‌توان همه اخبار بحار الانوار را به بهانه مخالفت با عقل و حس یا موافق‌نبودن با سلیقه خود رد کرد، بلکه باید آن را با معیارهای معین‌شده سنجید و درستی و نادرستی آن را تعیین کرد <ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، 162 و 319.</ref>.

# [[مستدرک الوسائل]]: این کتاب تألیف میرزاحسین نوری است. امام‌خمینی به‌مناسبت بحث از [[حجیت ظواهر کتاب]]، محتوای آن را چون کتاب دیگر وی (فصل الخطاب)، روایات ضعیف و بدون سند می‌داند؛ چنان‌که به روش وی در جمع‌آوری روایات ضعیف به‌ویژه آنچه در کتاب دوم آورده، به‌شدت حمله کرده است <ref>امام‌خمینی، انوار الهدایه، 1/244 ـ 245.</ref>.

# [[تفسیر عیاشی]]: تألیف [[ابوعمرو محمدبن‌مسعود عیاشی]] است. این کتاب، تفسیری روایی بر همه قرآن است و همه روایات آن نیز مستند و رجال اسناد آن از ماوراءالنهر بوده‌اند؛ ولی امروزه تنها دو جلد از این تفسیر تا سوره مائده با حذف رجال سند و مرسل در دست است <ref>آقابزرگ، الذریعه، 4/295؛ امین، سیدحسن، مستدرکات اعیان الشیعه، 6/307.</ref>؛ البته این مجموعه مورد اعتماد [[محمدبن‌حسن حر عاملی]] بوده و یکی از مصادر [[وسائل الشیعه]] است <ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة، 1/273.</ref>. به نظر امام‌خمینی هرچند خود عیاشی [[ثقه]] است، اما طریقی درست برای شناخت تفسیر او وجود ندارد. صاحب وسائل نیز طریق خود را به عیاشی نقل نکرده است؛ مگر اینکه اطمینان پیدا شود آنچه در این مجموعه آمده، از خود عیاشی است <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 2/158.</ref>.

بخشی از روایات فقهی، در کتاب‌های غیر حدیثی نقل شده‌اند. امام‌خمینی بر آن است که روایاتی که در کتاب‌های فقهی استدلالی مانند الخلاف، تذکرة الفقهاء، منتهی المطلب، مدارک الاحکام و المعتبر، با الفاظ روایات نقل نشده‌اند <ref>امام‌خمینی، الطهاره، 2/308.</ref> و نیز برخی از کتاب‌های استدلالی فقه که روایاتی از اهل سنت برای جدل با آنان نقل کرده‌اند، مثل روایات کتاب‌های سید مرتضی <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 1/33.</ref> و الخلاف طوسی، قابل استدلال به عنوان روایت نیستند. ایشان درباره کتاب فقهی صدوق (المقنِع) نیز یادآور شده گرچه صدوق در مقدمه این کتاب می‌گوید وی سند این روایات را حذف کرده تا حفظ آن آسان باشد، اما احتمال دارد معنای این سخن وی آن باشد که تمام روایات این کتاب، در کتاب‌های اصول وجود دارد و آن کتاب‌های اصول، موثق‌اند؛ بنابراین تمام این روایات، با [[سند صحیح]] به صدوق رسیده‌اند و احتمال دارد که معنای سخن او این باشد که سند او به آن اصول، سند صحیحی بوده است؛ اما اصحاب آن اصول را توثیق نکرده است؛ یعنی سند صحیح دارد که تمام آنچه نقل کرده، در آن اصول، موجود بوده است و این احتمال دوم، بهتر و قوی‌تر از احتمال اول است <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 2/40.</ref>.

به نظر امام‌خمینی گرچه [[ابن‌ادریس]] روایات مستطرفات السرائر را از اصول اربعمأة مثل کتاب بَزَنطی و ابن‌بُکیر گرفته است و اصول اربعمأة، در زمان مشایخ سه‌گانه که کتب اربعه را می‌نوشتند، معروف بوده و آنان سند خود را به صاحبان اصول، ذکر کرده‌اند؛ ولی ابن‌ادریس چون سند خود را به آن اصول ذکر نکرده و احتمال دارد ایشان با [[اجتهاد]] و حدس خود به دست آورده باشد که این اصول از همان مؤلفان است، پس این احادیثِ او قابل اعتماد نیستند، به‌خلافِ صدوق و امثال او که اصلاً اهل اجتهادکردن و حدس نبودند و تنها به خبر حسّی اعتماد می‌کردند؛ به همین جهت، مرسلات صدوق قابل اعتمادند، به‌خلاف مرسلاتِ ابن‌ادریس <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 2/72 ـ 73.</ref>. ایشان همانند همین سخن را درباره کتاب الاختصاص شیخ مفید گفته و یادآور شده مرسلات صدوق، قابل اعتمادند؛ ولی مرسلات مفید قابل اعتماد نیستند؛ زیرا وی اهل اجتهاد مصطلح است و شاید انتساب روایت به معصوم به صورت جزم بر اساس اجتهاد وی باشد؛ برخلاف صدوق که از اجتهاد استفاده نمی‌کرده است و قرائنی نزد او بوده که برای دیگران هم قابل اعتماد است <ref>امام‌خمینی، مکاسب، 1/443.</ref>.

# شرح چهل حدیث: این کتاب شرح مجموعه‌ای از احادیث اخلاقی، اعتقادی و تفسیری است و امام‌خمینی آن را با توجه به ارزش حفظ چهل حدیث در روایات <ref>مجلسی، بحار الانوار، 2/153 ـ 158؛ متقی هندی، کنز العمال، 10/224 ـ 225.</ref> با استفاده از احادیث کافی نگاشته است و در آغاز آن سند خود به محمدبن‌یعقوب کلینی را بازگو کرده است {{ببینید|متن=ببینید|شرح چهل حدیث}}.

# التعلیقة علی الفوائد الرضویه: [[الفوائد الرضویه]] نام شرحی است که قاضی‌سعید قمی (۱۰۴۹ ـ ۱۱۰۳ق) بر حدیث رأس الجالوت نگاشته است و امام‌خمینی که به دیدگاه‌های وی اهتمام داشته <ref>امام‌خمینی، تقریرات، 2/41 و 132.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|قمی، قاضی‌سعید}}، دیدگاه‌های خود درباره محتوای کتاب را به صورت تعلیقه مطرح ساخته است {{ببینید|متن=ببینید|مقاله التعلیقة علی الفوائد الرضویه}}.

محمدصادق مزینانی، «حدیث، علم»، دانشنامه امام خمینی، ج۴، ص.  

[[رده:مقاله‌های بدون لینک دانشنامه]]