confirmed، emailconfirmed، templateeditor
۱٬۱۸۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۲: | خط ۲: | ||
== مفهومشناسی == | == مفهومشناسی == | ||
دفتر به معنای اتاق کار، محل جمعآوری و نگارش نامه آمدهاست (عمید، ۱ | دفتر به معنای اتاق کار، محل جمعآوری و نگارش نامه آمدهاست.<ref> (عمید، فرهنگ فارسی، ۹۵۵/۱).</ref> پاسخگویی به پرسشها و امور دینی مراجعان و امور مربوط به وجوهات شرعی در دفترهای مراجع تقلید انجام میشود. گاه به جای دفتر از واژه «بیت» استفاده میشود. بیت به معنای خانه و محل سکونت است.<ref> (دهخدا، لغتنامه دهخدا، ۴۴۶۶/۳ و ۹۶۲۴/۷).</ref> بیتِ مرجع معمولاً شامل اندرونی و بیرونی است. اندرونی محل زندگی خانواده و استراحت مرجع و بیرونی همان دفتر کاری و عمومی مرجع است.<ref> (ثقفی، بانوی انقلاب خدیجهای دیگر، ۲۰۳).</ref> | ||
==پیشینه== | ==پیشینه== | ||
مرجعیت به معنای رجوع جاهل به عالم در دین و فراگیری احکام شرعی از متخصصان، از صدر اسلام وجود داشتهاست. در عصر حضور، پیامبر اکرم(ص) و امامان شیعه(ع) مرجعیت علمی و دینی مردم را بر عهده داشتند (شرفالدین، ۶۰ ـ ۷۸؛ قربانی، ۳۵۷) و مردم به صورت مستقیم یا از برخی اصحابِ آنان مسائل دینی خود را فرا میگرفتند و در دوره غیبت صغرا، چهار نایب خاص پاسخگوی مردم بودند (صدر، ۱/۶۱۲ ـ ۶۱۳؛ قربانی، ۳۵۸). از آغاز غیبت کبرا، مرجعیت علمی و دینی شیعیان را برای مدتهای طولانی فقها به دست گرفتند که به صورت غیر متمرکز اداره میشد. در این عصر مردم در هر منطقه جغرافیایی برای تقلید نوعاً به نزدیکترین فقیه مراجعه و پرسشها و مشکلات دینی خود را حل میکردند (روحبخش الهآباد، ۱۱۹ ـ ۱۲۰)؛ اما در دو سده اخیر، حوزه اقتدار و اثرگذاریِ مرجعیت شیعه گسترش یافت و حتی گسترهای فرامنطقهای پیدا کرد (عنایت، ۲۷۹). در این دورهها با تحولات و تکامل نهاد مرجعیت، بیوت و دفاتر مراجع تکامل یافتند و متناسب با نیازها و وظایف و همچنین متناسب با نفوذ و موقعیت مراجع، محدود یا گسترده شدند (← مقاله مرجعیت). امامخمینی همانند دیگر مراجع، برای رسیدگی به امور مرجعیت، دفتر تشکیل داد و جایگاه خاص رهبری و تشکیل نظام اسلامی وظایف و مسئولیتهای دفتر ایشان را بیشتر کرد و با توجه به تبعید ایشان به نجف اشرف و سپس هجرت به فرانسه و بازگشت به ایران و قم و سپس انتقال به تهران، ایشان دارای دفاتر چندی بودهاست. | مرجعیت به معنای رجوع جاهل به عالم در دین و فراگیری احکام شرعی از متخصصان، از صدر اسلام وجود داشتهاست. در عصر حضور، پیامبر اکرم(ص) و امامان شیعه(ع) مرجعیت علمی و دینی مردم را بر عهده داشتند (شرفالدین، ۶۰ ـ ۷۸؛ قربانی، ۳۵۷) و مردم به صورت مستقیم یا از برخی اصحابِ آنان مسائل دینی خود را فرا میگرفتند و در دوره غیبت صغرا، چهار نایب خاص پاسخگوی مردم بودند (صدر، ۱/۶۱۲ ـ ۶۱۳؛ قربانی، ۳۵۸). از آغاز غیبت کبرا، مرجعیت علمی و دینی شیعیان را برای مدتهای طولانی فقها به دست گرفتند که به صورت غیر متمرکز اداره میشد. در این عصر مردم در هر منطقه جغرافیایی برای تقلید نوعاً به نزدیکترین فقیه مراجعه و پرسشها و مشکلات دینی خود را حل میکردند (روحبخش الهآباد، ۱۱۹ ـ ۱۲۰)؛ اما در دو سده اخیر، حوزه اقتدار و اثرگذاریِ مرجعیت شیعه گسترش یافت و حتی گسترهای فرامنطقهای پیدا کرد (عنایت، ۲۷۹). در این دورهها با تحولات و تکامل نهاد مرجعیت، بیوت و دفاتر مراجع تکامل یافتند و متناسب با نیازها و وظایف و همچنین متناسب با نفوذ و موقعیت مراجع، محدود یا گسترده شدند (← مقاله مرجعیت). امامخمینی همانند دیگر مراجع، برای رسیدگی به امور مرجعیت، دفتر تشکیل داد و جایگاه خاص رهبری و تشکیل نظام اسلامی وظایف و مسئولیتهای دفتر ایشان را بیشتر کرد و با توجه به تبعید ایشان به نجف اشرف و سپس هجرت به فرانسه و بازگشت به ایران و قم و سپس انتقال به تهران، ایشان دارای دفاتر چندی بودهاست. |