حفظ نظام: تفاوت میان نسخه‌ها

۲٬۸۸۸ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۰ اسفند ۱۴۰۱
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''حفظ نظام'''، ضرورت نگهداری اساس [[دین]]، ساختار و نظم اجتماعی مسلمانان و [[نظام جمهوری اسلامی ایران]].
'''حفظ نظام'''، ضرورت نگهداری اساس [[دین]]، ساختار و نظم اجتماعی مسلمانان و [[نظام جمهوری اسلامی ایران]].
حفظ نظام؛ سامان‌دادن و نگهداری و بقای ساختار عام و کلان اجتماعی یا بخشی از آن است.
امام‌خمینی حفظ نظام را در سه سطح به‌کار برده‌است: نظام عام و کلان اجتماعی، نظام و اساس [[اسلام]] و خرده‌نظام به‌ویژه نظام سیاسی، یعنی [[جمهوری اسلامی|جمهوری اسلامی ایران]].
امام‌خمینی افزون بر تأکید بر اهمیت حفظ نظام کلان اجتماعی در اسلام و حرمت اخلال در آن، این حکم را به عنوان یک قاعده و دلیل عام در مسائلی چند ازجمله در استدلال و تأکید بر لزوم وجود [[حکومت اسلامی]] به کار برده‌است، و بارها بر ضرورت حفظ نظام در معنای خاص آن یعنی؛ نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران تأکید ورزیده، آن را از مهم‌ترین واجبات دینی، عقلی و شرعی شمرده‌ و در فرض تلازم حفظ اصل اسلام با حفظ نظام اسلامی، حفظ نظام را مهم‌ترین فریضه اسلامی دانسته‌است.
امام‌خمینی در استدلال بر وجوب حفظ نظام عام یا حرمت اخلال در آن به عنوان یک قاعده و حکم قطعی، به [[قرآن]]، [[سنت]]، [[عقل (قوه ادراک)|عقل]] و [[اجماع]] استدلال کرده و حفظ نظام را از واضح‌ترین احکام عقلی شمرده‌است.
افزون بر حفظ نظام در دو معنای عام و خاص، یکی از مفاهیم پرکاربرد در [[فقه]] اسلامی که طبعاً در راستای حفظ نظام قابل توجه است و در مقایسه با آن دو عنوان، از اهمیت بیشتری برخوردار است، حفظ دین و اساس اسلام از خطر نابودی و فروپاشی کامل به دست دشمنان است. امام‌خمینی بارها از وظیفه حفظ دین و اساس اسلام به عنوان «بزرگ‌ترین» وظیفه شرعی نام برده و آن را بالاترین فریضه شمرده، با این تعبیر که «هیچ فریضه‌ای بالاتر از حفظ خود اسلام نیست»، و حفظ اسلام در [[ایران]]، را سرآمد همه وظایف دینی و شرعی دانسته‌است، و تشریع تقیه را در راستای حفظ اسلام و مذهب می‌شمارد و قلمرو آن را احکام فرعی می‌داند و از این‌رو وقتی اصل اسلام و حیثیت آن در خطر باشد، آن را مجاز نمی‌داند.


== مقدمه ==
== مقدمه ==
خط ۲۷۶: خط ۲۸۷:
[[رده:مفاهیم سیاسی]]
[[رده:مفاهیم سیاسی]]
[[رده:فقه]]
[[رده:فقه]]
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]]