ویکی امام خمینی:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۳/۵۷

عزاداری، مراسم سوگواری برای امام‌حسین(ع) و شهدای کربلا. سوگواری برای درگذشتگان، طبیعی و غریزی است و در دین، سفارش‌هایی دربارۀ آن شده است. به همین دلیل سوگواری برای شهادت امام‌حسین(ع) و اهمیت زنده‌نگه‌داشتن آن، فرهنگ عزاداری را در میان شیعیان به باوری هویت‌بخش تبدیل کرد. امام‌خمینی معتقد بود انحراف مسلمانان از مسیر اسلام ناب، موجب قیام امام‌حسین(ع) برای احیای اسلام شد و زنده‌ماندن اسلام نیز در گرو زنده‌نگهداشتن عزاداری‌های محرم و صفر است. ایشان فلسفه عزاداری عاشورا را از نظر سیاسی، عبادی و ظرفیتی که برای بسیج عمومی مردم دارد، بسیار مهم می‌شمرد و اظهار می‌کرد ثواب بسیاری که برای عزاداری آن حضرت مقرر شده، از همین‌روست و در پس اشک‌ها و نوحه‌ها، حفظ مکتب اسلام نهفته است. ایشان حادثه کربلا را با ضرورت‌های سیاسی موجود، پیوند زد و درک جدیدی از فرهنگ عاشورا و عزاداری به‌دست داد؛ چنان‌که مطالعۀ حوادث انقلاب و بسیج مردم، الگوپذیری و نقش عاشورا در این وقایع را به‌خوبی نشان می‌دهد. عزاداری مانند هر امر اجتماعی دیگر مورد تهدید آسیب‌هایی است؛ ازجمله: رواج دروغ و خرافه، برتری شکل بر محتوا، برخورد عاطفی صرف،  رعایت‌نکردن برخی موازین شرعی و ترویج برخی ناهنجاری‌ها. امام‌خمینی در سخنان و سیرۀ عملی خود، با سفارش بر حفظ اصل عزاداری، تصفیه آن از انحرافات واردشده را ضروری می‌دانست. سلوک امام‌خمینی در مجالس عزای سیدالشهدا(ع) که شامل طرز نشستن آرام و باوقار ایشان بر زمین، گوش‌دادن به وعظ واعظ یا ذکر مصائب و گریستن به هنگام ذکر مصیبت بود، نشانه شناخت عمیق ایشان از فرهنگ عاشورا و دقت و مراقبت در حفظ حریم و حرمت این مجالس بود.