عبدالرزاق کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''عبدالرزاق کاشانی''': از عرفای بزرگ مسلمان؛ قرن هشتم هجری قمری جمال‌الدین عبدالرزاق ابی‌احمدبن‌الغنائم کاشانی (۷۳۶م) که شاگردش قیصری از او به «قاسانی» (معرّب کاشانی) یاد می‌کند.<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۴؛ بیدارفر، مقدمه شرح منازل السائری...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات عالمان شیعه | |||
| عنوان = عبدالرزاق کاشانی | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| اندازه تصویر = | |||
| سرشناسی = عارف بزرگ مسلمان قرن هشتم هجری قمری | |||
| نام کامل = جمال‌الدین عبدالرزاق ابی‌احمدبن‌الغنائم کاشانی | |||
| لقب = | |||
| نسب = | |||
| تاریخ تولد = قرن هشتم هجری قمری | |||
| زادگاه = کاشان، ایران | |||
| تاریخ وفات = ۷۳۶ قمری | |||
| شهر وفات = | |||
| تاریخ شهادت = | |||
| محل شهادت = | |||
| محل دفن = | |||
| خویشاوندان سرشناس = | |||
| استادان = نورالدین عبدالصمد نطنزی، شمس‌الدین کیشی، شیخ‌اصیل‌الدین عبدالله، صدرالدین روزبهان ثانی | |||
| شاگردان = قیصری، بابارکنا | |||
| محل تحصیل = | |||
| اجازه روایت از = | |||
| اجازه اجتهاد از = | |||
| اجازه روایت به = | |||
| اجازه اجتهاد به = | |||
| تالیفات = تأویلات، شرح فصوص الحکم، اصطلاحات الصوفیه، شرح منازل السائرین خواجه‌عبدالله انصاری، تحفة الاخوان فی خصایص الفتیان، التشریقات، السوانح الغیبه، القضا و قدر، لطائف الاعلام فی اشارات اهل الالهام، المبدأ و المعاد | |||
| سایر = | |||
| سیاسی = | |||
| اجتماعی = | |||
| امضا = | |||
| وبگاه رسمی = | |||
}} | |||
'''عبدالرزاق کاشانی'''، از عرفای بزرگ مسلمان قرن هشتم هجری قمری | |||
== نام و نسب == | |||
جمال‌الدین عبدالرزاق ابی‌احمدبن‌الغنائم کاشانی (۷۳۶م) که شاگردش قیصری از او به «قاسانی» (معرّب کاشانی) یاد می‌کند.<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۴؛ بیدارفر، مقدمه شرح منازل السائرین، ۴۷.</ref> برخی او را کاشانی سمرقندی نام برده‌اند<ref>حاجی‌خلیفه، کشف الظنون، ۱/۳۳۶.</ref>؛ ولی درست آن است که وی منسوب به [[کاشان]] از شهرهای ایران است<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ۴/۲۹۶.</ref>؛ همان‌گونه که شاگرد وی [[بابارکنا]] از او به کاشانی یاد کرده است.<ref>بابارکنا، نصوص الخصوص، ۲۹۷ و ۳۱۵.</ref> وی ازجمله عارفانی است که در آغاز به سلسله [[شهاب‌الدین سهروردی|شیخ‌شهاب‌الدین سهروردی]] منتسب بوده، ولی بعدها با مطالعه کتاب [[فصوص الحکم ابن‌عربی]]، آن را به عنوان کشف برتر پذیرفت.<ref>جامی، نفحات الانس، ۵۶۱–۵۶۷؛ یزدان‌پناه، مبانی و اصول، ۴۴–۴۵.</ref> | جمال‌الدین عبدالرزاق ابی‌احمدبن‌الغنائم کاشانی (۷۳۶م) که شاگردش قیصری از او به «قاسانی» (معرّب کاشانی) یاد می‌کند.<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۴؛ بیدارفر، مقدمه شرح منازل السائرین، ۴۷.</ref> برخی او را کاشانی سمرقندی نام برده‌اند<ref>حاجی‌خلیفه، کشف الظنون، ۱/۳۳۶.</ref>؛ ولی درست آن است که وی منسوب به [[کاشان]] از شهرهای ایران است<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ۴/۲۹۶.</ref>؛ همان‌گونه که شاگرد وی [[بابارکنا]] از او به کاشانی یاد کرده است.<ref>بابارکنا، نصوص الخصوص، ۲۹۷ و ۳۱۵.</ref> وی ازجمله عارفانی است که در آغاز به سلسله [[شهاب‌الدین سهروردی|شیخ‌شهاب‌الدین سهروردی]] منتسب بوده، ولی بعدها با مطالعه کتاب [[فصوص الحکم ابن‌عربی]]، آن را به عنوان کشف برتر پذیرفت.<ref>جامی، نفحات الانس، ۵۶۱–۵۶۷؛ یزدان‌پناه، مبانی و اصول، ۴۴–۴۵.</ref> | ||
قرن هشتم زمان ظهور فیلسوفان عارف و عارفان فیلسوفی است که قدرت فلسفی‌شان موجب استحکام خاصی برای عرفان اسلامی شده است؛ ازجمله این شخصیت‌ها | == جایگاه علمی == | ||
قرن هشتم زمان ظهور فیلسوفان عارف و عارفان فیلسوفی است که قدرت فلسفی‌شان موجب استحکام خاصی برای عرفان اسلامی شده است؛ ازجمله این شخصیت‌ها عبدالرزاق کاشانی است. وی افزون بر مقام نظری و فلسفی، صاحب کشف<ref>یزدان‌پناه، مبانی و اصول، ۴۵–۴۶.</ref> و شارح آثار و عقاید ابن‌عربی و مذهب [[وحدت وجود]] است و در همین موضوع میان او و معاصرش علاءالدوله سمنانی که از مخالفان وحدت وجود بود، مکاتبات و مجادلاتی روی داد و کاشانی به اشکالات سمنانی پاسخ داده است. کاشانی افزون بر استعداد فوق‌العاده‌ای که در عرفان نظری و عملی داشته، عالمی پرتلاش در عرصه علوم ظاهری بوده و [[فقه]] و [[حدیث]]، [[تفسیر]] و [[فلسفه]] را نیز فراگرفته است<ref>یزدان‌پناه، مبانی و اصول، ۴۵؛ لوری، تأویلات القرآن، ۲۳۳–۲۳۴.</ref> و این خود نشان از قوت این عالِم عامل داشته است.<ref>ابن‌فوطی، مجمع الآداب، ۴/۱۲۹.</ref> | |||
وی در تألیف و تنظیم مسائل عرفانی ماهر بوده، اصول کلیه و مسائل مهم عرفانی را به بهترین نوع تقریر و تحریر کرده است. او در عرفان عملی نیز از استادان بزرگ به‌شمار می‌رود. شرح بر منازل السائرین خواجه‌عبدالله بیانگر عظمت و بزرگی او در تصوف است.<ref>آشتیانی، شرح مقدمه قیصری، ۵۷.</ref> | وی در تألیف و تنظیم مسائل عرفانی ماهر بوده، اصول کلیه و مسائل مهم عرفانی را به بهترین نوع تقریر و تحریر کرده است. او در عرفان عملی نیز از استادان بزرگ به‌شمار می‌رود. شرح بر منازل السائرین خواجه‌عبدالله بیانگر عظمت و بزرگی او در تصوف است.<ref>آشتیانی، شرح مقدمه قیصری، ۵۷.</ref> | ||
== مشایخ == | |||
کاشانی از مشایخ فراوانی بهره برده است؛ ازجمله: | کاشانی از مشایخ فراوانی بهره برده است؛ ازجمله: | ||
* نورالدین عبدالصمد نطنزی که مرشد اصلی وی است.<ref>لوری، تأویلات القرآن، ۲۳۳–۲۳۴.</ref> او نیز از شاگردان نجیب‌الدین علی‌بن‌بُزغش شیرازی است.<ref>جامی، نفحات الانس، ۵۶۲.</ref> | |||
* شمس‌الدین کیشی که از مریدان ضیاءالدین ابوالحسن مسعود شیرازی است و او خود از شاگردان فخر رازی و نجم‌الدین کبری است.<ref>لوری، تأویلات القرآن، ۲۳۳.</ref> | |||
* شیخ‌اصیل‌الدین عبدالله. | |||
* صدرالدین روزبهان ثانی.<ref>نیل، بزرگان نامی فارس، ۱/۲۵۶؛ هادی‌زاده، مقدمه کتاب رسائل و مصنفات کاشانی، ۷۳.</ref> | |||
== آثار و تألیفات == | |||
کاشانی آثار و تألیفات فراوانی دارد؛ ازجمله: | کاشانی آثار و تألیفات فراوانی دارد؛ ازجمله: | ||
* تأویلات که به [[ابن‌عربی]] نیز نسبت داده شده است. | |||
* شرح فصوص الحکم. | |||
* اصطلاحات الصوفیه. | |||
* شرح منازل السائرین خواجه‌عبدالله انصاری. | |||
* تحفة الاخوان فی خصایص الفتیان. | |||
* التشریقات. | |||
* السوانح الغیبه. | |||
* القضا و قدر. | |||
* لطائف الاعلام فی اشارات اهل الالهام. | |||
* المبدأ و المعاد.<ref>بیدارفر، مقدمه شرح منازل السائرین، ۵۴–۵۹.</ref> | |||
== نگاه و نقد امام‌خمینی == | |||
[[امام‌خمینی]] از عبدالرزاق کاشانی به عنوان عالمی دانشمند و با فضیلت و عارف معروف<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۵۳۰؛ امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۱۸.</ref> و در مواردی به «قاسانی» یاد و تعبیر کرده است.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۵.</ref> ایشان در آثار خویش از مبانی و مطالب کاشانی استفاده کرده، در مواردی نیز آنها را بررسی و نقد کرده است؛ ازجمله: | |||
* حلول و اتحاد: امام‌خمینی در تأکید وحدت شخصیه وجود با استناد به کلام کاشانی، حلول و اتحاد را باطل دانسته، معتقد است در دار هستی تنها یک وجود است.<ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، پاورقی، ۷۰.</ref> | |||
* تجلی شهودی: امام‌خمینی در بیان تجلی شهودی به کلام کاشانی<ref>امام‌خمینی، اصطلاحات الصوفیه، ۱۲۷.</ref> استناد کرده و گفته است تجلی شهودی همان ظهور وجود است که نور نامیده شده است و آن ظهور حق به صورت و لوازم اسمای الهی در اکوان که مظاهر [[اعیان ثابته]] هستند، می‌باشد و این ظهور همان [[نفس رحمانی]] است که همه چیز بدان موجود می‌شود.<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۶۵.</ref> | |||
* قطب: امام‌خمینی در تعریف قطب به کلام کاشانی استناد کرده و معتقد است قطب آن یگانه‌ای است که موضع نظر خدای متعال از عالم در هر زمانی است.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۲۶.</ref> | |||
* [[توکل]]: عرفا توکل را از مشکل‌ترین منازل عوام و از آسان‌ترین منازل خواص می‌دانند. کاشانی توکل را واگذاری جمیع امورات به مالک آن و اعتماد به وکالت او می‌داند.<ref>کاشانی، شرح منازل، ۳۲۱–۳۲۲؛ ← امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۰۰.</ref> امام‌خمینی با توجه به کلام [[خواجه‌عبدالله انصاری]]، معتقد است [[سیر و سلوک|سالک الی الله]] برای تصحیح مقام توکل باید با نور معرفت، از اسباب ظاهر منقطع شود و از اسباب ظاهری حاجت طلب نکند، نه اینکه عمل را ترک کند<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۴–۲۱۵.</ref>؛ هرچند کاشانی غیر از این را فهمیده و شرح کرده است.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۵.</ref> | |||
* [[صبر]]: امام‌خمینی قوام صبر را به دو امر می‌داند؛ یکی آنکه از ناملایمی که بر او وارد می‌شود، در باطن کراهت داشته باشد و دیگر آنکه از اظهار شکایت خودداری کند. ایشان در این زمینه با استناد به کلام کاشانی،<ref>امام‌خمینی، شرح منازل، ۳۴۸–۳۴۹.</ref> مقصود از شکایت را شکایت به غیر حق می‌داند. اما شکایت به خدا، با مقام صبر منافات ندارد.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۴۱۰.</ref> | |||
* [[نبوت]]: امام‌خمینی در تعریف ماهیت نبوت انبائی به کلام کاشانی استناد می‌کند.<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۴۲.</ref> | |||
* تفسیر آیه ۴۵ فرقان: امام‌خمینی در تفسیر «أَ لَمْ تَرَ إِلی رَبِّکَ کَیفَ مَدَّ الظِّلَّ»، به اینکه عالم و وجودات خیال هستند، به کلام کاشانی<ref>امام‌خمینی، تأویلات، ۲/۸۶.</ref> استناد کرده، معتقد است وجود منبسط سایه‌ای هست‌نماست و خیال می‌شود که چیزی است.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۰.</ref> | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
* آشتیانی، سیدجلال‌الدین، شرح مقدمه قیصری بر فصوص الحکم، قم، بوستان کتاب، چاپ پنجم، ۱۳۸۰ش. | |||
* ابن‌فوطی، عبدالرزاق، مجمع الآداب فی معجم الالقاب، تحقیق محمد الکاظم، تهران، وزارت ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۶ق. | |||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تعلیقات علی شرح فصوص الحکم و مصباح الانس، قم، پاسدار اسلام، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق. | |||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تقریرات فلسفه امام‌خمینی، تقریر سیدعبدالغنی اردبیلی، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ دوم، ۱۳۸۵ش. | |||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح چهل حدیث، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ چهارم، ۱۳۸۸ش. | |||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح حدیث جنود عقل و جهل، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ دوازدهم، ۱۳۸۷ش. | |||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح دعاء السحر، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ چهارم، ۱۳۸۶ش. | |||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، صحیفه امام، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ پنجم، ۱۳۸۹ش. | |||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، مصباح الهدایة الی الخلافة و الولایه، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ ششم، ۱۳۸۶ش. | |||
* بابارکنا، مسعودبن‌عبدالله، نصوص الخصوص فی ترجمة الفصوص، به اهتمام رجبعلی مظلومی، تهران، مؤسسه مطالعات اسلامی دانشگاه مک گیل کانادا و دانشگاه تهران، چاپ اول، ۱۳۵۹ش. | |||
* بیدارفر، محسن، مقدمه شرح منازل السائرین، تألیف عبدالرزاق کاشانی، قم، بیدار، چاپ سوم، ۱۳۸۵ش. | |||
* جامی، عبدالرحمان، نفحات الانس من حضرات القدس، تحقیق محمود عابدی، تهران، اطلاعات، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش. | |||
* حاجی‌خلیفه، مصطفی‌بن‌عبدالله، کشف الظنون عن اسامی الکتب و الفنون، بیروت، دار احیاء التراث، بی‌تا. | |||
* قیصری، داوودبن‌محمود، شرح فصوص الحکم، تصحیح سیدجلال‌الدین آشتیانی، تهران، علمی و فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۷۵ش. | |||
* کاشانی، عبدالرزاق، شرح منازل السائرین، تصحیح محسن بیدارفر، قم، بیدار، چاپ سوم، ۱۳۸۵ش. | |||
* لوری، پیر، تأویلات القرآن از دیدگاه عبدالرزاق کاشانی، ترجمه زینب پودینه آقایی، تهران، حکمت، ۱۳۸۳ش. | |||
* نیل، محمدتقی، بزرگان نامی فارس، شیراز، چاپ اول، ۱۳۶۸ش. | |||
* هادی‌زاده، مجید، مقدمه کتاب رسائل و مصنفات کاشانی، تهران، میراث مکتوب، چاپ دوم، ۱۳۸۰ش. | |||
* یاقوت حموی، شهاب‌الدین بغدادی، معجم البلدان، دار صادر، چاپ دوم، ۱۹۹۵م. | |||
{{پایان}} | |||
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ بهمن ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۱۳
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | جمال‌الدین عبدالرزاق ابی‌احمدبن‌الغنائم کاشانی |
| تاریخ تولد | قرن هشتم هجری قمری |
| زادگاه | کاشان، ایران |
| تاریخ وفات | ۷۳۶ قمری |
| اطلاعات علمی | |
| استادان | نورالدین عبدالصمد نطنزی، شمس‌الدین کیشی، شیخ‌اصیل‌الدین عبدالله، صدرالدین روزبهان ثانی |
| شاگردان | قیصری، بابارکنا |
| تألیفات | تأویلات، شرح فصوص الحکم، اصطلاحات الصوفیه، شرح منازل السائرین خواجه‌عبدالله انصاری، تحفة الاخوان فی خصایص الفتیان، التشریقات، السوانح الغیبه، القضا و قدر، لطائف الاعلام فی اشارات اهل الالهام، المبدأ و المعاد |
عبدالرزاق کاشانی، از عرفای بزرگ مسلمان قرن هشتم هجری قمری
نام و نسب
جمال‌الدین عبدالرزاق ابی‌احمدبن‌الغنائم کاشانی (۷۳۶م) که شاگردش قیصری از او به «قاسانی» (معرّب کاشانی) یاد می‌کند.[۱] برخی او را کاشانی سمرقندی نام برده‌اند[۲]؛ ولی درست آن است که وی منسوب به کاشان از شهرهای ایران است[۳]؛ همان‌گونه که شاگرد وی بابارکنا از او به کاشانی یاد کرده است.[۴] وی ازجمله عارفانی است که در آغاز به سلسله شیخ‌شهاب‌الدین سهروردی منتسب بوده، ولی بعدها با مطالعه کتاب فصوص الحکم ابن‌عربی، آن را به عنوان کشف برتر پذیرفت.[۵]
جایگاه علمی
قرن هشتم زمان ظهور فیلسوفان عارف و عارفان فیلسوفی است که قدرت فلسفی‌شان موجب استحکام خاصی برای عرفان اسلامی شده است؛ ازجمله این شخصیت‌ها عبدالرزاق کاشانی است. وی افزون بر مقام نظری و فلسفی، صاحب کشف[۶] و شارح آثار و عقاید ابن‌عربی و مذهب وحدت وجود است و در همین موضوع میان او و معاصرش علاءالدوله سمنانی که از مخالفان وحدت وجود بود، مکاتبات و مجادلاتی روی داد و کاشانی به اشکالات سمنانی پاسخ داده است. کاشانی افزون بر استعداد فوق‌العاده‌ای که در عرفان نظری و عملی داشته، عالمی پرتلاش در عرصه علوم ظاهری بوده و فقه و حدیث، تفسیر و فلسفه را نیز فراگرفته است[۷] و این خود نشان از قوت این عالِم عامل داشته است.[۸]
وی در تألیف و تنظیم مسائل عرفانی ماهر بوده، اصول کلیه و مسائل مهم عرفانی را به بهترین نوع تقریر و تحریر کرده است. او در عرفان عملی نیز از استادان بزرگ به‌شمار می‌رود. شرح بر منازل السائرین خواجه‌عبدالله بیانگر عظمت و بزرگی او در تصوف است.[۹]
مشایخ
کاشانی از مشایخ فراوانی بهره برده است؛ ازجمله:
- نورالدین عبدالصمد نطنزی که مرشد اصلی وی است.[۱۰] او نیز از شاگردان نجیب‌الدین علی‌بن‌بُزغش شیرازی است.[۱۱]
- شمس‌الدین کیشی که از مریدان ضیاءالدین ابوالحسن مسعود شیرازی است و او خود از شاگردان فخر رازی و نجم‌الدین کبری است.[۱۲]
- شیخ‌اصیل‌الدین عبدالله.
- صدرالدین روزبهان ثانی.[۱۳]
آثار و تألیفات
کاشانی آثار و تألیفات فراوانی دارد؛ ازجمله:
- تأویلات که به ابن‌عربی نیز نسبت داده شده است.
- شرح فصوص الحکم.
- اصطلاحات الصوفیه.
- شرح منازل السائرین خواجه‌عبدالله انصاری.
- تحفة الاخوان فی خصایص الفتیان.
- التشریقات.
- السوانح الغیبه.
- القضا و قدر.
- لطائف الاعلام فی اشارات اهل الالهام.
- المبدأ و المعاد.[۱۴]
نگاه و نقد امام‌خمینی
امام‌خمینی از عبدالرزاق کاشانی به عنوان عالمی دانشمند و با فضیلت و عارف معروف[۱۵] و در مواردی به «قاسانی» یاد و تعبیر کرده است.[۱۶] ایشان در آثار خویش از مبانی و مطالب کاشانی استفاده کرده، در مواردی نیز آنها را بررسی و نقد کرده است؛ ازجمله:
- حلول و اتحاد: امام‌خمینی در تأکید وحدت شخصیه وجود با استناد به کلام کاشانی، حلول و اتحاد را باطل دانسته، معتقد است در دار هستی تنها یک وجود است.[۱۷]
- تجلی شهودی: امام‌خمینی در بیان تجلی شهودی به کلام کاشانی[۱۸] استناد کرده و گفته است تجلی شهودی همان ظهور وجود است که نور نامیده شده است و آن ظهور حق به صورت و لوازم اسمای الهی در اکوان که مظاهر اعیان ثابته هستند، می‌باشد و این ظهور همان نفس رحمانی است که همه چیز بدان موجود می‌شود.[۱۹]
- قطب: امام‌خمینی در تعریف قطب به کلام کاشانی استناد کرده و معتقد است قطب آن یگانه‌ای است که موضع نظر خدای متعال از عالم در هر زمانی است.[۲۰]
- توکل: عرفا توکل را از مشکل‌ترین منازل عوام و از آسان‌ترین منازل خواص می‌دانند. کاشانی توکل را واگذاری جمیع امورات به مالک آن و اعتماد به وکالت او می‌داند.[۲۱] امام‌خمینی با توجه به کلام خواجه‌عبدالله انصاری، معتقد است سالک الی الله برای تصحیح مقام توکل باید با نور معرفت، از اسباب ظاهر منقطع شود و از اسباب ظاهری حاجت طلب نکند، نه اینکه عمل را ترک کند[۲۲]؛ هرچند کاشانی غیر از این را فهمیده و شرح کرده است.[۲۳]
- صبر: امام‌خمینی قوام صبر را به دو امر می‌داند؛ یکی آنکه از ناملایمی که بر او وارد می‌شود، در باطن کراهت داشته باشد و دیگر آنکه از اظهار شکایت خودداری کند. ایشان در این زمینه با استناد به کلام کاشانی،[۲۴] مقصود از شکایت را شکایت به غیر حق می‌داند. اما شکایت به خدا، با مقام صبر منافات ندارد.[۲۵]
- نبوت: امام‌خمینی در تعریف ماهیت نبوت انبائی به کلام کاشانی استناد می‌کند.[۲۶]
- تفسیر آیه ۴۵ فرقان: امام‌خمینی در تفسیر «أَ لَمْ تَرَ إِلی رَبِّکَ کَیفَ مَدَّ الظِّلَّ»، به اینکه عالم و وجودات خیال هستند، به کلام کاشانی[۲۷] استناد کرده، معتقد است وجود منبسط سایه‌ای هست‌نماست و خیال می‌شود که چیزی است.[۲۸]
پانویس
- ↑ قیصری، شرح فصوص الحکم، ۴؛ بیدارفر، مقدمه شرح منازل السائرین، ۴۷.
- ↑ حاجی‌خلیفه، کشف الظنون، ۱/۳۳۶.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ۴/۲۹۶.
- ↑ بابارکنا، نصوص الخصوص، ۲۹۷ و ۳۱۵.
- ↑ جامی، نفحات الانس، ۵۶۱–۵۶۷؛ یزدان‌پناه، مبانی و اصول، ۴۴–۴۵.
- ↑ یزدان‌پناه، مبانی و اصول، ۴۵–۴۶.
- ↑ یزدان‌پناه، مبانی و اصول، ۴۵؛ لوری، تأویلات القرآن، ۲۳۳–۲۳۴.
- ↑ ابن‌فوطی، مجمع الآداب، ۴/۱۲۹.
- ↑ آشتیانی، شرح مقدمه قیصری، ۵۷.
- ↑ لوری، تأویلات القرآن، ۲۳۳–۲۳۴.
- ↑ جامی، نفحات الانس، ۵۶۲.
- ↑ لوری، تأویلات القرآن، ۲۳۳.
- ↑ نیل، بزرگان نامی فارس، ۱/۲۵۶؛ هادی‌زاده، مقدمه کتاب رسائل و مصنفات کاشانی، ۷۳.
- ↑ بیدارفر، مقدمه شرح منازل السائرین، ۵۴–۵۹.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۵۳۰؛ امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۱۸.
- ↑ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۵.
- ↑ امام‌خمینی، دعاء السحر، پاورقی، ۷۰.
- ↑ امام‌خمینی، اصطلاحات الصوفیه، ۱۲۷.
- ↑ امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۶۵.
- ↑ امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۲۶.
- ↑ کاشانی، شرح منازل، ۳۲۱–۳۲۲؛ ← امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۰۰.
- ↑ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۴–۲۱۵.
- ↑ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۵.
- ↑ امام‌خمینی، شرح منازل، ۳۴۸–۳۴۹.
- ↑ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۴۱۰.
- ↑ امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۴۲.
- ↑ امام‌خمینی، تأویلات، ۲/۸۶.
- ↑ امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۰.
منابع
- آشتیانی، سیدجلال‌الدین، شرح مقدمه قیصری بر فصوص الحکم، قم، بوستان کتاب، چاپ پنجم، ۱۳۸۰ش.
- ابن‌فوطی، عبدالرزاق، مجمع الآداب فی معجم الالقاب، تحقیق محمد الکاظم، تهران، وزارت ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۶ق.
- امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تعلیقات علی شرح فصوص الحکم و مصباح الانس، قم، پاسدار اسلام، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.
- امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تقریرات فلسفه امام‌خمینی، تقریر سیدعبدالغنی اردبیلی، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ دوم، ۱۳۸۵ش.
- امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح چهل حدیث، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ چهارم، ۱۳۸۸ش.
- امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح حدیث جنود عقل و جهل، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ دوازدهم، ۱۳۸۷ش.
- امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح دعاء السحر، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ چهارم، ۱۳۸۶ش.
- امام‌خمینی، سیدروح‌الله، صحیفه امام، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ پنجم، ۱۳۸۹ش.
- امام‌خمینی، سیدروح‌الله، مصباح الهدایة الی الخلافة و الولایه، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ ششم، ۱۳۸۶ش.
- بابارکنا، مسعودبن‌عبدالله، نصوص الخصوص فی ترجمة الفصوص، به اهتمام رجبعلی مظلومی، تهران، مؤسسه مطالعات اسلامی دانشگاه مک گیل کانادا و دانشگاه تهران، چاپ اول، ۱۳۵۹ش.
- بیدارفر، محسن، مقدمه شرح منازل السائرین، تألیف عبدالرزاق کاشانی، قم، بیدار، چاپ سوم، ۱۳۸۵ش.
- جامی، عبدالرحمان، نفحات الانس من حضرات القدس، تحقیق محمود عابدی، تهران، اطلاعات، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش.
- حاجی‌خلیفه، مصطفی‌بن‌عبدالله، کشف الظنون عن اسامی الکتب و الفنون، بیروت، دار احیاء التراث، بی‌تا.
- قیصری، داوودبن‌محمود، شرح فصوص الحکم، تصحیح سیدجلال‌الدین آشتیانی، تهران، علمی و فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۷۵ش.
- کاشانی، عبدالرزاق، شرح منازل السائرین، تصحیح محسن بیدارفر، قم، بیدار، چاپ سوم، ۱۳۸۵ش.
- لوری، پیر، تأویلات القرآن از دیدگاه عبدالرزاق کاشانی، ترجمه زینب پودینه آقایی، تهران، حکمت، ۱۳۸۳ش.
- نیل، محمدتقی، بزرگان نامی فارس، شیراز، چاپ اول، ۱۳۶۸ش.
- هادی‌زاده، مجید، مقدمه کتاب رسائل و مصنفات کاشانی، تهران، میراث مکتوب، چاپ دوم، ۱۳۸۰ش.
- یاقوت حموی، شهاب‌الدین بغدادی، معجم البلدان، دار صادر، چاپ دوم، ۱۹۹۵م.