سیری در اندیشه عرفانی حضرت امام (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام‌خمینی]] غایت نهایی همه علوم را عرفان می‌داند و معتقد است اگر محصول علمی به عرفان منجر نشود، آن علم حجاب است.<ref>منصوری لاریجانی، سیری در اندیشه عرفانی امام‌خمینی، ص۸-۹.</ref> در این کتاب امام‌خمینی، خلیفه‌اللهی در [[تجلی|مقام تجلی]] به [[فیض اقدس و مقدس|فیض اقدس]] را اسم اعظم می‌داند که همان روح خلافت محمدی می‌باشد <ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ص۵۲.</ref> امام معتقد است اسم اعظم به اعتبار الوهیت بر همه اسماء حکومت دارد و همه اسماء مظهر او هستند و [[حقیقت محمدیه|حقیقت محمدی]] عین [[اسم اعظم]] است؛ از =این‌رو حقیقت محمدی را متجلی در همه عوالم و مراتب وجود می‌داند و معتقد است که حقیقت محمدیه(ص) مساوق ظهور مشیت اطلاقی است که خود بی‌تعین است؛ ولی حقیقت هر حقیقت‌مندی به واسطه آن است و [[امام‌علی(ع)|حضرت علی(ع)]] را به حسب این مقام با [[پیامبر اکرم(ص)|پیامبر(ص)]] متحد می‌داند.<ref>امام‌خمینی، شرح دعای سحر، ص۱۱۷.</ref> در این کتاب آمده که [[انسان کامل]] و خلیفه‌اللهی که مستجمع کمالات و جامع اسماء است باید دو حقیقت در او باشد؛ یکی افق وجودی او نزدیک‌ترین افق به فیض اقدس باشد و دیگری احاطه علمی و حبی به حقیقت [[اسما و صفات|اسماء الهی]] داشته باشد.<ref>منصوری لاریجانی، سیری در اندیشه عرفانی حضرت امام، ص۲۰-۲۲.</ref>