ویکی امام خمینی:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۳/۲۸
.jpeg)
امام‌حسن مجتبی(ع)، زندگی، جایگاه و نقش امام دوم(ع).
امام حسن(ع) ملقب به محتبی، امام دوم شیعیان و فرزند امام‌علی(ع) و حضرت زهرا(س) در پانزدهم ماه رمضان سال سوم قمری در مدینه به دنیا آمد و بنا بر قول مشهور در ۲۸ صفر سال ۵۰ قمری در مدینه با توطئه معاویه به شهادت رسید. امام‌حسن(ع) دارای فضایل و مقامات معنوی فراوان است و روایاتی از پیامبر اکرم(ص) دربارهٔ شخصیت، فضایل و مناقب ایشان آمده است. امام‌حسن(ع) همچنین بسیار مورد توجه پدر خود علی(ع) بود؛ چنان‌که او را به یحیی‌بن‌زکریا و داشتن علم الهی در کودکی تشبیه کرد.
امام‌خمینی، امام‌حسن(ع) را سبط اکبر پیامبر(ص) خوانده و احتمال داده یکی از معانی «حمله عرش» در قرآن، حاملان علم و دانش هستند که چهار نفر از پیامبران گذشته و چهار نفر از افراد کامل امت اسلامی شامل پیامبر اکرم(ص)، امام‌علی(ع)، امام‌حسن(ع) و امام حسین(ع) حاملان آن باشند. امام‌خمینی، امام‌حسن(ع) را از اصحاب پیامبر(ص) خوانده و اینکه مانند دیگر امامان(ع) دارای ولایت کلی (تکوینی) و تشریعی است.
امام‌خمینی با اشاره به قیام امام‌حسن(ع) علیه معاویه و سپس به علل صلح آن حضرت با معاویه پرداخته و معتقد است حیله‌گری و خیانت برخی از همراهان امام‌حسن(ع) از علت‌های صلح تحمیلی است. به گفته او ادامه تفکر خوارج و مقدسان نهروان که برای علی(ع) آن همه مشکل درست کردند، از موجبات صلح تحمیلی امام‌حسن(ع) است که در صورت آگاهی و استقامت یاران، امام‌حسن(ع) گرفتار آن مصائب نمی‌شد و قضایای کربلا پیش نمی‌آمد.
امام‌خمینی تأکید کرده است که علمای بزرگ وظیفه دارند در مبارزه با فساد و ستم، راه ائمه(ع) ازجمله امام‌حسن(ع) را دنبال کنند. ایشان در دوران جنگ تحمیلیِ عراق علیه ایران (۱۳۵۹–۱۳۶۷) با بیان دشواری‌های برخاسته از جنگ، به مردم سفارش کرد از زندگی امام علی(ع) و امام‌مجتبی(ع) عبرت بگیرند و در راه خدا مقاومت کنند.