کاربر:Salar/صفحه تمرین

دفتر امام خمینی، محل رسیدگی به مراجعات دینی، وجوهات شرعی و فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی امام‌خمینی.

مفهوم‌شناسی

دفتر به معنای اتاق کار، محل جمع‌آوری و نگارش نامه آمده‌است. پاسخگویی به پرسش‌ها و امور دینی مراجعان و امور مربوط به وجوهات شرعی در دفترهای مراجع تقلید انجام می‌شود. گاه به جای دفتر از واژه «بیت» استفاده می‌شود. بیت به معنای خانه و محل سکونت است. بیتِ مرجع معمولاً شامل اندرونی و بیرونی است. اندرونی محل زندگی خانواده و استراحت مرجع و بیرونی همان دفتر کاری و عمومی مرجع است.

پیشینه

مرجعیت به معنای رجوع جاهل به عالم در دین و فراگیری احکام شرعی از متخصصان، از صدر اسلام وجود داشته‌است. در عصر حضور، پیامبر اکرم(ص) و امامان شیعه(ع) مرجعیت علمی و دینی مردم را بر عهده داشتند و مردم به صورت مستقیم یا از برخی اصحابِ آنان مسائل دینی خود را فرا می‌گرفتند و در دوره غیبت صغرا، چهار نایب خاص پاسخگوی مردم بودند. از آغاز غیبت کبرا، مرجعیت علمی و دینی شیعیان را برای مدت‌های طولانی فقها به دست گرفتند که به صورت غیر متمرکز اداره می‌شد. در این عصر مردم در هر منطقه جغرافیایی برای تقلید نوعاً به نزدیک‌ترین فقیه مراجعه و پرسش‌ها و مشکلات دینی خود را حل می‌کردند؛ اما در دو سده اخیر، حوزه اقتدار و اثرگذاریِ مرجعیت شیعه گسترش یافت و حتی گستره‌ای فرامنطقه‌ای پیدا کرد. در این دوره‌ها با تحولات و تکامل نهاد مرجعیت، بیوت و دفاتر مراجع تکامل یافتند و متناسب با نیازها و وظایف و همچنین متناسب با نفوذ و موقعیت مراجع، محدود یا گسترده شدند. (ببینید: مرجعیت) امام‌خمینی همانند دیگر مراجع، برای رسیدگی به امور مرجعیت، دفتر تشکیل داد و جایگاه خاص رهبری و تشکیل نظام اسلامی وظایف و مسئولیت‌های دفتر ایشان را بیشتر کرد و با توجه به تبعید ایشان به نجف اشرف و سپس هجرت به فرانسه و بازگشت به ایران و قم و سپس انتقال به تهران، ایشان دارای دفاتر چندی بوده‌است.

شکل‌گیری دفتر قم

مرجعیت امام‌خمینی در سال ۱۳۴۰ و پس از رحلت مرجع تقلید، سیدحسین بروجردی آغاز شد. ایشان که در محله یخچال‌قاضی قم زندگی می‌کرد (ببینید: اقامتگاه‌ها) نخستین اجازه‌نامه در امور حسبیه را هفت روز پس از درگذشت بروجردی در ۱۷ فروردین ۱۳۴۰ صادر کرد (ببینید: سیدسجاد حججی) و شاگردان امام‌خمینی رساله عملیه ایشان را با هزینه شخصی منتشر کردند (توسلی، مصاحبه، ۸۹/۲). پس از آغاز مبارزات روحانیت علیه رژیم پهلوی، وجوه شرعیِ دریافتیِ امام‌خمینی که درگذشته نیز به صورت نامرتب وجود داشت، بیشتر شد و پرداخت شهریه ایشان به طلاب، مانند دیگر مراجع وقت گردید. (ببینید: شهریه امام‌خمینی) نخستین بار شهاب‌الدین اشراقی داماد امام‌خمینی (ببینید: شهاب‌الدین اشراقی) پیگیر امور مرجعیت و تشکیل دفتر برای ایشان بود که با آن موافقت نکرد. نگارش اعلامیه‌ها و بیانیه‌ها، پاسخ‌دادن به نامه‌ها و رسید وجوهات را خود امام‌خمینی انجام می‌داد و تنها حسن صانعی (ببینید: حسن صانعی) در مدیریت بخشی از کارها چون پذیرایی از میهمانان و دید و بازدیدها به ایشان کمک می‌کرد.

پس از قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ و افزایش مراجعات مردم و انقلابیان، سیدهاشم رسولی محلاتی (ببینید: سیدهاشم رسولی محلاتی) و سیدمحمد جعفری ورامینی نیز به کارهای مربوط به مرجعیت کمک می‌کردند با آزادی امام‌خمینی در فروردین ۱۳۴۳ و گسترش مراجعه مردم، ایشان افرادی را برای اداره امور برگزید و اتاقی از بیت خود را به آن اختصاص داد. پس از آن نیز دو اتاقی که برای سکونت فرزند ایشان سیدمصطفی خمینی و همسرش ساخته شده بود، به امور مرجعیت اختصاص داده شد. و بدین گونه دفتر امام‌خمینی شکل گرفت.

دفتر امام‌خمینی سه بخش داشت: پاسخ به نامه‌ها، رسید وجوهات و بخش اجازات و استفتائات که به دلیل خط خوب و انشای رسولی محلاتی که مورد تأیید امام‌خمینی بود، بر عهده وی گذاشته شد و او همه فعالیت‌ها را در دفتری مخصوص ثبت می‌کرد. هزینه‌ها و تدارکات دفتر را ورامینی انجام می‌داد و تنظیم دیدارها بر عهده حسن صانعی بود و محمدرضا توسلی (ببینید: محمدرضا توسلی) نیز با دفتر همکاری می‌کرد.

دفتر قم پس از تبعید

با تبعید امام‌خمینی در ۱۳ آبان ۱۳۴۳ به ترکیه و بازداشت سیدمصطفی خمینی، دفتر امام‌خمینی به مدت کوتاهی بسته شد؛ ولی با رفع موانع، به‌تدریج فعالیت خود را با مسئولیت محمدصادق تهرانی (کرباسچی) وکیل امام‌خمینی آغاز کرد. با بازداشت و تبعید تهرانی، (ببینید: محمدصادق تهرانی) پس از مدت کوتاهی دفتر با مسئولیت علی‌اکبر اسلامی تربتی، دیگر وکیل امام‌خمینی، به فعالیت خود ادامه داد، اما او نیز پس از زمانی کوتاه تبعید شد و شهاب‌الدین اشراقی به نمایندگی از امام‌خمینی امور دفتر را بر عهده گرفت. با تبعید اشراقی در اردیبهشت ۱۳۴۵ از قم، مرتضی حائری یزدی پدر همسر سیدمصطفی خمینی قصد داشت مسئولیت دفتر را بر عهده گیرد که سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک) مانع از آن شد.

یکی از یاران امام‌خمینی تلاش کرد که سیدمرتضی پسندیده، برادر امام‌خمینی در قم مستقر شود و امور دفتر را بر عهده بگیرد و در مدت حضور وی در دفتر قم، با همکاری علی محفوظی، احمد احمدی و مظاهری از دیگر اعضای دفتر، کارها پیش می‌رفت. دفتر امام‌خمینی به دقت زیر نظر رژیم بود و گزارش تمام رفت و آمدها و مراسم سوگواری که در این خانه برگزار می‌شد با جزئیات در اسناد ساواک آمده‌است. ساواک در مهر ۱۳۴۶ می‌خواست دفتر امام‌خمینی را تعطیل کند؛ اما پسندیده با آگاهی از این تصمیم در ۱۳۴۶/۷/۱۶، مجلس عزاداری دهه فاطمیه را در دفتر بر پا کرد و ساواک نیز وی را از قم تبعید کرد.

نیروهای امنیتی در سال ۱۳۴۶ با هجوم به دفتر و بیت و کتابخانه امام‌خمینی در خیابان حجتیه اسناد و مدارک را با خود بردند و رفت و آمد به بیت و کتابخانه را ممنوع کردند. با تعطیلی دفتر، شهریه امام‌خمینی با هماهنگی حسن صانعی به نام میرزااحمد آشتیانی (ببینید: میرزااحمد آشتیانی) و پس از ایشان به نام فرزندش میرزاباقر آشتیانی پرداخت می‌شد. (ببینید: شهریه امام‌خمینی) پسندیده در ۱۳۴۹/۱۰/۱۸ از تبعیدگاه به قم بازگشت و با برپاکردن جشن میلاد امام‌رضا(ع) در دفتر، فعالیت دفتر دوباره آغاز شد و به‌رغم خواست ساواک و تبعید چندباره، وی به نمایندگی از امام‌خمینی ریاست و کارهای دفتر قم را بر عهده گرفت. توسلی نیز به وی کمک می‌کرد. ریاست پسندیده بر دفتر در قم تا اردیبهشت ۱۳۵۷ ادامه داشت. امام‌خمینی در ۱۳۵۴/۴/۹ مهر و امضای پسندیده را به منزله مهر و امضای خود شمرد و وکالت او را تأیید کرد؛ اما ساواک برای برهم‌زدن فعالیت‌های دفتر، پسندیده را دوباره تبعید کرد و محمدصادق تهرانی دوباره کارهای مالی دفتر را بر عهده گرفت.

دفتر امام‌خمینی افزون بر شهریه‌دادن به برگزاری امتحان برای طلاب حوزه قم اقدام و از برخی از فضلا و مدرسان برای تدریس سطح و خارج فقه دعوت کرد. امام‌خمینی در تیر ۱۳۵۷ شهاب‌الدین اشراقی را وکیل خود و مسئول دفتر قم قرار داد و دیگران را به همکاری با وی سفارش کرد. با هجرت ایشان به فرانسه، اشراقی راهی پاریس شد و پسندیده دوباره با نادیده‌گرفتن حکم تبعید، به قم برگشت و در دفتر مستقر شد.

دفتر نجف

امام‌خمینی پس از انتقال از ترکیه به نجف در سال ۱۳۴۴ در آغاز با بازگشایی دفتر و پرداخت شهریه در نجف موافق نبود؛ ولی در نهایت دفتر نجف با محوریت سیدمصطفی خمینی در کنار بیت ایشان تشکیل شد. پاسخ به استفتائات بر عهده سیدعباس خاتم یزدی (ببینید: سیدعباس خاتم یزدی)، غلامرضا رضوانی (ببینید: غلامرضا رضوانی) و سیدجعفر کریمی (ببینید: سیدجعفر کریمی) بود. مدتی نیز محمدحسن قدیری (ببینید: محمدحسن قدیری) با این گروه همکاری می‌کرد. نصرالله خلخالی (ببینید: نصرالله خلخالی) و محی‌الدین فرقانی نیز از اعضای فعال دفتر بودند. فرقانی از فضلای افغانیِ همراه امام‌خمینی بود و ایشان را دررفتن به حرم همراهی می‌کرد.

در آغاز سال ۱۳۴۵ پس از ورود امام‌خمینی به نجف، عبدالعلی قرهی و رسولی محلاتی به نجف رفتند و در دفتر مستقر شدند؛ اما تنها قرهی در نجف ماند و امور بیت و دفتر در اختیار وی قرار گرفت. امام‌خمینی به قرهی اعتماد کامل داشت و با بازگشت قرهی به ایران در سال ۱۳۴۹ امور مرتبط به وی بر عهده رضوانی گذاشته شد و رضوانی تا خروج امام‌خمینی از عراق در مهر ۱۳۵۷ مسئول دفتر بود. امور سیاسی دفتر زیر نظر سیدمصطفی خمینی انجام می‌گرفت و وی هماهنگ‌کننده و واسطه میان انقلابیان و یاران امام‌خمینی و اعضای دفتر بود او اندیشه‌های امام‌خمینی را از طریق توزیع رساله عملیه، اعلامیه، پیام، نامه و نشر سخنان ایشان در ایران و جهان نشر می‌داد و دیدارهای امام‌خمینی را نیز هماهنگ می‌کرد. (ببینید: سیدمصطفی خمینی) افزون بر اعضای اصلی دفتر، روحانیان دیگری نیز با دفتر ارتباط داشتند، ازجمله سیدمحمود دعایی (ببینید: سیدمحمود دعایی)، اسماعیل فردوسی‌پور (ببینید: اسماعیل فردوسی‌پور)، محمدرضا ناصری (ببینید: امامان جمعه) و سیدعلی‌اکبر محتشمی‌پور. (ببینید: سیدعلی‌اکبر محتشمی‌پور)

از فعالیت‌های دفتر در نجف تشکیل دو جلسه ملاقات و پاسخگویی به پرسش‌ها و استفتائات شرعی با حضور امام‌خمینی بود. با درگذشت سیدمصطفی مسئولیت‌های او بر عهده سیداحمد خمینی قرار گرفت و امام‌خمینی با توجه به اعتماد کاملی که به وی داشت در ۱۵/۱۰/۱۳۵۶ او را وصی خود انتخاب کرد. پس از تصمیم امام‌خمینی برای ترک عراق سیداحمد خمینی در هشتم مهر ۱۳۵۷ خبر هجرت ایشان را به اعضای دفتر اعلام کرد. امام‌خمینی پیش از ترک عراق رضوانی، کریمی، حبیب‌الله اراکی و خاتم یزدی را وصی خود در امور وجوهات شرعی کرد و مبلغ شصت میلیون تومان از وجوهات دفتر را در اختیار خاتم یزدی و کریمی قرار داد و تأکید کرد این وجوهات باید به صورت شهریه به طلاب پرداخت شود. ایشان در دهم مهر ۱۳۵۷ آخرین شب حضور در نجف از اعضای دفتر خداحافظی و وظایف اعضای دفتر را در نبود خود، شفاهی و مکتوب گوشزد کرد.

با خروج امام‌خمینی از نجف، مأموران امنیتی عراق به دفتر امام‌خمینی حمله کردند و تعدادی از اعضای آن ازجمله رضوانی، خاتم یزدی و فرقانی را بازداشت و خانه را بازرسی و پلمب کردند. با پیروزی انقلاب اسلامی، رضوانی آزاد شد و پس از آنکه مأموران باخبر شدند وی شهریه آن ماه طلاب را پرداخته‌است، وی را از عراق بیرون کردند. رضوانی پیش از بازگشت به ایران پول‌ها و دیگر اشیای قیمتیِ دفتر امام‌خمینی را به محمود قوچانی از افراد مرتبط با بیت تحویل داد و به وی سفارش کرد شهریه طلبه‌های نجف پرداخت شود و برای حفاظت از اموال موجود، آنها را به دفتر سیدابوالقاسم خویی از مراجع تقلید بسپارد تا آن را در فرصت مناسب به تهران حواله کند. با وجود بسته‌شدن دفتر امام‌خمینی، دعایی تا دوم بهمن ۱۳۵۷ در نجف ماند و به کارها سروسامان داد و خانواده امام‌خمینی را به پاریس فرستاد و سپس خود نیز به ایشان پیوست.

دفتر نوفل لوشاتو

امام‌خمینی نزدیک به چهار ماه در نوفل لوشاتو در حومه پاریس حضور داشت. (ببینید: نوفل لوشاتو) در این مدت با تشکیل دفتر به معنای مرکز گرفتن وجوهات شرعی و دفتر امور مالی مخالفت کرد. پس از ورود ایشان به نوفل لوشاتو جلسه‌ای با حضور سیداحمد خمینی، سیدابوالحسن بنی‌صدر، ابراهیم یزدی، صادق قطب‌زاده، حسن حبیبی و فردوسی‌پور تشکیل شد و کمیته‌ای به عنوان کمیته تصمیم‌گیری تصویب شد تا درباره اقامت، ترجمه اعلامیه‌ها، پیام‌ها، سخنرانی‌ها، مصاحبه‌ها و ارتباط‌ها و موارد دیگر تقسیم کار شود و درباره سفر امام‌خمینی نیز اطلاعیه‌ای داده شود. پس از تهیه نخستین اطلاعیه، درباره عنوان تشکیلات صادرکننده اطلاعیه اختلاف شد. پس از مشورت با امام‌خمینی، ایشان با ایجاد چنین تشکیلاتی مخالفت کرد و حضور طلبه‌ای را برای پاسخ به تلفن‌ها کافی دانست؛ چنان‌که پس از اینکه برخی ادعا کردند سخنگوی امام‌خمینی هستند، ایشان اعلام کرد سخنگویی ندارد.

با ورود دعایی و حضور برخی دیگر از اعضای دفتر نجف، به نوعی بخش سیاسیِ دفتر نجف، در نوفل‌لوشاتو فعال شد. سیداحمد خمینی نیز پیوسته همراه امام‌خمینی بود و در برنامه‌ریزی‌ها، دیدارها و مصاحبه‌های ایشان با افراد و رسانه‌های گروهی نقش اساسی بر عهده داشت و گزارش‌ها به صورت منظم در اختیار امام‌خمینی قرار می‌گرفت. فردوسی‌پور و محتشمی‌پور به نوبت از میهمانان پذیرایی می‌کردند و مسئولیت چاپ و تکثیر مصاحبه‌ها و پیام‌های امام‌خمینی بر عهده محمد منتظری بود. پس از گذشت مدت کوتاهی و استقرار امام‌خمینی، یار دیرین ایشان مهدی عراقی به فرانسه آمد و با کمک ابوالفضل توکلی‌بینا مسئولیت امور داخلی، کنترل رفت و آمدها و پذیرایی از میهمانان را بر عهده گرفت. (ببینید: مهدی عراقی) اداره داخلی خانه امام‌خمینی بر عهده مرضیه حدیدچی دباغ بود و وظیفه اصلی او رعایت مسائل امنیتی و تهیه غذای امام‌خمینی بود (ببینید: مرضیه دباغ) و تعیین وقت دیدار شخصیت‌ها بر عهده ابراهیم یزدی بود. (ببینید: نوفل لوشاتو)

دفتر موقت تهران

با بازگشت امام‌خمینی به ایران و استقرار در مدرسه علوی، دفتر امور شرعی و وجوهات به مسئولیت رسولی محلاتی در مدرسه رفاه تشکیل شد (رسولی محلاتی، پابه‌پای آفتاب، ۲/۲۸۸) (← مقاله مدرسه رفاه ـ مدرسه علوی)؛ ولی به دلیل مراجعه بسیار مردم، این بخش به مکانی نزدیک مدرسه انتقال یافت (همان). محمدحسن رحیمیان نیز از همین زمان همکاری خود را با دفتر آغاز کرد و سپس به دفتر قم و پس از آن به دفتر جماران منتقل شد (رسولی محلاتی، خبرگزاری فارس). حسن صانعی دیدارهای امام‌خمینی را تنظیم و تصمیم‌های ایشان را به افراد منتقل می‌کرد (رفیق‌دوست، ۱۵۷ ـ ۱۵۹).

دفتر قم پس از انقلاب

امام‌خمینی در دهم اسفند ۱۳۵۷ پس از بازگشت از تهران به قم، در خانه محمد یزدی (← مقاله یزدی، محمد) که در اختیار ایشان گذاشته شد، مستقر شد (← مقاله اقامتگاه‌ها). دفتر ایشان به دو بخش تقسیم شد:

1. دفتر قدیمی به مسئولیت سیدمرتضی پسندیده در محله یخچال‌قاضی: این دفتر افزون بر رسیدگی به امور شرعی، محل جلسات استفتا و برگزاری مجالس بزرگداشت اهل بیت(ع) بود (رجائی‌نژاد، خانه دیانت، ۱۸۸). سیدعباس خاتم یزدی، سیدجعفر کریمی، محمدحسن قدیری (مؤسسه تنظیم، پاورقی صحیفه، ۱۹/۳۱۴) و حسین راستی کاشانی (← مقاله راستی کاشانی، حسین) از اعضای دفتر استفتا بودند (دفتر انتشارات اسلامی، ۱/۴).
2. دفتر مستقر در روبه‌روی اقامتگاه امام‌خمینی در خانه شهاب‌الدین اشراقی (رجائی‌نژاد، اوج عزت، ۹۰ ـ ۹۱؛ کهن‌نسب، ۳۷۸ ـ ۳۷۹). روزهای نخست ورود امام‌خمینی به قم، بخشی از دیدارهای عمومی ایشان در صحن مدرسه فیضیه و دیدارهای خصوصی و کارهای دفتری به کمک اعضای دفتر تهران در اتاق‌های بالای کتابخانه مدرسه فیضیه انجام می‌گرفت که با تشکیل دفتر یادشده، به آنجا منتقل شدند (رسولی محلاتی، خاطرات آیت‌الله رسولی محلاتی، ۱۱۸). سیداحمد خمینی بر فعالیت‌های دفتر اشراف داشت و وظیفه تنظیم امور دفتر و برقراری ارتباط‌ها و دیدارهای ایشان با مردم و مسئولان بر عهده او بود (مرکز اسناد، ۱۵۰؛ یزدی، خاطرات آیت‌الله محمد یزدی، ۴۶۱ ـ ۴۶۴). مسئولیت دفتر نیز بر عهده محمد یزدی بود (یزدی، خاطرات آیت‌الله محمد یزدی، ۴۶۱) و توسلی مسئول دیدارهای امام‌خمینی بود (توسلی، مصاحبه، ۱۱۲/۲). همچنین اشراقی، رسولی محلاتی و سیدمحمد غرضی در دفتر فعالیت می‌کردند (یزدی، خاطرات آیت‌الله محمد یزدی، ۴۶۱). سیدهادی موسوی مسئول ضبط و نظارت بر پخش سخنان امام‌خمینی (موسوی، ۴ ـ ۵) و محتشمی‌پور پاسخگوی تماس‌های تلفنی به دفتر (عراقچی، ۹) بودند. تقی سلیمی‌پور رودسری (شهید) نیز مدتی با دفتر امام‌خمینی همکاری کرده‌است (رجایی، ۲/۲۰۹). به علت گستردگی کارها و فراوانی مراجعه مردم، علاوه بر اعضای دفتر موقت تهران، پانزده نفر از طلاب انقلابی نیز برای امور دفتر به کار گرفته شدند (رسولی محلاتی، خاطرات آیت‌الله رسولی محلاتی، ۱۱۹ ـ ۱۲۰).

یکی از کسانی که از آغاز نهضت، با امام‌خمینی همراه بود و در امور بیت و دفتر ایشان در قم همکاری داشت، سیدمحمد ابطحی کاشانی (۱۳۰۹ ـ ۱۳۹۳ش) بود. وی در سال‌های حضور امام‌خمینی در نجف، در موضوع پرداخت یا فرستادن شهریه امام‌خمینی از قم فعال بود و با سیدمرتضی پسندیده و سیداحمد خمینی ارتباط نزدیک و همکاری داشت (ابطحی کاشانی). وی به‌ویژه پس از بازگشت امام‌خمینی به ایران و در زمان حضور ایشان در قم (اسفند ۱۳۵۷ ـ بهمن ۱۳۵۸)، حضور جدی و دایمی در دفتر ایشان داشت و به عنوان امین مالی ایشان، بیشتر به امور مالی رسیدگی می‌کرد؛ چنان‌که در بخش تنظیم برنامه‌ها و دیدارهای امام‌خمینی و پاسخ به نامه‌ها و رفع نیازهای مردم نیز فعال بود (همان). وی از اعضای جامعه مدرسین حوزه علمیه قم بود و در سال ۱۳۶۲ در هیئتی چهارنفره شامل او و سیدجعفر کریمی (← مقاله کریمی، سیدجعفر)، محمد محمدی گیلانی (← مقاله محمدی گیلانی، محمد) و مهدی قاضی خرم‌آبادی و در ادامه با افزودن سیدمحمد بجنوردی، از سوی امام‌خمینی، مامور رسیدگی به وضع زندانیان شد (۱۷/۴۸۶؛ ۱۹/۱۲۱)؛ هیئتی که بارها پیشنهاد عفو زندانیان یا کاهش مجازات را به امام‌خمینی داد و ایشان با آن موافقت کرد (۱۸/۲۷۱، ۳۱۶، ۳۵۳، ۴۷۳، ۴۹۵؛ ۱۹/۸۰، ۱۲۳، ۳۰۷) (← مقاله عفو(۲)). ابطحی همچنین در مرداد ۱۳۶۳، با حکم امام‌خمینی به عنوان یکی از مسئولان دبیرخانه ائمه جمعه برگزیده شد (۱۹/۱۶) (← مقاله امامان جمعه). دفتر جماران: به دنبال بیماری امام‌خمینی و انتقال ایشان به تهران و بستری‌شدن در بیمارستان قلب (شهید رجایی) در بهمن ۱۳۵۸، امور شرعی دفتر با سرپرستی رسولی محلاتی به یکی از اتاق‌های بیمارستان منتقل شد (رسولی محلاتی، خاطرات آیت‌الله رسولی محلاتی، ۱۲۰). با بهبود نسبی، امام‌خمینی دوران نقاهت را به مدت ۷۵ روز در محله دربند گذراند (عارفی، ۷۳؛ فراهانی، ۱۲۵ و ۱۲۷) و امور دفتری ایشان نیز در طبقه سوم ساختمان محل اقامت قرار داشت (رسولی محلاتی، خاطرات آیت‌الله رسولی محلاتی، ۱۲۱؛ انصاری، محمدعلی، ۲/۸۳). پس از استقرار ایشان در جماران، دفتر نیز به جماران منتقل شد (رسولی محلاتی، خاطرات آیت‌الله رسولی محلاتی، ۱۲۱ ـ ۱۲۲). سیداحمد خمینی تمام‌وقت در کنار امام‌خمینی بود (طباطبایی، گنجینه دل، ۶۵) و دفتر جماران به وجود او سرپا بود (امام‌جمارانی، ۱۵۹ ـ ۱۶۱). وی مورد اعتماد امام‌خمینی بود و همه کارها را با موافقت و اطلاع ایشان انجام می‌داد (همان، ۲۳۰) (← مقاله خمینی، سیداحمد). توسلی، حسن صانعی، رسولی محلاتی، علی‌اکبر آشتیانی، محمدعلی انصاری (← مقاله انصاری، محمدعلی)، رحیمیان و کسانی دیگر نیز در دفتر جماران مسئولیت و همکاری داشتند (رجائی‌نژاد، آشنایی با اعضای دفتر امام در قم، ۳).

کارهای دفتر در جماران به چند دسته تقسیم می‌شد: امور مالی شامل گرفتن وجوهات و احکام شرعی و اجازات بر عهده رسولی محلاتی بود. امور سیاسی، احکام و بیانیه‌ها، اخبار و خبرنگاران و اطلاعیه‌ها زیر نظر سیداحمد خمینی بود (امام‌جمارانی، ۱۵۹). وجوهات شرعی خارج از کشور، به حسابی ارزی در داخل کشور به نام امام‌خمینی واریز می‌شد و مسئولیت آن بر عهده رحیمیان و فردی دیگر بود (رحیمیان، پابه‌پای آفتاب، ۲/۲۶۹ ـ ۲۷۰).

ویژگی‌های دفتر امام‌خمینی

در دفتر امام‌خمینی کارها تقسیم می‌شد و وظایف هر فرد مشخص بود. حکم‌ها و نامه‌های کوتاه مثل تبریک و عزل و نصب‌ها را رسولی محلاتی می‌نوشت و امام‌خمینی آن را می‌خواند و تأیید می‌کرد (رسولی محلاتی، خبرگزاری فارس). احکام و پیام و نامه‌های مهم مانند نامه به گورباچف، به املا و انشای امام‌خمینی و گاه به خط خود ایشان بود و در صورت نیاز، رسولی محلاتی آن را بدون هیچ اصلاحی بازنویسی می‌کرد و امام‌خمینی آن را می‌دید و امضا می‌کرد (همان). اجازه علما و احکام ائمه جمعه بر عهده صانعی، رسولی محلاتی و رحیمیان بود. دیدارهای عمومی در حسینیه جماران بر عهده توسلی بود و دیدارهای سیاسی و خصوصی را سیداحمد خمینی تنظیم می‌کرد (همان).

پس از پیروزی انقلاب، دفتر امام‌خمینی افزون بر دفتر مرجعیت، دفتر رهبری انقلاب و نظام اسلامی نیز به شمار می‌آمد؛ از این‌رو به فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی نیز مشغول بود. پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، دفتر ایشان در قم به خانواده‌های زندانیان سیاسی و تبعیدی‌ها و مردم مستضعف کمک می‌کرد (پسندیده، یاران امام به روایت اسناد ساواک آیت‌الله سیدمرتضی پسندیده، ۲۲۸)؛ اما پس از پیروزی، این دفتر مواجه با مسئولیت‌های سیاسی و اجتماعی نیز شد؛ چنان‌که برخی آن را نخستین دفتر یک مرجع تقلید شیعه دانستند که با ساختاری منظم، علاوه بر کارهای معمولیِ شرعی و حوزوی، به فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی می‌پرداخت (یزدی، خاطرات آیت‌الله محمد یزدی، ۴۶۱ ـ ۴۶۴). از سوی دیگر، جامعیت به معنای نمایندگی از همه دیدگاه‌های درست اسلامی از ویژگی‌های دیگر دفتر امام‌خمینی بود؛ از این‌رو در دفتر ایشان افرادی از همه طیف‌های فکری همراه با انقلاب اسلامی فعالیت می‌کردند (محتشمی‌پور، گنجینه دل، ۴۵۱).

دفتر امام‌خمینی افزون بر تنظیم دیدارهای عمومی و خصوصی ایشان، پاسخگوی مراجعان بود و در آغاز برای قضاوت، حاکم شرع شناسایی می‌کرد و به مناطق می‌فرستاد؛ همچنین برای رفع مشکلات مردم نماینده اعزام می‌کرد (حاضری، ۱۵)؛ چنان‌که به جبهه‌های جنگ کمک می‌رساند و از آن پشتیبانی می‌کرد (شریفی، ۱۵). این دفتر در مواقع حساس و لازم، برای به‌صحنه‌آوردن مردم برای دفاع از اسلام و انقلاب، به تشویق و ترغیب آنان می‌پرداخت و توطئه و شایعه‌های پخش‌شده به دست دشمنان انقلاب در میان مردم را خنثی می‌کرد. در غائله پاوه در مرداد ۱۳۵۸ این دفتر در اطلاعیه‌ای با ستایش از حضور مردم در صحنه از حمایت مردم از پاسداران انقلاب اسلامی تشکر کرد (کیهان) (← مقاله پاوه). نیز در پی بالاگرفتن اختلاف میان سیدابوالحسن بنی‌صدر رئیس‌جمهور وقت ایران با نخست‌وزیر محمدعلی رجایی، عده‌ای به قصد اغتشاش در کشور عکس امام‌خمینی را پاره کردند که در اعتراض به آن، جمع زیادی از مردم، تشکل‌های اسلامی و جامعه روحانیت اعلام برگزاری راهپیمایی در ۲۷/۹/۱۳۵۹ کردند (مؤسسه تنظیم، پاورقی صحیفه، ۱۳/۴۰۶)؛ اما دفتر امام‌خمینی در اطلاعیه‌ای ضمن قدردانی صمیمانه از احساسات و عواطف مردم، از سوی امام‌خمینی از مردم خواست که با توجه به وضعیت جنگی کشور و برای حفظ وحدت، در صورت اهانت به ایشان یا تصویر ایشان، واکنشی نشان ندهند و از تعطیلی یا راهپیمایی به سبب آن صرف‌نظر و مردم را به آرامش و نظم دعوت کنند (← امام‌خمینی، ۱۳/۴۰۶). همچنین دفتر در پی هجرت سیدجلال‌الدین طاهری امام‌جمعه اصفهان به قم، به سبب اهانت‌های طرفداران بنی‌صدر به انقلاب، از وی خواست که به اصفهان بازگردد (همان، ۱۳/۴۰۷) (← مقاله طاهری اصفهانی، سیدجلال‌الدین). نیز در ۲۹بهمن۱۳۶۷ طی اطلاعیه‌ای شایعات منتشرشده درباره امکان توبه سلمان رشدی را رد کرد و تأکید کرد بر مسلمانان واجب است همه توان خود را برای نابودی وی به کار گیرند (همان، ۲۱/۲۶۸) (← مقاله رشدی، سلمان).

نظارت و توصیه‌های امام‌خمینی

امام‌خمینی از آغاز مرجعیت تا پایان عمر با همه اشتغالات علمی و سیاسی بر همه امور دفتر نظارت داشت (موسوی خویینی‌ها، ۵۲۳). رسیدگی و مهر و امضا و صدور قبض وجوهات شرعی همه در حضور و با نظارت ایشان انجام می‌شد و تنها رسیدگی به امر وجوهات از سال ۱۳۶۱ به علت فراوانی کار به رحیمیان، صانعی و رسولی محلاتی واگذار شد (امام‌خمینی، ۱۷/۱۳۱؛ رحیمیان، پابه‌پای آفتاب، ۲/۲۶۹ ـ ۲۷۰). ایشان به اطلاعیه‌های دفتر نیز حساس بود و بدون اطلاع ایشان، اطلاعیه‌ای صادر نمی‌شد (مؤسسه تنظیم، پاورقی صحیفه، ۱۱/۱۶۷) و سیداحمد خمینی از کارهای دفتر به ایشان گزارش می‌داد (امام‌جمارانی، ۱۵۹). ایشان در مناسبت‌های مختلف و شرایطی که پیش می‌آمد اعضای دفتر را نصیحت و بر برخی امور تأکید می‌کرد ازجمله:

۱. پاسخگویی افراد صالح: امام‌خمینی در موردی با خبر شد که دفتر به برخی از مسائل، پاسخ نادرست داده‌است؛ از این‌رو در ۴/۴/۱۳۶۲ در نامه‌ای کتبی به دفتر تأکید کرد که تنها رسولی محلاتی، صانعی و توسلی حق دارند به مسائل به طور شفاهی و یا تلفنی پس از مراجعه به رساله در مسائل غیر واضح پاسخ دهند و نیز این افراد می‌توانند افرادی خبره به مسائل شرعی را برای پاسخگویی معین کنند (۱۷/۵۰۴).

۲. توصیه به ساده‌زیستی: ساده‌زیستی و پرهیز از زیاده‌روی در مصرف بیت‌المال سفارش همیشگی امام‌خمینی به اعضای دفتر بود. ایشان به دست‌اندرکاران دفتر توصیه می‌کرد از افراط و تفریط و از کارهای تکراری بپرهیزند (آشتیانی، ۲/۱۹؛ میرشکاری و بصیرت‌منش، ۴۳) و در استفاده از تلفن (میرشکاری و بصیرت‌منش، ۴۳ ـ ۴۴؛ رحیمیان، در سایه آفتاب، ۸۷) و مصرف انرژی زیاده‌روی نشود و در مصرف بیت‌المال احتیاط کنند (متقی، ۲/۱۴۷) و حتی در صورت امکان مطالب روی کاغذهای باطله یا کوچک نوشته شود (امینی، ۸/۳/۹۵). ایشان در تذکری کتبی که در خرداد سال ۱۳۶۲ به اعضای دفتر نوشته‌است، به زیاده‌روی نکردن در استفاده از تلفن دفتر توصیه کرده‌است؛ به این دلیل که هزینه آن از سهم امام پرداخت می‌شود (همان، ۱۷/۵۰۴). اعضای دفتر نیز به این توصیه‌ها عمل می‌کردند (ناصری، ۲/۲۱۱). از سوی دیگر، در دفتر ایشان، از شخصیت‌های مهم مانند نخست‌وزیر و وزیران نیز مانند دیگران پذیرایی می‌شد (رحیمیان، پابه‌پای آفتاب، ۲/۲۵۸)؛ چنان‌که از ادوارد شُوارد نادزه وزیر امور خارجه شوروی، مانند دیگران در اتاق امام‌خمینی در جماران پذیرایی شد (امام‌خمینی، ۲۱/۲۹۸؛ جماران) (← مقاله نامه به میخائیل گورباچف).

۳. پناهگاه مردم‌بودن: امام‌خمینی دفتر خود را پناهگاه مردم می‌شمرد و به مسئولان دفتر یادآور می‌شد که مردم می‌توانند مشکلات موجود در دستگاه‌های اجرایی را بدون ترس به دفتر منتقل کنند (۹/۱۶۰). دفتر نیز حق توصیه خلاف قانون ندارد و اگر چنین کند دستگاه قضایی نباید به آن اعتنا کند (۱۰/۲۷۲).

۴. لزوم بی‌طرفی: به دستور امام‌خمینی دفتر در امور مملکتی و حکومتی حق دخالت نداشت (امام‌جمارانی، ۱۵۹). ایشان تأکید می‌کرد افراد دفتر، حتی فرزند ایشان سیداحمد خمینی، به سود یا ضرر کسی موضع نگیرند (موسوی، ۶) و او نیز سعی می‌کرد بی‌طرفانه عمل کند و وجهه پدری امام‌خمینی نسبت به همه جناح‌ها حفظ شود (صدوقی، ۳۶۲) (← مقاله خمینی، سیداحمد). از آغاز تشکیل جمهوری اسلامی جناح‌های گوناگونی از مردم در سایه نظام اسلامی و قانون اساسی فعالیت می‌کردند و اختلاف دیدگاه‌ها در انتخاباتِ نخستین دوره ریاست‌جمهوری در اسفند ۱۳۵۸ خود را نشان داد.

امام‌خمینی در آغاز ۱۳۵۹ در نامه‌ای به اعضای دفتر و بیت خود یادآور شد در مسائل موجود در کشور باید با کمال بی‌طرفی و بی‌نظری عمل کنند و گفتار یا کرداری از آنان دیده نشود که از آن برداشت طرفداری یا مخالفت نسبت به اشخاص یا گروه‌ها شود. ایشان تخلف از آن را خلاف شرع و مصلحت انقلاب اسلامی خواند و هشدار داد متخلفان نباید در دفتر یا خانه وی بمانند (۱۲/۲۲۸). ایشان اعضای دفتر را از ورود به مسائل اختلافی منع می‌کرد؛ چنان‌که در سال ۱۳۵۸ غائله‌ای در قم و تبریز به دست حزب جمهوری خلق مسلمان به انگیزه طرفداری از سیدکاظم شریعتمداری به وجود آمد (← مقاله‌های شریعتمداری، سیدکاظم؛ حزب خلق مسلمان ایران). امام‌خمینی برای از میان‌رفتن این غائله دستور داد کسی از نزدیکان و اعضای دفتر در این مسئله و مسائل مرتبط با تبریز دخالت نکند و قضایا به صورت قانونی پیش رود و اگر کسی دراین‌باره تخلف کند مؤاخذه خواهد شد (۱۱/۳۶۴).

۵. توجه به اعضای دفتر و دلجویی از آنان: امام‌خمینی از اعضای دفتر و خدمتکاران بیت خود دلجویی می‌کرد و مراقب بود زندگی آنان به‌دشواری نگذرد و در غوغای مبارزه با رژیم پهلوی فراموش نشوند. در پی گزارشی از زندگی خدمتکاران بیت به ایشان، ایشان در ۱۵ آذر ۱۳۵۶ به اعضای دفتر سفارش کرد به آنان بیشتر کمک شود (۳/۲۷۷). ایشان در مسیر هجرت از نجف به فرانسه در میان راه چندین بار به کریمی و خاتم یزدی از اعضای دفتر، درباره دیگر اعضا نکاتی را یادآور شد (خاتم یزدی، خاطرات آیت‌الله خاتم یزدی، ۱۳۶).

۶. لزوم حفاظت از جایگاه دفتر: امام‌خمینی از یک‌سو مراقب بود کسی از موقعیت ایشان یا دفتر سوء استفاده نکند؛ چنان‌که پس از نامزدی یکی از اعضای دفتر در انتخابات مجلس شورای اسلامی و متوجه شدن اتهام استفاده تبلیغاتی وی از موقعیت خود، از وی توضیح خواست (آشتیانی، ۲/۳۰ ـ ۳۱) یا ادعای وکالت شخصی در امریکا از ایشان را از طریق اعلام کتبی به وزارت خارجه رد کرد (امام‌خمینی، ۱۴/۴۴)؛ از سوی دیگر، امام‌خمینی مراقب بود چیزی بر خلاف حقیقت به دفتر نسبت داده نشود؛ ازجمله اینکه کسانی وقتی مواضع ایشان را با خواسته‌های خود همسو نمی‌دیدند، انگشت اتهام را به دفتر و اعضای بیت به‌ویژه سیداحمد خمینی متوجه می‌کردند و از اطلاع‌رسانی و ارتباطات کنترل‌شده درباره امام‌خمینی و دفتر ایشان سخن به میان می‌آوردند؛ چنان‌که در یک مورد امام‌خمینی در اطلاعیه‌ای این سخن را رد کرد و از گوینده آن خواست به درگاه خدای متعال توبه کند (۱۷/۵۰۵).

ایشان بارها از سیداحمد درباره امور دفتر دفاع کرده‌است (← مقاله خمینی، سیداحمد)؛ چنان‌که وی در موضوع استعفای شورای سرپرستی صداوسیما و در واقع برکناری آنان از سوی امام‌خمینی، از سوی برخی متهم به دروغ‌گویی و نسبت نادرست به امام‌خمینی شد که با واکنش قاطع و صریح امام‌خمینی روبه‌رو شد و ایشان هدف این کار را نه تخریب فرزند خود بلکه بی‌اعتبار کردن خود ایشان و بیت شمرد و به‌شدت آن را رد کرد (۱۸/۲۸۸ ـ ۲۸۹). ایشان پیشتر در اواخر خرداد ۱۳۵۲، در زمان حضور در نجف نیز در پاسخ به نامه انتقادی سیدمحمدصادق روحانی، یکی از علمای قم که درباره برخی مسائل ازجمله حملاتی که به برادر وی سیدمحمد روحانی صورت گرفته بود و به برخی مرتبطان با امام‌خمینی منتسب شده بود، گله و شکایت کرده بود، ضمن اشاره به تلاش خود برای ایجاد وحدت، تأکید کرد که ایشان به‌کلی از این‌گونه مسائل شخصی به دور است و دخالتی در آن ندارد و تاکنون یک کلمه نیز درباره وی یا بستگان وی سخن نگفته‌است و خاطرنشان ساخت در مدتی که در نجف حضور دارد (با توجه به پرهیز کامل ایشان از سخن‌گفتن درباره اشخاص) هیچ‌کسی در پیشگاه خداوند از ایشان طلبی ندارد (۲۱/۶۱۵).

امام‌خمینی در پاسخ به نامه دیگری از سیدمحمدصادق روحانی نیز توضیح و پاسخی مشروح را درباره بیت و دفتر خود و رفع برخی شبهات به وی نوشته‌است. ایشان در این نامه به اتهاماتی که نامبرده بر پایه شنیده‌ها و گمانه‌زنی‌ها درباره بیت ایشان وارد کرده بود، یک‌به‌یک پاسخ گفته‌است. ایشان با تأکید بر اینکه اطرافیانی ندارد و تنها دو نفر از افراد صالح و مورد اعتماد ایشان به عنوان رابط اندرونی و بیرونی عمل می‌کنند، از برخی اقدام‌های انتسابی برائت جسته و با اشاره به تهدید برادر نامبرده که در پاریس بود و ایشان را تهدید به افشاگری کرده بود، خاطرنشان ساخت که زحمت او را پیشتر دو بار رژیم پهلوی کشیده‌است! ایشان با اشاره به اینکه چه بسا برخی افراد ناصالح با انتساب خود به ایشان مرتکب اموری شوند که هیچ ارتباطی به ایشان ندارد، از وی خواسته بود اگر در دفتر قم چنین افرادی وجود دارند، آنان را به ایشان معرفی کند تا کنار بگذارد (۲۱/۶۹۱ ـ ۶۹۳).

پس از درگذشت امام‌خمینی، سیداحمد خمینی خانه و دفتر یخچال‌قاضی در قم را در اختیار مقام رهبری، قرار داد (← مقاله خانه امام‌خمینی). همچنین وی پس از تحویل وجوهات شرعی موجود در حساب مخصوص امام‌خمینی، به شورای مدیریت حوزه علمیه قم (راستی کاشانی، ۲۷۵) که زیر نظر محمدفاضل لنکرانی بود (فاضل) (← مقاله شهریه امام‌خمینی)، طی اطلاعیه‌ای اعلام کرد دفاتر امام‌خمینی شرعا نمی‌توانند وجوه شرعی دریافت کنند و این دفاتر پس از رحلت تاکنون هیچگونه وجهی دریافت نکرده‌اند (جمهوری اسلامی).

پیوند به بیرون

محمد رجائی‌نژاد، دانشجویان، دانشنامه امام‌خمینی، ج۵، ص۴۰۹–۴۲۳.