اماکن تحصیل و تدریس امام‌خمینی

اماکن تحصیل و تدریس، مکان‌های حضور امام‌خمینی برای تحصیل و تدریس علوم عقلی و نقلی.

امام‌خمینی در زندگی تحصیلی خود در شهرها و حوزه‌های چندی به تحصیل و تدریس پرداخته است. این اماکن عبارتند از:

خمین: امام‌خمینی در چند جای این شهر تحصیل کرده‌است: مکتبخانه «ملاابوالقاسم بهشتی»، خانه پدری و مدرسه احمدیه.

اصفهان: امام‌خمینی پس از پایان آموزش‌های مقدماتی در خمین، عازم حوزه علمیه اصفهان شد و در مدرسه ملاعبدالله، به تحصیل علوم دینی پرداخت.

اراک: امام‌خمینی با شنیدن آوازه علمی حائری یزدی، زعیم حوزه اراک در نوزده‌سالگی به اراک هجرت کرد و در مدرسه سپهدار ساکن شد.

قم: عمده تحصیل و تدریس امام‌خمینی در حوزه علمیه قم بوده‌است. ایشان در مدارس، مساجد و حتی منزل خود تدریس کرده این اماکن عبارتند از: مدرسه فیضیه، خانه محمدرضا مسجدشاهی، مسجد امام‌حسن عسکری(ع)، مسجد عشقعلی، مدرسه دارالشفا، مدرسه حاج‌ملاصادق، صحن نو، مسجد محمدیه، مسجد بالاسر، مسجد سلماسی، مسجد اعظم و همچنین در منازلی که سکونت داشته.

بورسا: امام‌خمینی در طول یازده ماه اقامت در شهر بورسا واقع در ترکیه، زمینه‌ای برای تدریس نداشت؛ ولی با سیدمصطفی خمینی مباحثات علمی داشت.

نجف اشرف: امام‌خمینی پس از انتقال به عراق حدود سیزده سال به تدریس در حوزه نجف پرداخت. در تمام این مدت، مسجد شیخ انصاری محل تدریس ایشان بود.

مقدمه

امام‌خمینی از هفت‌سالگی تحصیلات خود را در محل تولد خود خمین و از مکتبخانه آغاز کرد. ایشان که در خانواده‌ای روحانی و اهل علم به دنیا آمده بود. (ببینید: خانواده امام‌خمینی) پس از دوازده سال تحصیل، در سال ۱۳۰۰ش/ ۱۳۳۹ق راهی حوزه علمیه اراک شد و با سکونت در مدرسه سپهداری (امام‌خمینی)، از استادانی چند بهره برد. ایشان یک سال بعد، به قم رفت و در آنجا سال‌ها به تحصیل و تدریس پرداخت، (ببینید: استادان امام‌خمینی  و تدریس امام‌خمینی) چنان‌که به گزارش سازمان اطلاعات و امنیت رژیم پهلوی (ساواک) در سال ۱۳۳۵، حدود پانصد طلبه در درس خارج ایشان شرکت می‌کردند و در مقایسه با دیگر مراجع فزونی قابل توجه داشت. (ببینید: شاگردان امام‌خمینی) پس از آن به دلیل مبارزات سیاسی با رژیم پهلوی بعد از یک بار بازداشت و زندانی‌شدن در پانزدهم خرداد ۱۳۴۲، در سیزدهم آبان ۱۳۴۳ به ترکیه و سپس در سیزدهم مهر ۱۳۴۴ به نجف اشرف تبعید شد. (ببینید: دستگیری امام‌خمینی  و تبعید امام‌خمینی) و در آنجا نیز به تدریس و مبارزات سیاسی خویش ادامه داد و در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ به میهن بازگشت. (ببینید: بازگشت امام‌خمینی)

ایشان در این دوران دراز در شهرها و حوزه‌های چندی به تحصیل و تدریس پرداخت که در اینجا گزارش می‌شود.

خمین

خمین، شهری با قدمت تاریخی طولانی واقع در جنوب استان مرکزی است. (ببینید: خمین) و امام‌خمینی در چند جای آن تحصیل کرده‌است:

مکتبخانه

مکتبخانه «ملاابوالقاسم بهشتی» واقع در محله رازی خمین، کوچه پشت مسجد جامع، نخستین مکانی بود که امام‌خمینی در سال ۱۲۸۸ش/ ۱۳۲۷ق برای تحصیل وارد آن شد. به گفته ایشان شاگردان این مکتبخانه روزی نیم جزء قرآن می‌آموختند.

خانه پدری

پس از مکتبخانه، گاه میرزامحمود «افتخارالعلما» معلّم سرخانه و گاهی مادر افتخارالعلما، دروس ابتدایی و ادبیات عرب، هیئت، نجوم و حساب را در خانه پدری به امام‌خمینی آموزش می‌دادند. (ببینید: اقامتگاه‌ها  و خمین) امام‌خمینی در مواقع حضور سیدمرتضی پسندیده، برادر بزرگ خود، در خمین، چنان‌که خود نوشته‌است، مطول و کتاب سیوطی را از او می‌آموخت.

مدرسه احمدیه خمین

تنها اطلاعی که دربارهٔ این مدرسه در دست است، نقل قولی از حسن مستوفی، پسرخاله امام‌خمینی، هم‌درس و هم‌بازی ایشان است که در خاطرات خود به همراهی با ایشان در مدرسه‌ای جدید که به سبک مدارس فرانسوی دارای میز و صندلی بوده، اشاره کرده‌است.

امام‌خمینی در این مدرسه نزد «آقاحمزه محلاتی» به آموزش و تمرین خط پرداخت و تحصیلات فارسی آن روز را در پانزده‌سالگی به پایان رساند.

اصفهان

شهری تاریخی و مهم در مرکز ایران است که شهرت جهانی دارد. شکل‌گیری رسمی حوزه علمیه در اصفهان، به دوران رسمی‌شدن مذهب تشیع در زمان صفویه، به‌ویژه انتقال پایتخت به این شهر بازمی‌گردد. یکی از ویژگی‌های حوزه علمیه اصفهان، به‌ویژه در دوره صفویه، رونق مدرسه‌سازی بود.

برخی از مدارس علمیه اصفهان عبارت‌اند از: مدرسه امامزاده اسماعیل، شیخ‌الاسلام، شفیعیه، شیخ لطف‌الله، اسماعیلیه، دارالعلم، جامع عباسی، شیخ بهایی و ملاعبدالله. مدرسه ملاعبدالله را شاه‌عباس صفوی برای ملاعبدالله تستری ساخت.

امام‌خمینی در سال ۱۲۹۹ش/ ۱۳۳۸ق، پس از پایان آموزش‌های مقدماتی در خمین، عازم حوزه علمیه اصفهان شد تا در مدرسه ملاعبدالله، به تحصیل علوم دینی بپردازد؛ اما پس از گذشت شش ماه و با اطلاع از شهرت علمی عبدالکریم حائری یزدی در اراک، حوزه اصفهان را ترک کرد.

اراک

شهرستان اراک که در میان شهرهای تفرش، همدان، محلات، خمین و سربند قرار دارد نسبت به دیگر شهرهای استان مرکزی از قدمت چندانی برخوردار نیست. این شهر در دوره سلطنت قاجار و نخست به عنوان قلعه‌ای برای اسکان قشون نظامی، به نام سلطان‌آباد ساخته شد و تا سال ۱۳۱۶ش/ ۱۳۵۶ق به سلطان‌آباد عراق عجم معروف بود. قدیمی‌ترین حوزه علمیه اراک، مدرسه سپهداری بود که هم‌زمان با احداث بنای شهر به سبک مدارس عصر صفویه در سال ۱۸۹۵ش/ ۱۲۳۱ق بنا شد و به مدرسه سپهدار شهرت یافت.

عبدالکریم حائری یزدی که در نجف به سر می‌برد، یک بار در سال ۱۲۷۸ به دعوت مردم اراک یعنی سلطان‌آباد به این شهر مهاجرت کرد؛ اما در سال ۱۲۸۶ به دلیل اوضاع جاری ازجمله مسائل مشروطه اراک را ترک کرد و این‌بار به کربلا رفت و پس از حدود هشت سال، در سال ۱۲۹۳ به اراک بازگشت (ببینید: اقامتگاه‌ها  و عبدالکریم حائری یزدی) و با سکونت در خانه آقااسماعیل، فرزند محسن اراکی، حوزه علمیه اراک را به یاری آقانورالدین عراقی، سیدمحمدتقی خوانساری، حاج‌میرزامحمد علیخان و حاج‌شیخ‌محمد سلطان‌العلما تأسیس کرد. این حوزه با کمک مالی خانواده حاج‌آقامحسن عراقی که از علما و ثروتمندان اراک بودند و با وقف تعدادی مغازه و مِلک، رونق گرفت و بسیاری از دوستداران دانش، ازجمله امام‌خمینی را به سوی خود جذب کرد. این مدرسه که امروزه به مدرسه امام‌خمینی شهرت دارد، در بافت قدیمی بازار واقع شده‌است.

امام‌خمینی با شنیدن آوازه علمی حائری یزدی، زعیم حوزه اراک و مقام علمی آقا نورالدین عراقی در نوزده‌سالگی ۱۳۰۰ش/ ۱۳۳۹ق به مدرسه سپهدار نقل مکان کرد. این مدرسه در آن زمان، حدود سیصد طلبه داشت. امام‌خمینی حدود یک سال در حجره‌ای جنب ایوان ضلع شرقی در طبقه هم‌کفِ مدرسه به سر برد و چون کف آن مرطوب بود، به همراه هم‌حجره‌ای خود و با هزینه شخصی آن را تعمیر کردند. ایشان خاطرنشان کرده‌است در این مدرسه (بخشی از) کتاب مطوّل را نزد محمدعلی بروجردی، منطق را نزد محمد گلپایگانی ادامه داد و شرح لمعه را نزد آقاعباس اراکی آغاز کرد.

قم

عمده تحصیل و تدریس امام‌خمینی در حوزه علمیه قم بوده‌است. (ببینید: حوزه علمیه قم  و قم)

مدرسه فیضیه

بنای مدرسه فیضیه، به عهد سلجوقیان (۴۲۹–۷۰۰ ق) بازمی‌گردد و تا پیش از بازسازی آن در زمان قاجار، دو بار کاملاً تخریب شده‌است. این مدرسه نخست به «ستّی فاطمه» (بنت‌موسی‌بن‌جعفر (ع))، شهرت داشت. در عهد صفویان به مدرسه آستانه مشهور شد و از قرن سیزدهم تاکنون مدرسه فیضیه نام گرفته‌است. (ببینید: مدرسه فیضیه)

امام‌خمینی در بیست‌سالگی، چهار ماه پس از مهاجرت حائری یزدی به قم، چنان‌که خود نوشته‌است در نوروز۱۳۰۰ش (تاریخ دقیق آن نوروز ۱۳۰۱ است)/ رجب ۱۳۴۰ق به «فیضیه» رفت و برای مدتی در حجره شماره ۲۳ (واقع در ضلع شمال غربی مدرسه) ساکن شد و چنان‌که خود یادآور شده‌است (بخشی از) مطوّل و بخشی از فقه را نزد ادیب تهرانی موسوم به آقامیرزامحمدعلی، آقامیرزاسیدعلی یثربی کاشانی و سیدمحمدتقی خوانساری فرا گرفت. امام‌خمینی ریاضیات و هیئت را نزد میرزاعلی‌اکبر حکمی یزدی آموخت، نیز شهرت یافته و در برخی منابع آمده‌است که ایشان در سیر و سلوک و اخلاق یا عرفان عملی شاگرد میرزاجواد ملکی تبریزی بوده‌است؛ اما ایشان شاگرد وی نبوده و تنها دو جلسه در درس وی شرکت کرده و آن را نپسندیده‌است. ایشان سپس درس خارج اصول را نزد حائری یزدی آغاز کرد، افزون بر این، امام‌خمینی خاطرنشان کرده‌است در سال‌های ۱۳۰۷–۱۳۱۴ش/ ۱۳۴۷–۱۳۵۴ق، حدود هفت سال شرح فصوص الحکم داوود قیصری، مصباح الانس فناری، بخش‌هایی از فتوحات مکّیه ابن‌عربی، منازل السائرین خواجه‌عبدالله انصاری و مفتاح الغیب صدرالدین قونوی را در درس میرزامحمدعلی شاه‌آبادی (ببینید: محمدعلی شاه‌آبادی) آموخته‌است. امام‌خمینی همچنین از سال ۱۳۱۱ش/ ۱۳۵۱ق به بعد در فیضیه، دروس «باب النفس» اسفار ملاصدرا سطوح عالی فقه و اصول (کتاب المکاسب و کفایة الاصول)، درس اخلاق و شرح منظومه سبزواری دروس خارج اصول و خارج فقه را تدریس می‌کرد. (ببینید: تدریس امام‌خمینی)

خانه محمدرضا مسجدشاهی

امام‌خمینی کتاب المکاسب (فقه)، مبحث غنا را نزد محمدرضا مسجدشاهی خواند که از ۱۳۰۵–۱۳۰۷ش/ ۱۳۴۴–۱۳۴۶ق در قم اقامت داشت، همچنین روزهای تعطیل، عروض، قوافی، فلسفه غرب و نقد فلسفه تکاملی داروین را در خانه وی فرا گرفت. (ببینید: استادان امام‌خمینی) اما اطلاعی از مکان این خانه در دست نیست.

مسجد امام‌حسن عسکری (ع)

این مکان که در آغاز بقایای یک آتشکده در قم بود، در نیمه قرن سوم و به دستور امام‌حسن عسکری(ع) به دست احمدبن‌اسحاق اشعری، وکیل حضرت (ع)، و با اموال شرعی، به عنوان مسجد بازسازی شد از این‌رو از قدیمی‌ترین مساجد قم است و اکنون در انتهای خیابان آستانه (چهارراه بازار)، جنب رودخانه قم واقع شده‌است. این مسجد که در دوران صفویه و قاجار، چندین بار بازسازی شد، به علت قرارگرفتن در مرکز شهر مورد توجه علما و بزرگان و محل تدریس و برگزاری نماز جمعه سیدمحمدتقی خوانساری بود. امام‌خمینی هنگام فراگیری دروس دوره سطح ۱۳۰۱–۱۳۰۶ش/۱۳۴۰–۱۳۴۵ق، فقه را در همین مسجد، نزد خوانساری آموخت، (ببینید: استادان امام‌خمینی) و روزهای جمعه در نماز جمعه ایشان که در همین مسجد اقامه می‌شد، شرکت می‌کرد.

مسجد عشقعلی

از بانی و تاریخ دقیق ساخت این مسجد که در اوایل خیابان انقلاب (چهارمردان) واقع شده، اطلاع متقنی در دست نیست. به نظر می‌رسد بنای اولیه، خانقاه بوده‌است و بعدها به تکیه تبدیل شده و در دوره صفویه نیز به عنوان مسجد بازسازی شده‌است. امام‌خمینی در سال‌های ۱۳۰۷–۱۳۱۴ ش/ ۱۳۴۷–۱۳۵۴ق در درس اخلاق میرزامحمدعلی شاه‌آبادی، که شب‌های پنج‌شنبه در این مسجد برگزار می‌شد، شرکت می‌کرد.

دارالشفا

مدرسه دارالشفا در شرق قمرود و در شمال مدرسه فیضیه قرار دارد. بنای اولیه آن در زمان شاه‌صفی ساخته شد و پس از یک بار بازسازی در سال ۱۱۷۸–۱۱۷۹ش/ ۱۲۱۳–۱۲۱۴ق، فتحعلی‌شاه قاجار بنا را خراب کرد و در کنار فیضیه و هم‌زمان با ساخت آن، عمارتی با هجده حجره در هر ضلع و یک حجره بزرگ در وسط به عنوان مَدرس بنا کرد. این مدرسه پس از چند بار تغییر کاربری و بازسازی سرانجام در زمان حائری یزدی برای سکونت طلاب، تعمیر و آماده شد. در سال ۱۳۳۵ش/ ۱۳۷۵ق سیدحسین بروجردی، با خرید نیمی از خانه‌های شرقی مدرسه، حجره‌هایی در شرق و جنوب آن بنا کرد و ۲۶ حجره بر آن افزود، به طوری که در سال ۱۳۴۹، دارالشفا دارای شصت حجره و ۱۲۰ طلبه بود.

امام‌خمینی در زمان تحصیل در فیضیه، به سبب نیاز به حجره‌ای یک‌نفره، به حجره‌ای واقع در طبقه فوقانی ضلع غربی مدرسه دارالشفا نقل مکان کرد. ایشان که تا سال ۱۳۴۸ق/ ۱۳۰۸ش در این مدرسه ساکن بوده و به دلیل ازدواج از آن خارج شده چنان‌که خود نوشته‌است، مدت‌ها تدریس فلسفه داشته‌است و بخشی از آن در این مدرسه بوده‌است.

مدرسه حاج‌ملاصادق

این مدرسه که از بناهای هنری قرن سیزدهم به‌شمار می‌رود، همراه با یک مسجد، در سال ۱۲۳۶ش/ ۱۲۷۳ق به درخواست محمدصادق مجتهد قمی و به دستور میرزاآقاخان نوری، صدراعظم ناصرالدین‌شاه، در محله سلطان‌محمدشریف، کوی قاضی‌سعید قمی، منتهی به خیابان چهارمردان (انقلاب) ساخته شد. مدرسه در دو طبقه، دارای چهارده حجره در طبقه تحتانی و ایوان‌های فردی و بیست حجره فوقانی با مهتابی سراسری و یک ایوان هنری است. نام‌گذاری این مدرسه به نام حاجی، اشاره به نام حاج‌ملامحمدصادق است که تا پایان عمر در این مدرسه به تدریس و امامت مشغول بود. این مدرسه پس از انقلاب اسلامی، و با حفظ معماری سنتی بازسازی شد و اکنون از مدارس فعال حوزه علمیه قم است. مدرسه حاج‌ملاصادق، محل تدریس درس اخلاق امام‌خمینی بود که پس از تعطیل‌شدن درس در فیضیه، به این مکان منتقل شد. (ببینید: تدریس امام‌خمینی)

صحن نو

بنای صحن نو (صحن اتابکی) که در شرق حرم فاطمه معصومه (س)، واقع شده، در زمان قاجار (۱۲۵۷–۱۲۶۵ش/ ۱۲۹۵–۱۳۰۳ ق) از سوی میرزاعلی‌اصغرخان اتابک ساخته و پس از انقلاب اسلامی بازسازی شد. این صحن دارای حجره‌های بزرگ و کوچک و متعدد است و قبر کسانی چون شیخ‌فضل‌الله نوری، میرزاعلی‌اصغرخانِ وزیر، قطب‌الدین راوندی و بسیاری از شیفتگان اهل بیت(ع)، را در خود جای داده‌است. امام‌خمینی اسفار ملاصدرا را به مدت ده سال در یکی از حجره‌های این صحن تدریس کرده‌است. (ببینید: تدریس امام‌خمینی)

مسجد محمدیه

مسجد محمدیه (مقبره): بنابر نقل کتاب خلاصة التواریخ، مسجد یا بقعه محمدیه، خانه وقف‌شده و مزار یکی از علما و بزرگان سادات در قم، به نام میرمحمدمهدی رضوی بود که در سال ۶۷۹ق درگذشت. این مسجد واقع در خیابان مرعشی نجفی (ارم)، نزدیک صحن فاطمه معصومه (س)، قرار داشت و اکنون جزو شبستان امام‌خمینی قرار گرفته‌است. امام‌خمینی با هدف دوری از مطرح‌شدن برای مرجعیت و نیز با توجه به افزایش تعداد شاگردان، درس خارج اصول خود را از فیضیه به این مسجد منتقل کرد.

مسجد بالاسر

این مسجد که در غرب قبر حضرت فاطمه معصومه (س)، واقع شده‌است، نخست به دستور شاه‌اسماعیل صفوی به عنوان میهمان‌سرای آستانه برای برگزاری مجالس عمومی ساخته شد و در سال‌های بعد به‌تدریج گسترش یافت و از بزرگ‌ترین مکان‌های سرپوشیده حرم به‌شمار رفت. این ساختمان در روزگار حائری یزدی به دلیل تدریس وی در این مکان به عمارت مَدرس مشهور شد و نیز به دلیل دفن علمای بسیار در این محل، مقابرالشیوخ خوانده شد. پس از بازسازی بنای مسجد در سال ۱۳۴۵ش/ ۱۳۸۶ق، برای اقامه نماز جماعت تکمیل و تزئین شد و یکی از زیباترین رواق‌های آستانه و محل تشکیل مجالس عمومی و نماز جماعت به‌شمار می‌رود.

امام‌خمینی از سال ۱۳۰۵ش/ ۱۳۴۴ق به مدت چهار سال، شرح منظومه را در این مسجد و از سیدابوالحسن رفیعی قزوینی آموخت، همچنین از ۱۳۰۶ش/ ۱۳۴۵ق درس خارج فقه را صبح‌ها در مسجد بالاسر در درس حائری یزدی آغاز کرد. ایشان همچنین در سال ۱۳۳۷ش/ ۱۳۷۷ق، پس از افزایش شاگردان و محدودیت مسجد محمدیه، درس خارج اصول را مدت کوتاهی در مسجد بالاسر تدریس کرد.

مسجد سلماسی

زمین اولیه این مسجد که در کوچه آقازاده در خیابان مرعشی نجفی (ارم) واقع شده‌است، قسمتی از یک باغ بود که محمد آقازاده از تاجران معروف قم به پیرمردی ترک، اهل سلماس واگذار کرد و او در سال ۱۳۲۶ش/ ۱۳۶۶ق مسجدی ساده با ستون‌های متعدد و یک آب‌انبار در کنار آن ساخت که به مسجد سلماسی معروف شد و تا سال ۱۳۸۰ش/ ۱۴۲۲ق به شکل اولیه باقی بود. پس از سال ۱۳۸۰ سازمان میراث فرهنگی قم، با انجام تعمیراتی در مسجد، آن را جزو آثار فرهنگی کشور به ثبت رساند. این مسجد از مکان‌های مهم تدریس امام‌خمینی در قم بود که تا آغاز مبارزات ایشان ادامه داشت. (ببینید: تدریس امام‌خمینی)

مسجد اعظم

این مسجد که از نظر بزرگی و وسعت، مسجد اعظم نامیده شده‌است، در غرب حرم مطهر فاطمه معصومه (س)، و متّصل به آن با وسعت یازده هزار متر مربع است. ساخت این مسجد در تیر ۱۳۳۳ش/ ذی‌القعده ۱۳۷۳ق به همت مرجع تقلید وقت سیدحسین بروجردی و با درک نیاز وجود مکانی سرپوشیده برای مراسم اعیاد و سوگواری‌ها در حرم فاطمه معصومه (س)، آغاز شد و هم‌زمان با درگذشت بروجردی در سال ۱۳۴۰ به پایان رسید. در سبک معماری مسجد و کاشی‌کاری آن، یکی از بدیع‌ترین آثار کاشی سده‌های اخیر به‌کار رفته‌است. بروجردی تولیت مسجد را به فرزند ارشد خود، سیدمحمدحسن واگذار کرد.

پس از درگذشت بروجردی و به دلیل افزایش تعداد شاگردان، درس خارج اصول و خارج فقه امام‌خمینی، به شبستان مسجد اعظم منتقل شد. تعداد شاگردان ایشان در این زمان که هم‌زمان با آغاز مبارزات ایشان و واکنش به طرح لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی بود، تا حدود ۱۰۰۰ تن می‌رسید. سخنرانی امام‌خمینی در این دوره، موجب تعطیلی درس ایشان شد.

امام‌خمینی پیش از تبعید به ترکیه، افزون بر مجلس درس صبح در مسجد اعظم، بعد از ظهرها نیز به تقاضای طلاب، در این مسجد، تدریس داشت و ساواک با اشاره به این موضوع، انتقال درس ایشان از مسجد سلماسی به مسجد اعظم به دلیل زیادی شاگردان را گزارش کرده‌است.

خانه‌های امام‌خمینی

امام‌خمینی از زمان ازدواج در تهران در سال ۱۳۰۸ تا سال ۱۳۲۵ که خانه‌ای در محله یخچال قاضی قم خریداری کرد. (ببینید: خانه امام‌خمینی) به مرور در هفت خانه استیجاری سکونت داشت (ببینید: اقامتگاه‌ها) ایشان در این سال‌ها در خانه‌های استیجاری واقع در تکیه ملامحمود (۱۳۱۱–۱۳۱۹ش)، گذر جدّاً (۱۳۱۹–۱۳۲۲ش) و پارک اتابکی (۱۳۲۲–۱۳۲۵ش) ساکن بود، پس از مخالفت برخی با تدریس فلسفه در حوزه، ایشان که در یکی از حجره‌های صحن بزرگ حرم فاطمه معصومه (س) اسفار ملاصدرا را تدریس می‌کرد، این درس را به خانه خود در تکیه ملامحمود منتقل کرد. افزون بر این ایشان مدتی نیز به صورت خصوصی در خانه خود برای گروهی محدود مانند حسینعلی منتظری، مرتضی مطهری و عبدالجواد جبل‌عاملی اصفهانی درس خارج و برای برخی مانند مرتضی حائری، سیدرضا صدر، مطهری و منتظری درس فلسفه تدریس می‌کرد. امام‌خمینی همچنین از ۲۶ فروردین ۱۳۴۳ش/ دوم ذی‌الحجه ۱۳۸۳ق پس از آزادی از زندان، جلسات درس را در خانه خود واقع در محله یخچال قاضی ادامه داد و در نخستین جلسه درس، پس از مروری بر حوادث و رخدادها و پاسخ به اتهاماتی که بر ضد روحانیت منتشر شده بود، به بررسی مسائل فقهی مستحدثه پرداخت. این درس که تا زمان تبعید ایشان به ترکیه ادامه داشت، به موضوعاتی چون بلیت‌های بخت‌آزمایی و بیمه اختصاص داشت که گزارشی از آن در رساله نوین جلد دوم آمده‌است. با بازداشت ایشان در سیزدهم آبان ۱۳۴۳ و تبعید ایشان به ترکیه، جلسات درس ایشان در قم خاتمه یافت.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، امام‌خمینی که نخست به قم بازگشت (ببینید: اقامتگاه‌ها) در میانه سال ۱۳۵۸ درس تفسیر سوره حمد را در اقامتگاه خود که متعلق به محمد یزدی بود و در کنار خیابان ساحلی (شهید محمد منتظری) واقع است، آغاز کرد که از تلویزیون جمهوری اسلامی ایران نیز پخش می‌شد. این درس پس از گذشت پنج جلسه، با اعتراض بعضی از مخالفان فلسفه و عرفان ادامه نیافت و متن آنها به ضمیمه کتاب تفسیر سوره حمد امام‌خمینی منتشر شده‌است. (ببینید: کتاب تفسیر سوره حمد)

بورسا

امام‌خمینی در طول یازده ماه اقامت در شهر بورسا واقع در ۴۶۰ کیلومتری غرب آنکارا در ترکیه، کتاب تحریر الوسیله را تدوین کرد و زمینه‌ای برای تدریس نداشت؛ ولی مباحثات علمی ایشان با سیدمصطفی خمینی ادامه داشت. (ببینید: تبعید امام‌خمینی)

نجف اشرف

امام‌خمینی پس از انتقال به عراق در سیزده مهر ۱۳۴۴ش/ ۹ جمادی‌الثانی ۱۳۸۵ق، در روز جمعه ۱۳۴۴/۷/۲۳، با استقبال علمای شهر، وارد نجف شد و در خانه‌ای که نصرالله خلخالی در خیابان شارع الرسول در نزدیکی حرم مطهر امیرالمؤمنین علی (ع)، تهیه کرده بود، اقامت گزید و تا زمان سفر به فرانسه (پانزده مهر ۱۳۵۷)، حدود سیزده سال به تدریس در حوزه نجف پرداخت. (ببینید: حوزه علمیه نجف)

ایشان در تمام این مدت، مسجد شیخ انصاری را محل درس خود قرار داد. هزینه ساخت این مسجد را که در انتهای بازار محله حُوَیشِ نجف اشرف، واقع شده‌است، یکی از ثروتمندان ایرانی به شیخ‌مرتضی انصاری اهدا کرد تا برای خود خانه‌ای فراهم کند؛ ولی وی آن را برای ساخت این مسجد به کار برد و این مکان را محل تدریس خود قرار داد. این مسجد در سال ۱۳۲۱ش/ ۱۳۶۱ق به دست عده‌ای از تاجران تبریزی بازسازی و به مسجد ترک‌ها معروف شد.

مسجد شیخ انصاری بعدها جایگاه تدریس فقهایی چون سیدمحمدکاظم یزدی طباطبایی، سیدعبدالهادی شیرازی، سیدمحمود شاهرودی و امام‌خمینی شد. (ببینید: تدریس امام‌خمینی)

پیوند به بیرون

• زینب ابراهیمی، «اماکن تحصیل و تدریس»، دانشنامه امام‌خمینی، ج۲، ص۱۸۶-۱۹۴.