نقوی، عبدالواحد؛ از شاگردان درس خارج فقه و اصول امام خمینی. او در سال ۱۳۱۱ ش در دیوکلای امیرکلا در شهرستان بابل به دنیا آمد. پدرش شیخ محمدباقر نقوی از عالمان نامی بابل بود. او خواندن و نوشتن را نزد مادرش آموخت. در ۱۲ سالگی برای تحصیل دروس حوزوی وارد مدرسه صدراعظم بابل شد و مقدمات و سطح را نزد شیخ علیجان صالحی، شیخ علی موحد، شیخ محمد طبرستانی، سید حبیب‌اله غروی، سید زین‌العابدین عدنانی، سید محمد محقق بهشتی و شیخ محمد سالکی فراگرفت. آنگاه به مشهد رفت و مدت پنج سال در حوزه علمیه آن شهر در درس خارج فقه و اصول آیات سید محمدهادی حسینی میلانی، میرزا جواد آقا تهرانی و سید احمد مدرس یزدی شرکت کرد. سپس راهی قم شد و در آن شهر در درس خارج فقه و اصول آیات سید حسین طباطبایی بروجردی، سید محمدرضا موسوی گلپایگانی، امام خمینی، میرزا هاشم آملی و شیخ محمدعلی اراکی حضور یافت. درباره سال‌های حضور او در درس خارج فقه یا اصول امام خمینی گزارشی در دست نیست، ولی می‌توان احتمال داد که در اواخر دهه ۱۳۳۰ و اوایل دهه ۱۳۴۰ در آن درس‌ها شرکت می‌کرده است. سپس به بابل بازگشت و به اقامه نماز جماعت در مسجد جامع دیوکلا و هم‌زمان تدریس در مدرسه صدراعظم آن شهر پرداخت (یاران امام به روایت اسناد ساواک، ج ۵۶، ۳۲۸). درباره سال‌های حضور او در درس خارج امام خمینی گزارش دقیقی در دست نیست. نقوی پس از حمله به مسجد جامع کرمان در مهر ۱۳۵۷، همراه با جمعی از روحانیان بابل با ارسال نامه‌ای به علی‌اصغر صالحی کرمانی، یورش «حکومت جبار و خودکامه» به آن مسجد را شدیداً محکوم و در ادامه با اشاره به اقداماتی چون واقعه ۱۷ شهریور تهران، بر تشکیل حکومت اسلامی تحت رهبری مرجع عالی‌قدر شیعه تأکید کردند (همان، ۳۲۶-۳۲۷). از دیگر فعالیت‌های او گزارشی در دست نیست. وی به فعالیت‌های تبلیغی در بابل اشتغال داشت و در آذر ۱۳۹۰ در همان شهر درگذشت. منابع: یاران امام به روایت اسناد ساواک، ج ۵۸: آیت‌الله حاج شیخ هادی روحانی (۱۳۹۴)، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات.