قیام ۲۹ بهمن تبریز: تفاوت میان نسخه‌ها

در پاسخ به درخواست روحانیت، در قم مجالسی ـ صبح و عصر ـ با حضور چندین هزار نفر برگزار شد که سخنرانان و شرکت‌کنندگان ضمن محکوم‌کردن جنایات رژیم پهلوی، خواستار بازگشت امام‌خمینی و تبعیدشدگان بودند.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۲، ۱۴ و ۴۳–۴۵</ref>

در تبریز [[سیدمحسن موسوی تبریزی]] از فضلای حوزه، نامه‌ای با موضوع دعوت از مردم برای شرکت در مجلسی به همین مناسبت که پیش از ظهر ۲۹ بهمن در مسجد قزل‌لی (میرزایوسف‌آقا مجتهد) برگزار می‌شد، نوشت. این نامه به امضای علمای دیگر تبریز [[سیدحسن انگجی]]، [[سیدمحمدعلی قاضی طباطبایی]]، [[جعفر اشراقی]]، [[سیدیوسف هاشمی]] (حکم‌آبادی)، [[عبدالحمید شربیانی]]، [[عبدالمجید واعظی]]، [[عبدالحسین غروی]]، [[کاظم دینوری]] و [[عبدالله مجتهدی سرابی]] نیز رسید و در مکان‌های عمومی نصب شد.<ref>موسوی تبریزی، سیدحسین، خاطرات آیت‌الله موسوی تبریزی، ۴۱۰–۴۱۱؛ موسوی تبریزی، سیدمحسن، خاطرات، ۱۰۳–۱۰۵؛ شیرخانی، حماسه ۲۹ بهمن تبریز، ۲۲۸، ۲۳۱؛ بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۱۹–۲۲۰</ref>

با وجود دستور استاندار آذربایجان شرقی به [[سازمان اطلاعات و امنیت کشور]] (ساواک) و شهربانی، برای بستن دهانه [[بازار]] و جلوگیری از رسیدن مردم به مسجد، عموم مردم تبریز به‌ویژه بازاریان و دانشجویان، با تعطیلی بازار و کلاس‌های دانشگاه تبریز، سر ساعت ۱۰ صبح ۲۹ بهمن، مقابل درهای بسته مسجد قزل تجمع کردند. این تجمع که هر لحظه بر تعداد آن افزوده می‌شد، با توهین سرگرد مقصود حق‌شناس، رئیس کلانتری ۶ به مقدسات، به درگیری و تنش کشیده شد. [[شهادت]] دانشجوی ۲۲ ساله «محمد تجلّا» به دست سرگرد حق‌شناس نیز هجوم مردم به مراکز و نهادهای دولتی را موجب شد.<ref>بنابی، خاطرات، ۲۷؛ موسوی تبریزی، سیدمحسن، خاطرات، ۱۰۷؛ وظیفه شعاع، خاطرات، ۱۳۴–۱۳۶؛ مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۴–۵، ۱۱–۱۳، ۲۵–۲۶، ۲۸–۲۹ و ۳۲–۳۶</ref>

پس از ناتوانی شهربانی و ساواک تبریز در مهار این قیام، فرمان [[محمدرضا پهلوی]] به اسکندر آزموده، استاندار (دایی جمشید آموزگار نخست‌وزیر) ابلاغ شد. این فرمان شامل سستی‌نکردن در انجام وظایف، بازجویی از بازداشت‌شدگان و زخمی‌ها، دریافت خسارت از متعرضان به اموال و شدت عمل با کسانی که به بستن مغازه‌ها اقدام کردند، بود.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۲۱–۲۲</ref> در اجرای این فرمان، نظامیان پادگان عجب‌شیر، پادگان تبریز و یگان‌های کمکی مانند تیپ ۳ مرند، گردان مراغه و همه کلانتری‌های استان، مأمور سرکوب قیام مردم تبریز شدند. بازار و چهارراه شهناز (شریعتی)، آخرین نقطه‌ای بود که به دست ارتش افتاد و شهر به نظامیان سپرده شد.<ref>براهنی، در انقلاب ایران چه شده‌است و چه خواهد شد، ۵۷؛ خاماچی، خاطرات، ۳۹؛ نوربخش، خاطرات، ۱۲۴؛ وظیفه شعاع، خاطرات، ۱۳۶</ref>

ضمن این درگیری‌ها که تا ساعت ۳۰/۱۷ ادامه داشت، ۱۳ نفر شهید، ۱۱۸ زخمی و ۵۸۱ نفر بازداشت شدند؛ همچنین مراکز فساد و فحشا، برخی یادمان‌های [[انقلاب سفید]]، ساختمان [[حزب رستاخیز]]، [[کاخ جوانان]]، ۲ [[سینما]]، ۴۳ [[بانک]]، ۱ هتل، ۳ دستگاه تانک و دیگر مکان‌ها خراب یا به آتش کشیده شدند. شمار مجروحان به اندازه‌ای بود که در راهروها و پله‌های بیمارستان‌های تبریز و زیر نظر مأموران ساواک مداوا می‌شدند. به گزارش آتش‌نشانی تبریز، ۱۳۴ نقطه شهر در آتش می‌سوخت. در چنین شرایطی، طبق گزارش بازرسان رژیم پهلوی، تعداد قابل اعتنایی مغازه و اتومبیل شخصی، همچنین تأسیسات خدمات عمومی آسیب دیدند که در روزهای بعد، مراجع تقلید آن را قبیح دانستند.<ref>خلخالی، آنجا که خون بر شمشیر پیروز شد، ۸؛ مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۴–۵، ۱۱–۱۳، ۲۶–۲۷، ۳۶–۳۷ و ۴۲–۴۳؛ بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۳۱–۲۳۸ و ۲۷۲–۲۷۳</ref>

سرکوب قیام و کشتار مردم تبریز توسط رژیم پهلوی بازتاب‌های مختلفی از سوی افراد و شخصیت‌های سیاسی و مذهبی در داخل و خارج کشور داشت.

روحانیان [[تهران]] در نامه‌ای به علمای تبریز در ۳۰ بهمن، جنایات رژیم را محکوم کردند.<ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۲۴۲–۲۴۳</ref> مردم قم هم که قرار بود به دعوت طلاب حوزه علمیه، پس از نماز مغرب و عشا، در مراسم ترحیمی به همین مناسبت (در [[مسجد اعظم]]) شرکت کنند، پس از مخالفت خادمان برای ورود به مسجد، در حالی‌که شعار می‌دادند «درود بر خمینی»، «مرگ بر این حکومت یزیدی» و «تبریز خونین است»، وارد صحن [[حرم فاطمه معصومه (س)]] شدند و به سمت خیابان چهارمردان حرکت کردند. ضمن این [[تظاهرات]] که به درگیری با نیروهای امنیتی و انتظامی نیز انجامید، شیشه چند [[بانک]] شکست، و شعبه‌ای از بانک صادرات آتش زده شد.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۶۴–۶۵</ref>

بعد از ظهر ۲۹ بهمن [[سیدکاظم شریعتمداری]] در تماس تلفنیِ گروهی از روحانیان تبریز با ایشان، هر گونه تشنج را برخلاف اهداف و [[مصلحت]] اسلام و روحانیت دانست و بازگشت مردم به کسب و کار و حفظ آرامش را تقاضا کرد. این توصیه، شب‌هنگام و در بامداد ۳۰/۱۱/۱۳۵۶ به صورت اعلامیه پانزده تن از علمای تبریز، در سطح گسترده‌ای پخش شد.<ref>شیرخانی، حماسه ۲۹ بهمن تبریز، ۲۲۷؛ مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۱۳–۱۴ و ۶۲؛ بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۸۵</ref>

پس از توصیه تلفنی شریعتمداری در ۲۹ بهمن و رواج این [[شایعه]] که او تظاهرات تبریز را محکوم کرده،<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۶۲ و ۶۴</ref> وی برای رفع [[تهمت]]، در ۱/۱۲/۱۳۵۶ در مجلس درس مسجد اعظم، در مقصرخواندن دولت در ایجاد حوادث قم و تبریز، آتش‌زدن بانک صادرات را نادرست خواند و بر شیوه مبارزه به گونه‌ای که سود آن بیش از زیانش باشد تأکید کرد. لحن کلام وی که ضمن اعتراض به دولت به دلیل توجه‌نکردن به سخنان او، تلویحاً ریشه حوادث تبریز را در پاره‌کردن اعلامیه‌اش به دست مأموران دولتی ارزیابی کرد، نه تنها تهمت را از میان نبرد، بلکه آن را تشدید کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۷۳–۷۴؛ موسوی تبریزی، سیدحسین، خاطرات آیت‌الله موسوی تبریزی، ۴۱۴–۴۱۵؛ بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۸۵–۲۸۶</ref>

[[سیدمحمدرضا گلپایگانی]] نیز تخریب بانک‌ها و مؤسسات دولتی و خصوصی را هدردادن [[بیت‌المال]] مسلمانان شمرد.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۷۳</ref> در همین روز، [[سیدعبدالله شیرازی]] با صدور اعلامیه و [[سیدصادق حسینی روحانی]] در سخنرانی تندی که در مسجد نو (قم) کرد، کشتار ملت به دست دولت را محکوم کردند.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۷۵</ref>

ابعاد پیش‌بینی‌ناشده و مهارناپذیر تظاهرات تبریز، محمدرضا پهلوی را واداشت برای بررسی زمینه اعتراضات، شناسایی مقصران و تطمیع و آرام‌کردن گروه‌های مختلف، هیئتی نظامی ـ امنیتی را به سرپرستی ارتشبد جعفر شفقت، جانشین رئیس ستاد بزرگ ارتشتاران به تبریز بفرستد.

[[حوزه علمیه قم]] در ۳/۱۲/۱۳۵۶، به احترام شهدای تبریز تعطیل شد و به همین مناسبت، مراجع تقلید قم در مسجد اعظم مجلس ترحیمی برگزار کردند. در پایان این مراسم که با سخنرانی [[غلامرضا گلسرخی کاشانی]] و حضور حدود پانزده هزار نفر برگزار شد، جمعیتی حدود پنج هزار تن با شعارهای «درود بر خمینی»، «زنده و جاوید باد خون شهیدان قم»، «مرگ بر این حکومت یزیدی»، در صحن مسجد [[تظاهرات]] کردند و هنگام ظهر، با آرامش پراکنده شدند. در این تظاهرات سیصد طلبه زن (از مدرسه دارالزهرا (س)، مکتب توحید، [[مدرسه آیت‌الله گلپایگانی]] و مدرسه دخترانه کرمانی‌ها) با پوشیه شرکت کردند و برخی به ضبط [[شعار|شعارها]] می‌پرداختند. پس از نماز مغرب و عشا نیز حدود دو هزار طلبه همراه با دویست نوجوان، تظاهرات را از صحن مسجد اعظم آغاز کردند که تا چند ساعت بعد، با پلیس درگیر بودند.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۹۲–۹۵ و ۱۰۱</ref>

[[اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان اروپا،]] [[جنبش مسلمانان مبارز]]، [[نهضت آزادی ایران]]، کنفدراسیون محصلان و دانشجویان ایرانی خارج از کشور و دانشجویان ایرانی مقیم اتریش نیز با اعلامیه، نشریه و تظاهرات، قیام تبریز را برگ زرّینی در تاریخ مبارزات ملی دانستند و به «حمام خون در ایران» اعتراض کردند.<ref>کرباسچی، هفت هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۷۹۵ و ۸۱۸؛ سازمان انقلابی حزب توده ایران، جاودان باد خاطره قیام خونین تبریز، ۳۴</ref> تعدادی از دانشجویان ایرانی هم با ورود به [[سفارتخانه|سفارت ایران]] در برلین شرقی، به گزارش حوادث تبریز پرداختند.<ref>سازمان انقلابی حزب توده ایران، جاودان باد خاطره قیام خونین تبریز، ۳۴؛ کرباسچی، هفت هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۷۹۸</ref> با وجود افشاگری دانشجویان ایرانی، بیشتر روزنامه‌های خارجی، در دو سه روز اول پس از حادثه، با تکیه بر تبلیغات رژیم پهلوی، به اشاره مختصری از اوضاع تبریز بسنده کردند؛ ولی به‌تدریج پس از کسب اطلاعات بیشتر تحلیل‌های خود را تصحیح کردند.<ref>براهنی، در انقلاب ایران چه شده‌است و چه خواهد شد، ۵۸؛ بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۹۶</ref>

سفارت آمریکا با استناد به گزارش کنسولگری خود در تبریز، ضمن وصف بیشتر تظاهرکنندگان ۲۹ بهمن، به جوانان بیکاری که تحت تأثیر مذهب به اماکن دولتی، سینماها و مشروب‌فروشی‌ها حمله کردند، این قیام را موجب آغاز نبردهای مذهبی و اجتماعی دانست که به‌سادگی آرام نخواهد شد.<ref>بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۷۷–۲۸۲؛ نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۲/۷۳؛ دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۲/۶۳۹–۶۴۰</ref> روزنامه واشینگتن پست چند مقاله خود را به اوضاع تبریز اختصاص داد و نیویورک تایمز ضمن تشریح شکاف ایجادشده در رژیم، تعداد کشته‌های تبریز را به هفتاد رساند و بلوای تبریز را با وجود تبلیغات رژیم، پیچیده خواند.<ref>براهنی، در انقلاب ایران چه شده‌است و چه خواهد شد، ۵۸</ref> رادیو بی‌بی‌سی در گزارشی عبارت «مارکسیست اسلامی» را دربارهٔ مخالفان دقیق ندانست و تظاهرات تبریز را فراتر از محدوده روشنفکران و برآمده از مساجد شمرد که راه مقابله با آن برای دولت ایران دشوار خواهد بود.<ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۲/۶۴۰؛ بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۹۶</ref> هفته‌نامه اکونومیست نیز در گزارش خود، مقاله یکی از روزنامه‌های تهران در [[انتقاد]] از امام‌خمینی را ریشه ناآرامی‌ها معرفی کرد و آن را سرآغاز برخورد جدی میان پهلوی و رهبران اسلامی دانست.<ref>بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۹۶</ref> [[ویلیام سولیوان]] سفیر آمریکا در ایران نیز در سخنانی در سانفرانسیسکو در ۱۱/۱۲/۱۳۵۶، حادثه تبریز را نارضایتی هماهنگ زمین‌داران سابق و مرتجعان مذهبی، از [[اصلاحات ارضی]] و مشارکت اجتماعی [[زن|بانوان]] دانست که از دخالت‌نکردنِ [[نیروهای انتظامی]] و آزادی‌های سیاسی مورد تأکید پهلوی، سوء استفاده کرده‌اند و خسارات زیادی به بار آورده‌اند.<ref>روابط عمومی، فرازهایی از تاریخ انقلاب به روایت اسناد ساواک و آمریکا، ۳۸</ref>

هیئتی که به دستور محمدرضا پهلوی و به ریاست جعفر شفقت، اول اسفند وارد تبریز شده بود، با گروه‌های مختلف از مردم در تبریز گفتگو کرد. علمای تبریز (هم در دیدار حضوری و هم با نامه به هیئت) ضمن محکوم‌کردن آشفتگی و اقدامات ضد مذهب و روحانیت شیعه، بر بی‌گناهی و احساسات مذهبی کشته‌شدگان ۱۹ دی قم پافشاری کردند و تصریح کردند [[سوگواری]] مردم تبریز هم بنابر دستور [[مرجعیت|مراجع تقلید]] و در نظم و آرامش بوده و آنچه موجب انفجار خشم [[مردم]] شد، جلوگیری از برگزاری مراسم بزرگداشت، خشونت، فحاشی و تیراندازی پلیس بود که منجر به قتل شد. این در حالی بود که عوامل رژیم در تبریز (استاندار و مسئولان [[حزب رستاخیز]])، با اظهار بی‌خبری از ریشه‌های اصلی آغاز [[شورش]]، اساساً عوامل آشوب را گروهی غیر تبریزی و وابسته به خرابکاران، کمونیست‌ها و مارکسیست‌های اسلامی معرفی می‌کردند.<ref>بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۹۱، ۲۹۳؛ شیرخانی، حماسه ۲۹ بهمن تبریز، ۱۹۳–۱۹۴؛ رستاخیز، روزنامه</ref>

گزارش مشروح شفقت، در بررسی زمینه‌ها و علل حادثه، حوادث روز حادثه، اقدامات سازمان‌های مسئول، معرفی مقصران، نارضایتی مردم و آمار و پیشنهادهایی که در ۹/۱۲/۱۳۵۶ ارائه شد، از اسناد مهم حادثه است. این گزارش که نقطه آغاز تشنج در تبریز را حوادث قم در ۱۹ دی، اعلامیه [[سیدکاظم شریعتمداری|شریعتمداری]] و تبلیغ نمایندگان وی در شهرهای مختلف آذربایجان ارزیابی کرد، مدعی شد این عوامل به اضافه تحریک عوامل مخرب و [[مارکسیست]] و نارضایتی مردم از برخی سازمان‌های دولتی از یک سو و ضعف اقدامات انتظامی و اطلاعاتی موجب گسترش درگیری و آشوب در شهر شده‌است.<ref>شیرخانی، حماسه ۲۹ بهمن تبریز، ۳۰۱–۳۲۵؛ مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۳۰–۳۷؛ بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۴۷–۲۷۳</ref>

پس از این گزارش، آزموده از استانداری برکنار و شفقت جایگزین وی شد. رئیس شهربانی استان و دو مقام انتظامی دیگر نیز برکنار شدند. با استقرار رئیس شهربانی جدید، چهارصد مأمور شهربانی از تهران به تبریز فرستاده شدند و دستور حفاظت از پمپ‌بنزین‌ها، کارخانه‌ها، ادارات دولتی و سرکوب انقلابیان، صادر شد. مسئولان ساواک تبریز هم به دلیل ناتوانایی در کسب اطلاعات لازم و پیش‌بینی تظاهرات، برکنار شدند.<ref>براهنی، در انقلاب ایران چه شده‌است و چه خواهد شد، ۵۹؛ بهبودی، تبریز در انقلاب، ۲۹۸–۲۹۹</ref>

مراسم چهلم شهادت مردم تبریز به درخواست فضلا و روحانیان انقلابی و مراجع تقلید در سراسر ایران غالباً در ۱۰/۱/۱۳۵۷ برگزار شد. برگزاری این مراسم در رسانه‌های داخلی و بین‌المللی نیز انعکاس یافت.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۴/۳۵–۳۶، ۴۱، ۵۴، ۷۴، ۸۵–۸۷، ۸۹–۹۱، ۱۰۶، ۱۱۱–۱۲۱، ۱۳۵، ۱۳۹ و ۱۵۴</ref> در مسجد اعظم قم، مراسم صبح با سخنرانی [[غلامرضا گلسرخی]] و شرکت حدود بیست هزار تن و مجلس بعد از ظهر با حضور پانزده هزار تن و سخنرانی [[علی‌اکبر ناطق نوری]] برگزار شد. با وجود سختگیری مأموران و احتیاط برگزارکنندگان، سخنرانی‌ها و شعارهای پس از مراسم بیشتر شهرها، با محور مبارزه با [[آمریکا]]، [[صهیونیسم]] و [[امپریالیسم]]، اعتراض به عمل وحشیانه حکومت در قم و تبریز، انتقاد از خفقان و جلوگیری از ابراز عقیده مردم، و لزوم برقراری [[حکومت اسلامی]] و رعایت قوانین اسلامی بود.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۴/۱۱۱ و ۱۲۰</ref>

مهم‌ترین اقدام تبلیغاتی رژیم پهلوی در آن روزها، به راه‌انداختن تظاهراتی با کوشش حزب رستاخیز و سوء استفاده از مقام و موقعیت شریعتمداری بود. عوامل [[ساواک]] و حزب رستاخیز از چند روز پیش در شهرها و روستاهای آذربایجان [[شایعه|شایع]] کردند که روز ۲۰ فروردین ۱۳۵۷، جمشید آموزگار، نخست‌وزیر و دبیرکل حزب رستاخیز و شریعتمداری برای ادای توضیحاتی دربارهٔ علل ماجرای ۲۹ بهمن، به تبریز خواهند آمد. گسترده‌گی شایعه به‌حدی بود که شریعتمداری در پاسخ به سه نفر از اهالی تبریز، این مطلب را [[دروغ]] و افترا دانست و تأکید کرد قصد سفر به تبریز را ندارد.<ref>بهبودی، تبریز در انقلاب، ۳۱۷–۳۱۸؛ مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۴/۲۶۴</ref> [[تظاهرات]] مورد نظر دولت، با حضور جمشید آموزگار و بدون حضور شریعتمداری در تبریز برگزار شد. آموزگار نخست در اجتماعی که ادعا شد تعداد شرکت‌کنندگان آن سیصد هزار نفر بودند، بر مشخص‌کردن عوامل تظاهرات و آشوب‌ها تأکید کرد.<ref>کرباسچی، هفت هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۸۲۱؛ اطلاعات، روزنامه، ۲۱</ref> او سپس در جمع خبرنگاران، علت تشکیل این اجتماع را، اعلام این مطلب از سوی مردم آذربایجان دانست که تظاهرات پنجاه روز پیش، کار آذربایجانی‌ها نبوده‌است<ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۳/۱۲۱</ref>؛ چنان‌که [[محمدرضا پهلوی]] نیز بعدها، استقبال مورد ادّعای سیصد هزار نفری از نخست‌وزیر را دلیلی بر محبوبیت حکومت خود پنداشت.<ref>پهلوی، پاسخ به تاریخ، ۳۳۲</ref>

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های قیام تبریز، بازتاب آن در سطح جهان بود؛ در حالی‌که حرکت‌های پیشین مردمی را رژیم پهلوی به اعتراضات صنفی که ریشه در اقلیتی محدود دارد، کاهش می‌داد. سرسختی ترک‌ها و دلیل حمایت آنان از امام‌خمینی، موجب شگفتی محمدرضا پهلوی شد.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۳/۷۷–۷۸</ref> جایگاه راهبردی تبریز، ارتباطات گسترده اهالی آن با دیگر کشورها، روحیات و دلبستگی‌های مردمانش با اهالی دیگر شهرها و طیف متنوع معترضان ۲۹ بهمن، رسانه‌های بین‌المللی را متوجه [[نهضت اسلامی]] با [[رهبری امام‌خمینی]] و عمق و گستره آن کرد.<ref>موسوی تبریزی، سیدمحسن، خاطرات، ۱۱۱–۱۱۲</ref> جلوگیری و درگیری مأموران امنیتی با تظاهرکنندگان پس از مراسم بزرگداشت شهدای تبریز در برخی شهرها مانند اهواز، جهرم و یزد منجر به [[شهادت]] و زخمی‌شدن عده‌ای دیگر شد.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۴/۱۱۳، ۱۲۳–۱۲۷ و ۱۸۱–۱۸۲</ref> همین امر، موضع‌گیری علما و مراجع،<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۴/۲۲۳؛ نهضت آزادی ایران، دربارهٔ قیام حماسه آفرینان قم و تبریز، ۳/۹–۵۵</ref> و نیز بزرگداشت چهلمین روز شهادت معترضان یزد را در پی داشت. ادامه برگزاری مراسم بزرگداشت شهدای هر شهر در شهرهای مختلف، موجب ریشه‌دارشدن اعتراض‌ها و درماندگی روزافزون رژیم شد.<ref>پهلوی، پاسخ به تاریخ، ۳۳۰–۳۳۱؛ کرباسچی، هفت هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۸۱۳–۸۲۱ و ۸۳۲–۸۴۰</ref>

* اطلاعات، روزنامه، ۲۱/۱/۱۳۵۷ش.

* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، صحیفه امام، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، چاپ پنجم، ۱۳۸۹ش.

* وظیفه شعاع، حمید، خاطرات، چاپ‌شده در حماسه ۲۹ بهمن تبریز، تألیف علی شیرخانی، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۸ش.

{{پایان}}

[[رده:مقاله‌های ارزیابی‌شده]]

[[رده:مقاله‌های بدون تغییرمسیر]]