۲۱٬۱۴۹
ویرایش
ابرابزار
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عماء'''، مرتبه تعین ثانی پیش از خلق موجودات در [[عرفان|دانش عرفان]]. | '''عماء'''، مرتبه تعین ثانی پیش از خلق موجودات در [[عرفان|دانش عرفان]]. | ||
== معنی == | |||
عماء به معنای ابر انبوه، متراکم، پرباران و مرتفع است<ref>ابن‌فارس، مقاییس اللغه، ۴/۱۳۵؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۵/۹۹.</ref> یا ابری است که آب و باران خود را فرو ریخته، ولی پراکنده و منقطع نشده باشد.<ref>فراهیدی، کتاب العین، ۲/۲۶۶.</ref> عما (بدون همزه) به معنای پوشیده‌بودن از شناخت مردم<ref>ابن‌اثیر، النهایة، ۳/۳۰۴.</ref> و از همین جهت به معنای نابینایی و نیز به معنای حیرت و عدم تعلق [[معرفت]] است.<ref>قاضی‌سعید، شرح توحید الصدوق، ۳/۴۰.</ref> در [[عرفان]] تعریف‌های مختلفی از عماء کرده‌اند؛ ازجمله اینکه عماء [[نفس رحمانی]]<ref>قونوی، اعجاز البیان، ۱۲۰.</ref> یا [[احدیت و واحدیت|مرتبه واحدیت]] و تعین ثانی<ref>کاشانی، لطائف‌الاعلام، ۴۲۵.</ref> است. [[امام‌خمینی]] نیز عماء را [[فیض اقدس]] و [[تجلی]] اول غیبی احدی می‌داند که از وجهه غیبی، باطن [[اسم اعظم]] «الله» است و از جهت ظاهری، اسم «الله» و جامع [[اسمای الهی]] است.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۲۹۱؛ امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹.</ref> | |||
از واژه‌های مرتبط با عماء، غماء است. عماء به نهفتگی رب در حضرت احدیت و در مقام [[غیب]] و کمون اشاره دارد؛ در حالی‌که غماء به مربوب بازمی‌گردد و اشاره به نشر تعینات خلقی و [[ظهور]] تعینات اسمائی دارد که گاه از آن به رقّ منشور یاد می‌کنند.<ref>جندی، شرح فصوص الحکم، ۷۲؛ فناری، مصباح الانس، ۳۳۰.</ref> | |||
[[امام‌خمینی]] معنای خلق را در روایت به گونه‌ای گسترش داده است که شامل تعینات اسمائی نیز می‌شود. ایشان در بیان جایگاه عماء به مراتب طی‌شده وجود از عوالم غیب و [[شهود]] اشاره می‌کند و قائل است کلام الهی در آغاز به واسطه هوا که مرتبه عمائیه است، از مرتبه هویت غیبیه (مقام غیب احدیت) خارج می‌شود و سپس از آسمان الوهیت (در [[مقام واحدیت]]) نازل شده و متجلی به [[اسما و صفات]] می‌گردد <ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، ۵۷.</ref>؛ از این‌رو ایشان مرتبه عمائیه را که واسطه میان مقام احدیت و واحدیت است، همان [[فیض اقدس]] <ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹.</ref> و تجلی اول غیبی احدی می‌داند که از حیث وجهه غیبیه، باطن ا[[سم اعظم]] «الله» است و از جهت ظاهرش حضرت اسم «الله» است که جامع اسمای الهی است <ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۲۹۱.</ref> | == پیشینه == | ||
موضوع عماء ریشه در روایات دارد و از حدیث [[پیامبر(ص)]] گرفته شده است. آن حضرت در جواب این پرسش که پروردگار پیش از آفرینشِ خلق کجا بوده است، فرمود: «در عماء که بالا و پایین آن هوا نبوده است». این روایت در بعضی منابع [[اهل سنت]]<ref>احمدابن‌حنبل، مسند الامام، ۴/۱۱؛ ابن‌ماجه، سنن، ۱/۶۵؛ ترمذی، سنن، ۴/۳۵۱.</ref> و برخی [[منابع شیعی]]<ref>احسائی، عوالی اللئالی العزیزیة، ۱/۵۴.</ref> نقل شده است. برخی متکلمان این حدیث را بر جهت مادی و تشبیهی حمل کرده‌اند.<ref>بیهقی، الاسماء و الصفات، ۵۳۴، صرصری، الانتصارات الاسلامیهٔ، ۱/۱۳۲.</ref> [[عارفان]] در آثار خود به بررسی و تحلیل عمیق آن پرداخته‌اند<ref>ابن‌عربی، الفتوحات، ۱/۱۴۸ و ۲۱۳–۲۱۶؛ کاشانی، اصطلاحات الصوفیه، ۱۰۴؛ فناری، مصباح الانس، ۷۴–۷۵ و ۲۰۰–۲۰۸.</ref>؛ چنان‌که موضوع عماء به مسائلی چون حقیقت وجود پیش از [[ظهور و بطون|ظهور]] و تعین، نخستین [[تجلی]] و تعین [[وجود]]، مراتب وجود و امثال آن مرتبط است که از مهم‌ترین مباحث عرفان در حوزه عرفان نظری‌اند.<ref>مبلغ، امام‌خمینی و مسئله عماء، ۱۲۶.</ref> این بحث، از مسائل پیچیده‌ای است زیرا از یک سو به مقام و جایگاهی مربوط می‌شود که منشأ خلقت و فرایندهای غیبی آن است و از سوی دیگر، به گستره شهود و [[معرفت]] عارف.<ref>مبلغ، امام‌خمینی و مسئله عماء، ۱۲۶.</ref> برخی از عارفان «خلق» در روایت یادشده را به معنای تجلی در [[عالم شهادت]] و اعیان خارجی دانسته‌اند.<ref>ابن‌عربی، الفتوحات، ۴/۲۳۲.</ref> | |||
امام‌خمینی در آثار خود به این بحث پرداخته و مرتبه عماء را به گونه‌ای گسترش داده که علاوه بر اعیان خارجی و علمی، شامل اسمای الهی نیز می‌شود.<ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، ۵۷.</ref> ایشان به موضوعاتی چون حقیقت عماء<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۲۹۲؛ امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹.</ref> و احکام و ویژگی‌های آن پرداخته و در [[شرح دعاءالسحر (کتاب)|شرح دعای سحر]] دیدگاه خود را به صورت اجمالی مطرح کرده است<ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، ۵۷، ۷۲ و ۱۲۰.</ref>؛ اما در اثر دیگر خود با گستردگی به این بحث پرداخته<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۷–۱۹، ۱۱۷ و ۲۳۴.</ref> و در [[مصباح الهدایة الی الخلافة و الولایة (کتاب)|مصباح الهدایه]] دیدگاه نهایی خود را بیان کرده و احتمالات گوناگون دربارهٔ عماء را بررسی و تحلیل کرده، در این خصوص نظریه بدیع خود را بیان نموده است.<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۸–۲۹.</ref> | |||
== حقیقت عماء و گفته‌ها در آن == | |||
[[اهل معرفت]] با توجه به اینکه عماء به معنای ابر انبوه و بخار متراکم و دارنده قطرات فشرده باران و منشأ ریزش باران است، «عماء» در روایت را اصل و ریشه همه اعیان خارجی، مظاهر عینی و چشمه تمامی تجلیات وجودی می‌شمارند و معتقدند ماده امکانی تمام تعینات حقایق، نخستین مرتبه از مراتب تجلی و نقطه آغاز تنزل حضرت حق سبحانه است.<ref>قونوی، مفاتیح الغیب، ۴۵.</ref> همچنین عماء طبق روایت، هویتی برزخی دارد که در مراتب خلقی نیست؛ زیرا در روایت، عماء جایگاه حق سبحانه پیش از آفرینش خلق است<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۴۳.</ref>؛ بنابراین عماء در صقع ربوبی و در میان تعینات حقی است که یکی از این تعینات، تعین اول و دیگری تعین ثانی است<ref>قونوی، اعجاز البیان، ۲۵۸؛ جامی، نقد النصوص، ۳۶–۳۸.</ref> و اگر عماء این خصایص را به گونه اجمالی دارا باشد، در تعین اول و اگر به گونه تفصیلی داشته باشد، در تعین ثانی قرار می‌گیرد.<ref>قونوی، مفتاح الغیب، ۵۶؛ قونوی، اعجاز البیان، ۴۸.</ref> | |||
[[امام‌خمینی]] معنای خلق را در روایت به گونه‌ای گسترش داده است که شامل تعینات اسمائی نیز می‌شود. ایشان در بیان جایگاه عماء به مراتب طی‌شده وجود از عوالم غیب و [[شهود]] اشاره می‌کند و قائل است کلام الهی در آغاز به واسطه هوا که مرتبه عمائیه است، از مرتبه هویت غیبیه (مقام غیب احدیت) خارج می‌شود و سپس از آسمان الوهیت (در [[مقام واحدیت]]) نازل شده و متجلی به [[اسما و صفات]] می‌گردد<ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، ۵۷.</ref>؛ از این‌رو ایشان مرتبه عمائیه را که واسطه میان مقام احدیت و واحدیت است، همان [[فیض اقدس]]<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹.</ref> و تجلی اول غیبی احدی می‌داند که از حیث وجهه غیبیه، باطن ا[[سم اعظم]] «الله» است و از جهت ظاهرش حضرت اسم «الله» است که جامع اسمای الهی است.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۲۹۱.</ref> | |||
[[عارفان]] ازجمله امام‌خمینی در بیان ماهیت عماء آراء و احتمالات مختلفی بیان کرده‌اند: | [[عارفان]] ازجمله امام‌خمینی در بیان ماهیت عماء آراء و احتمالات مختلفی بیان کرده‌اند: | ||
[[امام‌خمینی]] در نهایت قول به فیض اقدس را تقویت می‌کند که واسطه میان احدیت غیبیه و واحدیت است که مقام کثرت اسمائی است؛ زیرا در روایت، سؤال از رب است که پس از حضرتِ حقیقت غیبی است؛ بنابراین مراد از عماء نمی‌تواند حقیقت غیبی باشد. همچنین نمی‌تواند مراد حضرت واحدیت باشد؛ زیرا این حضرت مقام کثرت علمی است؛ اما مقام عماء، مقام تنزل ربانی و منبع جود ذاتی از حضرت غیب هویت است که سبب ظهور [[اسمای الهی]] است <ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، | === خیال مطلق === | ||
==ویژگی‌ها و اعتبارات عماء== | برخی عماء را حقیقت خیال مطلق می‌دانند. عماء در این دیدگاه، نخستین ظرفی است که کینونت حق را پذیرفت و خداوند در آن، صورت‌های همه اشیا را قرار داد که از آن به «خیال محقَّق» نیز تعبیر می‌شود.<ref>ابن‌عربی، الفتوحات، ۲/۳۱۰.</ref> | ||
=== حضرت احدیت === | |||
برخی عماء را حضرت احدیت می‌دانند؛ زیرا هرگز معرفتی به آن تعلق نمی‌گیرد و همواره در حجاب جلال پنهان است.<ref>کاشانی، اصطلاحات الصوفیه، ۱۰۴؛ آملی، المقدمات، ۴۳۹؛ ← امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹.</ref> | |||
=== حضرت واحدیت === | |||
برخی حقیقت عماء را مرتبه [[احدیت و واحدیت|واحدیت]] و تعین ثانی می‌دانند؛ زیرا این مرتبه، برزخیت میان جهت وحدت حقی و کثرت خلقی است و مشتمل بر حقایق کلیه اسمائی و اعیانی است. این حقیقت وجهه‌ای به سوی حق دارد که وجهه اصلی آن را تشکیل می‌دهد و وجهه‌ای به سوی خلق دارد که انواع و جزئیات آن حقایق کلی، از آن حاصل می‌شود.<ref>فرغانی، مشارق الدراری، ۱۲۹–۱۳۰؛ فناری، مصباح الانس، ۲۰۵.</ref> امام‌خمینی این احتمال را از بعضی جهات ضعیف می‌شمارد که عماء وجود صرفی باشد که واسطه میان احدیت ذات ـ که از کثرات بری است ـ و مظاهر خلقی ـ که متصف به کثرات واقعی‌اند ـ است.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۷–۱۸؛ امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹.</ref> همچنین نمی‌تواند مراد حضرت واحدیت به اعتبار اینکه در پس پرده اعیان ثابته پنهان و پیش از خلق در حجاب تعینات علمی بوده باشد<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸–۱۹؛ امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹.</ref>؛ زیرا این حضرت مقام [[وحدت و کثرت|کثرت]] عملی است اما مقام عماء، مقام تنزل ربانی و منبع وجود ذاتی از حضرت غیب هویت است که سبب [[ظهور و بطون|ظهور]] اسمای الهی است.<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹–۳۰.</ref> | |||
=== نفس رحمانی === | |||
برخی عماء را [[نفس رحمانی]] می‌دانند<ref>قونوی، اعجاز البیان، ۱۰۴ و ۱۲۰؛ جندی، شرح فصوص الحکم، ۱۵۹.</ref> که وجود عام منبسط بر اعیان است و در همه موجودات سریان دارد و قابل همه صُوَر عالم است.<ref>فرغانی، مشارق الدراری، ۱۲۹؛ قیصری، شرح فصوص الحکم، ۷۳۶.</ref> امام‌خمینی این مقام برای عماء را بر حسب بعضی اعتبارات مناسب‌تر از مقام واحدیت می‌داند؛ زیرا فیض منبسط و نفس رحمانی برزخ و حد فاصل میان واحدیت و تعینات خلقی است.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸.</ref> | |||
=== فیض اقدس === | |||
به لحاظ بسط آن در مقام تعینات، مشروط بر اینکه معنای «خلق» در حدیث نبوی تعمیم داده شود تا تعینات اسمائیه را نیز شامل شود<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸.</ref>؛ زیرا فیض اقدس، برزخ میان حضرت احدیت غیبی و هویت غیر ظاهر از یک طرف و حضرت واحدیت از طرف دیگر است؛ بنابراین دارای دو نسبت است: از حیث نسبتی که با حقیقت غیبِ مطلق و وجودِ صرف واجبی دارد، ظهور ندارد و متصف به تعینی از تعینات نمی‌شود و از این حیث قابل درک و شناخت نیست و از حیث نسبتی که با [[اسما و صفات]] در مقام [[واحدیت]] دارد، متجلی در اسما و صفات است.<ref>←آشتیانی، شرح مقدمه قیصری بر فصوص الحکم، ۶۴۵–۶۴۶.</ref> از این حقیقت، در سخن امام‌خمینی به فیض اقدس، [[حقیقت محمدیه|حقیقت محمدیه(ص)]] و خلیفه کبری<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹ و ۴۵.</ref> و مقام «او أدنی» ـ که اشاره به آیه ۸ سوره نجم دارد ـ تعبیر می‌شود.<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۴۵؛ امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۴؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۴۴.</ref> در واقع خلیفه کبری، خلیفه و جانشین حقیقت غیبی در [[ظهور و بطون|ظهور]] اسماست که از جهت بطون، با هویت غیبی و از جهت ظهور، با عالم اسما و صفات مرتبط است. نخستین چیزی که از فیض اقدس و خلیفه کبری کسب فیض می‌کند، [[اسم اعظم]] است<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۱۷.</ref> و فیض اقدس به واسطه اسم اعظم در حضرت اعیان تجلی می‌کند.<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۳۰.</ref> | |||
=== مقام ذات === | |||
از آن جهت که ذات در حجاب اسمای ذاتیه است و به لحاظ این محجوبیت، در عماء قرار دارد.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸.</ref> | |||
=== اسم اعظم === | |||
به لحاظ اینکه برزخ میان احدیت غیبی و اعیان ثابته در حضرت علمیه است<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸.</ref>؛ زیرا از طرفی باطن [[اسم اعظم]] همان فیض اقدس و تجلی غیبی احدی است که ظاهر آن اسم اعظم از حیث احدیت جمع اسمای الهی است.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸–۱۹.</ref> | |||
=== احدیت ذات === | |||
به اعتبار اینکه در پس پرده فیض اقدس پنهان است.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸–۱۹.</ref> | |||
=== فیض مقدس === | |||
در حقیقت عماء، دو ویژگی حجاب بودن و برزخیت اخذ شده است که به اعتبار هر یک، عماء بر احدیت یا واحدیت تطبیق داده شده است، بر این اساس فیض مقدس که خود حقیقتی مقدم بر اشیا خلقی حائل و برزخی میان کثرات و تعینات خلقی و ناحیه ربوبی دارد می‌تواند از مصادیق عماء باشد یعنی اگر مراد از خلق همان تعینات خلقی باشد باید به فیض مقدس تفسیر شود<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۶–۱۷ و ۲۹۲–۲۹۳.</ref> و اگر در معنای خلق توسعه داده شود و شامل کثرات و اعیان ثابته موجود در [[واحدیت]] گردد، عماء باید به [[فیض اقدس]] تفسیر گردد<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۱–۱۷.</ref> و این تطبیق عماء بر دو فیض اقدس و مقدس بر این اساس است که امام‌خمینی برای عماء همچون [[نفس رحمانی]] که ظاهر و باطنی دارد، ظاهر و باطنی قائل است.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۲۹۲–۲۹۳.</ref> از این‌رو ظاهر عماء همان فیض مقدس و باطن آن همان فیض اقدس می‌باشد. | |||
[[امام‌خمینی]] در نهایت قول به فیض اقدس را تقویت می‌کند که واسطه میان احدیت غیبیه و واحدیت است که مقام کثرت اسمائی است؛ زیرا در روایت، سؤال از رب است که پس از حضرتِ حقیقت غیبی است؛ بنابراین مراد از عماء نمی‌تواند حقیقت غیبی باشد. همچنین نمی‌تواند مراد حضرت واحدیت باشد؛ زیرا این حضرت مقام کثرت علمی است؛ اما مقام عماء، مقام تنزل ربانی و منبع جود ذاتی از حضرت غیب هویت است که سبب ظهور [[اسمای الهی]] است.<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹–۳۰.</ref> | |||
== ویژگی‌ها و اعتبارات عماء == | |||
عارفان ویژگی‌هایی برای عماء ذکر کرده‌اند، ازجمله: | عارفان ویژگی‌هایی برای عماء ذکر کرده‌اند، ازجمله: | ||
# عماء جهت نسبت [[ربوبیت]] و حقایق الهیه است. | # عماء جهت نسبت [[ربوبیت]] و حقایق الهیه است. | ||
# عماء به جهت اشتمال بر حقایق، مانند آینه‌ای است که نقش تعینات وجودی در آن ظاهر می‌شود <ref>قونوی، مفتاح الغیب، | # عماء به جهت اشتمال بر حقایق، مانند آینه‌ای است که نقش تعینات وجودی در آن ظاهر می‌شود.<ref>قونوی، مفتاح الغیب، ۴۵–۴۶؛ فناری، مصباح الانس، ۳۸۷–۳۸۹.</ref> | ||
# امام‌خمینی نیز ویژگی‌هایی برای عماء برشمرده است: | # امام‌خمینی نیز ویژگی‌هایی برای عماء برشمرده است: | ||
# حجاب‌بودن: از آنجاکه حق‌تعالی پیش از خلق در عماء بوده است، عماء حجاب برای ذات است، و مقصود از بودن پروردگار در عماء، بودن او در حجاب اسما ذاتی است؛ یعنی ذات حضرت حق در حجاب [[اسمای ذاتی]] پنهان است و تنها از طریق این اسماست که می‌توان به او راه یافت <ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، | # حجاب‌بودن: از آنجاکه حق‌تعالی پیش از خلق در عماء بوده است، عماء حجاب برای ذات است، و مقصود از بودن پروردگار در عماء، بودن او در حجاب اسما ذاتی است؛ یعنی ذات حضرت حق در حجاب [[اسمای ذاتی]] پنهان است و تنها از طریق این اسماست که می‌توان به او راه یافت<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۷–۱۹.</ref>؛ | ||
# برزخ‌بودن: از آنجاکه عماء برزخ میان مرتبه [[احدیت]] و مراتب خلقی است، دارای جهت برزخیت است <ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸.</ref>؛ | # برزخ‌بودن: از آنجاکه عماء برزخ میان مرتبه [[احدیت]] و مراتب خلقی است، دارای جهت برزخیت است<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸.</ref>؛ | ||
# بسط و ظهور در مراتب تعینات: به این حقیقت به اعتبار انبساط آن در مراتب تعینات، [[نفس رحمانی]] و فیض منبسط گفته می‌شود؛ البته [[امام‌خمینی]] برای حقیقت عمائیه و نفس رحمانی دو جهت قائل است؛ یک جهت باطن و دیگری جهت [[ظهور و بطون|ظهور]]، همچنان‌که در جمیع حقایق الهیه و اسمای ربوبی این‌چنین است. باطن عماء و نفس رحمانی [[فیض اقدس]] و تجلی اول است که به اعتبار برزخیت و [[احدیت و واحدیت|احدیتِ]] جمع به آن عماء گفته می‌شود و به اعتبار ظهور در کثرات اسمای ذاتی بر آن نفس رحمانی اطلاق می‌گردد و رقیقه آن [[تجلی]] ظهوری فعلی و فیض مقدس و وجود منبسط است که به اعتبار برزخیت به آن عماء و به اعتبار بسط و ظهور در مراتب تعینات، به آن نفس رحمانی گفته می‌شود <ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، | # بسط و ظهور در مراتب تعینات: به این حقیقت به اعتبار انبساط آن در مراتب تعینات، [[نفس رحمانی]] و فیض منبسط گفته می‌شود؛ البته [[امام‌خمینی]] برای حقیقت عمائیه و نفس رحمانی دو جهت قائل است؛ یک جهت باطن و دیگری جهت [[ظهور و بطون|ظهور]]، همچنان‌که در جمیع حقایق الهیه و اسمای ربوبی این‌چنین است. باطن عماء و نفس رحمانی [[فیض اقدس]] و تجلی اول است که به اعتبار برزخیت و [[احدیت و واحدیت|احدیتِ]] جمع به آن عماء گفته می‌شود و به اعتبار ظهور در کثرات اسمای ذاتی بر آن نفس رحمانی اطلاق می‌گردد و رقیقه آن [[تجلی]] ظهوری فعلی و فیض مقدس و وجود منبسط است که به اعتبار برزخیت به آن عماء و به اعتبار بسط و ظهور در مراتب تعینات، به آن نفس رحمانی گفته می‌شود.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۲۹۱–۲۹۳؛ امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹.</ref> | ||
==پانویس== | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
==منابع== | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
* آشتیانی، | * آشتیانی، سیدجلالالدین، شرح مقدمه قیصری بر فصوص الحکم، قم، بوستان کتاب، چاپ پنجم، ۱۳۸۰ش. | ||
* آملی، سیدحیدر، المقدمات من کتاب نص | * آملی، سیدحیدر، المقدمات من کتاب نص النصوص، تحقیق هانری کربن و عثمان یحیی، تهران، توس، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش. | ||
* ابن‌اثیر، مبارک‌بن‌محمد، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، تصحیح محمود محمد طناحی، قم، اسماعیلیان، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ش. | * ابن‌اثیر، مبارک‌بن‌محمد، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، تصحیح محمود محمد طناحی، قم، اسماعیلیان، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ش. | ||
* ابن‌عربی، محی‌الدین، الفتوحات المکیه، بیروت، دارصادر، بی‌تا. | * ابن‌عربی، محی‌الدین، الفتوحات المکیه، بیروت، دارصادر، بی‌تا. | ||
| خط ۵۷: | خط ۷۲: | ||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، آداب الصلاة، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، چاپ شانزدهم، ۱۳۸۸ش. | * امام‌خمینی، سیدروح‌الله، آداب الصلاة، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، چاپ شانزدهم، ۱۳۸۸ش. | ||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تعلیقات علی شرح فصوص الحکم و مصباح الانس، قم، پاسدار اسلام، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق. | * امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تعلیقات علی شرح فصوص الحکم و مصباح الانس، قم، پاسدار اسلام، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق. | ||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح دعاء السحر، تهران، مؤسسه تنظیم | * امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح دعاء السحر، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ چهارم، ۱۳۸۶ش. | ||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، صحیفه امام، تهران، مؤسسه تنظیم | * امام‌خمینی، سیدروح‌الله، صحیفه امام، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ پنجم، ۱۳۸۹ش. | ||
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، مصباح الهدایة الی الخلافة و الولایه، تهران، مؤسسه تنظیم | * امام‌خمینی، سیدروح‌الله، مصباح الهدایة الی الخلافة و الولایه، تهران، مؤسسه تنظیم …، چاپ ششم، ۱۳۸۶ش. | ||
* بیهقی، احمدبن‌حسین، الاسماء و الصفات، تحقیق عبدالرحمن عمیره، بیروت، دارالجیل، چاپ اول، ۱۴۱۷ق. | * بیهقی، احمدبن‌حسین، الاسماء و الصفات، تحقیق عبدالرحمن عمیره، بیروت، دارالجیل، چاپ اول، ۱۴۱۷ق. | ||
* ترمذی، محمدبن‌عیسی، سنن الترمذی، تحقیق عبدالرحمن محمد عثمان، بیروت، دارالکفر، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق. | * ترمذی، محمدبن‌عیسی، سنن الترمذی، تحقیق عبدالرحمن محمد عثمان، بیروت، دارالکفر، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق. | ||
* جامی، عبدالرحمن، نقد النصوص فی شرح نقش الفصوص، تصحیح ویلیام چیتیک، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۰ش. | * جامی، عبدالرحمن، نقد النصوص فی شرح نقش الفصوص، تصحیح ویلیام چیتیک، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۰ش. | ||
* جندی، مؤیدالدین، شرح | * جندی، مؤیدالدین، شرح فصوص الحکم، تحقیق سیدجلالالدین آشتیانی، قم، بوستان کتاب، چاپ دوم، ۱۴۲۳ق. | ||
* صرصری، سلیمان‌بن‌عبدالقوی، الانتصارات | * صرصری، سلیمان‌بن‌عبدالقوی، الانتصارات الاسلامیهٔ فی کشف الشبههٔ النصرانیه، تحقیق سالم‌بن‌محمد القرنی، ریاض، مکتبه العبیکان، چاپ اول، ۱۴۱۹ق. | ||
* فراهیدی، خلیل‌بن‌احمد، کتاب العین، تحقیق مهدی مخزومی و ابراهیم سامرایی، قم، هجرت، چاپ دوم، ۱۴۰۹ق. | * فراهیدی، خلیل‌بن‌احمد، کتاب العین، تحقیق مهدی مخزومی و ابراهیم سامرایی، قم، هجرت، چاپ دوم، ۱۴۰۹ق. | ||
* فرغانی، سعیدالدین، مشارق | * فرغانی، سعیدالدین، مشارق الدراری، شرح تائیه ابن‌فارض، تحقیق سیدجلالالدین آشتیانی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۹ش. | ||
* فناری، محمدبن‌حمزه، مصباح الانس بین المعقول و المشهود، تصحیح محمد خواجوی، تهران، مولی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش. | * فناری، محمدبن‌حمزه، مصباح الانس بین المعقول و المشهود، تصحیح محمد خواجوی، تهران، مولی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش. | ||
* قاضی‌سعید قمی، محمدبن‌محمد، شرح توحید الصدوق، تصحیح نجفقلی حبیبی، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۵ق. | * قاضی‌سعید قمی، محمدبن‌محمد، شرح توحید الصدوق، تصحیح نجفقلی حبیبی، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۵ق. | ||
| خط ۷۲: | خط ۸۷: | ||
* قونوی، صدرالدین، مفتاح الغیب، تحقیق محمد خواجوی، تهران، مولی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش. | * قونوی، صدرالدین، مفتاح الغیب، تحقیق محمد خواجوی، تهران، مولی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش. | ||
* قیصری، داوودبن‌محمود، شرح فصوص الحکم، تصحیح سیدجلالالدین آشتیانی، تهران، علمی و فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۷۵ش. | * قیصری، داوودبن‌محمود، شرح فصوص الحکم، تصحیح سیدجلالالدین آشتیانی، تهران، علمی و فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۷۵ش. | ||
* کاشانی، عبدالرزاق، اصطلاحات | * کاشانی، عبدالرزاق، اصطلاحات الصوفیه، تصحیح مجید هادی‌زاده، تهران، حکمت، چاپ اول، ۱۳۸۱ش. | ||
* کاشانی، عبدالرزاق، لطائف الاعلام فی اشارات اهل الالهام، تصحیح مجید هادی‌زاده، تهران، میراث مکتوب، چاپ اول، ۱۳۷۹ش. | * کاشانی، عبدالرزاق، لطائف الاعلام فی اشارات اهل الالهام، تصحیح مجید هادی‌زاده، تهران، میراث مکتوب، چاپ اول، ۱۳۷۹ش. | ||
* مبلغ، سیدمرتضی، امام‌خمینی و | * مبلغ، سیدمرتضی، امام‌خمینی و مسئله عماء، فصلنامه متین، شماره ۵۷، ۱۳۹۱ش. | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
==پیوند به بیرون== | |||
* هادی وکیلی، [https://books.khomeini.ir/10007/books/467/ عماء]، دانشنامه | == پیوند به بیرون == | ||
* هادی وکیلی، [https://books.khomeini.ir/10007/books/467/ عماء]، [[دانشنامه امام‌خمینی]]، ج۷، ص۴۶۷–۴۷۱. | |||
[[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]] | [[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]] | ||
[[رده:مقاله‌های جلد هفتم دانشنامه]] | [[رده:مقاله‌های جلد هفتم دانشنامه]] | ||