تربیت: تفاوت میان نسخه‌ها

تربیت رساندن انسان به کمال شایسته و به قدر استعداد و حصول [[فضایل اخلاقی]] و صفات عملی است. امام‌خمینی تربیت را شکوفاکردن فطرت و استعدادهای نهفته انسان و به‌فعلیت‌رساندن استعدادها و قوای روحی و روانی در مسیر رسیدن به [[کمال مطلق]] می‌داند، که امری تدریجی، متعالی و عمیق و با خاستگاه توحیدی است و همه ابعاد وجودی انسان را در بر می‌گیرد. و آغاز تربیت را از هنگام جنینی و حتی پیش از آن می‌شمارد.

امام‌خمینی تربیت را دارای مبانی و اصولی چون؛ اختیار، [[خدامحوری]]، عقلانی و فطری می‌داند و تربیت را شامل دو بعد فردی و اجتماعی دانسته و برای آن اهدافی چون؛ رسیدن به فنا و بقای بالله، حق‌طلبی، اصلاح جامعه و استقلال‌طلبی برمی‌شمارد.

امام‌خمینی [[تعلیم و تربیه|تعلیم]] و تربیت را دو بال برای ترقی می‌داند و معتقد است تعلیم باید به همراه تربیت و [[تهذیب نفس|تزکیه]] باشد .

ایشان عوامل مؤثر بر تربیت را به درونی، بیرونی و بشری تقسیم می‌کند و برای تربیت ظاهری و باطنی انسان روشهایی قائل است. ایشان برای تربیت ظاهری روشهایی چون اظهار محبت، پدیدآوردن احساس نیاز، پند و اندرز؛ و برای تربیت باطنی و معنوی راه‌هایی چون [[تهذیب نفس]] و تربیت قوای باطنی برمی‌شمارد.

امام‌خمینی برای تربیت موانع درونی چون؛ غفلت، وسوسه و فراموشی آخرت و موانع بیرونی چون؛ [[خانواده]] ناسالم و دوستان بد برمی‌شمارد.