۲۱٬۳۲۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''اماره'''، راهی گمان‌آور در اثبات [[حکم شرعی]] یا موضوع آن. | '''اماره'''، راهی گمان‌آور در اثبات [[حکم شرعی]] یا موضوع آن. | ||
تشکیک در امکان تعبد به ظن (اماره)، از سده‌های نخستین اسلامی مطرح بوده و افرادی قائل به استحاله شده‌اند، زیرا راه‌های ظنی ممکن است خطا کنند و موجب حلال‌شدن حرام‌ها و حرام‌شدن حلال‌ها شوند. | |||
تشکیک در امکان تعبد به ظن(اماره)، از سده‌های نخستین اسلامی مطرح بوده و افرادی قائل به استحاله شده‌اند، زیرا راه‌های ظنی ممکن است خطا کنند و موجب حلال‌شدن حرام‌ها و حرام‌شدن حلال‌ها شوند. | |||
[[امام‌خمینی]]، مشکل را از راه به‌کارگیری قواعد باب تزاحم، حل می‌کند. به باور ایشان امر دایر است میان لزوم احتیاط برای حفظ واقع که مفاسد عظیمی به‌دنبال دارد و میان تعبد به اماره که هرچند در مواردی مخالف واقع است، ولی [[عقل (قوه ادراک)|عقل]] با توجه به اهمیت مصلحت بقای شریعت، حکم به لزوم تعبد به اماره می‌کند. | [[امام‌خمینی]]، مشکل را از راه به‌کارگیری قواعد باب تزاحم، حل می‌کند. به باور ایشان امر دایر است میان لزوم احتیاط برای حفظ واقع که مفاسد عظیمی به‌دنبال دارد و میان تعبد به اماره که هرچند در مواردی مخالف واقع است، ولی [[عقل (قوه ادراک)|عقل]] با توجه به اهمیت مصلحت بقای شریعت، حکم به لزوم تعبد به اماره می‌کند. | ||