۲۱٬۳۲۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''علم'''، ادراک و انکشاف واقعیت در دانش [[فلسفه]]. | '''علم'''، ادراک و انکشاف واقعیت در دانش [[فلسفه]]. | ||
علم در آموزه‌های اسلامی اهمیت و جایگاه مهمی دارد، بحث از علم در فلسفه مشاء در طبیعیات و در رابطه با قوای نفس مطرح شده است. اما در [[حکمت متعالیه]] بحث از علم و لواحق آن، از مسائل حکمت الهی و فلسفه اولی است. از ابتکارات [[ملاصدرا]] آن بود که علم را زیر پوشش [[ماهیت]] و مقولات قرار نداده و مساوق بودن آن با [[وجود]] را از قبیل مسئله [[اصالت وجود]] دانسته است. | |||
[[امام‌خمینی]] در تبیین حقیقت علم، دو روش را در پیش گرفته است: ۱-روش و تقریر مشهور، در این روش به تقریر ماهوی بودن علم پرداخته است ۲-روش حکمت متعالیه: امام‌خمینی در این روش و وجود بودن علم تأکید می‌کند و آن را از سنخ وجود می‌داند. ایشان همسو با [[حکما]] برای آن به اعتبارات مختلفی اقسامی ذکر کرده است از جمله: علم حصولی و حضوری، علم اجمالی و تفصیلی، علم فعلی و انفعالی. | |||
امام‌خمینی انطباق علم بر معلوم و وجود ذهنی را با دو مسلک و طریق بررسی می‌کند: ۱-حلولی، که مشهور حکما قائل به حلول صورت‌ها در نفس و ذهناند و علم را کیف نفسانی می‌دانند ۲-قیام صدوری؛ که ملاک علم حضور است و قیام صدوری به نفس دارد. همچنین ایشان با توجه به مبنای اصالت و [[تشکیک در وجود]] به بحث سریان علم همه موجودات پرداخته است. | |||
== معنی == | == معنی == | ||