قرب نوافل و فرایض: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابن­ عربی]] از نخستین کسانی است که دو اصطلاح قرب نوافل و فرایض را به صورت اصطلاح به کار برده است. [[عرفا|عارفان]] از حدیث قرب  نوافل به عنوان شاهدی بر نفی جبر و اثبات اختیار و همچنین شاهدی بر [[توحید (فلسفه و کلام)|توحید]] افعالی می­دانند.

[[امام‌خمینی]] در آثار خود به این بحث، توجه ویژه­ای کرده و مراتب، اقسام، حقیقت و راه تحصیل قرب نوافل و فرائض را ذکر کرده است. ایشان سه نظر عمده درباره تطبیق قرب نوافل و فرایض با مقامات و منازل عرفانی به دست می­دهد: 1-تطبیق قرب نوافل بر [[فنا]]ء تام و کلی و تطبیق قرب فرائض بر بقای پس از فنا؛ 2-تطبیق قرب نوافل بر فنای صفاتی و قرب فرائض بر بقای پس از فنا؛ 3-تطبیق قرب نوافل بر فنای صفاتی و قرب فرائض بر فنای ذاتی.

امام خمینی یکی از آثار قرب نوافل را رسیدن به حقایق اشیا و [[سرالقدر|سر قدر]] می­داند که آن آگاهی از اعیان ثابته موجود در صقع ربوبی است؛ زیرا سالک در این حال فانی در حق شده و به واسطه علم حق به حقیقت اشیا رسیده است. به اعتقاد ایشان در قرب نوافل، سالک خلعت ولایت به تن می­کند، حقانی می­شود و باطن ربوبیت در او ظاهر می­‌شود.