خلیل سروش محلاتی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات عالمان شیعه

| توضیح تصویر      =

| اندازه تصویر      =

| لقب              =

| نسب              =

| تاریخ وفات        =

| شهر وفات          =

}}'''خلیل سروش محلاتی'''، از شاگردان درس خارج فقه و اصول امام‌خمینی.  

سروش محلاتی آنگاه برای تکمیل تحصیلات حوزوی راهی قم شد و چند ماه در آنجا به ادامه داد ولی درباره درس‌ها و استادان او در این مقطع گزارشی در دست نیست. او در ادامه به اراک رفت و شش ماه در درس حاشیه ملا عبدالله و سیوطی شیخ محمد صلواتی شرکت کرد و قسمتی از معالم‌الاصول را نزد سیدحسین رسولی محلاتی (پدر سیدهاشم رسولی محلاتی) خواند.<ref>رفیعی‌پور علویجه، ص۲۸۷-۲۸۸.</ref> آنگاه به حوزه علمیه قم بازگشت و این بار در آنجا ماندگار شد، معالم‌الاصول را نزد شیخ حسین نوری همدانی تکمیل کرد، لمعتین را نزد آقایان شیخ محمد صدوقی یزدی و میرزا علی مشکینی فراگرفت و در درس رسایل از شاگردان شیخ عبدالجواد جبل عاملی اصفهانی بود. مکاسب را هم پیش سیدمحمدباقر سلطانی طباطبایی به پایان رساند. او پس از قبولی در امتحان درس خارج، از سال ۱۳۳۵ ش وارد درس خارج فقه و اصول شد و ابتدا به مدت یک سال از محضر درس آیت‌الله سیدحسین طباطبایی بروجردی بهره برد و سپس در درس‌های خارج فقه و اصول امام‌خمینی حضور یافت و هفت سال از درس‌های ایشان بهره‌مند شد.<ref>رفیعی‌پور علویجه، ص۲۸۹.</ref> او درباره ویژگی‌های درس امام‌خمینی می‌گوید: «حضرت امام مایل بودند طلاب و شاگردانشان اهل درایت باشند نه اهل روایت؛‎ ‏تأکید می‌کردند که شاگردان تحقیق کنند، اهل نقد و بررسی بشوند؛ از این رو‎ ‏شاگردان امام در این کار ورزیده شده بودند. من شنیدم فرموده بودند که: من آن‎ ‏شاگردانی را که در قم دیده بودم در نجف کمتر دیدم». ایشان «شناخت فوق‌العاده، دقیق و لطیفی از شاگردان خود داشتند. بر اساس آن شناخت،‎ ‏هر کسی را که می‌دانستند برای فهمیدن مطلب سخن می‌گوید وجود ایشان به تمام‎ ‏معنا گوش بود و توجه می‌کردند، سپس جواب او را هم کافی و شافی می‌دادند». او درباره برخورد ایشان با شاگردان می‌گوید: «گاهی شاگردی سخنی را مطرح کرده بود و حضرت امام هم پاسخ داده بودند، اما‎ ‏فردا صبح وقتی امام به درس تشریف می‌آوردند می‌فرمودند: من از فلانی تشکر‎ ‏می‌کنم زیرا دیشب وقتی به آن اشکال فکر می‌کردم پی بردم حق به جانب ایشان‎ ‏است. این جملات همراه با نوعی عذرخواهی هم بود... چنانچه حضرت امام درک می‌کردند که سخن شاگردی از روی مجادله یا برای‎ ‏خودنمایی می‌باشد یا شلوغ می‌کند، توجهی به گفته‌های او نداشتند، زیرا شناخت‎ ‏دقیق از شاگردان خود داشتند».<ref>سلسله موی دوست، ص۱۳۴-۱۳۵.</ref>