شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شیعه'''، معتقدان به امامت علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) و یازده فرزند ایشان پس از پیامبر(ص).

شیعه به معنای هوادار و پیرو است <ref>فراهیدی، العین، ۲/۱۹۱؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۸/۱۸۸.</ref> و در قرآن کریم به پیروان حضرت نوح(ع) <ref>صافات، ۸۳.</ref> و موسی(ع) <ref>قصص، ۱۵.</ref> شیعه گفته شده است <ref>مفید، اوائل المقالات، ۳۴ ـ ۳۵.</ref>. شیعه در اصطلاح علم کلام به مسلمانانی گفته می‌شود که علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) را جانشین و خلیفه بلافصل پیامبرخدا(ص) می‌دانند <ref>مفید، اوائل المقالات، ۳۵؛ شهرستانی، الملل و النحل، ۱/۱۶۹.</ref>. این تعریف شامل فرقه‌های مختلف شیعه می‌شود، اما در اصطلاح رایج، مقصود شیعیان امامیه یا دوازده‌امامی است <ref>زبیدی، تاج العروس، ۱۱/۲۵۷؛ مظفر، تاریخ شیعه، ۳۳؛ طباطبایی، شیعه در اسلام، ۶۹.</ref>؛ چنان‌که به آنان پیروان مذهب اهل بیت(ع) و جعفری نیز گفته می‌شود. ابان‌بن‌تغلب (م ۱۴۱ق) از متکلمان و فقیهان و راویان سده دوم، کسانی را که در هنگام اختلاف درباره «سنت» پیامبر اسلام(ص) به سراغ علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) و در هنگام اختلاف درباره «سیره» علی(ع) به سراغ جعفربن‌محمد(ع) رفتند، شیعه نامیده است <ref>← نجاشی، رجال، ۱۲.</ref>. ابوحاتم رازی از کهن‌ترین فرقه‌نگاران، این لقب را ویژه کسانی می‌داند که در زمان رسول خدا(ص) با علی(ع) انس و الفتی داشتند و پس از پیامبر(ص) ویژه کسانی شد که قائل به برتری علی(ع) بر دیگران شدند <ref>ابوحاتم رازی، گرایش‌ها و مذاهب اسلامی در سه قرن نخست هجری، ۶۹.</ref>.

امام‌خمینی که پیروان حضرت علی(ع) و فرزندان معصوم ایشان را شیعه نامیده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۳۳۵، ۳۷۵، ۳۹۱ و ۱۱/۳۸.</ref> و خود از بزرگ‌ترین عالمان و رهبران شیعی می‌باشد، مانند دیگر اندیشمندان <ref>اشعری قمی، المقالات و الفرق، ۱۵؛ نوبختی‏، فرق الشیعه، ۱۷ ـ ۱۸؛ طباطبایی، شیعه در اسلام، ۲۸ ـ ۳۰.</ref>، نخستین دوره حیات شیعه را در زمان حیات پیامبر(ص) شمرده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۵۰۸ و ۶/۳۶۰.</ref>. ایشان پیروان مکتب اهل بیت(ع) را ادامه‌دهنده راه اسلام پس از پیامبر(ص) می‌داند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۵۰۸ و ۲۰/۷۶.</ref>.

مذهب شیعه چنان‌که امام‌خمینی نیز تأکید کرده است، هم‌زمان با پیدایش اسلام به وجود آمده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۱۲۵.</ref> و این واژه را نخستین بار پیامبر(ص) برای دوستان و پیروان علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) به کار گرفته <ref>کاشف‌الغطاء، اصل الشیعة و اصولها، ۴۵.</ref> و از شیعیان علی(ع) به نیکی یاد کرده است <ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱/۴۰۸ و ۵۰۰؛ اربلی، کشف الغمة فی معرفة الائمة، ۱/۱۵۳.</ref>. ابن‌عباس، علی(ع) و شیعیان وی را مصداق بهترین افرادی شمرده که در کنار حوض کوثر بر پیامبر(ص) وارد خواهند شد <ref>سیوطی، الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور، ۶/۳۷۹؛ آلوسی، روح المعانی، ۱۵/۴۳۲.</ref>؛ چنان‌که این واژه در زمان پیامبر(ص) بر سلمان، مقداد، ابوذر، عمار یاسر و دیگر پیروان مخلص علی(ع) از صحابه نزدیک پیامبر(ص) تطبیق شده است <ref>امین، اعیان الشیعه، ۱/۱۸ ـ ۱۹؛ کردعلی، خطط الشام، ۶/۲۵۱ ـ ۲۵۲.</ref>. پس از پیامبر(ص) نیز این عنوان درباره معتقدان جانشینی امیرالمؤمنین(ع) از پیامبر(ص) و درباره کسانی چون مقداد و سلمان به کار برده شد <ref>نوبختی‏، فرق الشیعه، ۱۷ ـ ۱۸.</ref>. برخی دیگر زمان پیدایش آن را دوره خلافت علی(ع) شمرده‌اند <ref>طبری، تاریخ الطبری، ۵/۶۳، ۱۷۴ و ۱۹۴.</ref>. عنوان شیعه علی(ع) و شیعه عثمان در جنگ جمل <ref>مفید، الجمل، ۲۷۹ و ۳۶۲؛ امین، اعیان الشیعه، ۱/۱۹.</ref> و عنوان شیعه عثمان <ref>ثقفی، الغارات، ۲/۳۹۰ و ۵۹۳ ـ ۵۹۴.</ref> و شیعه معاویه <ref>ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۸/۴۱.</ref>، در جنگ صفین به کار برده می‌شد. پس از شهادت امیرالمؤمنین علی(ع) نیز تعبیرهای شیعه علی(ع) و شیعه معاویه و شیعه آل ابی‌سفیان <ref>ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۸/۴۱؛ ابن‌طاووس، اللهوف علی قتلی الطفوف، ۱۲۰.</ref> کم و بیش رایج بود.

در نگاه امام‌خمینی اساس مذهب شیعه را پیامبر اسلام(ص) پایه‌گذاری کرد <ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۱۳۶.</ref>. آن حضرت پس از نزول آیه «وَ أَنْذِرْ عَشیرَتَک اْلأَقْرَبینَ» <ref>شعراء، ۲۱۴.</ref>، پس از گردآوردن بنی‌هاشم و اعلام رسالت خود به آنان، نخستین گرونده به خود را وزیر، برادر <ref>طبری، جامع البیان، ۱۹/۷۴ ـ ۷۵؛ سیوطی، الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور، ۵/۹۷.</ref>، خلیفه و وصیِ <ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۲/۶۳.</ref> خود خواند. در آن مجلس به جز علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) کسی مسلمان نشد و پیامبر(ص) سفارش کرد سخن علی(ع) را گوش کنند و از وی فرمان برند <ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۲/۶۳؛ ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۳/۲۱۰ و ۲۴۴.</ref>. امام‌خمینی خاطرنشان کرده است که در آن مجلس کسی به ابوطالب از سر استهزا گفت که از این پس باید از فرزندش پیروی کند <ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۱۳۶.</ref> {{ببینید|امیرالمؤمنین(ع)}}.

در کنار ادله بسیار، واقعه غدیر و جانشینی علی(ع) از پیامبر(ص) در سال دهم هجری <ref>ابن‌حنبل، مسند، ۱/۱۱۸ ـ ۱۱۹؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ۳/۱۱۰.</ref>، مهم‌ترین منشأ پیروی شیعه از علی(ع) است. امام‌خمینی نیز به این مطلب اشاره کرده است <ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۱۳۶.</ref>. افزون بر آن سفارش پیامبر(ص) به پیروی از کتاب و عترت <ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ۳/۱۴۸؛ سیوطی، الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور، ۲/۶۰.</ref> که در منابع حدیثی شیعه و سنی آمده، دلیل دیگر امام‌خمینی بر شکل‌گیری این گروه در زمان پیامبر(ص) است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۳۹۴.</ref>.

شکل‌گیری اصل شیعه بر پایه اعتقاد به جانشینی و امامت علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) از سوی خداوند تعالی پس از پیامبر اکرم(ص) و با معرفی ایشان و استمرار امامت در یازده نفر از فرزندان علی(ع) و فاطمه(س) است که عبارت‌اند از: حسن‌بن‌علی(ع)، حسین‌بن‌علی(ع)، علی‌بن‌الحسین(ع)، محمد‌بن‌علی(ع)، جعفربن محمد(ع)، موسی‌بن‌جعفر(ع)، علی‌بن موسی(ع)، محمدبن‌‌علی(ع)، علی‌بن‌محمد(ع)، حسن‌بن‌علی(ع) و محمدبن‌حسن(ع). شیعیان در اصولِ بنیادینِ اسلام چون اصل توحید، نبوت، معاد و ضرورتِ وجود امام و حاکم برای جامعه اسلامی با دیگر مسلمانان مشترک‌اند <ref>حلی، الباب الحادی‌عشر، ۱ ـ ۱۱؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۵/۸۸؛ لاهیجی، گوهر مراد، ۴۶۱ ـ ۴۶۴.</ref>. ازجمله عقاید شیعه، عدل الهی است که طایفه معتزله از اهل سنت نیز به سبب همین اعتقاد، به همراه شیعه به «عدلیه» شهرت یافتند و عدل به صورت اصلی از اصول دین شیعه معرفی شد <ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱/۵۸، ۷۵ و ۴/۸۱۶.</ref>.

در باور امام‌خمینی امام معصوم(ع) از نگاه شیعه انسان کامل و خلیفه خدا در ملک و ملکوت <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۵.</ref> و جانشین پیامبر(ص) تا روز قیامت در میان مردم <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۷۶.</ref> است و افزون بر جانشینی پیامبر(ص) در تبلیغ دین، نماینده وی در قضاوت و اداره نظام سیاسی نیز می‌باشد <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۷۶؛ امام‌خمینی، بدائع الدرر، ۱۰۵ ـ ۱۰۷؛ امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۷۵ ـ ۷۶.</ref>؛ البته تأکید بر ولایت و نصب علی(ع) به جانشینی در حدیث غدیر، به معنای حکومت و ولایت امر است، نه مقام معنوی؛ زیرا قضیه حکومت، قابل نصب است و مقامات معنوی، قابل نصب نیستند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۱۱۳.</ref>. امام‌خمینی مانند برخی دیگر از علمای شیعه <ref>کاشف‌الغطاء، اصل الشیعة و اصولها، ۶۱ ـ ۶۲ و ۶۸.</ref> امامت را از اصول مذهب می‌داند نه از اصول دین؛ از این‌رو، منکر امامت، خارج از اسلام نیست و احکام اسلام بر او جاری می‌شود <ref>امام‌خمینی، الطهاره، ۳/۴۴۱.</ref>؛ اما اعتقاد به ولایت اهل بیت(ع) برای قبولی اعمال از ضروریات مذهب شیعه است <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۷۶ ـ ۵۷۷.</ref> {{ببینید|امامت}}. افزون بر موارد یادشده بخشی از مهم‌ترین محورهای عقاید شیعه عبارت‌اند از:  

متکلمان شیعه با استناد به ادله عقلی و احادیث اهل بیت(ع) بر این عقیده‌اند که صفات ذاتی خداوند (علم و قدرت و حیات) عین ذات خداوندند و اگر مغایرتی هست، تنها از جهت مفهومی است <ref>مفید، اوائل المقالات، ۵۶؛ لاهیجی، گوهر مراد، ۲۴۱ ـ ۲۴۵؛ نراقی، جامع الافکار و ناقد الانظار، ۱/۱۶۷؛ طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۰۸.</ref>؛ اما برخی از اشاعره قائل به زیادت صفات الهی بر ذات‌اند <ref>تفتازانی، شرح المقاصد، ۴/۷.</ref>.

ضرورت بعثت پیامبران(ع) از مسائل مهم کلامی است و متکلمان شیعه بر این اعتقادند که بعثت انبیا(ع) در تمام زمان‌ها واجب است <ref>حلی، کشف المراد، ۳۴۸؛ فاضل مقداد، اللوامع الالهیة، ۲۴۳.</ref>؛ برخلاف بعضی از معتزله که معتقدند تنها هنگامی واجب می‌شود که مصلحت ایجاب کند <ref>قاضی‌عبدالجبار، شرح الاصول الخمسه، ۳۸۸.</ref> و برخی از اشاعره نیز اصل وجوب بعثت را نمی‌پذیرند <ref>آمدی، ابکار الافکار فی اصول الدین، ۴/۲۷.</ref>. در اعتقاد به عصمت تنها برخی از علمای اهل سنت ضرورت عصمت از خطا و گناهانی را که سبب تنفر مردم از آنان گردد، چه پیش و چه پس از بعثت، برای پیامبران پذیرفته‌اند <ref>زمخشری، الکشاف، ۴/۲۳۵.</ref>؛ اما شیعیان قائل به عصمت همه پیامبران‌اند <ref>حلی، انوار الملکوت، ۱۹۵ ـ ۱۹۶؛ حلی، الباب الحادی‌عشر، ۹.</ref>. به اعتقاد امام‌خمینی عصمت از کمال یقین و ایمان نشئت می‌گیرد و نوری باطنی است که شخص را از ارتکاب گناه باز می‌دارد و این در پیامبران(ع) و امامان معصوم(ع) محقق است <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۵۲.</ref> {{ببینید|عصمت}}.

از نگاه شیعه قرآنِ کریم موجود معجزه جاویدان پیامبر(ص) و به دور از هر گونه تحریف و تغییر و دگرگونی است <ref>مفید، اوائل المقالات، ۸۱ ـ ۸۲.</ref> و روایاتی که جز این را نشان می‌دهد نوعاً مورد قبول نیست یا بر معانی دیگری بار می‌شود. امام‌خمینی نیز بر این نظر تأکید دارد {{ببینید|تحریف‌ناپذیری قرآن}}.

اعتقاد به نفی جبر و تفویض و اثبات امر بین الامرین <ref>کلینی، الکافی، ۱/۱۵۵؛ مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، ۱/۴۶ ـ ۴۷.</ref>، چنان‌که امام‌خمینی نیز تأکید دارد، به معنای مجبورنبودن بندگان در انجام اعمال و اصالت عدل و حرمت عقل و شخصیت مختار انسان و نظام حکیمانه جهان بدون خدشه به توحید ذاتی یا افعالی <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۳۱۹ و ۳۲۱؛ مطهری، مجموعه آثار، ۱/۵۳ ـ ۵۴؛ آشتیانی، مقدمه مصباح الهدایة الی الخلافة و الولایه، ۸۴.</ref> از دیگر باورهای شیعه است و این باور حد وسط میان دیدگاه معتزله و جبرگرایی اشاعره است <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۶۳ ـ ۵۶۴.</ref> {{ببینید|جبر و اختیار}}.

اعتقاد به شفاعت، توسل و کمک خواستن از اولیای الهی، ازجمله اعتقادات شیعه به حساب می‌آید <ref>مرعشی، سیدنورالله، احقاق الحق و ازهاق الباطل، ۱/۳۲۶؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳/۱۳۰ ـ ۱۳۱؛ سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۳/۵۵۵ و ۴/۱۰۰ ـ ۱۰۱، ۳۷۴.</ref>. دیگر مذاهب اسلامی به شفاعت پیامبر(ص) در قیامت باور دارند <ref>تفتازانی، شرح المقاصد، ۵/۱۵۷ ـ ۱۵۸.</ref> و توسل نیز در میان آنان رایج است. امام‌خمینی شفاعت را دخالت دادن دیگری در کار خدا نمی‌داند و بر آن است که شفاعت درجه‌ای است که خدا به بندگان خاص خود داده که به سبب آن درجه، شفاعت آنان را در حق دیگران می‌پذیرد <ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۷۷ ـ ۷۹؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۲۶۸.</ref> {{ببینید|شفاعت}}. به اعتقاد ایشان تبرک و توسل به اولیای الهی(ع) و زیارت اهل قبور شرک نیست؛ زیرا شرک به معنای طلب از غیر خداوند است، به اعتبار اینکه برای او قدرت مستقلی فرض شود <ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۳۰ ـ ۴۰.</ref> {{ببینید|وهابیت|شرک}}.

بداء به معنای ظاهرشدن اراده خداوند طبق تغییر اوضاع و شرایط است <ref>زمر، ۴۷ ـ ۴۸؛ کلینی، الکافی، ۱/۱۴۶ ـ ۱۴۹.</ref>. امام‌خمینی بداء را منطبق بر اراده الهی می‌داند که انسان از آن مطلع نیست، بدون اینکه در اراده خداوند تغییری حاصل شده باشد <ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۸۳ ـ ۸۹.</ref> {{ببینید|قضا و قدر}}.

مهدویت از مباحث مهم و ویژه مذهب شیعه است <ref>← حر عاملی، اثبات الهداه، ۵/۲۸۰ ـ ۲۸۴؛ طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۹۲ ـ ۱۹۶.</ref> و شیعیان برآن‌اند که دوازدهمین خلیفه، حضرت مهدی موعود(ع) فرزند حسن‌بن‌علی عسکری(ع) به دنیا آمده و اکنون به سبب آماده‌نبودن شرایط ظهور، از دیده‌ها غایب است <ref>مفید، الرسالة الثانیه، ۱۱ ـ ۱۶؛ مفید، النکت الاعتقادیه، ۴۴ ـ ۴۵؛ طوسی، تلخیص الشافی، ۴/۲۱۶.</ref>. به باور امام‌خمینی یکی از عوامل غیبت امام ‌زمان(ع) ذخیره‌بودن ایشان از سوی خداوند برای اجرای عدالت در جهان است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۴۸۰ ـ ۴۸۱ و ۱۹/۲۴۶.</ref> {{ببینید|مهدویت}}.

شیعه چنان‌که امام‌خمینی نیز آورده است <ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۵۹؛ امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۷۱ ـ ۹۳.</ref>، عدالت را از شرایط حاکم و ولیّ امر مسلمانان می‌داند و معتقد است که اطاعت از حاکمِ غیر عادل جایز نیست <ref>نجفی، جواهر، ۲۱/۴۰۴.</ref> {{ببینید|امامت}}.

کسانی که پیامبر(ص) یا ائمه(ع) را بالاتر از جایگاهشان می‌برند و خدا می‌خوانند، در مذهب شیعه کافر و بیرون از دایره اسلام شمرده شده‌اند <ref>مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، ۱۳۱؛ امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۱۱۵.</ref>. امام‌خمینی از امام‌باقر(ع) روایتی <ref>کلینی، الکافی، ۲/۷۵.</ref> را شاهد آورده است که آن حضرت به شیعیان سفارش کرده در حد وسط حرکت کنند تا غالیان و افراد تندرو و افرادی که از حد اعتدال عقب افتاده‌اند، به آنان رجوع کنند <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۷۱.</ref>.

در مجموع امام‌خمینی اعتقادات شیعه را نسبت به دیگران، به توحید نزدیک‌تر دیده و تأکید کرده است که شیعیان به دلیل پیوند با اهل بیت(ع)، از همه مردم در توحید و تقدیس خدا ممتازند و کتاب‌های اصول عقاید شیعه و صادره‌شده از منبع وحی مانند کافی، توحید صدوق، خطبه‌ها و دعاهای ائمه معصوم(ع) در توحید و تقدیس خداوند شاهد بی‌سابقه‌بودن این علوم در میان بشر است و پس از قرآن کریم هیچ‌کس نتوانسته خداوند را به مانند آنان تقدیس و تنزیه کند <ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۸۵.</ref>. در منابع روایی شیعه و اهل سنت نیز احادیثی مانند حدیث غدیر <ref>احمدابن‌حنبل، مسند، ۴/۳۶۶ و ۳۶۸ ـ ۳۷۰؛ مجلسی، بحار الانوار، ۳۷/۱۱۵.</ref>، حدیث ولایت <ref>طبرانی، المعجم الکبیر، ۱۲/۷۸.</ref>، حدیث وصایت <ref>ابن‌عساکر، تاریخ مدینه الدمشق، ۴۲/۳۹۲.</ref> و حدیث منزلت <ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۸/۲۱۲.</ref> دلالت بر امامت و ولایت امیرالمؤمنین(ع) می‌کند. امام‌خمینی در آثار خود به برخی از آیات و روایات یادشده اشاره کرده است <ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۱۴۱ ـ ۱۵۰؛ امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۱۱۲.</ref> {{ببینید|امامت}}.

از نگاه شیعه منابع دریافت احکام دین کتاب، سنت، عقل و اجماع است. شیعه بر خلاف اهل سنت، سنت را اعم از سنت پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) می‌داند و معتقد است پیامبر(ص) برای پس از خود، اهل بیت(ع) را مرجع علمی و دینیِ مردم معرفی کرده است <ref>شرف‌الدین، المراجعات، ۶۰ ـ ۷۶.</ref>؛ اما اهل سنت به جای استفاده از سنت اهل بیت(ع) از قیاس، استحسان، مصالح مرسله و اجتهاد صحابه (عمل به رأی) برای استنباط احکام استفاده می‌کنند <ref>جناتی، منابع اجتهاد از دیدگاه مذاهب اسلامی، ۳ ـ ۵.</ref>.

پس از وفات پیامبر(ص) اختلاف‌هایی در میان مسلمانان پدیدار شد که مهم‌ترین آنها اختلاف بر سر جانشینی پیامبر(ص) و اداره حکومت اسلامی بود <ref>ابن‌خلدون، تاریخ، ۲/۳۵۲.</ref>. در میان اهل سنت، فرقه‌های متعددی ازجمله اهل حدیث و حنبلیه، مرجئه، خوارج، قَدَریه، معتزله و اشاعره به وجود آمدند <ref>شهرستانی، الملل و النحل، ۱/۲۰ ـ ۲۲.</ref>. در مذهب شیعه نیز چندین فرقه ظهور کردند <ref>شهرستانی، الملل و النحل، ۱/۱۷۰ ـ ۱۷۴.</ref> که همه آنها به جز شیعه امامیه، زیدیه، اسماعیلیه <ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۶۱.</ref> و علویان <ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۸/۴۰۵.</ref> در تاریخ از میان رفته‌اند. بیشتر شیعیان را شیعیان امامیه (دوازده‌امامی) تشکیل می‌دهند. مستند شیعه درباره امامت، ازجمله روایات متواتر <ref>ابن‌حجر، الصواعق المحرقه، ۱/۱۵۰؛ شرف‌الدین، المراجعات، ۲۸۴ ـ ۲۹۴.</ref> از پیامبر(ص) درباره جانشینی دوازده نفر از قریش است که در منابع روایی شیعه <ref>کلینی، الکافی، ۱/۲۹۰ و ۵۲۹.</ref> و دیگر مذاهب اسلامی <ref>احمدابن‌حنبل، مسند، ۵/۱۰۶؛ بخاری، صحیح، ۸/۱۲۷؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ۳/۶۱۸.</ref> نقل شده‌اند.

زیدیه ازجمله فرقه‌های شیعه و کسانی‌اند که به امامت زیدبن‌علی پس از امام‌سجاد(ع) معتقدند <ref>نوبختی‏، فرق الشیعه، ۲۱؛ مفید، اوائل المقالات، ۳۹.</ref>. اسماعیلیه، معتقدان به امامت اسماعیل فرزند امام‌صادق(ع) هستند و با اینکه اسماعیل در حیات پدر خود از دنیا رفت، این گروه در مرگ او اختلاف کردند و با انتقال امامت به فرزندان اسماعیل، فرقه‌ای نو ساختند <ref>نوبختی‏، فرق الشیعه، ۶۷ ـ ۶۸؛ شهرستانی، الملل و النحل، ۱/۲۲۶.</ref>. این فرقه نیز به شاخه‌هایی چون اسماعیلیه خالصه، داوودیه، دروزیه، نزاریه و قرامطه تقسیم شدند <ref>جعفریان، اطلس شیعه، ۲۹.</ref>. غُلات نیز که به نوعی الوهیت یا نبوت ائمه(ع) معتقد بودند، به شیعه انتساب داده شده‌اند <ref>مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، ۱۳۱؛ ابن‌خلدون، تاریخ، ۱/۲۴۸.</ref>؛ ولی ائمه شیعه(ع) انتساب این گروه را به خود نپذیرفته‌اند، بلکه آنان را رانده و انکار کرده‌اند و اعتقادات آنان را کفر شمرده‌اند و آنان را نفرین کرده‌اند <ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ۲۸/۳۳۴ ـ ۳۳۵.</ref>. علمای شیعه نیز غالیان را جزو شیعه و حتی مسلمان هم نمی‌دانند <ref>صدوق، الاعتقادات، ۹۷ ـ ۱۰۱؛ مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، ۱۳۱ ـ ۱۳۶؛ حلی، انوار الملکوت، ۲۰۲.</ref>. این فرقه به شاخه‌های گوناگونی تقسیم شدند که ازجمله آنان حرفیه، شبک، خطابیه و نصیریه را می‌توان نام برد <ref>مشکور، تاریخ شیعه و فرقه‌های اسلام، ۱۵۸ ـ ۱۸۵.</ref>. علویان سوریه و ترکیه نیز خود را از شیعیان شمرده‌اند و غلو را که برخی از دیگر فرقه‌ها به آنان نسبت می‌دهند، رد می‌کنند <ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۸/۴۰۵ ـ ۴۰۷؛ کرامر، علویان سوریه، ۳۲۵ ـ ۳۲۶.</ref>. امام‌خمینی در کتاب‌های فقهی خود، به بعضی فرقه‌های اسلامی همچون نواصب، مجسّمه، مجبّره از اهل سنت و زیدیه، واقفیه و مفوضه از شیعه اشاره کرده و غُلات را مسلمان ندانسته است <ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۱۱۴ ـ ۱۱۵ و ۲/۳۴۹؛ امام‌خمینی، الطهاره، ۳/۴۵۹ ـ ۴۶۰.</ref>.

از سوی دیگر، امام‌خمینی در آثار خود، در تحکیم و تقویت مبانی مذهب شیعه کوشیده است. کتاب کشف اسرار از نخستین نوشته‌های ایشان در دفاع از عقاید شیعه است؛ چنان‌که در دیگر کتاب‌ها و آثار ایشان نیز همین دیده می‌شود <ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۸۵؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۹۶؛ امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۷۶ ـ ۵۷۷.</ref>. ایشان در آثار و سخنرانی‌های خود درباره ویژگی‌‌ها و وظایف شیعیان سخن گفته است <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۶۸ ـ ۵۷۲؛ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۹۰ ـ ۲۹۱؛ امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۴۰۷، ۵۳۲ و ۱۵/۳۳۰.</ref> و در وصیت‌نامه خود به پیروی از مذهب حق دوازده‌امامی افتخار کرده و برخی نعمت‌های الهی را که از طریق اهل بیت(ع) به مردم رسیده، برشمرده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۳۹۶ ـ ۳۹۷.</ref>؛ چنان‌که در مقابله با برخی منحرفان از گروه‌های اسلامی و غیر اسلامی که علیه تشیع و اعتقادات آن سخن می‌گفتند و برخی از آنان خود را از طرفداران امام‌خمینی معرفی می‌کردند، بر جایگاه والا و مقدس مذهب تشیع و برخی ویژگی‌های آن ازجمله مقابله آن با بیگانگان و دست‌نشاندگان آنان تاکید کرد و درباره دسیسه‌های دشمنان برای شکستن این سد استوار هشدار داد و به‌شدت رفتار چنین گروه‌های منحرفی را محکوم و مردود ساخت <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۲۰۳ ـ ۲۰۵.</ref>.

شیعیان پس از درگذشت پیامبر(ص) در آغاز، فعالیت‌هایی برای خلافت امیرالمؤمنین ‌علی(ع) انجام دادند <ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ۲/۱۲۵ ـ ۱۲۶.</ref> و برای احقاق حق امام‌علی(ع) با مخالفان گفتگو و مناظره کردند <ref>شرف‌الدین، المراجعات، ۱۸۰.</ref> و سرانجام بنا به سفارش امیرالمؤمنین(ع) <ref>نهج البلاغه، ن۶۲، ۴۸۲.</ref> برای رعایت مصالح اسلام و از سر تقیه سکوت کردند. امام‌خمینی فاطمه زهرا(س)، امام‌حسن(ع)، امام‌حسین(ع)، ابوذر غفاری، مقداد و عمار را از کسانی شمرده که برای حقانیت راه آن حضرت با خلفای وقت احتجاج کردند <ref>امام‌خمینی، انوار الهدایه، ۱/۲۴۵ ـ ۳۴۶.</ref>. سلمان فارسی نیز که از شیعیان و تابع امیرالمؤمنین(ع) بود <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۱/۳۱۹.</ref>، درباره حقانیت راه امام‌علی(ع) با مخالفان مناظره کرد <ref>طبرسی، الاحتجاج علی أهل اللجاج، ۱/۱۱۱.</ref>. یاران امام‌علی(ع) در زمان خلافت ایشان برای تحکیم و گسترش اسلام اصیل و مبانی اعتقادی و احکام راستین آن تلاش کرده‌اند <ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ۲/۱۷۹؛ ابن‌اعثم، الفتوح، ۲/۴۳۴ ـ ۴۳۶.</ref>.  

امام‌خمینی عمار یاسر را از شیعیان امیرالمؤمنین(ع) می‌داند که زندگی خود را در دفاع از راه عدالت به پایان برد و سرانجام ـ چنان‌که پیامبر(ص) خبر داده بود ـ در نودسالگی در صفین به دست گروه طغیانگر شام به سرکردگی معاویة‌بن‌ابی‌سفیان به شهادت رسید <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۱۶۴.</ref>.

این روند در دوره پیشوایی امام‌حسن(ع) ادامه یافت و یاران راستین آن حضرت در کنار امامشان به فعالیت پرداختند <ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ۲/۲۱۴.</ref>. امام‌حسن(ع) با امکانات اندک خود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۸۷.</ref> به جنگ معاویه رفت <ref>امین، اعیان الشیعه، ۱/۵۶۸.</ref> تا در نهایت شرایط برای ادامه جنگ دشوار شد و برای حفظ کیان تشیع با معاویه صلح کرد <ref>اربلی، کشف الغمة فی معرفة الائمة، ۲/۱۶۱ ـ ۱۶۴.</ref> {{ببینید|امام‌مجتبی(ع)}}. در دوره حکومت معاویه امان و امنیت از جان و اموال شیعیان علی(ع) برداشته شد <ref>ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۱/۴۳ ـ ۴۷.</ref> و والیان اموی در هرکوی و برزن، شیعیان را تعقیب می‌کردند <ref>مدنی، الدرجات الرفیعة، ۶ ـ ۸؛ مشکور، تاریخ شیعه و فرقه‌های اسلام، ۳۲.</ref>. ادامه این جریان به قیام امام‌حسین(ع)، حادثه کربلا و شهادت امام‌حسین(ع) و یاران آن حضرت انجامید {{ببینید|سیدالشهدا(ع)|عاشورا}}. امام‌خمینی شیعیان جهان را در طول تاریخ مظلوم و آنان را مورد ستم مستبدان شمرده <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۵۰۸.</ref> و یادآور شده است در دوره بنی‌امیه و روزگار ابن‌زیاد و حجاج‌بن‌یوسف ثقفی شیعیان را به اندک بهانه‌ای بازداشت و اذیت می‌کردند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۶۸.</ref>. ایشان میثم تمار را زبان گویای اسلام و شیعیان علی(ع) خوانده که جلادان معاویه بدترین شکنجه‏ها را درباره وی اعمال کردند و زبان و دست‌هایش را قطع کردند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۱۶۴.</ref>. با این همه به‌ویژه با حادثه کربلا نه‌ تنها مذهب شیعه تضعیف نشد، بلکه شیعه تثبیت شد <ref>فیاض، تاریخ اسلام، ۱۷۷ ـ ۱۸۲.</ref>.

فشار بر شیعیان در دوران عباسیان (۱۳۲ ـ ۶۵۶ق) نیز ادامه داشت <ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۷/۵۵؛ اصفهانی، مقاتل الطالبین، ۴۷۸.</ref>. عباسیان نیز با اینکه ادعای طرفداری از اهل بیت پیامبر(ص) داشتند <ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۵/۳۸۱.</ref>، جمع زیادی از فرزندان و یاران امامان(ع) را زندانی کردند یا به شهادت رساندند <ref>مسعودی، مروج الذهب و معادن الجواهر، ۳/۲۹۷ ـ ۲۹۹.</ref>. امام‌صادق(ع) با استفاده از درگیری بنی‌عباس و بنی‌امیه توانست به مذهب شیعه رونقی تازه بخشد و شیعه با استفاده از این فرصت از سرچشمه علم و عرفان اسلام سیراب شد و احادیث اهل بیت(ع) و تبلیغ از ولایت آنان آشکار شد <ref>مظفر، تاریخ شیعه، ۹۸ ـ ۹۹.</ref> {{ببینید|امام‌صادق(ع)}}.

در دوره امام‌کاظم(ع) محدودیت شیعیان و به‌ویژه آن حضرت شدّت یافت و ایشان سال‌ها در زندان و حصر به سر برد {{ببینید|امام‌کاظم(ع)}}. فرصت دوره امام‌صادق(ع) در دوره امام‌رضا(ع) نیز رخ داد و حتی امید به اینکه بنی‌هاشم و علویان خلافت را به دست گیرند، افزایش یافت. شیعه ریشه‌های خود را تا اعماق دربار مأمون پیش برد؛ چنان‌که برخی از کارگزاران مؤثر حکومت عباسی، شیعه بودند و این شرایط، مأمون را به ولایتعهدی امام‌رضا(ع) وادار کرد <ref>مظفر، تاریخ شیعه، ۱۱۰ ـ ۱۱۲.</ref> {{ببینید|امام‌رضا(ع)}}. پس از مأمون دوباره فشار بر شیعه شدت گرفت <ref>مظفر، تاریخ شیعه، ۱۱۹ ـ ۱۲۰.</ref> و به جز شیعیانِ برخی از شهرها مانند قم یا شیعیان ساکن در حوزه مدیریت دولت‌های کوچک شیعی، دیگر شیعیان در آن روزگار پیوسته در حال استتار و تقیه به سر می‌بردند <ref>مدنی، الدرجات الرفیعة، ۸.</ref>. امام ‌زمان مهدی موعود(ع) در این شرایط متولد شد و به امر خدا از دیدگان مردم پنهان شد <ref>نعمانی، الغیبه، ۱۴۰ ـ ۱۴۱.</ref> {{ببینید|امام ‌زمان(ع)|مهدویت}}.

در نگاه امام‌خمینی شیعیان هم‌اکنون نیز مظلوم‌اند؛ چنان‌که در اوج انقلاب اسلامی و کشتار مردم ایران به دست محمدرضا پهلوی، برخی از سران کشورهای اسلامی سرکوب شیعیان را به دست پهلوی روا و جایز می‌دانستند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۴۴۸.</ref>. به باور ایشان با آنکه شیعیان در رأس موحدان جهان جای دارند، بعضی از طایفه‌های اسلامی که عقاید و کتاب‌هایشان گواه الحاد و شرکشان است، بر اثر دشمنی با اهل بیت(ع)، شیعیان را متهم به شرک و کفر می‌کنند و با اغفال مردمِ بی‌خبر، از این منظر جنایتی غیر قابل جبران در حق بشریت مرتکب می‌شوند <ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۸۵.</ref>؛ چنان که در برخی کشورهای اسلامی به‌رغم جمعیت فراوان آنان از جایگاه و حقوق خود بازداشته شده‌اند؛ ازجمله در پاکستان که امام‌خمینی چند روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی در دیدار با وزیر مختار این کشور همراه با ابلاغ سلام به مردم پاکستان و تأکید بر وحدت و برادری مسلمانان و لزوم مبارزه برای قطع دست استعمارگران و دستیابی به حقوق خود، از دولت این کشور خواست به شیعیان احترام بیشتری بگذارد و مذهب شیعه را که در آن زمان بیش از ده میلیون نفر می‌شدند، به رسمیت بشناسد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۳۱۷.</ref> {{ببینید|پاکستان}}.

ورود و گسترش تشیع در ایران تدریجی بود. ایرانیان ملتی باهوش و با فرهنگ و تمدن بودند و به اسلام از هر آیین دیگری، بیشتر روی خوش نشان دادند و روح و معنای اسلام را در خاندان رسالت یافتند و تنها خاندان پیامبر(ص) پاسخگوی پرسش‌ها و نیازهای واقعی روح ایرانیان بودند <ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۴/۱۲۶ ـ ۱۲۷.</ref>. ایرانیان از آغاز ورود اسلام به ایران به خاندان پیامبر(ع) علاقه‌مند شدند و ایشان را پناهگاه عدل اسلامی در برابر مستکبران می‌دانستند <ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۴/۱۲۶ ـ ۱۲۷.</ref>. ایرانیانِ نومسلمان مورد توجه و عنایت امام‌علی(ع) بودند <ref>ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۲۰/۲۸۴؛ مجلسی، بحار الانوار، ۴۱/۱۱۸.</ref>؛ چنان‌که به عنوان نمونه به گزارشی مردم غور خراسان در زمان حکومت آن حضرت(ع)، اسلام و تشیع را پذیرفتند و حکم امارت غوریان به دست آن حضرت نوشته شد و آنان از فرمان معاویه بر دشنام به امام‌علی(ع) سرپیچی کردند <ref>ارزگانی، بررسی ‌اندیشه‌های تاریخی تشیع در افغانستان، ۱۱۶ ـ ۱۱۷.</ref>. پس از شهادت امام‌حسین(ع) در کربلا ایرانیان در خونخواهی آن حضرت پیش‌قدم بودند و عده بسیاری از سپاهیان مختار ایرانی بودند <ref>تشید، تاریخ تشیع در ایران، ۱۳۷ ـ ۱۳۸.</ref>.

از پایان سده اول هجری، کوفه از مناطق ایران و پیوسته به قلمرو مسلمانان، مرکز تجمع و فعالیت شیعیان بود <ref>آل ‌قاسم، تاریخ الحوزات العلمیه، ۱/۳۸۲ ـ ۴۰۶.</ref>. قم نیز در این سده به یکی از پایگاه‌های بانفوذ شیعه تبدیل شد <ref>قمی، تاریخ قم، ۲۴۲ ـ ۲۶۴.</ref> و این نفوذ با حکومت‌های علویان طبرستان <ref>ابن‌خلدون، تاریخ، ۴/۲۹.</ref> و آل بویه در ایران و عراق و دیگر دولت‌های شیعی گسترش یافت <ref>جعفریان، اطلس شیعه، ۱۵۸ ـ ۱۶۱.</ref>. به گفته امام‌خمینی ایران ازجمله مناطقی بود که با آغوش باز به اسلام و تشیع روی آورد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۵۳۳.</ref> و به عنوان مهد اسلام و تشیع مطرح شد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۳۴۴.</ref> و مجاهدت‌های ایرانیان در دوره انقلاب اسلامی در گسترش مذهب شیعه مؤثر بود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۸۴.</ref>.

صرف نظر از دوران خلافت امیرالمؤمنین(ع) و دوره کوتاه خلافت امام‌حسن مجتبی(ع) در تاریخ اسلامی، حکومت‌های شیعی چندی در معنای عام آن تشکیل شده است؛ ازجمله دولت ادریسیان (۱۱۲ ـ ۳۷۵ق) <ref>ابن‌خلدون، تاریخ، ۳/۳۵۱؛ مشکور، تاریخ شیعه و فرقه‌های اسلام، ۶۰.</ref> به بنیان‌گذاریِ ادریس فرزند عبدالله فرزند ‌امام‌‌حسن(ع) در منطقه مراکش، از نخستین دولت‌های شیعی بود که در پایان سده دوم هجری تشکیل شد <ref>ابن‌خلدون، تاریخ، ۳/۳۵۱.</ref>. در پایان سده سوم نیز چندین دولت شیعی در مناطق مختلف سرزمین‌های اسلامی بنیان نهاده شدند؛ ازجمله دولت علویان در طبرستان (۲۵۰ ـ ۹۶۰ق) به دست حسن‌بن‌زید از نوادگان امام‌حسن مجتبی(ع) <ref>مرعشی، سیدظهیرالدین، تاریخ گیلان و دیلمستان، ۴۰ ـ ۴۵.</ref>، دولت زیدیان یمن (۲۸۴ ـ ۱۳۸۲ق) به بنیان‌گذاری یحیی‌بن‌حسن معروف به الهادی الی الحق <ref>زباره الحسنی، تاریخ الائمۀ الزیدیۀ، ۱۱ ـ ۱۳.</ref>، دولت فاطمیان در افریقا (۲۹۶ ـ ۵۶۷ق) <ref>مظفر، تاریخ شیعه، ۲۶۹ ـ ۲۷۷.</ref> و حمدانیان <ref>انطیقه‌چی، بررسی روابط دولت‌های شیعی در قرن چهارم هجری، ۱۲ ـ ۱۳.</ref> که بیش از صد سال (۲۸۱ ـ ۴۰۲ق) در حلب و موصل حکومتی نیمه‌مستقل داشتند <ref>فیصل سامر، دولت حمدانیان، ۳۱۱؛ مظفر، تاریخ شیعه، ۲۲۳.</ref>. سده چهارم، زمان گسترش تشیع بود و بریدیان توانستند حکومت را در عراق به دست بگیرند <ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۸/۳۷۲ ـ ۳۸۰، ۴۴۹ و ۶۴۸.</ref>.

سلسله آل‌بویه از حکومت‌های پرقدرت شیعه بودند که در دولت بنی‌عباس رشد کردند و به‌تدریج از مرحله وزارت حاکمان عباسی، خود به حکومت رسیدند و بیش از یک قرن (۳۲۱ ـ ۴۴۷ق) بر بخش بزرگی از عراق به مرکزیت بغداد و ایران به مرکزیت فارس و ری حکومت کردند <ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۸/۳۷۲ ـ ۳۸۰، ۴۴۹ و ۶۴۸؛ مظفر، تاریخ شیعه، ۲۹۳ ـ ۳۰۰.</ref>. با برافتادن خلافت بنی‌عباس به دست مغولان در سده هفتم، عالمان شیعه ازجمله خواجه‌نصیرالدین طوسی با نزدیک‌شدن به مغولان از سر تقیه و برای کمک به مظلوم <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۴۳۶ ـ ۴۳۷.</ref> توانستند مغولان را متعادل سازند و از کشته‌شدن بی‌گناهان و اسیرشدن عالمان و اهل هنر، و هرج‌ و مرج جلوگیری کنند <ref>مدرس رضوی، احوال و آثار خواجه‌نصیرالدین طوسی، ۲۷ ـ ۲۸.</ref>. مغولان متأثر از آموزه‌های مکتب شیعه به‌تدریج مسلمان شدند و شیعه در حکومت محمد خدابنده رونقی تازه یافت <ref>مظفر، تاریخ شیعه، ۳۰۰ ـ ۳۰۵.</ref>. سادات مرعشی نیز بیش از سه دهه (۷۶۰ ـ ۷۹۴ق) در مازندران سلطنت کردند <ref>شوشتری، مجالس المؤمنین، ۲/۳۸۰؛ اقبال آشتیانی، ظهور تیمور، ۷۰ ـ ۷۱.</ref>.

صفویه در قرن دهم با تکیه بر مذهب تشیع دوازده امامی توانست در ایران یک کشور مستقل شیعی بنا کند و ایرانیان را به صورت ملت واحد شیعی‌مذهب درآورد <ref>راوندی، تاریخ اجتماعی ایران و کهن‌ترین ملل باستانی از آغاز تا اسلام، ۸/۴۶ ـ ۴۸؛ حلبی، تاریخ علم کلام در ایران و جهان، ۱۳۷.</ref>. در این مقطع به علت آمادگی مردم ایران برای پذیرش تشیع، شیعه در ایران رشد کرد <ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۴/۱۲۶.</ref>. در این دوره برخی از مجتهدان و علما با همکاری با دولت صفوی در اصلاح و خدمت به اسلام نقش‌آفرینی کردند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۴۳۷؛ جعفریان، اطلس شیعه، ۳۲۲ ـ ۳۲۸.</ref> {{ببینید|صفویه}}. از آن دوران تاکنون ایران مرکز تشیع در جهان اسلام است. امام‌خمینی ایران را مهد و مرکز شیعیان جهانِ معاصر شمرده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۳۴۴.</ref> و جمهوری اسلامی ایران پرچمدار شیعیان و حامی همه مسلمانان به صورت عام و شیعیان به صورت خاص است.

شیعه در تاریخ اسلام کارنامه‌ای درخشان دارد و ریشه بسیاری از دانش‌های اصیل اسلامی از تفسیر، قرائت قرآن، حکمت، فقه و ادبیات به امیرالمؤمنین(ع) و پیروان آن حضرت بر می‌گردد <ref>ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱/۱۹ ـ ۲۰.</ref>. شیعه در دانش تفسیر قرآن، علوم حدیث، علم فقه، علم کلام، حکمت، ادبیات و تاریخ جلودار همه فرقه‌های اسلامی است <ref>صدر، الشیعۀ و فنون الاسلام، ۴۱۷، ۶۱، ۱۴۷ و ۲۷۵.</ref>. امام‌خمینی کتاب‌هایی مانند نهج البلاغه و صحیفه سجادیه را سرشار از علوم و معارف الهی و اسما و صفات و شئون حق می‌داند که بدون حجاب اصطلاحات و قیود بیان شده‌اند <ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۶۴.</ref>. ایشان فقه شیعه را غنی‌ترین فقه دنیا می‌شمارد که علمای شیعه با بیان فروع مختلف و زحمت‌های فراوان آن را حفظ کرده‌اند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۲۳۹.</ref>. ایشان با تأکید بر اعتبار فقه و اجتهاد شیعی و لزوم ادامه آن، فقه شیعه را فقهی پویا برشمرده که زمان و مکان دو عنصر تعیین‌کننده در آن‌اند {{ببینید|اجتهاد|فقه}}.

از نگاه تمدنی، مسلمانان در سایه فرهنگ دینی، تمدن بزرگی را پی ریختند که در سده‌های دراز قلمرو اسلام را از لحاظ نظم و انضباط اخلاقی، برتری سطح زندگی، و ترقی علم و ادب، پیشاهنگ تمام دنیای متمدن و مربی فرهنگ عالم انسانیت قرار داد <ref>زرین‌کوب، کارنامه اسلام، ۲۱.</ref> و با نداشتن امکانات پیشرفته و با تکیه بر معنویت، تقریباً در نیم قرن، دنیای آباد آن روز را در اختیار گرفتند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۴۰۷ ـ ۴۰۸.</ref>. قانون‌مندی، دانش، شهرنشینی و نظام و حکومت و تلاش برای عدالت‌گستری از شاخصه‌های مهم تمدن‌اند <ref>فرید وجدی، دائرةمعارف القرن العشرین، ۸/۵۵۳؛ دهخدا، لغتنامه، ۴/۶۱۰۹.</ref> و مسلمانان در علم و دانش و فرهنگ و تمدن پیشرو از اروپاییان بودند <ref>لوبون، تمدن اسلام و عرب، ۳۲۳ ـ ۳۶۷؛ فقیهی، آل بویه و اوضاع زمان ایشان، ۳۴ و ۴۶ ـ ۴۷؛ زرین‌کوب، کارنامه اسلام، ۱۹، ۵۲ و ۵۹.</ref>. در این میان شیعیان در تمدن اسلامی نقش ممتازی داشتند و بخش بزرگی از تمدن اسلامی در حوزه فرهنگ انسانی و خردورزی و دفاع عقلانی از دین و علوم و فنون بر دوش عالمان شیعه بوده است <ref>رضوی، احوال و آثار خواجه‌نصیرالدین طوسی، ۲۴۳ ـ ۲۶۵.</ref>.

از نگاه امام‌خمینی، فقه شیعیان در میان مسلمانان ممتاز بود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۲۳۹.</ref>. افزون بر آن علمای شیعه همواره در همه دوره‌ها به‌ویژه در دوره بنی‌امیه و بنی‌عباس با بی‌عدالتی مبارزه کرده‌اند و بدین سبب اشخاصی از آنان همواره در حبس و تبعید بوده‌اند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۱۵.</ref> و اساساً یکی از ویژگی‌های مذهب شیعه، این است که در هیچ روزگاری، تابع حکومت نبوده و در برابر حکومت‌ها ایستاده است و بزرگان آن به شهادت رسیده‌اند و چنین مذهبی است که می‌تواند معرفی اسلام باشد و نشان دهد که این افیون جامعه نیست و عالمان تابع دولت‌ها نیستند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۷۱.</ref>.

از سوی دیگر، امام‌خمینی خود به عنوان رهبر شیعه در جهان معاصر بزرگ‌ترین انقلاب مردمی را رهبری کرد و موفق شد بر پایه اصول اسلامی و شیعه، تمدن اسلامی را زنده کند <ref>داستانی بیرکی، امام‌خمینی از نگاه نخبگان جهان، ۱۹؛ دهشیری، بازتاب مفهومی و نظری انقلاب اسلامی ایران در روابط بین‌الملل، سیزده.</ref>. پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ به رهبری ایشان در هویت‌یابی، معرفی و گسترش شیعه، تأثیر بسزایی داشت. تا پیش از انقلاب اسلامی شیعیان نقش زیادی در مناسبات سیاسی حکومت‌ها و ساختار قدرت جهانی نداشتند؛ اما پس از آن، امید و خودباوری و اعتماد به نفس در آنان تقویت شد و نقطه عطفی در احیای هویت دینی شیعیان بلکه مسلمانان جهان شد و حرکت‌های بسیاری با الهام‌گرفتن از انقلاب اسلامی ایران ظهور کردند. تأثیرپذیری شیعیان جهان در شکل‌گیری یا تقویت احزاب و تشکل‌های سیاسی در کشورهای منطقه، همچون عراق، لبنان، بحرین، پاکستان، افغانستان و فلسطین نمایان شد. با انقلاب اسلامی از نفوذ اندیشه‌های مادی ازجمله مارکسیسم کاسته شد و اسلام شیعی راهنمای عملی جوامع اسلامی بلکه مستضعفان و ستمدیدگان جهان مطرح شد {{ببینید|انقلاب اسلامی ایران}}.

آمار دقیقی از جمعیت شیعیان جهان در دست نیست. بنا به آماری پیش از سال ۱۳۷۵ جمعیت شیعیان یک‌سوم مسلمانان جهان بوده است <ref>فضلی، مذهب الامامیه، ۷ ـ ۸؛ آل قاسم، تاریخ الحوزات العلمیه، ۱/۸۵.</ref>. مرکز تحقیقات و پژوهش‌های آمارگیری استراتژیک انگلیس ویژه ادیان و مذاهب، موسوم به لیوفرم در ویستمنستر لندن که ۲۲۲ دفتر در جهان دارد، در سال ۲۰۱۳م/ ۱۳۹۲ش تعداد شیعیان جهان را چهارصد میلیون نفر دانسته است <ref>ایکنا، خبرگزاری بین‌المللی قرآن، پایگاه اطلاع‌رسانی، ۱۲/۱۲/۱۳۹۴ش.</ref>. شیعیان در نقاط گوناگون جهان، آسیا و هند، افریقا، امریکای لاتین، اروپا و امریکای شمالی پراکنده‌اند <ref>نواب، جغرافیای تشیع، ۱/۴۴، ۱۷۱، ۲۲۵ ـ ۲۲۶، ۳۱۱ ـ ۳۱۲، ۳۹۳ و ۳۹۸.</ref> و بیشتر آنان در خاورمیانه زندگی می‌کنند <ref>توال، ژئوپولیتیک شیعه، ۸۱.</ref>. نخستین سرزمینِ پذیرای شیعیان، حجاز بوده است.

امروز بخش قابل توجهی از مردم مدینه و نیز مناطق شرقی عربستان شیعه‌اند <ref>فؤاد ابراهیم، شیعیان عربستان، ۲۳ ـ ۲۴؛ امین، اعیان الشیعه، ۱/۲۰۰ و ۲۰۸.</ref>؛ اما بیشتر شیعیان جهان در ایران، عراق، بحرین، پاکستان، افغانستان و جمهوری آذربایجان زندگی می‌کنند <ref>صدای شیعه، پایگاه اطلاع‌رسانی، آمار و ارقام مسلمانان و شیعیان در جهان، ۱۳/۱/۱۳۹۳ش؛ مظفر، تاریخ شیعه، ۱۸۳ ـ ۱۸۴.</ref>. بخش بزرگی از مردم یمن شیعه زیدی‌مذهب‌اند و عده‌ای از شیعیان امامیه نیز در آن کشور زندگی می‌کنند <ref>مظفر، تاریخ شیعه، ۲۱۴.</ref>. در سوریه <ref>مظفر، تاریخ شیعه، ۲۳۱.</ref>، لبنان و اردن نیز شماری از شیعیان زندگی می‌کنند. در ترکیه بیش از دو میلیون شیعه جعفری وجود دارد <ref>نواب، جغرافیای تشیع، ۱/۲۹۹.</ref> و شمار علویان این کشور حدود بیست میلیون نفرند <ref>منصوری،‌ روزنامه رسالت، ۱۴/۷/۱۳۹۰ش، ۶.</ref>. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و رهبری امام‌خمینی روزبه‌روز بر شمار شیعیان جهان به‌ویژه در افریقا و آسیا افزوده شد <ref>شریف، مصاحبه، ۱۴/۶/۹۱؛ امین‌آبادی، انقلاب رهبرساز، ۷.</ref>.

در روایات پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع) برای شیعه فضایل بسیاری گزارش شده است. ازجمله پیامبر(ص) ذیل آیه «إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِک هُمْ خَیرُ الْبَرِیة» <ref>بینه، ۷.</ref> یادآور شده خداوند از شیعیان علی(ع) راضی است و آنان از نعمت‌های بهشت برخوردارند و وارد دوزخ نخواهند شد و در کنار حوض کوثر، پیامبر(ص) را زیارت خواهند کرد <ref>سیوطی، الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور،الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور، ۶/۳۷۹.</ref>. امام‌خمینی با نقل کردن این روایت که پیامبر(ص)، را به منزله تنه درخت و ائمه(ع) را شاخه و شیعیان را برگ‌های آن معرفی می‌کند، بر فضیلت شیعه در دین تأکید کرده <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۳۳۹.</ref> و علمای شیعه را مشمول کرامت‌های خداوند در قیامت خوانده است <ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۹۶.</ref>. ایشان با اشاره به اهل نجات‌بودن شیعیان، این مسئله را مشروط به تقوا و مراقبت از اوامر و نواهی خداوند دانسته است <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۷۰ ـ ۵۷۱.</ref>.

در کتاب‌های روایی همچون بصائر الدرجات (صفار قمی)، فضائل امیرالمؤمنین(ع) (ابن‌عقده کوفی)، مناقب آل ابی‌طالب (ابن‌شهرآشوب) و کشف الیقین فی فضائل امیرالمؤمنین(ع) (علامه حلی) روایات بسیاری بر حقانیت شیعه و باورهای آن مبنی بر فضائل امیرالمؤمنین علی(ع) و اهل بیت(ع) تأکید شده است.

در روایات پرشماری بر این نکته تأکید شده است که شیعه واقعی کسی است که از خداوند اطاعت کند و تقوا پیشه سازد و به سنت رسول خدا(ص) و ائمه معصومان(ع) رفتار کند <ref>کلینی، الکافی، ۲/۲۲۷ ـ ۲۴۲.</ref>. عبادت بسیار، سحرخیزی، عفت، جهاد در برابر دشمنان خدا، عمل برای خدا، امید به ثواب، هراس از عقاب و ترس از خداوند از دیگر صفات شیعه در روایات است <ref>کلینی، الکافی، ۲/۲۳۳.</ref>. علمای شیعه نیز در کتاب‌های خود با استناد به روایات، ویژگی‌ها و صفاتی برای شیعه بیان کرده‌اند <ref>صدوق، صفات الشیعه، ۲ ـ ۵۱؛ فیض کاشانی، المحجة البیضاء فی تهذیب الاحیاء، ۴/۳۵۲.</ref>. امام‌خمینی نیز با توجه به این روایات عمل به دستورهای قرآن و پیامبر(ص) و امام‌علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) را از ویژگی‌های شیعه شمرده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۰/۵۳۲ ـ ۵۳۳؛ امام‌خمینی، چهل حدیث، ۴۸۰ و ۵۷۶.</ref>. ایشان به نقل از امام‌باقر(ع) <ref>کلینی، الکافی، ۲/۷۳.</ref> ادعای شیعه بودن را برای رستگاری کافی نمی‌داند و سوگند یاد کرده است که شیعه کسی است که از خدا بترسد و از او اطاعت کند و تنها شرط محبوبیت نزد پروردگار تقوا و عمل است <ref>← امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۷۱.</ref>؛ ‌چنان‌که از امام‌صادق(ع) نقل شده است در شهر صدهزار نفری یا بیشتر اگر تنها یک شیعه زندگی کند، باید در تقوا و ورع از همه برتر باشد وگرنه نمی‌تواند خود را شیعه بخواند <ref>کلینی، الکافی، ۲/۷۸.</ref> و در جای دیگر انجام نماز‌های واجب و نافله و ۵۱ رکعت نماز در شبانه‌روز را از ویژگی‌های شیعه دانسته است <ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ۴/۵۷.</ref>.

در نظر امام‌خمینی عدالت‌طلبی از دیگر ویژگی‌های شیعه است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۶۶.</ref>. ایشان با انتقاد از برخی از مذاهب منتسب به اسلام که با پیروی از دولت‌های زورگو و ستمکار، چهره دین را خراب و بهانه‌ای برای افیون‌خواندن آن به دست دشمن داده‌اند، شیعیان را در این جهت حافظ چهره دین شمرده و افزوده است که شیعیان با مبارزه با ستم و به‌شهادت‌رسیدن بزرگان آنان در راه عدالت، اسلام راستین را معرفی کردند و در عمل در برابر اندیشه‌های کمونیستی و الحادی ایستادند و مانع شکست اسلام شدند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۷۱.</ref>. پیروی از علمای دین که نایبان عام امام(ع) در دوره غیبت امام ‌زمان(ع) هستند <ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۱۴۶.</ref>، مبارزه با قدرت‌های ستمگر <ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۱۵۰؛ امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۷۰.</ref> و جهاد و شهادت <ref>مطهری، مجموعه آثار، ۲۴/۸۰.</ref> با فرهنگ شیعه پیوند خورده است. به اعتقاد امام‌خمینی، شیعیان از آغاز اسلام، نماد مقاومت و دفاع از حق و عدالت بوده‌اند و نه تنها خود به دیگران ستم نکرده‌اند، زیر بار ستم نیز نرفته‌اند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۵۳۳.</ref> و امامان شیعه(ع) به دلیل مبارزه با حکومت‌های باطل در طول تاریخ اسلام، همواره از حاکمان، اذیت و آزار دیده‌اند <ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۱۳۵.</ref>. امام‌علی(ع) و فرزندانش در پیشبرد اسلام و قرآن پیش‌قدم بودند و قیام‌های پی‌درپی شیعیانِ آن حضرت، اسلام را زنده کرده است و تنها طایفه‏ درگیر با زورگویان و دیکتاتورهای زمانه، شیعیان امیرالمؤمنین علی(ع) بوده‌اند؛ چنان‌که پرچمداران قیام‌های معاصر علیه ستمگران نیز شیعیان علی‌اند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۳۶۰.</ref>. از نگاه ایشان شیعیان با اعتقاد به شهادت و فداکاری، از مکتب خود پاسداری کرده‌اند و خواهان گسترش عدالت در جامعه‌اند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۵۰۸ و ۵/۵۳۲ ـ ۵۳۳.</ref>.

امام‌خمینی به شیعیان سفارش کرده پیرو قرآن و پیامبر(ص) و پیروانی شایسته و راستین برای ائمه(ع) باشند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۱ ـ ۲.</ref> و با رفتار ناشایست خود پیامبر(ص) و ائمه(ع) را اندوهگین نکنند <ref>امام‌خمینی، جهاد اکبر، ۴۳.</ref>. ایشان با اشاره به جایگاه شیعیان در دین، یادآور شده است ائمه(ع) شیعیان را زینت خود شمرده‌اند. رفتار ناپسند آنان به مکتب اهل بیت(ع) آسیب می‌زند و آنان باید مراقب رفتار خود باشند <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۳۳۹.</ref>. شیعیان هرچند در پیروی همه جانبه از امام‌علی(ع) ناتوان‌اند، اما می‌توانند خود را به وی شبیه سازند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۱۹۵.</ref> و در ترس از خدا و ترس از عاقبت <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۶۵ ـ ۶۶.</ref> و در خداجویی <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۱۹۵.</ref> از ائمه(ع) پیروی کنند.

توصیه به وحدت و همدلی با دیگر فرقه‌های اسلامی از دیگر سفارش‌های امام‌خمینی به شیعیان است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۱۳۳ و ۱۴/۳۱.</ref> {{ببینید|وحدت}}. ایشان خاطرنشان کرده است که امیرالمؤمنین(ع) به‌رغم اعتقاد به جانشینی خود برای حفظ اسلام سکوت کرد و امروز نیز معتقدان و مدعیان پیروی آن حضرت باید مصالح مسلمانان را در نظر بگیرند و وحدت امت اسلامی را پاس دارند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۶۶ ـ ۶۷.</ref>. ایشان به شیعیان توصیه کرده است در نماز جماعت دیگر فرقه‌های اسلامی شرکت کنند <ref>امام‌خمینی، استفتائات، ۱/۲۷۹.</ref> و از رفتار جاهلانه و تفرقه‌انگیز دوری کنند و در موسم حج از تشکیل نماز گروهی در خانه‌ها و بلندکردن صدای مخالف رویه و از افتادن روی قبور مطهر و کارهای مخالف شرع اجتناب کنند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۰/۶۱ ـ ۶۲.</ref>. نیز شیعیان همانند امیرالمؤمنین(ع) باید عدالت را در میان خود زنده کنند؛ زیرا با ستم در حق دیگران نمی‌شود ادعای پیروی از آن حضرت داشت <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۶۶.</ref>. شیعیان باید در مبارزه با ظلم، دفاع از مظلوم <ref>امام‌خمینی، جهاد اکبر، ۲۸.</ref> و مقدم‌کردن مصلحت‌های مسلمانان بر مصلحت‌های شخصی <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۶۶.</ref> و استقامت در راه خدا و تحمل مشکلات <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۳۸.</ref> از پیشوایان خود پیروی کنند.