۱٬۱۸۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عرفا'''، عالمان اهل معرفت و [[سیر و سلوک|سلوک]] و مورد توجه و استناد [[امام‌خمینی]]. | '''عرفا'''، عالمان اهل معرفت و [[سیر و سلوک|سلوک]] و مورد توجه و استناد [[امام‌خمینی]]. | ||
برخی اندیشمندان و محققان اسلام‌شناسی، منشأ [[عرفان]] و تصوف را آموزه‌های [[قرآن|قرآن کریم]] و [[سنت]] پیامبر اکرم (ص) و رفتار برخی اصحاب، از جمله اهل صفه می‌دانند. | |||
علم عرفان در دوره‌های آغازین تاریخ عرفان، از قرن دوم تا پایان قرن ششم، رشته‌ای سازمان‌یافته نبود و جایگاه مستقلی نداشت برخلاف جنبه عرفان عملی که در این دوره کمال و گسترش یافت. آثار فراوانی درباره عرفان عملی در این دوره نگاشته شد که از میان آنها منازل السائرین خواجه عبدالله انصاری، اوج کمال عرفان عملی در آن دوره است. | |||
بعدها [[ابن‌عربی]] با اندوخته‌های پربار علمی و یافته‌های عمیق [[کشف و شهود|شهود]]<nowiki/>ی، عرفان نظری را بنیان نهاد، از قرن هفتم به بعد که عصر تکمیل و دوران طلایی عرفان است، پیروان ابن‌عربی نظیر قونوی، فرغانی، تلمسانی، عبدالرزاق کاشانی، قیصری، ابن ترکی اصفهانی، سید حیدر آملی، فناری و جامی کوشیدند سخنان او را شرح دهد. با ظهور [[ملاصدرا]] و پیدایش مکتب [[حکمت متعالیه]] تقارب فلسفه و عرفان صورت گرفت و فلسفه را از سه جهت زبان، روش و محتوا به عرفان نزدیک کرد. | |||
امام خمینی نیز در آثار خود به عارفان عنایت ویژه‌ای داشته از برخی متقدمان از اهل تصوف و با معرفت مانند بایزید بسطامی، جنید بغدادی، منصور حلاج و شبلی یاد کرده و همچنین به برخی عارفان مهم و تأثیرگذار در عرفان عملی و نظری نظیر خواجه عبدالله انصاری، ابن‌عربی و قونوی، عبدالرزاق کاشانی، قیصری، فناری، آقا [[محمدرضا قمشه‌ای]] و [[محمدعلی شاه‌آبادی|شاه‌آبادی]] یاد کرده و برخی مبانی و آراء آنها را بررسی و نقد کرده است. | |||
== معنی == | == معنی == | ||
| خط ۲۴۶: | خط ۲۵۵: | ||
[[رده:مقاله‌های دارای بیش از یک محتوا]] | [[رده:مقاله‌های دارای بیش از یک محتوا]] | ||
[[رده:عرفان]] | [[رده:عرفان]] | ||
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]] | |||