سیدمیرحسین شریفی
شریفی، سید میرحسین؛ از شاگردان درس خارج فقه امام خمینی. سید میرحسین شریفی در سال ۱۳۱۳ ش در فرمانداری سنچارک واقع در استان سرپل افغانستان و در خانواده‌ای روحانی به دنیا آمد («زندگینامه مرحوم حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید میرحسین شریفی»، ۱۶). پدرش سید حیدر موسوی از روحانیان آن منطقه بود و در تبلیغ اندیشه‌ها و معارف اهل‌بیت در افغانستان نقش زیادی داشت. جد او ملا میرحسین و جد اعلایش ملا میرحسن هم از علمای برجسته افغانستان محسوب می‌شدند. خانواده او که به سادات قاضیات شهرت داشتند، از طریق ابراهیم مرتضی به امام موسی بن جعفر (ع) می‌رسد («نگاهی به زندگانی و شخصیت حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید میرحسین شریفی...»، ۱۷). سید میرحسین شریفی در خردسالی سید میرحسین شریفی از دنیا رفت و سرپرستی او را برادرش سید محمدعلی شریفی معروف به آقابزرگ که از وکلای مراجع تقلید آیات سید محسن طباطبایی حکیم، سید حسین طباطبایی قمی و سید محمود حسین شاهرودی و از روحانیان سنچارک بود، بر عهده گرفت. میر سید حسین شریفی قرائت قرآن را از هشت سالگی نزد ملا محمدجان در مکتب‌خانه‌ای در سنچارک فراگرفت. خوشنویسی را هم نزد برادرش سید محمدعلی شریفی (آقابزرگ) آموخت و سپس به سبب مهارت در خوشنویسی، تحصیل را رها کرد و به خطاطی پرداخت. او مدت کوتاهی بعد به تحصیل دروس حوزوی روی آورد و در سال ۱۳۲۳ ش راهی بلخاب در افغانستان شد و در مدت سه سال ادبیات عرب و منطق را نزد حاجی دهند، از مدرسان حوزه علمیه بلخاب خواند. او در سال ۱۳۲۶ ش به سنچارک بازگشت و این بار نزد سید غلامحسن واعظ به تحصیلات حوزوی ادامه داد و هم‌زمان به تدریس صرف و نحو به طلاب علوم حوزوی در آن شهر می‌پرداخت. سید میرحسین شریفی در سال ۱۳۳۰ ش راهی ایران شد و در مدرسه عباسقلی خان مشهد به تحصیل پرداخت. وی چهار سال در مشهد مشغول به تحصیل بود و مطول و سیوطی را پیش محمدتقی ادیب نیشابوری خواند. شرح لمعه و قوانین‌الاصول را هم نزد سید کاظم اردبیلی فراگرفت. آنگاه در سال ۱۳۳۴ ش راهی عراق شد و در حوزه علمیه نجف اشرف کفایه‌الاصول را پیش آقایان سید اسدالله مدنی تبریزی و شیخ مجتبی لنکرانی خواند. مکاسب را هم نزد میرزا جواد تبریزی آموخت و در درس منظومه ملاهادی سبزواری از شاگردان مسلم ملکوتی بود. او پس از پایان دوره سطح در درس‌های خارج فقه و اصول آیات سید محسن طباطبایی حکیم و سید محمود حسینی شاهرودی شرکت کرد و در سال ۱۳۴۱ ش به زادگاهش بازگشت و به شکل رسمی به تدریس در مدرسه علمیه محسنیه سنچارک پرداخت. هم‌زمان سرپرستی و تولیت مدرسه علمیه حیدریه آنجا را بر عهده گرفت. او در کنار تدریس و اداره مدارس فوق، به تبلیغ احکام دین می‌پرداخت و در رفع شبهه‌ها و تبلیغات کمونیست‌ها فعال بود. وی با آغاز نهضت اسلامی به رهبری امام خمینی از سال ۱۳۴۱ ش هم به حمایت از آن می‌پرداخت و به‌ویژه از سال ۱۳۴۹ ش و پس از رحلت آیت‌الله حکیم، در معرفی امام خمینی به‌عنوان یکی از مراجع مسلم تقلید در افغانستان نقش داشت. شریفی در سال ۱۳۵۲ ش بار دیگر به نجف اشرف بازگشت و این بار در درس خارج فقه امام خمینی شرکت کرد. او مدت یک سال از درس خارج فقه (بیع مکاسب) امام خمینی در مسجد شیخ انصاری بهره برد. وی در بازگشت به افغانستان، اجازه‌ای از امام خمینی در امور حسبیه و شرعیه دریافت کرد و در انتقال پیام‌های امام خمینی هم فعال بود («زندگینامه مرحوم حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید میرحسین شریفی»، ۱۶). ساواک که به نقش او در انتقال پیام‌ها حساس شده بود، ابتدا او را در مرز خسروی دستگیر کرد ولی وقتی نامه‌هایی از امام خمینی را کشف نکرد، او را آزاد کرد. شریفی که نامه‌ها و پیام‌های امام خمینی را در وسایل یکی از زوار افغانستانی جاسازی کرده بود، پس از ورود به قم، درصدد انتقال‌نامه‌های فوق به بیت امام خمینی بود که توسط ساواک قم شناسایی و دستگیر شد و در نهایت از ایران اخراج گردید. او علی‌رغم این سخت‌گیری‌ها، کتاب ولایت فقیه امام خمینی را به افغانستان برد و به ترویج اندیشه‌های ایشان در آن کشور دست زد. او پس از استقرار دوباره در افغانستان، نمایندگی یا وکالت شرعی امام خمینی را در ۵ فرمانداری شولگره (در مناطق خوجه سکندر، قلند، قرباغه خانه، جری حاجی نظر و پل برق)، فرمانداری گوسفندی (مناطق خاسار، آبخور، قلاچه، صیاد، آب دره اسماعیل و شهمیرد و پاله)، فرمانداری زاری (مناطق خوجه روشنایی کپه قروق، آب پرتومغزار و نگاری)، فرمانداری بلخاب (منطقه باجگاه) و فرمانداری سنچار (مناطق بهارک کوج و آب مکدن) بر عهده داشت («نگاهی به زندگانی و شخصیت حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید میرحسین شریفی...»، ۱۷-۱۸). هم‌زمان به تدریس دروس حوزوی و تربیت طلاب علوم حوزوی ادامه داد و بسیاری از طلاب و واعظان برجسته افغانستان ازجمله شاگردان او محسوب می‌شوند. او که رسماً یکی از مروجان امام خمینی در افغانستان بود، رنج‌ها و مشقت‌هایی را در این زمینه متحمل شد. او سپس به ایران آمد و در شهر قم مقیم شد و در سال ۱۳۸۹ ش در آن شهر درگذشت و پیکرش در قبرستان بقیع در مجاورت مسجد جمکران به خاک سپرده شد («زندگینامه مرحوم حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید میرحسین شریفی»، ۱۶). منابع: «زندگینامه مرحوم حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید میرحسین شریفی» (۱۳۹۸)، هفته‌نامه حریم امام، سال هفتم، شماره ۳۸۹، ۱۱ مهر؛ «نگاهی به زندگانی و شخصیت حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید میرحسین شریفی: سید محمد حیدر شریفی: وکیل حضرت امام در افغانستان بود» (۱۳۹۸)، هفته‌نامه حریم امام، سال هفتم، شماره ۳۸۹، ۱۱ مهر.