نماز جماعت: تفاوت میان نسخه‌ها

اسلام اساس آیین خود را بر پایه اجتماع قرار داده و در هیچ‌یک از شئون خود، به اجتماع بی‌اعتنا نبوده است<ref> طباطبایی، سیدمحمدحسین، ۴/۹۴ ـ ۹۵.</ref>. حکمت تشریعِ برخی از عبادت‌های گروهی مانند نماز [[عید فطر]] و [[عید قربان]] در [[روایات]]، اجتماع مسلمانان شمرده شده است<ref> صدوق، من لایحضر، ۱/۵۲۲.</ref>. [[امام‌رضا(ع)]] نماز جماعت را موجب آشکارشدن نشانه‌ها و شعائر اسلامی همانند [[اخلاص]]، [[توحید]]، ارزش‌های اسلامی و عبادت و نیایش دانسته و افزوده است اظهار این شعائر حجتی است از خداوند بر اهل شرق و غرب. همچنین با نماز جماعت، منافقان و مسلمانانی که نماز را سبک می‌شمارند، از غیر آنان شناخته می‌شوند و زمینه‌ای پدید می‌آید که افراد بتوانند به صلاح و [[عدالت]] یکدیگر گواهی دهند. افزون بر همه اینها نماز جماعت نیکوکاری و ترویج فضیلت‌ها را به همراه دارد و بسیاری از افراد را از گناه و فساد باز می‌دارد<ref> صدوق، علل‌ الشرائع، ۱/۲۶۲؛ حر عاملی، وسائل الشیعة، ۸/۲۸۷.</ref> ۲.<nowiki></ref></nowiki>. امام‌خمینی معتقد است بسیاری از احکام عبادی اسلام به نوعی همراه با [[سیاست]] و تدبیر جامعه و موجب خدمات اجتماعی و سیاسی است. نماز جماعت مثال آشکاری از این عبادت‌هاست که در عین معنویت و آثار اخلاقی و اعتقادی، دربردارنده آثار سیاسی است<ref> امام‌خمینی، ولایت فقیه،  ۱۳۱.</ref>. از نگاه ایشان توجه به بعد اجتماعی نماز در همه ارکان و اذکار نماز از [[رکوع]] و [[قرائت]] و ذکرهای آن مانند «اهْدِنَا» و «إِیاک نَعْبُدُ» دیده می‌شود<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۹.</ref>.