نماز جماعت: تفاوت میان نسخه‌ها

==پیشینه==

در اسلام تشریع نماز در مکه و با جماعت همراه بوده و [[پیامبر اکرم(ص)]] و [[امیرالمؤمنین علی(ع)]] نماز را به جماعت برپا کرده‌اند و آیه ۴۳ بقره نیز در‌این‌باره نازل شده است<ref> حسکانی، شواهد التنزیل، ۱/۱۱۱.</ref>. پس از آن افزون بر ‌[[علی(ع)]]، [[خدیجه]] و زیدبن‌حارثه و جعفربن‌ابی‌طالب نیز همراه پیامبر اکرم(ص) نماز را به جماعت به‌جای می‌آوردند<ref> مجلسی، بحار الانوار، ۱۸/۱۸۰ ـ ۱۸۴.</ref>. پیامبر(ص) پس از هجرت به [[مدینه]] نماز را با جمع مسلمانان و به جماعت برپا می‌کرد<ref> ابن‌سیدالناس، عیون الاثر، ۱/۲۲۵.</ref> و کسانی را که در نماز جماعت شرکت نمی‌کردند سرزنش و به کیفری شدید تهدید می‌کرد<ref> طوسی، تهذیب الاحکام، ۳/۲۵.</ref>. روایات بسیاری از پیامبر اکرم(ص) و امامان(ع) درباره اهمیت نماز جماعت و [[ثواب]] و فضیلت آن آمده است<ref> حر عاملی، وسائل الشیعة، ۸/۲۸۹ ـ ۲۹۰.</ref>. فقیهان [[شیعه]] ازجمله امام‌خمینی در کتاب‌های فقهی خود بخشی از «کتاب الصلاة» را به نماز جماعت و احکام مرتبط با آن از قبیل اهمیت، شرایط امام جماعت و برخی از مسائل دیگر اختصاص داده‌اند.

نماز جماعت در اسلام از مهم‌ترین [[مستحبات]] و از شعائر اسلامی و نشانه‌های اسلام است<ref> حلی، علامه، تذکرة الفقهاء، ۴/۲۲۷ ـ ۲۲۹.</ref>. در [[آیات]]<ref> بقره، ۴۳، آل عمران، ۴۳؛ اعراف، ۲۹.</ref>؛ و روایات بسیار<ref> صدوق، من لایحضر، ۱/۳۷۵؛ حر عاملی، وسائل الشیعة، ۸/۲۸۹ ـ ۲۹۰.</ref> از مسلمانان خواسته شده که نماز را با جماعت بخوانند. مفسران از تعبیر «وَ ارْکعوا مَعَ الرَّاکعینَ: با رکوع‌کنندگان رکوع کنید»<ref> بقره، ۴۳.</ref> برداشت کرده‌اند که سزاوار است نماز به جماعت برپایی شود<ref> فاضل مقداد، کنز العرفان، ۱/۱۹۴.</ref>. دستور به سرعت‌گرفتن در رسیدن به موجباتِ مغفرت خداوند<ref> حدید، ۲۱.</ref>، به سرعت‌گرفتن در رسیدن به [[تکبیر]] اول نماز جماعت نیز تفسیر شده است<ref> امام‌خمینی، تهذیب الاصول، ۱/۲۴۶.</ref>. قرآن به صف‌های نمازگزاران سوگند یاد کرده<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۸/۶۸۳؛ طباطبایی، سیدمحمدحسین، ۱۷/۱۲۰.</ref> و به مجاهدان سفارش کرده است در هنگام نبرد نیز نماز را به جماعت به جای آورند<ref> نساء، ۱۰۲؛ طوسی، التبیان، ۳/۳۰۹.</ref>.

بر اساس روایات متعدد از شیعه<ref> کلینی، الکافی، ۳/۳۷۱؛ حر عاملی، وسائل الشیعة، ۸/۲۸۵ ـ ۲۸۶.</ref> و اهل سنت<ref> بخاری، صحیح البخاری، ۱/۱۵۸.</ref>، فضیلت نماز جماعت، چندین برابرِ نماز فرادا است. در روایتی ثواب یک رکعت نماز جماعت برابر با چهل سال نماز فرادا<ref> نوری، مستدرک الوسائل، ۶/۴۴۶.</ref> و شرکت یک نفر در نماز جماعت، برابر با ۱۵۰ نماز، دو نفر ششصد نماز معرفی شده و اگر به ده نفر برسند، ثوابش را جز خداوند نمی‌تواند شماره کند<ref> نوری، مستدرک الوسائل، ۶/۴۴۴.</ref>. پیامبر(ص) حتی به نابینا اجازه ترک نماز جماعت را نداد و به او سفارش کرد به ‌گونه‌ای می‌تواند در نماز جماعت حاضر شود<ref> طوسی، تهذیب الاحکام، ۳/۲۶۶.</ref>؛ چنان‌که تأکید شده است نماز جماعت سنت پیامبر(ص) است و اگر کسی بدون عذر آن را ترک کند، به نماز کامل دست نمی‌یابد<ref> کلینی، الکافی، ۳/۳۷۲؛ ابن‌ماجه، سنن ابن‌ماجه، ۱/۲۶۰.</ref>. در روایتی دیگر‌ آمده است نماز کسی ‌که ‌نماز جماعت‌ را برای رویگردانی ‌از جماعت ‌مؤمنان ترک می‌کند، قبول نیست<ref> مجلسی، بحار الانوار، ۸۶/۱۸۵.</ref> و از نگاه روایات چنین‌ کسی ‌[[عادل ‌]]<nowiki/>نیست و [[غیبت]] او‌ جایز است؛ مردم باید از او دوری کنند و امام‌ مسلمانان ‌باید به‌ وی اعلام کند که‌ در صورت پیوستن به‌ جماعت‌ مسلمانان در امان ‌است<ref> طوسی، الاستبصار، ۳/۱۳.</ref>. در زمان پیامبر(ص) زنان نیز در جماعت پیامبر(ص) حاضر می‌شدند<ref> مجلسی، بحار الانوار، ۱۹/۲۰۱؛ حویزی، تفسیر نور الثقلین، ۱/۱۳۷.</ref>.