نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام‌خمینی]] نماز را عبادتی شامل اذکار، قرآن و افعالی می‌داند که برخی [[واجب]] و برخی [[مستحب‌]] اند<ref> امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۱۴۹؛ امام‌خمینی، الخلل، ۱۲۰.</ref>. ایشان معتقد است این امور که صورت ظاهری نماز را تشکیل می‌دهند، باطنی دارند که مراعات‌نکردن آن باطن اگرچه موجب باطل‌شدن نماز نمی‌شود، سبب می‌شود ملکوت نماز ناقص و یا فاسد گردد<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲.</ref>. ایشان نماز را ثنای ذات مقدس الهی می‌داند<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۲۵.</ref> که با کشف تام محمدی(ص) برای درمان تمام دردها و نقص‌های نفوس تشریع شده است<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۵ و ۱۶.</ref>.

نماز ازجمله عبادت‌هایی است که خداوند در ادیان مختلف بر همه مردم واجب کرده است<ref> هاکس، قاموس، ۸۸۷.</ref>. تمامی انبیا(ع) مانند [[ابراهیم(ع)]] و [[موسی(ع)]] نماز به پا می‌داشتند<ref> هاکس، قاموس، ۸۸۷ ـ ۸۹۰.</ref> و چنان‌که در قرآن کریم نیز آمده، به آن سفارش می‌کردند<ref> لقمان، ۱۷؛ مریم، ۵۵.</ref>. در دین زرتشت، نماز با آداب و تشریفات خاصی پنج بار در شبانه‌روز<ref> مهر، دیدی نواز دینی کهن، ۱۹۵.</ref> به زبان اوستایی<ref> رضایی، تاریخ ادیان جهان، ۳/۳۰۰ ـ ۳۰۱.</ref> به جای آورده می‌شود. یهودیان هنگام نماز و نیایش به سمت [[بیت‌المقدس]] روی می‌آورند. نماز و نیایش یهود، شامل سه نماز اساسی است که صبح، بعد از ظهر و غروب خوانده می‌شود. در روزهای شنبه و جشن‌های مذهبی تغییراتی در آداب نیایش یهودیان به وجود می‌آید که منعکس‌کننده ویژگی خاص آن روز است<ref> هینلز، راهنمای ادیان زنده، ۱/۱۰۱.</ref>. مسیحیان نیز در کلیسا‌های خود به صورت اجتماعی و فردی نماز می‌خوانند. در بیشتر مراکز مسیحی روز یکشنبه روزی است که مسیحیان برای [[عبادت]] و نیایش به دور هم جمع می‌شوند<ref> هاکس، قاموس، ۸۸۷ ـ ۸۹۰.</ref>. نماز یهودیان و مسیحیان بدون رکوع می‌باشد<ref> کاشانی، زبدة التفاسیر، ۱/۱۳۹.</ref>. بنابر بعضی روایات، یهودیان در نماز هنگام نشستن بر دست چپ خود تکیه می‌کردند<ref> بیهقی، السنن الکبری، ۲/۱۳۶، متقی هندی، کنز العمال، ۷/۴۸۵.</ref>.

در [[اسلام]] نماز در پنج وقت صبح، ظهر، عصر، مغرب و عشا با اجزا و شرایط خاص واجب شده است و قرآن کریم در آیات متعددی دستور به اقامه نماز<ref> بقره، ۴۳، ۸۳ و ۱۱۰؛ نساء، ۷۷.</ref> و محافظت بر آن<ref> بقره، ۲۳۸.</ref> داده است. در اسلام نماز به صورت فردی و گروهی اقامه می‌شود و در روایات بر اقامه نماز در [[مساجد]] تأکید شده است<ref> طوسی، الامالی، ۶۹۶.</ref>. بنابر بعضی روایات چگونگیِ نماز در [[معراج]] [[پیامبر اکرم(ص)]] تشریع شد<ref> صدوق، علل الشرائع، ۲/۳۱۴ ـ ۳۱۶.</ref> و حضرت آن را به مردم آموزش داد<ref> حلی، نهج الحق، ۴۲۳.</ref>. آن حضرت پس از بعثت به همراه [[خدیجه(س)]] و [[امیرالمؤمنین(ع)]] در مکه اقامه نماز می‌کرد<ref> ابن‌اثیر، الکامل، ۲/۵۷.</ref>.

در برخی متون زیارتی ازجمله زیارت جامعه کبیره یکی از صفات امامان معصوم(ع) برپاداشتن و زنده نگاه‌داشتن نماز است<ref> صدوق، من لایحضر، ۲/۶۱۲.</ref>. علمای اسلام نیز در آثار خود به نماز اهتمام ورزیده‌اند؛ چنان‌که [[فقها]] در آثار خود، احکام و فروع فقهی مربوط به نماز و اقسام آن و همچنین شرایط و اجزای آن را بیان کرده‌اند و کتاب‌های مستقل فراوانی درباره نماز یا بعضی از اقسام نماز مانند [[نماز جمعه]]، [[نماز جماعت]] و مانند آن تألیف کرده‌اند<ref>شهید ثانی، الالفیه؛ انصاری، کتاب الصلاة.</ref>. [[علمای اخلاق]] و عرفان نیز آثار، اسرار باطنی و [[آداب نماز]] را بیان کرده‌اند{{ببینید|آداب و اسرار نماز}}

امام‌خمینی در آثار خود به جایگاه، حقیقت و مراتب نماز پرداخته و افزون بر بُعد فردی نماز و احکام و شرایطی که در آن دخالت دارد، به بُعد اجتماعی نماز نیز توجه کرده و برپایی نماز را به صورت جماعت، سبب وحدت کلمه در جامعه و فواید بی‌شماری برشمرده است<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۶۰، ۲۰۰ و ۱۷/۳۷.</ref>.

==جایگاه و اهمیت نماز==

قرآن کریم نماز را عامل بازدارنده از [[گناه]] و بالاترین ذکر خداوند خوانده است<ref> عنکبوت، ۴۵.</ref> و خداوند به پیامبر خود دستور داده اهل خود را به برپایی نماز فرا خواند و خود به آن شکیبا باشد<ref> طه، ۱۳۲.</ref>؛ همچنین برپایی نماز را در کنار ایمان به غیب قرار داده است<ref> بقره، ۳.</ref> و [[مؤمنین]] را به یاری‌طلبی از نماز در امور خود فرا خوانده<ref> بقره، ۴۵.</ref> و از برپایی آن در حال مستی نهی کرده است<ref> نساء، ۴۳.</ref>. [[روایات]] نیز بر جایگاه نماز تأکید فراوان کرده‌اند و آن را ستون دین<ref> طوسی، الامالی، ۵۲۹.</ref>، معراج مؤمن<ref> قمی، سفینة البحار، ۲/۲۶۸.</ref>، وسیله نزدیک‌شدن هر شخص پرهیزگار به خداوند<ref> کلینی، الکافی، ۳/۲۶۵.</ref>، معیار قبولی و رد اعمال دیگر<ref> مجلسی، بحار الانوار، ۸۰/۲۰.</ref> و بهترین عامل پاک‌کننده انسان از آلودگی گناه<ref> نهج البلاغه، خ۱۹۹، ۲۹۰ ـ ۲۹۱.</ref> معرفی کرده‌اند. بر اساس روایات، کسی که نماز را کوچک شمارد، به [[شفاعت]] پیامبر(ص) نمی‌رسد و بر حوض کوثر وارد نخواهد شد<ref> صدوق، من لایحضر، ۱/۲۰۶.</ref>. اندیشمندان اسلامی نیز با استناد به روایات<ref> برقی، المحاسن، ۱/۲۸۶.</ref>، نماز را بنیاد دین و برترین عبادت شمرده‌اند<ref> فیض کاشانی، مجموعه رسائل، ۲/۳۴.</ref> و آن را وسیله رسیدن به مقام وصل، قرب، هیبت، خشوع، مشاهده و [[مناجات]] دانسته‌اند<ref> سراج، اللمع، ۱۹۵.</ref>.

امام‌خمینی نماز را بالاترین ذکر خداوند<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۳۹۳.</ref>، برترین عمل<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۶۴.</ref> و بزرگ‌ترین سبب رحمت حق‌تعالی می‌داند و با استفاده از آنچه در روایات آمده<ref> کلینی، الکافی، ۳/۲۷۰.</ref>، معتقد است اهمال و سستی در نماز که نور چشم پیامبر(ص) و ودیعه خداوند است، سبب خروج از [[ولایت ائمه(ع)]] و محروم‌ماندن از شفاعت آنان می‌گردد<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث،  ۴۲۷ ـ ۴۲۸.</ref>. ایشان در اهمیت نماز و سبک‌نشمردن آن، بر این نکته تأکید می‌کند که باید نماز را با عشق و اقبال قلبی به‌جا آورد و از سبک‌شمردن و برپایی آن در حال بی‌توجهی و غفلت پرهیز کرد<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۴ ـ ۲۵.</ref>؛ بنابراین کسی که نماز را با تکلّف بخواند، قیام به عبادت [[معبود]] را از امور زائد بداند و نماز را به صورت ناقص به‌جا آورد، آن را سبک شمرده است. همچنین سبک‌شمردن نماز سبب از دست‌دادن خشوع و حضور قلب است که نماز بدون آن فاقد ارزش است<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۴۳۰.</ref>.

به اعتقاد امام‌خمینی نماز معجونی روحانی است که به دست جمال و جلال حق‌تعالی ساخته شده و از همه عباد‌ت‌ها جامع‌تر و کامل‌تر است<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۱۱.</ref> و نسبت نماز با دیگر عبادات، به مانند نسبت [[انسان کامل]] به دیگران و به منزله [[اسم اعظم]] در برابر دیگر اسماست، بلکه نماز، خود اسم اعظم است<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۹.</ref> و این تشبیه به انسان کامل افزون بر جامعیت آن، ممکن است به جهت زوال کامل انانیت و استهلاک کامل سالک در ربوبیت باشد که این امر در نماز حاصل می‌شود<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۴۳.</ref>. از این‌رو لازم است انسان به نماز که مهم‌ترین عبادت است، اهمیت دهد و آن را در وقت فضیلت به‌جای آورد و نمازی که با تأخیر انجام شود، نورانیت ندارد و از مصادیق کوچک‌شمردن نماز است<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث،  ۴۲۷.</ref>.

به اعتقاد امام‌خمینی به جهت اهمیت و جایگاه نماز در محضر ربوبی که زمان دعوت خدای مالک‌الملوک از بنده ضعیف خود است، [[رسول خدا(ص)]] و ائمه اطهار(ع) در هنگام فرارسیدن وقت نماز، از خوف می‌لرزیدند و به خود می‌پیچیدند، گویی کسی را نمی‌شناختند و این به جهت معرفت تام آنان به این جایگاه و موقف در نماز بوده است. در برخی از زمان‌ها نیز تجلیات لطفی الهی، آنان را دربر می‌گرفت و اشتیاق ملاقات و حضور در محضر او سبب سرور و بهجت آنان می‌گردید<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۱۱ ـ ۱۱۳.</ref>{{ببینید|آداب و اسرار نماز}}

==حقیقت نماز==

در نگاه اندیشمندان اسلامی نماز همانند دیگر عبادت‌ها، ظاهر و باطنی دارد<ref> ابن‌طاووس، فلاح السائل، ۲۳؛ جوادی آملی، سرّ الصلاة، ۵.</ref>. صورت ظاهری نماز شامل اجزا و شرایطی است که بعضی واجب و بعضی مستحب‌اند و در [[علم فقه]] بررسی شده‌اند<ref> شهید اول، الدروس، ۱/۱۶۵ ـ ۱۶۶؛ نجفی، جواهر الکلام، ۹/۱۵۰؛ یزدی طباطبایی، العروة الوثقی، ۲/۴۳۲ ـ ۴۳۳؛ امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۱۳۰ ـ ۱۴۹.</ref>. صورت باطنی نماز به منزله روح و حقیقت آن است<ref> نراقی، جامع السعادات، ۳/۳۲۳.</ref> و شاهد آن، تمثّل نماز در مواضع زیادی مانند [[قبر]] و در قضیه معراج رسول خدا(ص) است که بیانگر حقیقت‌داشتن نماز در عالم دنیا و آخرت است و راه دستیابی به این حقیقت، انس با حقیقت آن است<ref> جوادی آملی، سرّ الصلاة، ۹.</ref>.

برخی از اهل معرفت، حقیقت نماز را ذکر خداوند<ref> بقلی شیرازی، تفسیر عرائس البیان، ۱/۲۷۱.</ref> و اقرار به عبودیت خالص بنده و الوهیت محض حق‌تعالی<ref> آملی، انوار الحقیقة، ۶۸۸.</ref> می‌دانند که جامع همه کمالات عبادات است<ref> سرهندی، المکتوبات، ۲/۳۴۲.</ref>. این حقیقت شامل حضور قلب به معبود، به همراه ذکر و مراقبه به همراه فکر است<ref> بقلی شیرازی، تفسیر عرائس البیان، ۳/۱۰۵؛ آلوسی، روح المعانی، ۱۱/۱۶.</ref>. برخی حقیقت نماز را مراتب حالات رسول خدا(ص) در سیر به سوی حق‌تعالی می‌دانند که شامل توحید افعالی، صفاتی و ذاتی است و به صورت قیام، رکوع و سجود نمود پیدا کرده است؛ از این جهت نماز در امت پیامبر(ص) کامل است و در امت‌های گذشته، تنها قیام یا رکوع یا سجده بوده است<ref> قاضی‌سعید، شرح توحید الصدوق، ۲/۷۸۲.</ref>.

امام‌خمینی معتقد است حقیقت نماز غیر از آداب و شرایط ظاهری آن است که هر کسی قادر به انجام و درک آن است. حقیقت نماز همان نسخه جامعی است که به قلب مقدس نبی ختمی(ص) نازل گردیده و به کشف تام محمدی ترتیب داده شده است<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۷، ۹ ـ ۱۱.</ref>. به باور ایشان نماز و عبادت پیامبر(ص) در شب معراج در واقع نقشه تجلیات حق است و چگونگی حرکت اعضای بدن به هنگام رکوع و سجود و قیام و قعود، ‌تابع چگونگی ظهور جمال محبوب است<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث،  ۳۵۰.</ref> و این حقیقت، باطن و ملکوت نماز است که خود دارای مراتبی است<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۶.</ref>. امام‌خمینی نماز را به حسب صورت و ظاهر، ذکر جامع<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۴۲.</ref> و به حسب حقیقت، خشوع و خضوع بنده در پیشگاه خداوند و سفر به‌سوی «الله» و معراج مؤمن<ref> امام‌خمینی، حدیث جنود، ۷۰.</ref> می‌داند؛ همچنین وسیله رسیدن به مقام قرب و وصول به مقام حضور حق‌تعالی است<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۵۶.</ref> و پس از وصول، نماز نقشه تجلیات و صورت مشاهده محبوب است<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۱۱.</ref>. به اعتقاد ایشان نماز به حسب حقیقت و ملکوت آن دارای وحدت و بساطتی است که به هر ‌اندازه به افق کمال نزدیک‌تر شود، وحدتش کامل‌تر می‌شود<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۱۳.</ref>.

 

 

 

امام‌خمینی همانند فقهای دیگر<ref> شهید اول، الدروس، ۱/۱۶۵؛ نجفی، جواهر الکلام، ۹/۱۴۹ و ۱۰/۳۴۵.</ref> هر رکعت از نماز را دارای اجزا و افعالی می‌داند که بعضی واجب و بعضی مستحب‌اند<ref> امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۱۴۹.</ref>. واجبات نماز عبارت‌اند از:

*نیت؛

*تکبیرةالاحرام؛

*قیام؛

*رکوع؛

*سجده؛

*قرائت؛

*ذکر؛

*تشهد؛

*سلام؛

*ترتیب؛

*موالات، برخی از این واجبات، رکن نماز و برخی غیر رکن‌اند<ref> امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۱۴۹؛ حکیم، ۱/۲۱۱.</ref>. ارکان نماز اجزایی‌اند که بر خلاف دیگر اجزای واجب، کم و زیادکردن عمدی و سهوی آنها سبب باطل‌شدن نماز می‌شود<ref> حلی، مختلف الشیعه، ۲/۱۳۹؛ شهید ثانی، رسائل، ۲/۷۳۷؛ یزدی طباطبایی، العروة الوثقی، ۲/۴۳۳.</ref>. برخی اجزا و افعال نماز نیز مستحب‌اند، همانند [[قنوت]] و شش [[تکبیر]] در ابتدای نماز غیر از تکبیرةالاحرام<ref> شهید اول، البیان، ۱۵۶؛ حلی، قواعد الاحکام، ۱/۲۸۰؛ امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۱۵۴ و ۱۷۳ ـ ۱۷۴.</ref>.

دو رکعت برای نماز صبح، هشت رکعت برای هر یک از نماز ظهر و عصر، چهار رکعت برای نماز مغرب، دو رکعت نشسته برای نماز عشا<ref> مغنیه، فقه الامام‌الصادق، ۱/۱۳۹؛ امام‌خمینی، تعلیقه عروه، ۲۷۱؛ امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۱۳۰ ـ ۱۳۱؛ سبزواری، محمدباقر، ۱/۷۶.</ref>. این نمازهای مستحبی و بیشتر نمازهای مستحبی به صورت دورکعتی برپا می‌شوند<ref> حلی، منتهی المطلب، ۶/۱۴۷؛ امام‌خمینی، تعلیقه عروه، ۲۷۱.</ref>. نماز افزون بر اجزا و افعال خاص، دارای آداب و شرایطی است که برخی مربوط به ظاهر نماز و برخی مربوط به حقیقت و باطن نماز است{{ببینید|آداب و اسرار نماز}}

 

سالک وقتی در سلوک و سیر الی الله است، نمازش بُراق عروج و رَفرَف وصول است<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۱۱.</ref> و هر اندازه که از ظاهر به باطن و از صورت به معنا پی ببرد، نماز او حقیقت پیدا می‌کند<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۶.</ref>.

===نماز اولیا===

نماز اولیا آینه تجلیات خداوند است. اولیای الهی وقتی آینه قلب خود را در برابر شمس حقیقت حق قرار دهند، تجلیات الهی به آن می‌تابد<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۷۹.</ref>.

===آثار نماز===

اندیشمندان اسلامی با استفاده از بعضی آیات قرآن کریم و روایات، اقامه نماز را عامل بازدارنده [[مؤمن]] از گناه<ref> عنکبوت، ۴۵؛ صدوق، التوحید، ۱۶۶؛ همدانی، بحر المعارف، ۱/۲۰۷.</ref> و موجب تقرب الهی<ref> علق، ۱۹؛ مطهری، مجموعه آثار، ۲۳/۵۰۰.</ref> می‌دانند. همچنین برخی روایات، نماز را سبب خاموش شدن آتش گناهان آدمی شمرده‌اند<ref> صدوق، من لایحضر، ۱/۲۰۸.</ref> و پنج بار برپایی نماز در روز را به پنج نوبت شستشو در نهر آب تشبیه کرده‌اند که سبب باقی‌نماندن آلودگی در وجود شخص خواهد شد<ref> صدوق، من لایحضر، ۱/۲۱۱.</ref>. از دیدگاه اهل معرفت، نماز جبران‌کننده گناهان و سبب نورانی‌شدن دل انسان است<ref> میبدی، کشف الاسرار، ۱۰/۴۶۴.</ref>. نماز برای اولیای الهی جبران‌کننده سختی‌ها و رهاشدن از مشکلات حیات دنیوی است؛ چنان‌که پیامبر اسلام(ص) در مشکلات به نماز پناه می‌برد<ref> ابن‌عجیبه، البحر المدید، ۱/۱۰۲.</ref>. امام‌خمینی برای نماز آثار فردی و اجتماعی ذکر کرده است:

====آثار فردی====

امام‌خمینی نماز را از جهت فردی وسیله معراج می‌داند<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۱۳.</ref>. به اعتقاد ایشان نماز وسیله انسان‌سازی است<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۳۹۲.</ref> و نمازی که انسان را از فحشا نهی نکند و نگهدار قلب نباشد و سبب [[تکبر]] و عجب به عبادت که بزرگ‌تر از فحشا و منکر است، باشد، در حقیقت نماز نخواهد بود<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث،  ۸۴.</ref> و اصولاً فساد در جامعه و دعاوی آن مربوط به افرادی است که اهل نماز نیستند<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۳۹۲.</ref>. ایشان که نماز را سرچشمه معارف و حقایق الهی می‌داند که برای اهل معرفت پیدا می‌شود<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۳۸.</ref>، بر این باور است از فواید مطلق عبادات ازجمله نماز این است که اراده نفس قوی و نفس بر طبیعت و قوای آن چیره می‌شود و اراده نفس در مملکت بدن نافذ می‌گردد، به ‌گونه‌ای که این قوا از اراده نفس تخلف نمی‌کنند، بلکه ممکن است شخص از این مرتبه بالاتر رفته، ظاهر و باطنش تحت اراده خداوند قرار گیرد و قوای ملکوتی و ملکی نفس، [[جنود الهی]] شوند و این یکی از مراتب پایین فنای قوا و اراده عبد در اراده حق است<ref> امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۳۲.</ref>. ایشان تأکید دارد غیر از آثار مجموع نماز، هر کدام از اعمال و ارکان آن به طور مستقل، آثار مختلف معنوی دارد که در این میان، سجده کامل‌ترین نقش را در نورانیت و فنای الهی [[انسان]] دارد<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۹۹ ـ ۱۰۷.</ref>.

====آثار اجتماعی====

امام‌خمینی معتقد است از جهت اجتماعی، برپایی نماز سبب طهارت و سلامت جامعه از [[فساد و فحشا]] و [[هدایت]] جامعه به صراط مستقیم می‌شود<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۴۳۲.</ref>؛ افزون بر اینکه برپایی نماز به صورت جماعت دارای مصالح عمومی و اجتماعی است و فوایدی روحی و معنوی دارد که کمتر در عملی اتفاق می‌افتد<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۳۲.</ref>. از نگاه ایشان جمع‌شدن مسلمانان در نماز جمعه و عید و در مکان‌های مقدسی چون مکه برای هدف‌های بزرگی تشریع شده و آثار متعددی دارد ازجمله:

*تزکیه و تربیت عمومی جامعه<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۳۳۴ ـ ۳۳۵.</ref>؛

*حفظ وحدت کلمه میان مسلمانان و جلوگیری از تفرقه و اختلاف<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۵۱۴.</ref>؛

*آشنایی با امور سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و گرفتاری‌های مسلمانان<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۴۴۷ ـ ۴۴۸؛ ۹/۳۳۳ و ۱۳/۲۷۵.</ref>؛

*تقویت عواطف برادری و همکاری<ref> امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۱۳۱.</ref>؛

*پایگاه‌بودن برای [[حکومت اسلامی]]، بلکه اساساً در زمان پیامبر(ص) مسجدها محل اراده [[حزب بعث عراق|حکومت]] و جمع‌کردن لشکر برای جنگ‌ها بوده‌اند<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۱۷/۴۰.</ref>؛ زیرا در اسلام سیاست و حکومت از دین جدا نبوده و نیست و اسلام دینی است که در احکام و مواقف آن، این سیاست وجود دارد و در هر روز نماز‌های جماعت در تمام نقاط کشورهای اسلامی برپا می‌شود تا مردم از احوال یکدیگر اطلاع پیدا کنند<ref> امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۳۳۳.</ref> {{ببینید|‌نماز جماعت؛ نماز جمعه| مسجد}}

===موانع پذیرش نماز===

قرآن کریم تأکید کرده است که اعمال تنها از پرهیزکاران پذیرفته می‌شود<ref> مائده، ۲۷.</ref> و در روایات موانعی برای پذیرش نماز ذکر شده است ازجمله:

*ندادن زکات و حقوق مالی واجب<ref> مغربی، دعائم الاسلام، ۱/۲۴۷.</ref>؛

*خوردن مال حرام و استفاده از مست‌کننده‌ها<ref> صدوق، الخصال، ۲/۶۳۲؛‌ یزدی طباطبایی، العروة الوثقی، ۲/۴۳۲.</ref>. فقیهان نیز علاوه بر این موارد، برای پذیرش نماز موانعی ذکر کرده‌اند که البته موجب باطل‌شدن نماز نیست مانند:

*ارتکاب گناه؛

*بعضی از رذیلت‌های اخلاقی مانند [[عُجب]]، کبر، [[غیبت]] و [[حسد]]؛

*بعضی از اموری که سبب کم‌شدن [[ثواب]] نماز می‌شوند مانند کسالت، غفلت، عجله، نگاه‌کردن به آسمان و آنچه ضد خشوع است<ref> یزدی طباطبایی، العروة الوثقی، ۲/۴۳۲ ـ ۴۳۳.</ref>.

امام‌خمینی افزون بر بیان این موانع که مانع ظاهری پذیرش نمازند<ref> امام‌خمینی، تعلیقه عروه، ۳۲۸ ـ ۳۲۹.</ref>، موانع باطنی آن را که مانع رسیدن به مقام حضور و مانع بالارفتن به‌سوی مقام قرب‌اند، ناپاکی‌های معنوی می‌داند که شامل امور باطنی است و هر مرتبه از طهارت مستلزم زدودن آلودگی مناسب با آن مرتبه است؛ چنان‌که آلودگی اهل محبت، توجه به غیر حق‌تعالی و حجاب‌های خلقی است و آلودگی اصحاب ولایت دیدن مقامات و درجات خود است<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۳۵.</ref>، و در حقیقت هرآنچه از شرایط باطنی نماز مفقود شود، مانع رسیدن به آن مرتبه از نماز [[اهل باطن]] است<ref> امام‌خمینی، سرّ الصلاة، ۳۶.</ref>{{ببینید|‌آداب و اسرار نماز؛ اسرار عبادت}}

==سیره امام‌خمینی==

 

از سوی دیگر، امام‌خمینی بسیار مقید به آداب نماز بود و از اموری که در نماز مکروه است، اجتناب می‌کرد<ref> انصاری، سرگذشتهای ویژه، ۲/۵۲.</ref> و همواره مقید بود نماز را با همه آداب و شرایط مستحب برپا کند<ref> رجایی، برداشتهایی از، ۳/۶۴.</ref> و پس از نماز نیز به تعقیبات آن مشغول می‌شد<ref> مصطفوی، زهرا، پابه‌پای آفتاب، ۱/۱۹۸ ـ ۱۹۹.</ref>؛‌ سپس بر می‌خاست و به معصومان(ع) سلام می‌داد<ref> جعفری، برداشتهایی از، ۳/۶۶.</ref>. ایشان به نمازهای مستحبی به‌خصوص نمازهای مستحبی روزانه و [[نماز شب]] بسیار اهمیت می‌داد<ref> ثقفی، پابه‌پای آفتاب، ۱/۲۱۶.</ref>{{ببینید|نماز شب}} ایشان با وجودی که از اهمال و کوتاهی در نماز بسیار ناراحت می‌شد<ref> مصطفوی، زهرا، پابه‌پای آفتاب، ۱/۱۹۶ ـ ۱۹۷.</ref>، کسی را مجبور به خواندن نماز نمی‌کرد<ref> مصطفوی، فریده، پابه‌پای آفتاب، ۱/۱۴۰.</ref>؛ در عین حال معتقد بود پیش از اینکه بچه‌ها به سن تکلیف برسند، باید نماز را آغاز کنند تا عادت کنند<ref> طباطبایی، برداشتهایی از، ۳/۷۰.</ref>{{ببینید|اخلاق و سیره امام‌خمینی}}

 

==منابع==

 

*قرآن کریم.

*آلوسی، سیدمحمود، روح المعانی فی تفسیر القرآن‌ العظیم و السبع‌ المثانی، تصحیح علی عبدالباری عطیه، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۵ق.

*آملی، سیدحیدر، انوار الحقیقة و اطوار الطریقة و اسرار الشریعه، تحقیق سیدمحسن موسوی تبریزی، قم، نور علی نور، چاپ اول، ۱۳۸۲ش.

*ابن‌اثیر، علی‌بن‌محمد، الکامل فی التاریخ، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ق.

*ابن‌طاووس، سیدعلی‌بن‌موسی، فلاح السائل و نجاح المسائل، قم، بوستان کتاب، چاپ اول، ۱۴۰۶ق.

*ابن‌عجیبه، احمدبن‌محمد، البحر المدید فی تفسیر القرآن المجید، تحقیق احمد عبدالله قرشی، قاهره، عباس زکی، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.

*اردبیلی، احمدبن‌محمد، مجمع الفائدة و البرهان فی شرح ارشاد الاذهان، تحقیق مجتبی عراقی و دیگران، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۳ق.

*اشراقی، محمدتقی، خاطره، چاپ‌شده در برداشتهایی از سیره امام‌خمینی، تدوین غلامعلی رجایی، تهران، عروج، چاپ پنجم، ۱۳۸۴ش.

*امام‌خمینی، سیدروح‌الله، امام‌خمینی، آداب الصلاة، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، چاپ ‌شانزدهم، ۱۳۸۸ش.

*امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تحریر الوسیله، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ اول، ۱۳۷۹ش.

*امام‌خمینی، سیدروح‌الله، التعلیقة علی العروة الوثقی، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ دوم، ۱۳۸۶ش.

*امام‌خمینی، سیدروح‌الله، الخلل فی الصلاة، تهران، مؤسسه تنظیم ... چاپ دوم، ۱۳۸۴ش.

*امام‌خمینی، سیدروح‌الله، سرّ الصلاة (معراج السالکین و صلاة العارفین)، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ سیزدهم، ۱۳۸۸ش.

*امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح چهل حدیث، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ چهارم، ۱۳۸۸ش.

*امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح حدیث جنود عقل و جهل، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ دوازدهم، ۱۳۸۷ش.

*امام‌خمینی، سیدروح‌الله، صحیفه امام، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ پنجم، ۱۳۸۹ش.

*امام‌خمینی، سیدروح‌الله، ولایت فقیه، حکومت اسلامی، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ بیستم، ۱۳۸۸ش.

*انصاری، محمدعلی، خاطرات، چاپ‌شده در سرگذشتهای ویژه از زندگی حضرت امام‌خمینی، تدوین مصطفی وجدانی، تهران، پیام آزادی، چاپ اول، ۱۳۶۷ش.

*اوزجندی، ابومنصور، مرتع الصالحین و زاد السالکین، چاپ‌شده در این برگهای پیر، تحقیق نجیب مایل هروی، تهران، نی، چاپ دوم، ۱۳۸۳ش.

*برقی، احمدبن‌محمد، المحاسن، تحقیق جلال‌الدین محدث، قم، دارالکتب الاسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۷۱ق.

*بقلی شیرازی، روزبهان، تفسیر عرائس البیان فی حقائق القرآن، تصحیح احمد فرید مزیدی، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۲۰۰۸م؛ بیهقی، احمدبن‌حسین، السنن الکبری، بیروت، دارالفکر، بی‌تا؛ ثقفی، حسن، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، تدوین امیررضا ستوده، تهران، پنجره، چاپ اول، ۱۳۸۰ش.

*جزیرى، عبدالرحمن و دیگران، الفقه على المذاهب الأربعة و مذهب أهل البیت وفقاً لمذهب أهل البیت(ع)، بیروت، دارالثقلین، چاپ اول، ‌۱۴۱۹ق.

*جعفری، عیسی، خاطره، چاپ‌شده در برداشتهایی از سیره امام‌خمینی، تدوین غلامعلی رجایی، تهران، عروج، چاپ سوم، ۱۳۸۲ش.

*جوادی آملی، عبدالله، مقدمه امام‌خمینی، سرّ الصلاة، تألیف امام‌خمینی، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ سیزدهم، ۱۳۸۸ش.

*حکیم طباطبایی، سیدمحسن، منهاج الصالحین، بیروت، دارالتعاریف، چاپ اول، ۱۴۱۰ق.

*حلی، علامه، حسن‌بن‌یوسف، تذکرة الفقهاء، قم، مؤسسه آل‌البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

*حلی، علامه، حسن‌بن‌یوسف، تلخیص المرام فی معرفة الأحکام، تحقیق هادی قبیسی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ اول‌، ۱۴۲۱ق.

*حلی، علامه، حسن‌بن‌یوسف، قواعد الاحکام فی معرفة الحلال و الحرام، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.

*حلی، علامه، حسن‌بن‌یوسف، مختلف الشیعة فی احکام الشریعه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.

*حلی، علامه، حسن‌بن‌یوسف، منتهی المطلب فی تحقیق المذهب، مشهد، مجمع البحوث الاسلامیه، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.

*حلی، علامه، حسن‌بن‌یوسف، نهج الحق و کشف الصدق، تعلیق عین‌الله حسنی ارموی، بیروت، دارالکتاب اللبنانی، چاپ اول، ۱۹۸۲م؛ خمینی، سیداحمد، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، تدوین امیررضا ستوده، تهران، پنجره، چاپ اول، ۱۳۸۰ش.

*راغب اصفهانی، حسین‌بن‌محمد، مفردات الفاظ القرآن، تحقیق صفوان عدنان، بیروت ـ دمشق، دارالقلم ـ دارالشامیه، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.

*رجایی، غلامعلی، برداشتهایی از سیره امام‌خمینی، تهران، عروج، چاپ سوم، ۱۳۸۲ش.

*رضایی، عبدالعظیم، تاریخ ادیان جهان، تهران، علمی و فرهنگی، چاپ سوم، ۱۳۶۸ش.

*سبزواری، محمدباقر، کفایة الفقیه، مشهور به کفایة الاحکام، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۲۳ق.

*سبزواری، ملاهادی، شرح الاسماء الحسنی، تحقیق نجفقلی حبیبی، تهران، دانشگاه تهران، چاپ اول، ۱۳۷۲ش.

*سراج طوسی، ابونصر، اللمع فی التصوف، ترجمه مهدی محبتی، تهران، اساطیر، چاپ دوم، ۱۳۸۸ش.

*سرهندی، احمد الفاروقی، المکتوبات، تحقیق، عبدالله احم و علی رضا قشلی، قاهره، مکتبة النیل، چاپ اول، بی‌تا؛ شهید اول، محمدبن‌مکی، البیان، تحقیق محمد حسون، قم، محقق، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.

*شهید اول، محمدبن‌مکی، الدروس الشرعیة فی فقه الإمامیه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۷ق.

*شهید ثانی، زین‌الدین‌‌بن‌علی، رسائل الشهید الثانی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۲۱ق.

*صدوق، محمد‌بن‌علی، التوحید، تحقیق سیدهاشم حسینی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۳۹۸ق.

*صدوق، محمد‌بن‌علی، الخصال، تصحیح علی‌اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۳۶۲ش.

*صدوق، محمد‌بن‌علی، علل الشرائع، قم، کتابفروشی داوری، چاپ اول، ۱۳۸۵ش.

*صدوق، محمد‌بن‌علی، من ‌لایحضره الفقیه، تحقیق علی‌اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.

*صیاد شیرازی، علی، مصاحبه، چاپ شده در پابه‌پای آفتاب، تدوین امیر رضا ستوده، تهران، نشر پنجره، ویرایش دوم، ۱۳۸۰ش.

*طباطبایی، فاطمه، خاطره، چاپ‌شده در برداشتهایی از سیره امام‌خمینی، تدوین غلامعلی رجایی، تهران، عروج، چاپ سوم، ۱۳۸۲ش.

*طباطبایی، فاطمه، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، تدوین امیررضا ستوده، تهران، پنجره، چاپ اول، ۱۳۸۰ش.

*طریحی، مجمع البحرین، فخرالدین، مجمع البحرین، تصحیح سیداحمد حسینی اشکوری، تهران، مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش.

*طوسی، محمدبن‌حسن، الامالی، قم، دارالثقافه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

*طوسی، محمدبن‌حسن، المبسوط فی فقه ‌الامامیه، تحقیق سیدمحمدتقی کشفی، تهران، مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۸۷ق.

*عاملی، سیدمحمدجواد، مفتاح الکرامة فی شرح قواعد العلامه، تحقیق محمدباقر خالصی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.

*فیض کاشانی، ملامحسن، مجموعه رسائل، تحقیق بهراد جعفری، تهران، مدرسه عالی شهید مطهری، چاپ اول، ۱۳۸۷ش.

*قاضی‌سعید قمی، محمدبن‌محمد، شرح توحید الصدوق، تصحیح نجفقلی حبیبی، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۵ق.

*قمی، عباس، سفینة البحار و مدینة الحکم و الآثار، قم، اسوه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

*قونوی، صدرالدین، مفتاح الغیب، تحقیق محمد خواجوی، تهران، مولی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

*کاشانی، ملافتح‌الله، زبدة التفاسیر، قم، بنیاد معارف اسلامی، چاپ اول، ۱۴۲۳ق.

*کلینی، محمدبن‌یعقوب، الکافی، تصحیح علی‌اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

*متقی هندی، علاءالدین، کنز العمال فی سنن الاقوال و الافعال، تصحیح بکری حیانی و صفوة السقاء، بیروت، الرساله، چاپ پنجم، ۱۴۰۹ق.

*مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار(ع)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

*مصطفوی، زهرا، خاطره، چاپ‌شده در برداشتهایی از سیره امام‌خمینی، تدوین غلامعلی رجایی، تهران، عروج، چاپ سوم، ۱۳۸۲ش.

*مصطفوی، زهرا، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، تدوین امیررضا ستوده، تهران، پنجره، چاپ اول، ۱۳۸۰ش.

*مصطفوی، فریده، خاطره، چاپ‌شده در ۴۲۰ داستان از نماز و عبادت امام‌خمینی، تدوین عباس عزیزی، قم، صلاة، چاپ اول، ۱۳۷۹ش.

*مصطفوی، فریده، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، تدوین امیررضا ستوده، تهران، پنجره، چاپ اول، ۱۳۸۰ش.

*مصطفوی، صدیقه، خاطره، چاپ‌شده در ۴۲۰ داستان از نماز و عبادت امام‌خمینی، تدوین عباس عزیزی، قم، صلاة، چاپ اول، ۱۳۷۹ش.

*مطهری، مرتضی، مجموعه آثار استاد شهید مطهری، تهران، صدرا، چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

*مغربی، قاضی‌نعمان، دعائم الاسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الاحکام، تحقیق آصف فیضی، قم، مؤسسه آل‌البیت(ع)، چاپ دوم، ۱۳۸۵ق.

*مغنیه، محمدجواد، فقه الامام‌الصادق علیه السلام، قم، انصاریان، چاپ دوّم، ۱۴۲۱‌ق.

*مهر، فرهنگ، دیدی نواز دینی کهن (فلسفه زرتشت)، تهران، جامی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

*میبدی، رشیدالدین، کشف الاسرار و عدة الابرار، به کوشش علی‌اصغر حکمت، تهران، امیرکبیر، چاپ پنجم، ۱۳۷۱ش.

*میریان، سیدرحیم، خاطره، چاپ‌شده در برداشتهایی از سیره امام‌خمینی، تدوین غلامعلی رجایی، تهران، عروج، چاپ سوم، ۱۳۸۲ش.

*نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، تحقیق عباس قوچانی و علی آخوندی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ هفتم، ۱۴۰۴ق.

*نجفی، محمدحسن، مجمع الرسائل، مشهد، نشر صاحب‌الزمان(عج)، چاپ اول، ۱۴۱۵ق.

*نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، تصحیح سیدمحمد کلانتر، بیروت، اعلمی، چاپ چهارم، بی‌تا؛ نهج البلاغه، ترجمه سیدجمال‌الدین دین‌پرور، تهران، بنیاد نهج البلاغه، چاپ اول، ۱۳۷۹ش.

*هاکس، جیمز، قاموس کتاب مقدس، تهران، طهوری، چاپ دوم، ۱۳۴۹ش.

*همدانی، عبدالصمد، بحر المعارف، تحقیق حسین استادولی٬ تهران، حکمت٬ چاپ اول، ۱۳۸۷ش.

*هینلز، جان. ر، راهنمای ادیان زنده، ترجمه عبدالرحیم گواهی، قم، بوستان کتاب، چاپ سوم، ۱۳۷۸ش.

*یزدی طباطبایی، سیدمحمدکاظم، العروة الوثقی، تحقیق احمد محسنی سبزواری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.

 {{پایان}}

==پیوند به بیرون==

محمدامین صادقی اُرزگانی، [https://books.khomeini.ir/books/10010/90/ نماز] دانشنامه امام‌خمینی(ره)، ج۱۰، ص۹۰-۹۹.