۱۵٬۱۴۳
ویرایش
شکر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(اصلاح ارقام، اصلاح نویسه‌های عربی) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''شکر'''، شناخت نعمت و قدردانی از نعمت‌دهنده. | '''شکر'''، شناخت نعمت و قدردانی از نعمت‌دهنده. | ||
امام‌خمینی شکر را قدردانی از نعمت‌های نعمت‌دهنده می‌داند. ایشان شکر را حالتی نفسانی و ثمره این حالت را اعمال قلبی و ظاهری می‌داند. ایشان شکر خداوند را لازم و مراتب نهایی شکر را از آن اولیا می‌داند و شکر از مخلوق را از وظایف حتمی برشمرده است. | [[امام‌خمینی]] شکر را قدردانی از نعمت‌های نعمت‌دهنده می‌داند. ایشان شکر را حالتی نفسانی و ثمره این حالت را اعمال قلبی و ظاهری می‌داند. ایشان شکر خداوند را لازم و مراتب نهایی شکر را از آن اولیا می‌داند و شکر از مخلوق را از وظایف حتمی برشمرده است. | ||
برای شکر سه رکن علم، حال و عمل ذکر شده و امام‌خمینی از میان این سه رکن، اصل شکر را، همان حال می‌داند که ثمره شناخت [[نعمت]] و نعمت‌دهنده است. | برای شکر سه رکن علم، حال و عمل ذکر شده و امام‌خمینی از میان این سه رکن، اصل شکر را، همان حال می‌داند که ثمره شناخت [[نعمت]] و نعمت‌دهنده است. | ||
امام‌خمینی شکر را به شکر قلبی، زبانی و جوارحی تقسیم و اثر شکر در قلب را تعظیم، نعمت‌دهنده؛ اثر شکر در زبان را [[تسبیح و تحمید|تسبیح]] و [[تسبیح و تحمید|تحمید]]، و اثر شکر در جوارح را به‌کارگیری اعضا و جوارح در عبادت خداوند می‌داند. | امام‌خمینی شکر را به شکر قلبی، زبانی و جوارحی تقسیم و اثر شکر در [[قلب]] را تعظیم، نعمت‌دهنده؛ اثر شکر در زبان را [[تسبیح و تحمید|تسبیح]] و [[تسبیح و تحمید|تحمید]]، و اثر شکر در جوارح را به‌کارگیری اعضا و جوارح در [[عبادت|عبادت خداوند]] می‌داند. | ||
ایشان برای هر یک از نعمت‌ها شکری خاص قائل است و طریق تحصیل شکر را تحصیل معرفت نعمت‌دهنده و رساندن شکر زبانی به شکر قلبی می‌داند. | ایشان برای هر یک از نعمت‌ها شکری خاص قائل است و طریق تحصیل شکر را تحصیل معرفت نعمت‌دهنده و رساندن شکر زبانی به شکر قلبی می‌داند. | ||