علی‌اصغر احمدی شاهرودی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمدی شاهرودی، علی‌اصغر؛ از شاگردان درس خارج اصول امام خمینی. علی‌اصغر احمدی شاهرودی در سال ۱۳۰۲ ش در روستای مزج شهرستان شاهرود در خانواده‌ای روحانی زاده شد. پدرش آیت‌الله شیخ محمدتقی احمدی شاهرودی از عالمان شاهرود و از شاگردان آخوند خراسانی بود. علی‌اصغر احمدی خواندن و نوشتن را در زادگاهش آغاز کرد و سپس به تحصیل دروس حوزوی پرداخت و مقدمات را در شاهرود آموخت. در سال ۱۳۱۸ ش راهی قم شد (شریف رازی، ج ۹، ۷۵) و همراه با مرتضی مطهری و حسینعلی منتظری، در درس خارج فقه (صلات) سید محمد محقق داماد که به‌صورت خصوصی در حجره مرتضی مطهری در مدرسه فیضیه برگزار می‌شد، شرکت کرد (همان؛ شبیری زنجانی، ج ۳، ۵۲۲). هم‌زمان همراه با حسینعلی منتظری و شیخ اسدالله نوراللهی، در درس شوارق آیت‌الله سید احمد موسوی خوانساری حضور یافت (متن کامل خاطرات آیت‌الله منتظری به همراه پیوست‌ها، ۴۱-۴۲). او که جدیت زیادی در تحصیل علوم حوزوی داشت و در تابستان و موسم تبلیغ (رمضان و محرم) نیز تحصیل را رها نمی‌کرد، پس از پایان دوره سطح، در درس خارج آیت‌الله سید محمد حجت کوه‌کمری شرکت کرد و در آن درس هم با مرتضی مطهری و حسینعلی منتظری مباحثه می‌کرد. او در سال‌های آغازین دهه ۱۳۲۰ همراه با دو دوست و هم‌مباحثه‌اش به بروجرد رفت و در درس خارج آیت‌الله سید حسین طباطبایی بروجردی حضور یافت. سپس همراه با جمعی از طلاب حوزه علمیه قم، از آیت‌الله بروجردی درخواست کرد به قم سفر کند که این درخواست با پذیرش آیت‌الله بروجردی مواجه شد.

احمدی شاهرودی پس از حمله مأموران رژیم به مدرسه علمیه فیضیه در نوروز ۱۳۴۲ ش همراه با جمعی از علما و روحانیون برجسته نجف اشرف با صدور اعلامیه‌ای با عنوان علمای نجف اشرف، تنفر خود را «از موضع خودسرانه و ظالمانه هیئت حاکمه در ایران به جهانیان اعلام» و ضمن محکوم کردن اقدام مأموران حکومت پهلوی در حمله به مدرسه فیضیه، مردم را به مقابله با این‌گونه اقدامات دعوت کردند و اعلام نمودند که علمای نجف اشرف از هیچ‌گونه اقدامی در حراست از کیان اسلامی دریغ نخواهند ورزید (اسناد انقلاب اسلامی، ج ۳، ۶۵-۶۶). او پس از استقرار امام خمینی در نجف اشرف، از افراد مورد اعتماد ایشان بود و امام خمینی به یکی از افرادی که توسط او معرفی شده بودند اجازاتی در امور حسبیه و شرعیه داده بود (صحیفه امام، ج ۱، ۴۶۰). احمدی شاهرودی همچنین از اصحاب استفتای آیت‌الله خویی بود (انصاری قمی، ۹۳). او همچنین اهتمام خاصی به شرکت در مجالس عزاداری و سوگواری امام حسین (ع) داشت و بارها پای پیاده از نجف به کربلا مشرف می‌شد. فعالیت‌های مذهبی او در عراق باعث شد تا تحت فشار نیروهای رژیم بعث عراق قرار گیرد و این فشارها باعث شد خانواده‌اش را به قم منتقل کند، ولی خود در جوار حرم امام علی (ع) به فعالیت‌های علمی ادامه دهد. شدت فشارها علیه او به‌اندازه‌ای بود که خانواده‌اش از وی درخواست کردند به کشور بازگردد، ولی او بر حضور در نجف اشرف اصرار داشت. وی سرانجام در هفتم رمضان ۱۴۱۱ ق (سوم فروردین ۱۳۷۰) در موقع تشرف به حرم امام علی (ع) در نزدیکی صحن مورد حمله بعثی‌ها قرار گرفت و با وضع فجیع و دلخراشی به شهادت رسید. جنازه او سه روز بر زمین افتاده بود و کسی جرأت نمی‌کرد به آن نزدیک شوند تا اینکه برخی از فضلا با لباس مبدّل، شبانه جنازه‌اش را حمل کردند و به خاک سپردند (شریف رازی، ج ۹، ۷۶-۷۷).

منابع: «آیت‌الله عبدالله خائفی: امام چیزی را برای خودشان نمی‌خواستند» (۱۳۹۳)، هفته‌نامه حریم امام، شماره ۱۱۶، ۱۸ اردیبهشت؛ اسناد انقلاب اسلامی (۱۳۷۴)، ج ۳، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ امینی گلستان، محمد (بی‌تا)، نوادر و متفرقات، ج ۳، قم، مؤلف؛ انصاری قمی، ناصرالدین (۱۳۷۱)، «نجوم امت ـ حضرت آیت‌الله‌العظمی حاج سید ابوالقاسم خویی»، دوماهنامه نور علم، شماره ۴۷، مهر و آبان؛ متن کامل خاطرات آیت‌الله منتظری به همراه پیوست‌ها (۱۳۷۹)، بی‌جا، اتحادیه ناشران ایرانی در اروپا (نشر باران، نشر خاوران، نشر نیما)؛ سلسله موی دوست: خاطرات دوران تدریس امام خمینی به نقل از شاگردان، دوستان و منسوبین (۱۳۸۵)، به کوشش: مجتبی فراهانی، با مقدمه: عباسعلی عمید زنجانی، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی؛ شبیری زنجانی، سید موسی (۱۳۹۳)، جرعه از دریا، ج ۳، قم، مؤسسه کتاب‌شناسی شیعه (مؤسسه التراث الشیعه)؛ شریف رازی، محمد (۱۳۷۰)، گنجینه¬ دانشمندان، ج ۹، قم، مؤلف.