امنیت سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

امام‌خمینی پشتیبانی از اصل و جایگاه ولایت فقیه را مانع از آسیب‌پذیری نظام می‌داند.<ref>امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۴.</ref> ایشان همچنین بر وجهه مردمی‌بودن حکومت سخت تأکید دارد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۴۶۰–۴۶۱.</ref> و حفظ [[نظام جمهوری اسلامی ایران|جمهوری اسلامی]] و کاهش آسیب‌پذیری آن را منوط به حضور مردم در صحنه که پشتیبان و پایگاه اجتماعی نظام اسلامی‌اند می‌داند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۷/۱۵۹ و ۴۵۳.</ref> در نگاه ایشان تک‌تک مردم از حقوق شهروندی برخوردارند و دولت جمهوری اسلامی باید تابع آرای ملت باشد تا بقا و استمرارش تضمین شود؛ از این‌رو ایشان حفظ حضور مردم را [[تکلیف شرعی]] و عقلی می‌داند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۱۵ و ۱۷/۱۲۰، ۴۵۳.</ref> ایشان معتقد است در عرصه سیاست داخلی، هر عاملی که موجب ازمیان‌رفتن [[وحدت|وحدت ملی]] و پیوند دولت و ملت شود یا عواملی چون اختلافات سیاسی، نفوذ منحرفان و عناصر [[ضد انقلاب|ضدانقلاب]] در نهادهای انقلابی و دولتی تهدیدکننده ثبات و امنیت کشور به‌شمار می‌روند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۴۰، ۴۹۵ و ۱۸/۴۱۰–۴۱۱.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|وحدت}}{{سخ}}

از سوی دیگر، در نگاه امام‌خمینی یکی از اساسی‌ترین ارکان ایجاد امنیت در عرصه سیاسی پیوند دولت و ملت است؛ بر این اساس، اعتماد ملت به دولت مساوی با امنیت و سلب اعتماد و گسسته‌شدن پیوند میان ملت و دولت، عامل تهدید امنیت به‌شمار می‌رود،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۱۹۲–۱۹۳ و ۱۶/۴۴۶–۴۴۹.</ref> چنان‌که هر گونه رفتاری که نتیجه‌اش به‌حاشیه‌راندن مردم و عدم اهلیت آنان برای مشارکت سیاسی بر مبنای تمایزات صنفی یا سنی باشد مردود است و از این‌رو نگاه انحصاری به قدرت از نظر امام‌خمینی عملی بر ضد امنیت کشور است،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۳۶۸.</ref> البته ایشان تأکید می‌کند که پشتیبانی ملت از دولت منوط بر حسن عملکرد دولت و هماهنگی قول و عمل [[مسئولان و کارگزاران|مسئولان]] است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۴۸۸، ۴۹۵؛ ۱۵/۱۹۳ و ۱۷/۳۹۱.</ref> برای امنیت سیاسی می‌توان ابزارهایی در نظر گرفت که از آن جمله می‌توان به نهادهای امنیتی و نیروهای اطلاعاتی و امنیتی اشاره کرد.