خوف و رجا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خوف و رجا'''، ترس از عقاب یا هیبت [[خدا|خداوند]] و امید به رحمت او.

== مفهوم‌شناسی ==

خوف به معنای ترس و واهمه<ref>جوهری، الصحاح، ۱۳۵۹/۴؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۹۹/۹.</ref> و در برابر رجا به معنای امید و آرزو<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ۳۰۹/۱۴؛ زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس، ۴۴۷/۱۹.</ref> است. در اصطلاح اخلاق، خوف به معنای ترس از عقابی است که انسان به سبب ارتکاب محرمات، انتظار آن را دارد<ref>خواجه‌نصیر، اوصاف الاشراف، ۵۱؛ نراقی، معراج السعاده، ۱۷۰.</ref> و در اصطلاح [[عرفان]]، اضطراب ناشی از اطلاع بر اخبار و انذار [[پیامبران|رسولان الهی]] است.<ref>انصاری، مجموعه رسائل فارسی، منازل السائرین، ۵۰.</ref>

== حقیقت خوف و رجا ==

خوف و رجا دو حالت [[نفس|نفسانی]] است که اهل معرفت آنها را ازجمله مقامات سالکان شمرده‌اند.<ref>انصاری، منازل السائرین، ۴۹.</ref> [[اخلاق|علمای اخلاق]] نیز این دو را صفتی نفسانی می‌دانند که اگر شخص انتظار پیشامد امر [[مکروه|مکروهی]] را در آینده داشته باشد، در قلب دردی به وجود می‌آید که خوف نامیده می‌شود و اگر توقع محبوبی داشته باشد، در قلب لذت و راحتی‌ای احساس می‌شود که همان رجا است.<ref>غزالی، احیاء علوم الدین، ۱۷۳/۱۲؛ فیض کاشانی، المحجة البیضاء فی تهذیب الاحیاء، ۲۴۹/۷.</ref>

== اقسام و مراتب ==

۳. رجای ارباب قلوب که رجا به لقای حق دارند.<ref>انصاری، منازل السائرین، ۵۷.</ref>

به اعتقاد امام‌خمینی رجای پسندیده، ناشی از تجلیات جمال و رحمت حق‌تعالی است؛<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۱۴۳</ref> همچنین ایشان سبب رجا را حسن ظن به [[خدا|خداوند]] می‌داند که خود ناشی از علم به وسعت رحمت و ایمان به کمال اسمائی، صفاتی و فعلی حق است. در مقابل، ناامیدی است که مبدأ آن سوء ظن و [[جهل]] به سعه رحمت الهی است و از آنجا که معرفت انسان به حسب فطرت اصلی او به حق‌تعالی است، انس و امید او نیز با توجه به این معرفت و تجلیات اسمائی به وجود می‌آید<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۱۳۰.</ref> و منشأ رجای ناپسند محجوب شدن از فطرت اصلی و از حق و کمالات ذاتیه و صفاتیه و گستره رحمت آن است.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۱۲۹.</ref>

علمای [[اخلاق]] و [[عرفان]]، بر جمع میان خوف و رجا تأکید کرده، معتقدند خوف باید به حدی باشد که به یأس منجر نشود؛ رجا نیز نباید به امن از عقوبت الهی منتهی گردد.<ref>انصاری، منازل السائرین، ۸۴؛ غزالی، احیاء علوم الدین، ۱۲/۱۷؛ نراقی، جامع السعادات، ۲۶۶/۱.</ref> [[امام‌خمینی]] با تأکید بر لزوم همراهی خوف و رجا<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۱۳؛ امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۲۳.</ref> معتقد است انسان باید پیوسته امید به رحمت حق و خوف را که توجه به فقر و قصور ذاتی خود است، در کنار هم داشته باشد.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۲۳؛ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۱۴۵.</ref> ایشان چگونگی همراهی خوف و رجا را دو گونه می‌داند. نخست، جمع میان توجه به قصور و نقصان ذاتی و توجه به سعه رحمت و نعمت‌های بی‌پایان حق است<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۱۴۵.</ref> که بسیاری از روایات<ref>کلینی، الکافی، ۶۷/۲.</ref> و دعاهای،<ref>طوسی، مصباح المتهجد، ۵۹۱/۲.</ref> ناظر به این گونه است. گونه دیگر، مختص به عارفان کامل است و آن جمع میان تجلیات لطفی که از اسمای جمال حق ناشی می‌شود و تجلیات قهری است که ناشی از اسمای جلال است.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۱۴۲.</ref>

{{پانویس|۲}}

* ابن‌منظور، محمدبن‌مکرم، لسان العرب، تحقیق جمال‌الدین میردامادی، بیروت، دارالفکر ـ دار صادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق.

* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، آداب الصلاة، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، چاپ شانزدهم، ۱۳۸۸ش.

* انصاری، خواجه‌عبدالله، مجموعه رسائل فارسی، صد میدان، تحقیق محمدسرور مولایی، تهران، توس، چاپ دوم، ۱۳۷۷ش.

* همو، منازل السائرین، تحقیق علی شیروانی، تهران، دارالعلم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق.

* جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، تهران، ناصرخسرو، چاپ چهارم، ۱۳۷۰ش.

* جوهری، اسماعیل‌بن‌حماد، الصحاح، تاج اللغة و صحاح العربیه، تحقیق احمد عبدالغفور عطار، بیروت، دارالعلم للملایین، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

* خواجه‌نصیر طوسی، محمدبن‌محمد، اوصاف الاشراف، تحقیق سیدمهدی شمس‌الدین، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ سوم، ۱۳۷۳ش.

* زبیدی، سیدمحمدمرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، تصحیح علی هلالی و علی شیری، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

* کلاباذی، محمدبن‌ابراهیم، کتاب التعرف، به کوشش محمدجواد شریعت، تهران، اساطیر، چاپ اول، ۱۳۷۱ش.

* کلینی، محمدبن‌یعقوب، الکافی، تصحیح علی‌اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

* مکی، ابوطالب محمدبن‌علی، قوت القلوب فی معاملة المحبوب، تصحیح باسل عیون‌السود، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۷ق.

* ملاصدرا، محمدبن‌ابراهیم، شرح اصول الکافی، تحقیق محمد خواجوی، تهران، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

== پیوند به بیرون ==

[[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]]

[[رده:مقاله‌های جلد پنجم دانشنامه]]

[[رده:مقاله‌های دارای لینک دانشنامه]]