ریا: تفاوت میان نسخه‌ها

امام‌خمینی خود از این صفت ناپسند به دور بود و نزدیکان خود را نیز از ریا بر حذر می‌داشت <ref>طباطبایی، مصاحبه، ۱/۲۷۸.</ref>. ایشان در مباحث علمی کاملاً اهل بحث بود، ولی در جلساتی که بحث به صورت خودنمایی و [[جدال]] مطرح می‌شد، سکوت می‌کرد و تنها اگر کسی از او سؤال می‌کرد، جواب می‌داد <ref>امینی، خاطره، ۳/۲۱۸.</ref>. ایشان با وجود اینکه مدت‌های زیادی مبالغی مقروض بود، اظهار نمی‌کرد <ref>رجایی، برداشتهایی از سیره امام‌خمینی، ۳/۲۱۷ ـ ۲۱۸.</ref>. در ایام زندگی در [[نجف اشرف]] برای اینکه معروف نشود <ref>زنجانی، خاطره، ۳/۲۱۱؛ سبحانی، خاطره، ۳/۲۱۱.</ref>، در پی کسب [[مسجد]] و [[محراب]] نبود و با انتخاب مسجد متروکی، در آنجا [[نماز]] می‌خواند <ref>توسلی، خاطره، ۳/۲۲۱؛ محتشمی‌پور، خاطره، ۳/۲۲۱.</ref>. ایشان در تمامی مراحل ا[[نقلاب اسلامی]]، به این امر مهم توجهی ویژه داشت و معتقد بود اگر بتوان اسلامی منزه از ریا، خدعه و فریب معرفی کرد و نظامی بر پایه [[نه شرقی نه غربی]] بر پا ساخت، پیروزی به دست آمده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۱۴۳.</ref>. ایشان به گروه‌های مختلف اجتماعی، به‌ویژه مسئولان درباره این آفت بزرگ، هشدار می‌داد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۲۳۱.</ref>.

==پانویس==

==منابع==

{{منابع}}

* نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، تصحیح سیدمحمد کلانتر، بیروت، اعلمی، چاپ چهارم، بی‌تا.

* ورام، مسعودبن‌عیسی، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر (مجموعة ورام)، قم، مکتبه فقیه، چاپ اول، ۱۴۱۰ق.

[[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]]