حضرت موسی

از ویکی امام خمینی
نسخهٔ تاریخ ‏۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۲۲:۴۲ توسط P.mahdi (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «حضرت موسی: سومین پیامبر اولوالعزم حضرت موسی (ع) سومین پیامبر اولوالعزم است. در وقت ولادت ایشان پسران بنی‌اسرائیل به دستور فرعون کشته می‌شدند. ایشان تا مدتی پس از تولد، پنهانی نگهداری شد و سپس مادرش ایشان را در صندوقی گذاشت و به رود نیل سپرد...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

حضرت موسی: سومین پیامبر اولوالعزم

حضرت موسی (ع) سومین پیامبر اولوالعزم است. در وقت ولادت ایشان پسران بنی‌اسرائیل به دستور فرعون کشته می‌شدند. ایشان تا مدتی پس از تولد، پنهانی نگهداری شد و سپس مادرش ایشان را در صندوقی گذاشت و به رود نیل سپرد و آسیه همسر فرعون او را از آب گرفت و نگهداری کرد تا اینکه موسی(ع) رشد کرد.[۱] موسی (ع) به همراه برادر خود هارون(ع) مأمور به امر تبلیغ و نشر توحید و دعوت فرعون به یکتاپرستی شدند و تورات بر وی نازل شد.[۲] آنان در این راه با زبان گشاده و معجزه، بنی‌اسرائیل را از ستم فرعون نجات دادند؛ تا اینکه در جریان هجرت بنی‌اسرائیل به صحرای سینا او و یارانش از آب نیل گذشتند و فرعون و سربازانش غرق شدند.[۳]
امام‌خمینی، حضرت موسی (ع) را از پیامبران اولوالعزم[۴] و ملقب به کلیم‌الله[۵] می‌داند که در قرآن سرگذشت این پیامبر بیشتر از دیگر انبیا آمده‌است.[۶] موسی (ع) با تجلی خداوند بر کوه طور به حالت صعق و صحو افتاد تا به میقات محبوب رسید و مأمور به رسالت شد.[۷] ایشان بسیار فروتن بود و با وجود جایگاه پیامبری، هنگام ملاقات با خضر از وی برای کسب کمال، طلب همراهی کرد[۸] و در شریعت ایشان توجه به دنیا و طبیعت پررنگ بوده‌است.[۹] ایشان خاطرنشان کرده‌است که زندگی موسی کلیم (ع) سراسر قیام و مبارزه با فرعون بود و با وجود رشد در قصر فرعون با رسیدن به مسند پیغمبری، با عصای شبانی وی را دعوت به توحید و با ستمگری‌های وی مقابله کرد.[۱۰]

  1. قصص، ۷–۱۴؛ طباطبایی، المیزان، ۱۶/۱۰–۱۱ و ۱۵.
  2. آل عمران، ۹۳.
  3. بقره، ۵۰؛ طه، ۲۴–۳۲.
  4. امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۱۹۱.
  5. امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۳۴۰.
  6. امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۲۸۹ و ۸/۲۹۲.
  7. امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۲۱ و ۲۰/۲۴۹؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۳۳۶.
  8. امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۹۶.
  9. امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۱۹۱.
  10. امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۴۵۲ و ۴/۱۰۹، ۲۱۶؛ امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۱۳۶.