دین، مجموعه باورهای قلبی، احکام عملی و اوصاف نفسانی از جانب خداوند برای سعادت و هدایت انسان.
امام‌خمینی، دین را مجموعه قوانین و دستورهایی می‌داند که خداوند تشریع کرده‌است تا راه‌های هدایت را به انسان بفهماند و ماهیت دین، بر پایه توحید استوار است. به اعتقاد او انسان برای رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی، نیاز به قوانینی دارد که او را به این هدف برساند و این سعادت از راه قوانین بشری به دست نمی‌آید.
امام‌خمینی با تأکید بر نادرستی این نظر که دین را حاکمان تأسیس کرده‌اند، خاطرنشان کرده‌است تاریخ درباره انبیا(ع) برخلاف آن گواهی می‌دهد. او با تقسیم ادیان به توحیدی و غیر توحیدی، ادیان غیر توحیدی را ادیان باطلی می‌داند که دارای وجه مشترکِ رفع نیازهای مادی و دنیوی است و به مسائل روحی توجهی ندارند.
امام‌خمینی ادیان الهی را دارای ویژگی‌هایی می‌داند، ازجمله: توحیدی‌بودن، اعتقاد به معاد، و عقلانی‌بودن و برای دین اهدافی برشمرده است همچون: رسیدن به سعادت، تمدن‌سازی و ایجاد عدالت و آرامش روحی. ایشان زبان دین را در بیان احکام شرعی و قوانین کلی، زبانی عرفی دانسته و قلمرو دین را در همه جوانبی که به سعادت بشر مربوط است، گسترده می‌داند و معتقد است اصل ادیان توحیدی هیچ‌گاه مخالف علم نبوده‌اند، بلکه اسلام به کسب علم توصیه و بر آن تأکید کرده‌است.