تناسخ

تناسخ، انتقال روح از جسمی به جسمی دیگر، پس از مرگ.

اعتقاد به تناسخ، از دیرباز در میان مذاهب و ادیان مختلف دیده می‌شود و زیربنای آیین بودایی و برهمایی را تشکیل می‌دهد و احترامی که هم‌اکنون هندوها برای حیوانات قائل‌اند تا حدودی مرتبط به ‌همین عقیده است که مبتنی بر حلول روح انسانی، در جسم حیوان است.

امام‌خمینی سابقه تاریخی اعتقاد به تناسخ ملکی را سخن فلاسفه گذشته درباره تناسخ ملکوتی می‌داند که اهل تناسخ به‌ اشتباه آن را تناسخ ملکی فهمیده‌­اند. ایشان با دو رویکرد فلسفی و عرفانی به پیروی از مبانی حکمت متعالیه، براهین گذشتگان در ردّ تناسخ را بررسی کرده و با تحلیل هستی‌شناختی از نفس، بدن، عالم طبیعت و عالم آخرت، براهین کامل و دقیقی برای ردّ تناسخ می‌آورد.

امام‌خمینی بر این نکته تأکید دارد که نفس انسانی برای بدن صورت محسوب می‌شود و با حرکت جوهری، رو به تجرد و استقلال می‌رود و به ‌هنگام مرگ و جدایی از بدن، به استقلال رسیده، از جسم بی‌نیاز می‌شود، و محال است پس ‌از این بی‌نیازی ذاتی، دوباره به حال نیازمندی به جسم و بدن بازگردد. به‌نظر ایشان، ریشه قول به تناسخ، خلط مفهوم مسخ و تناسخ، همچنین تمسک به‌ظاهر برخی آیات الهی است.

مفهوم‌شناسی

تناسخ از ریشه «نسخ»، به معنای از میان‌بردن چیزی و گذاشتن چیز دیگری به جای آن است. در اصطلاح کلام و فلسفه، به انتقال روح پس از مرگ از جسمی به جسم دیگر گفته می‌شود.
تناسخ یا به صورت انفصال (تناسخ مُلکی) یا به صورت اتصال (تناسخ مَلکوتی) است. تناسخ مُلکی، انتقال نفس در این دنیا از بدنی به بدن دیگر است. این انتقال، گاهی از موجود شریف به موجود پست است که از آن به «تناسخ نزولی» تعبیر می‌شود و گاهی عکس آن است که به آن «تناسخ صعودی» گفته می‌شود. تناسخ نزولی، خود نیز به چند صورت قابل تصور است:

1. نسخ: انتقال روح انسان به بدن انسانی دیگر؛
2. مسخ: انتقال آن به جسم حیوانی؛
3. فسخ: انتقال آن به جسم گیاهی؛
4. رسخ: انتقال آن به جسم جمادی.

تناسخ ملکوتی نیز انتقال نفس از بدن دنیوی به بدن اخروی است که متناسب با ملکات و صفات اوست؛ خواه آن بدن حیوانی باشد یا غیر حیوانی، زیبا و نورانی باشد، یا زشت و ظلمانی.

پیشینه

اعتقاد به تناسخ، از دیرباز در میان مذاهب و ادیان مختلف دیده می‌شود. برخی بر این باورند که اعتقاد به «تناسخ مُلکی» برای نخستین بار در هند و چین ظهور کرده است و زیربنای آیین بودایی و برهمایی را تشکیل می‌دهد و احترامی که هم‌اکنون هندوها برای حیوانات قائل‌اند تا حدودی مربوط به همین عقیده است که مبتنی بر حلول روح انسانی، در جسم حیوان است. علل و انگیزه‌های گوناگونی مانند: میل به جاودانگی، شکست، حس انتقام‌جویی و محرومیت‌های اقتصادی و اجتماعی، سبب اعتقاد به تناسخ شده است. در میان فیلسوفان و اندیشمندان یونان، بحث از روح و فرجام آن پس از مرگ، جایگاه ویژه‌ای داشت. از میان فیلسوفان یونان، فیثاغورث و پیروانش، به تناسخ معتقد بوده‌اند. با ترجمه آثار فلسفه یونان در عصر عباسی، این عقیده در جهان اسلام پدیدار شد و در میان برخی از مسلمانان رواج یافت. اگرچه سخنان رمزگونه حکمای بزرگی چون: افلاطون، سقراط، فیثاغورث و آغاثاذیمون موجب توهم به این اعتقاد شد، اما ممکن است مراد آنان از تناسخ، همان تناسخ ملکوتی باشد که مورد قبول علمای حکمت، معرفت و شریعت است، نه تناسخ ملکی که ابطال آن از ضروریات است. امام‌خمینی، سابقه تاریخی اعتقاد به تناسخ ملکی را سخن فلاسفه گذشته دربارهٔ تناسخ ملکوتی می‌داند که اهل تناسخ به‌اشتباه آن را تناسخ ملکی فهمیده‌اند.
موضوع تناسخ در فلسفه اسلامی، در مبحث نفس بررسی می‌شود. این موضوع افزون بر ارتباط با بحث نفس، در مسئله مرگ و معاد نیز مورد توجه است؛ به گونه‌ای که برخی می‌گویند، عدالت خداوند اقتضا می‌کند انسان‌ها، جزای اعمال خود را در همین دنیا، با تعلق روح به بدن دیگر ببیند؛ از این‌رو، برخی اندیشمندان مسئله تناسخ را با عنوان راه حل و روش توجیه مسئله مرگ و معاد مطرح کرده‌اند.
امام‌خمینی با دو رویکرد فلسفی و عرفانی، به پیروی از مبانی حکمت متعالیه، براهین گذشتگان در ردّ تناسخ را بررسی می‌کند و با تحلیل هستی‌شناختی از نفس، بدن، عالم طبیعت و عالم آخرت، براهین کامل و دقیقی برای ردّ تناسخ می‌آورد. ایشان در این بحث، دلایل اهل تناسخ، شبهات آنان در برزخ، رجعت و معاد را تحلیل و تناقضات آن را بیان می‌کند. بعضی متکلمان برای اثبات تناسخ، به آیات و روایات تمسک کرده‌اند که امام‌خمینی به رد این ادله می‌پردازد.

اقسام تناسخ ملکی و دلایل آن

در میان قائلان تناسخ ملکی، برخی آن را نامحدود می‌دانند؛ به این معنا که نفوس همه انسان‌ها پیوسته در همه زمان‌ها، از بدنی به بدن دیگر منتقل می‌شود و برای این انتقال از نظر زمان و افراد محدودیتی نیست. این گروه معتقدند انسان در ذات و طبیعت خویش موجودی مادی و جسمانی است؛ از این‌رو جدایی او از بدن ممتنع است. نامتناهی‌بودن سیر تناسخ، افراطی‌ترین عقیده‌ای است که به اهل تناسخ نسبت داده شده و این همان تناسخ بودایی است که اجماع عقلا و مسلمانان بر بطلان آن است و لازمه آن نیز انکار معاد است؛ چنان‌که امام‌خمینی آن را در نهایت ضعف و سخافت و بی‌اعتباری می‌داند.
در برابر این نظریه، قول به تناسخ محدود است که برخی آن را به صورت نزولی و برخی دیگر به صورت صعودی، تصویر کرده‌اند. امام‌خمینی همانند برخی دیگر، در تبیین این نظر، معتقد است افرادی مانند یوذاسف هندی که تناسخ را نزولی می‌دانند، بر این باورند که انسان دریچه فیض الهی است و از آنجا که او از همه موجودات طبیعی به مبادی عالی نزدیک‌تر است، فیض را به خود جلب می‌کند. حال اگر این انسان شقی شد و ملکات رذیله را کسب کرد، پس از مرگ، روح او نزول می‌کند و داخل جسم حیوانی شده، مسخ می‌شود. در میان حکمای اسلامی، قائلان تناسخ نزولی، برای اثبات مطلب خود، به برخی آیات و روایات که در تبدّل بدن انسان‌ها به صورت حیوان ظهور دارد، تمسک جسته، معتقدند اگر روح انسان‌ها به بدن حیوانات دیگر منتقل نشود، پس از مرگ به عالم عقول منتقل می‌شود که محل عذاب نیست؛ بنابراین وعده عذاب ادیان الهی برای گنه‌کاران باطل می‌شود. به باور امام‌خمینی، ظواهر آیات و روایات در برابر ادله عقلیه به هیچ نحوی نمی‌توانند پایداری کنند. ایشان سخن اهل تناسخ را کلامی غیر برهانی می‌داند که می‌توان منشأ آن را دیدگاه برخی فلاسفه در تناسخ ملکوتی و تمثل ملکات حیوانی دانست.
کسانی که تناسخ را صعودی می‌دانند، معتقدند نفس در آغاز به بدنی که استعداد بیشتری برای حیات دارد، افاضه می‌شود و چون نفس در آغاز افاضه، ضعیف و نیازمند بدنی ساده و هم‌سنخ با خود، مانند نبات است، از این‌رو اوّل در نبات حلول می‌کند و از نباتی ضعیف به نبات کامل‌تر منتقل می‌شود؛ پس از آن، به بدن حیوانی و سپس به بدن انسانی تعلق می‌گیرد و این سیر ادامه دارد تا به تجرد محض برسد؛ اگرچه به باور حکما، همه نفوس به این مرتبه نمی‌رسند.
به اعتقاد امام‌خمینی، از آنجا که حکمای مشاء، قوای حواس باطنی انسان را مادی می‌دانستند و نتوانستند برزخ را اثبات کنند، قائل شدند نفوس افرادی که نتوانند به مرحله عقل مجرد برسند، پس از مرگ، داخل جرمی از اجرام فلکی می‌شوند. شیخ اشراق نیز با آنکه به برزخ معتقد بوده است، محل نفوس اشقیا را تحت فلک قمر و فوق کره آتش برشمرده، آن را دارای نوع جداگانه‌ای دانسته است و به این ترتیب به تناسخ صعودی معتقد شده است. به اعتقاد ملاصدرا، این گفته‌ها به علت عدم اطلاع بر تجرد خیال است.

دلایل بطلان تناسخ

در فلسفه اسلامی، برای ابطال تناسخ نزولی و صعودی، دو دسته ادله عام و خاص آورده شده است. ملاصدرا با تکیه بر اصل حرکت جوهری و حدوث جسمانی و بقای روحانی نفس، هر دو قسم تناسخ را باطل دانسته است. امام‌خمینی نیز با پذیرش مبانی یادشده، با بیان کاملی از کلام ملاصدرا، توانست برهانی اقامه کند که نه تنها اشکالات براهین سابق را نداشته باشد، بلکه رویکرد تازه‌ای، برای اثبات معاد و رجعت نیز به‌شمار رود (ببینید: معاد). ایشان معتقد است با روشی که ملاصدرا در پیش گرفت، مطلق تناسخ نزولی و صعودی باطل می‌شود؛ زیرا پس از آنکه نفس از بدن جدا شد و مجرد و بسیط گردید، به فعلیت کامل می‌رسد و دیگر به مرتبه قوه بازنمی‌گردد. ایشان بر این نکته نیز تأکید دارد که نفس انسانی برای بدن صورت محسوب می‌شود و با حرکت جوهری، رو به تجرد و استقلال می‌رود و به هنگام مرگ و جدایی از بدن، به استقلال رسیده، از جسم بی‌نیاز می‌شود، و محال است پس از این بی‌نیازی ذاتی، دوباره به حال نیازمندی به جسم و بدن بازگردد؛ افزون بر اینکه بنا بر حرکت جوهری، نفس هر ماده، باید از تبدلات و ترقیات آن ماده به عمل آید؛ در حالی‌که در تناسخ ماده‌ای که نفس در آن حلول می‌کند، از انشائات نفس و تبدلات آن نیست.

تناسخ ملکوتی

امام‌خمینی با تمسک به دلیل عقلی، قائل به تناسخ ملکوتی می‌گردد؛ زیرا کسانی که در عالم آخرت به تجرد عقلانی نرسیده‌اند، عالم آنها عقلانیت محض نیست، بلکه عالم مثال و برزخ است؛ به دلیل آنکه قوای بدن دنیوی، ظهور و شئون نفس‌اند و از طرفی طبیعت این عالم، مانع بروز اعمال و حالات نفس می‌شود؛ از این‌رو این قوا، اعمال و شئون نفس در خفا هستند؛ ولی در آخرت و برزخ، ملکات و اعمال کسب‌شده نفس، ظهور و بروز پیدا می‌کند و عین هویت نفس می‌شود. به نظر ایشان، ریشه قول به تناسخ، خلط مفهوم مسخ و تناسخ، همچنین تمسک به ظاهر برخی آیات است.
امام‌خمینی با پیروی از ملاصدرا، با استفاده از مفهوم مسخ و تجسم اعمال در شریعت و بحث انشای نفس در حکمت صدرایی، از آن تفسیر زیبایی می‌کند. ایشان مسخ را در این می‌داند که نفس، به تناسب ملکاتی که به دست آورده، بدن مناسب با خود را انشا می‌کند. این امر به تناسخ-که انتقال نفس از این بدن به بدن حیوانی است-ربطی ندارد. ایشان در تقریر حکمت متعالیه معاد جسمانی را به معنای اجتماع اجزای پوسیده بدن ندانسته، بلکه انتقال حقیقت بدن به حرکت جوهری به همان تشخص و جسمیت خود به عالم آخرت می‌داند (ببینید: معاد).
امام‌خمینی در مسئله رجعت نیز معتقد است دلیلی بر اینکه رجعت امامان(ع) به همان بدن قبلی باشد، در دست نیست؛ از این‌رو نمی‌توان از راه ابطال تناسخ، رجعت را منکر شد؛ زیرا رجعت تناسخ نیست؛ بلکه ممکن است رجعت از باب تمثّل باشد؛ به این بیان که ارواح در عالم ملک خود را از طریق بدن‌های برزخی نمایان سازند؛ با این حال، خود، نظر دیگری اختیار می‌کند که نفوسی که رجعت می‌کنند، بدنی طبیعی و ملکی انشا کرده، با آن بدن ملکی رجوع می‌کنند (ببینید: کلام).

پیوند به بیرون

• باقر صاحبی، «تناسخ»، دانشنامه امام‌خمینی، ج۳، ص۵۳۵–۵۳۹.