صفحهٔ اصلی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی امام خمینی
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (ویرایش 5.114.152.164 (بحث) به آخرین تغییری که Alavi nasab انجام داده بود واگردانده شد)
برچسب: واگردانی
 
(۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
تست
{{صفحهٔ اصلی}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۲۱:۴۰

مقام معظم رهبری: امام‌خمینی یک حقیقت همیشه زنده است.
دارای ۲٬۴۴۲ مقاله به زبان فارسی
مقالهٔ برگزیده
وحدت حوزه و دانشگاه'، چرایی و چگونگی ایجاد وحدت میان دو نهاد علمی ـ آموزشی.

مراد از وحدت در وحدت حوزه و دانشگاه، اتحاد یا همان وحدت عرفی است. این دو نهاد در جوامع اسلامی مغز متفکر جامعه و مرکز تولید نظریات علمی هستند که در ساختار جامعه و روابط اجتماعی نقشی تعیین‌کننده دارند. امام‌خمینی معتقد بود پیوند حوزه و دانشگاه موجب اتحاد همه اقشار ملت می‌شود. وحدت حوزه و دانشگاه در نگاه امام‌خمینی وحدت در ساختار و روش نیست؛ بلکه نوعی هماهنگی بین این دو نهاد است. اهتمام ایشان به وحدت آرمانی، اخلاقی، سیاسی و اجتماعی بود و بیشتر ناظر به وحدت روحانی و دانشگاهی است تا وحدت حوزه و دانشگاه. ایشان در برقراری پیوند حوزه و دانشگاه، این دو را دو شاخه از یک شجره طیبه و دو بازو از یک مقام انسان روحانی نامید که فرجام تلاش هر دو انسان‌سازی است. دو شاخه از یک شجره بودن، نشانه حفظ هویت مستقل هر دو نهاد است و شرط لازم پیوند حوزه و دانشگاه، احترام متقابل هر دو قشر به یکدیگر است. مقاله‌های برگزیدهمقالهٔ امروز

روزشمار تاریخ
امروز سه‌شنبه مصادف است با:
رویدادهای شمسی
  • دستور امام خمینی برای تأمین زندگی اعتصاب گنندگان (۱۳۵۷)
  • مصاحبه با رادیو «بی. بی. سی» درباره حکومت آینده ایران (۱۳۵۷)
رویدادهای قمری
۱ جمادی‌الثانی
آیا می‌دانستید که؟

  • … حلقه‌های درسی در زمان امامان معصوم(ع) و مراکز علمی که در عصر غیبت برای حفظ میراث ائمه(ع) تشکیل می‌شد، هستۀ اصلی حوزه‌های علمیه در دوره‌های جدید است.
  • … امام‌خمینی حوزه‌های علمیه را مایه حیات اسلام و دژ مدافع اسلام و مذهب می‌دانست و حرکت اصلاحی خود را نیز از حوزه علمیه آغاز کرد.
  • … امام‌خمینی با اعتقاد بر ضرورت حفظ میراث گذشتگان در فقه سنتی، بر این باور بود که اصلاح حوزه در دورۀ جدید، به معنای تدوین برنامه‌هایی متناسب با نیاز کشور، در ضمن وفاداری به طریقه مشایخ گذشته است.
  • ... از نظر امام‌خمینی مهم‌ترین خطرهایی که حوزه‌های علمیه را تهدید می‌کند، رواج تفکر و روحیه انزواطلبی، گسترش تشریفات و تجملات و تحجرگرایی است.