میرزامحمدتقی شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[ذی‌القعده]] ۱۳۳۷ق/ ۱۲۹۸ش حاکمان انگلیسی عده‌ای از اعضای جمعیت اسلامی را بازداشت و به جزیره «هنگام» تبعید کردند. جمعیت اسلامی را میرزامحمدرضا فرزند میرزای شیرازی با همکاری جمعی از همفکرانش ازجمله سیدابوالقاسم کاشانی برای مبارزه با انگلستان و آزادی عراق به وجود آورده بود.<ref>وردی، تاریخ عراق، ۲/۳۹۸؛ اصغری‌نژاد، میرزامحمدتقی شیرازی، ۱/۴۵۵–۴۵۶.</ref> شیرازی در نامه‌ای اعتراض‌آمیز به ویلسون خواستار آزادی آنان شد و تهدید کرد اگر آزاد نشوند به ایران می‌رود و از آنجا فتوای جهاد صادر می‌کند. با حمایت گسترده مردم از وی، حاکم انگلیسی که به وحشت افتاده بود، پس از چند ماه تبعیدشدگان را آزاد کرد.<ref>رجبی، علمای مجاهد، ۴۹۴؛ وردی، تاریخ عراق، ۲/۳۹۸ و ۴۰۰–۴۰۱.</ref> وی در فتوای مشهور خود مطالبه حقوق را بر عراقیان واجب دانست و اعلام کرد در صورتی که انگلیس از پذیرش درخواست‌شان سر باز زند، جایز است مردم به مبارزه مسلحانه روی آورند<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعه، ۱/۲۶۲–۲۶۳.</ref>؛ او همچنین در پاسخ به نامه عشایر اعلام کرد برای استقلال عراق، فرزند و همه عزیزانش را فدا کرده‌است و آماده است جان خود را نیز فدا کند.<ref>وردی، تاریخ عراق، ۲/۴۷۹–۴۸۰؛ رجبی، علمای مجاهد، ۴۹۴.</ref> با هدایت شیرازی برای ایجاد هماهنگی‌های لازم در مبارزه با انگلیس، مجلس‌ها و اجتماعاتی در شهرهای کربلا، بغداد و دیگر شهرهای عراق برپا شد.<ref>رهیمی، تاریخ حرکت اسلامی در عراق، ۲۰۹–۲۱۰؛ رجبی، علمای مجاهد، ۴۹۴–۴۹۵؛ صادقی تهرانی، نگاهی به تاریخ انقلاب ۱۹۲۰ عراق، ۴۸.</ref> ازجمله نشست محرمانه‌ای که در سوم آوریل ۱۹۲۰م/ ۱۲۹۹ش با حضور عده‌ای از علمای سرشناس کربلا و نجف و تعدادی از شخصیت‌ها و سران عشایر منطقه فرات در خانه وی تشکیل شد، شرکت‌کنندگان به قرآن کریم سوگند یاد کردند که از دستورهای او اطاعت و با همه توان با اشغالگران انگلیسی مبارزه کنند.<ref>رهیمی، تاریخ حرکت اسلامی در عراق، ۲۰۹–۲۱۰.</ref>

شیرازی با علما و بزرگان اهل سنت عراق نیز روابط دوستانه‌ای داشت و بسیاری از علما و اندیشمندان اهل سنت وی را شخصیتی محترم می‌دانستند. او با همین ارتباط اجازه نداد اشغالگران انگلیسی میان شیعه و اهل سنت تفرقه بیندازند و اتحاد اسلامی را از میان ببرند.<ref>اصغری‌نژاد، میرزامحمدتقی شیرازی، ۱/۴۵۴–۴۵۵؛ رهیمی، تاریخ حرکت اسلامی در عراق، ۲۱۱.</ref> وی با صدور حکمی در ۹ جمادی‌الثانی ۱۳۳۸ق/ ۱۲۹۹ش استخدام در اداره قیمومت انگلیس را برای مسلمانان حرام اعلام کرد؛ از این‌رو تعداد زیادی از کارکنان استعفا کردند و این برای اشغالگران مشکلاتی را به وجود آورد.<ref>اصغری‌نژاد، میرزامحمدتقی شیرازی، ۱/۴۵۵؛ رجبی، علمای مجاهد، ۴۹۳.</ref>

افزون بر این میرزای شیرازی مسئله استقلال عراق را در گستره بین‌المللی نیز مطرح کرد. وی نامه‌ای برای شریف‌حسین حاکم حجاز نوشت و از وی خواست که از جنبش استقلال‌طلبی مردم عراق حمایت کند.<ref>رجبی، علمای مجاهد، ۴۹۳؛ رهیمی، تاریخ حرکت اسلامی در عراق، ۲۰۴.</ref> نامه دیگری نیز برای امیر فیصل در دمشق فرستاد که در آن علاوه بر تقاضای حمایت از مطالبات مردم عراق، از وی خواست تا از طریق رسانه‌های آزاد در سراسر جهان و گفتگو با دولت‌مردان اروپا و آمریکا، خبر تجاوز و اشغال عراق را منتشر کند.<ref>رهیمی، تاریخ حرکت اسلامی در عراق، ۲۹۸–۲۹۹؛ وردی، تاریخ عراق، ۲/۴۱۲–۴۱۵.</ref> وی همچنین در نامه‌های جداگانه‌ای به وزیرمختار آمریکا در تهران<ref>صادقی تهرانی، نگاهی به تاریخ انقلاب ۱۹۲۰ عراق، ۴۵.</ref> و تئودر ویلسون رئیس‌جمهور وقت آمریکا که در آن زمان به آزادی‌خواهی معروف بود، خواستار حمایت از ملت عراق و مطالبات به‌حق آنان شد.<ref>رجبی، علمای مجاهد، ۴۹۳؛ رهیمی، تاریخ حرکت اسلامی در عراق، ۲۰۴–۲۰۵.</ref> علاوه بر این، وی نامه‌ای به جامعه ملل که بعدها به سازمان ملل متحد تغییر نام یافت نوشت و با تشریح جنایات و تجاوزگری‌های انگلیس خواستار آن شد که جامعه ملل در جهت حمایت و کمک به ملت مظلوم عراق، برای بازپس‌گیری حقوق آنان اقدام کند.<ref>صادقی تهرانی، نگاهی به تاریخ انقلاب ۱۹۲۰ عراق، ۶۸–۶۹.</ref> گرچه با وجود زحمات او، استعمار انگلیس مدتی بر عراق تسلط یافت، اما تلاش‌ها و مجاهدت‌های وی نتیجه داد و فکر استقلال‌طلبی را در همه طبقات مردم عراق بیدار کرد و با اتحاد همه قبیله‌ها و طایفه‌ها مبارزه با اشغالگران انگلیسی ادامه یافت تا سرانجام با خروج انگلیس و پایان‌یافتن دوره قیمومیت، در سوم اکتبر ۱۹۳۲م/ ۱۳۱۱ش عراق استقلال خود را بازیافت.<ref>صادقی تهرانی، نگاهی به تاریخ انقلاب ۱۹۲۰ عراق، ۱۰۱–۱۱۱.</ref>

امام‌خمینی بارها از میرزای شیرازی دوم به بزرگی یاد کرده‌است؛ ازجمله در نامه به رئیس‌جمهور عراق وی را در رأس علمای مجاهدی دانسته‌است که از کشور و مردم عراق دفاع کرده‌اند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۴۰۳.</ref>؛ چنان‌که وی را با واژگانی همچون آیت‌الله عظیم‌الشأن، دارای مقام بزرگ در علم و ورع و تقوا،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۴–۵.</ref> شخص بزرگ، شخص عالی‌مقام در علم و عمل<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۲۴۳.</ref> و روحانی بزرگ<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۴۵۴.</ref> ستایش کرده و با عباراتی چون «رضوان الله علیه»<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۳۵۸.</ref> و «سلام الله علیه»<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۵۳۷.</ref> در حق وی دعا کرده‌است. در نظر امام‌خمینی اگر میرزای شیرازی نبود استقلال عراق از میان رفته بود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۱۱۴.</ref> میرزا با حکم خود به استعمار انگلیس ضربه سختی وارد کرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۲۲۴.</ref> و توانست عراق را نجات دهد و از حلقوم انگلستان بیرون آورد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۵۳۷.</ref> به نظر امام‌خمینی در جریان اشغال عراق اگر حکم جهاد و رهبری میرزای شیرازی و مجاهدت‌های علمای عراق نبود، استعمار انگلیس بر همه جا چیره می‌شد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۲۴۳.</ref> و دلیل ترس استعمار انگلیس از اسلام، صلابت و ایستادگی افرادی مانند میرزای شیرازی و ضربه‌ای بود که از اسلام و روحانیت خورده‌است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۲۲۴.</ref>

میرزامحمدتقی شیرازی در حساس‌ترین مرحله انقلاب بیمار شد و اندکی بعد در ۱۳ ذی‌الحجه ۱۳۳۸ق/ ۱۲۹۹ش در ۸۰سالگی در کربلا درگذشت.<ref>اصغری‌نژاد، میرزامحمدتقی شیرازی، ۱/۴۵۶؛ رجبی، علمای مجاهد، ۴۹۴؛ وردی، تاریخ عراق، ۲/۵۳۳–۵۳۴.</ref> برخی درگذشت میرزا را طبیعی ندانسته و گفته‌اند وی به دست عطاری از عوامل انگلیس مسموم شد.<ref>اصغری‌نژاد، میرزامحمدتقی شیرازی، ۱/۴۵۷.</ref> جنازه میرزای شیرازی در کربلا تشییع شد و شیخ‌الشریعه اصفهانی بر پیکر وی نماز خواند و در یکی از حجره‌های زاویه جنوبی صحن مطهر امام‌حسین (ع) به خاک سپرده شد.<ref>رجبی، علمای مجاهد، ۴۹۵.</ref> شیرازی آثار و تألیفات زیادی دارد ازجمله حاشیه بر عروة الوثقی، ذخیرة العباد لیوم المعاد، شرح مکاسب مرتضی انصاری، شرح منظومه رضاعیه سیدصدرالدین عاملی و القصاید الفاخرة فی مدح العترة الطاهره (ع).<ref>رجبی، علمای مجاهد، ۴۹۵؛ اصغری‌نژاد، میرزامحمدتقی شیرازی، ۱/۴۵۳.</ref>