عرش

عرش، مظهر قدرت و حکمرانی پروردگار.

معنی

عرش به معنای تخت پادشاه ، سقف و چیزی است که به ارتفاع تکیه داده باشد . در اصطلاح فلسفه و عرفان به معنای علم و قدرت خداوند و جسم کل است و در اصطلاح علم کلام به معنای ملک و ماسوی‌الله به‌کار رفته است. امام‌خمینی به برخی از این معانی اشاره کرده و افزون بر آن دو معنای دیگر را به آن افزوده است که واحدیت و فیض مقدس می‌باشد . در اصطلاح هیأت و نجوم نیز به معنای فلک‌الافلاک است که از آن به فلک اطلس و فلک اقصی تعبیر می‌شود.

از الفاظ مرتبط با عرش، کرسی است که به معنای چیزی است که بر آن می‌نشینند و بر آن تکیه می‌زنند . در اصطلاح فلسفی فلک اقصای جسمانی و محل امر و نهی و نفس کلی است.

پیشینه

عرش در متون ادیان آسمانی به‌کار رفته است. در کتاب مقدس اوصافی درباره عرش الهی، تعداد آنها و افراد هر عرش آمده است . در فرهنگ و معارف اسلامی به این بحث توجه خاصی شده است، به گونه‌ای که در قرآن کریم در موارد متعددی از عرش سخن به میان آمده و از آن به مقام اقتدار و سلطنت الهی یاد شده است ؛ چنان‌که از خداوند متعال به صاحب عرش عظیم یاد شده است . روایات متعددی به تبیین عرش و کرسی و بیان حاملان عرش پرداخته‌اند و در کتب روایی بابی به آن دو اختصاص یافته است . برخی متکلمان عرش و کرسی را به گونه‌ای معنا کرده‌اند که منجر به تجسیم و تشبیه حق‌تعالی می‌شود .

حکمای اسلامی عرش را به معنای ظاهری آن حمل نکرده و به معنای تدبیر در ملک یا فلک اول در افلاک عالم و کرسی را فلک هشتم از افلاک یا علم گرفته‌اند و دراین‌باره براهینی بیان کرده‌اند . عارفان تفاسیر دیگری از آن به دست داده و آن را محل استقرار اسمای الهی و قلب مؤمن شمرده‌اند. ابن‌عربی ازجمله عارفانی است که در آثار مختلف خود به ‌طور مفصل به موضوع عرش پرداخته است . برخی با استناد به شهودات خود، عرش را با فلک‌الافلاک تطبیق داده‌اند . امام‌خمینی در کتاب‌های خویش فصل خاصی را به موضوع عرش اختصاص نداده است؛ اما به مناسبت‌های مختلف در مباحث فلسفی و کتاب‌های عرفانی و اخلاقی به توضیح و تبیین و تفسیر آن پرداخته است.

حقیقت عرش

دیدگاه اندیشمندان درباره حقیقت عرش مختلف است و هر کدام بنابر مشرب خود به تبیین آن پرداخته‌اند. گروهی از متکلمان؛ از قبیل مجسّمه و مشبّهه قائل به تجسم خداوند بوده و معنای لغوی عرش را اختیار کرده‌اند و معتقدند عرش تختی است که خداوند بر آن نشسته است . درمقابل برخی از معتزله تشبیه در عرش را نپذیرفته اما در توضیح و تأویل آن به بیراهه رفته‌اند و آن را مجرد تخیل و تمثیل معنا کرده‌اند که مقصود بیان عظمت و کبریای حق است . بعضی مفسران همانند زمخشری ، فخر رازی ، بیضاوی و نیشابوری در این امر از معتزله متأثر بوده‌اند . آنان بر اساس مشرب تفسیری خود، تفاسیرِ متعددی چون ملک و عالم جسمانی از عرش ارایه کرده‌اند ، اما برخی متکلمان شیعی طبق بعضی روایات ، عرش را به علم یا ماسوی‌الله معنا کرده‌اند. بنابر نظر ملاصدرا این نوع بیانات بازکردن باب سفسطه و تعطیل و فتح باب تأویل در معاد جسمانی، عذاب قبر، صراط، میزان و حساب است . برخی با تطبیق آن بر هیئت بطلمیوسی آن را بر فلک‌الافلاک منطبق کردند و برخی با رد این نظریه در علوم جدید ناگزیر از تفسیر دیگری در این زمینه شدند .

برخی از حکما عرش را بر فلک و آسمان نهم تطبیق داده و بر این باورند که جهان دارای نه فلک می‌باشد که فلک نهم را محددالجهات، فلک‌الافلاک، فلک اقصی و فلک اطلس نیز می‌نامند . برخی آن را به معنای جسم کل، علم حق‌تعالی و وجود منبسط او دانسته‌اند . عده‌ای به مناسبت معنای لغوی که به معنای تخت پادشاهی است، عرش را کنایه از محل سلطنت و اقتدار محل تدبیر عوالم مادون می‌دانند و بیانگر مقامی است که زمام همه امور به آن منتهی می‌شود .

عرفا تفسیرهای مختلفی از عرش بیان کرده‌اند و عرش را محیط بر جمیع اجسام و آن را محل استقرار اسمای الهی می‌دانند. قلب مؤمن از معانی دیگری است که برای عرش ذکر کرده‌اند ؛ از این جهت قلب انسان کامل را عرش اکبر نامیده‌اند .

امام‌خمینی علاوه بر معانی مزبور دو معنای دیگر به عرش نسبت می‌دهد که به اعتقاد ایشان در کلمات عرفا مشاهده نمی‌شود. معنای اول حضرت واحدیت است که محل اقتدار و سلطنت فیض اقدس است و معنای دوم فیض مقدس است که محل سلطنت اسم اعظم است. به اعتقاد ایشان اختلاف ظواهر اخبار در معنای عرش و همچنین حاملان آن، به تعدد معانی عرش بر می‌گردد و در واقع میان اخبار اختلاف و تعارضی نیست (ببینید: احدیت و واحدیت و فیض اقدس و مقدس). امام‌خمینی معانی و کاربردهای دیگری برای عرش ذکر کرده است: ماسوی‌الله، جسم کل، علم (علم فعلی) ، علم قضایی ، جسم کل محیط، مجموع عالم، علم مفاض به انبیا(ع) و حجج(ع) و فیض منبسط . همچنین ایشان با استناد به برخی روایات ، قلب مؤمن را عرش رحمان می‌داند و معتقد است چون قلب مؤمن منزلگاه و محل سلطنت حق است، توجه و محبت به غیر حق و اولیا او در مشرب عرفان جایز نیست .

استوای خداوند بر عرش

در قرآن کریم استوای خداوند بر عرش ذکر شده و این گاهی به اسم «الله» و گاهی به اسم «رحمن» نسبت داده شده است. برخی متکلمان مانند مجسمه از حنابله و اهل حدیث آیه را به همان معنای ظاهری‌اش تفسیر کرده‌اند. حکمای الهی استوا را در آیه به معنای ظاهری آن نگرفته و آن را به معنای تدبیر در ملک ، استیلای معنوی بر عرش، تمکن در الوهیت و ظهور رحمانیت تفسیر کرده‌اند. اهل معرفت برای استوا معانی متعددی ذکر کرده‌اند؛ ازجمله:

1. استقرار و تمکن؛
2. استیلا؛
3. قصد و توجه؛ مانند: «ثُمَّ اسْتَوی إِلَی السَّماءِ» که به معنای قصد حق‌تعالی به خلق آن است ؛
4. تمامیت و رسیدن به غایت ؛
5. اعتدال . آنان استوای خداوند بر عرش را به معنای اشتمال قدرت او بر ملک خود ، استقرار امر وجود بر تمکن از ایجاد عالم و یا تجلی تام الهی به تمام صفات خود بر قلب محمدی(ص) دانسته‌اند.@@

امام‌خمینی تفسیر ظاهری و معنای عرفی از آیات استوای خداوند بر عرش را ممکن نمی‌داند؛ زیرا مستلزم محال است و معتقد است تفسیر و تأویل این آیات مطابق با برهان و ادله عقلی بوده و تفسیر به رأی محسوب نمی‌شود . به اعتقاد ایشان ممکن است معنای آیه «الرَّحْمنُ عَلَی الْعَرْشِ اسْتَوی» این باشد که جهتی جز جهت تعلق و اشراق در حق‌تعالی تصویر نمی‌شود و در مبدأ اول جهات متکثر وجود ندارد، اما در معلول و صادر اول و پایین‌تر از آن جهات متعدد وجود دارد و این خداوند رحمن است که بر عرش خود که فیض منبسط اوست، سلطنت و استیلا دارد . ایشان در تفسیری دیگر حقیقت محمدی(ص) را عرش استوای رحمن می‌داند که نماز او در معراج مظهر استوای نور احدی است (ببینید: حقیقت محمدیه).

اقسام عرش

قرآن کریم با تعبیرهای مختلفی به عرش اشاره کرده است؛ مانند عرش کریم ، عرش عظیم و عرش مجید . عرفا برای عرش انواع متعددی ذکر کرده‌اند . برخی عرش را به عرش روحانی و عرش جسمانی تقسیم می‌کنند و عرش روحانی را همان عقل اول که محیط بر همه حقایق روحانی و جسمانی است و عرش جسمانی را محیط بر جمیع اجسام می‌دانند . ابن‌عربی از نخستین عارفانی است که به پنج نوع عرش اشاره کرده است:

1. عرش حیات که عرش هویت و مشیت است؛
2. عرش مجید که عقل اول یا قلم اعلی نیز نامیده می‌شود؛
3. عرش عظیم که نفس ناطقه کلیه یا لوح محفوظ می‌باشد؛
4. عرش رحمان یا فلک‌الافلاک؛
5. عرش کریم که همان کرسی در لسان شرع می‌باشد (ببینید: فلک).

برخی دیگر قائل به سه عرش می‌باشند: عرش عقلی که همان عقل اول می‌باشد؛ عرش نفسی یا فلک اول و عرش جسمانی یا فلک اعلی .

امام‌خمینی نیز در آثار مختلف خود به اقسامی از عرش اشاره می‌کند؛ مانند عرش ذات و عرش صفات ، عرش الله، عرش رحمان و عرش استوا ، عرش وحدانیت و عرش تحقق ؛ همچنین ایشان عرش ذات را به عرش ذات احدی و عرش ذات الهی تقسیم می‌کند. به اعتقاد ایشان عرش ذات احدی مقر سلطنت اراده ذاتی خداوند است؛ اما عرش ذاتی الهی منشأ وجود عینی اشیا در عالم خارج است . منظور از عرش ذات احدی قرارگاه سلطنت ذاتی خداوند و اسم جامع احدی است که به وسیله آن مقام واحدیت و کثرت اسمائی ظاهر می‌شود . ایشان عرش صفات را عین ثابت احدی جمعی می‌داند که اعیان ثابته و صور اسمای الهی به سبب آن ظاهر می‌شوند . امام‌خمینی میان عرش الله و عرش رحمان فرقی قائل نشده و در بیان خلقت عالم در شش روز این دو عرش را نهایت مراتب شش‌گانه خلق آسمان‌ها و زمین می‌داند که پس از خلقت و فیض مقدس رحمانی به اقتضای «کُلَّ یوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ» از آغاز تا پایان عالم را شامل می‌شود. البته ظهور تام این فیض مقدس در جایی است که تعینات زایل شود و حق‌تعالی به قهاریت و مالکیت تامه تجلی کند که در این هنگام سیر صعودی موجودات به پایان می‌رسد . ایشان استوای بر عرش را به معنای ظهور سلطنت الهی به واسطه فیض منبسط (نفس رحمانی) می‌داند که با این تفسیر معنای خلقِ حقیقت عقلی از یمین عرش واضح می‌شود؛ زیرا این حقیقت عقلی، نخستین تعین و مخلوق حق‌تعالی است که به واسطه فیض منبسط ظهور یافته است (ببینید: نفس رحمانی).

حاملان عرش

در فرهنگ و معارف اسلامی از حاملان عرش سخن به میان آمده است. قرآن کریم حاملان عرش را هشت نفر می‌داند. روایات نیز حاملان عرش را اهل بیت(ع) و علما دانسته‌اند . البته مراد از حمل عرش در قرآن و روایات حمل ظاهری نیست؛ بلکه حمل معنوی و دارابودن علم است . حکما، عرفا و مفسران نیز به تبع آیات و روایات برای عرش حاملانی قائل شده‌اند. آنان ملائکه ، انبیا الهی(ع) و امامان معصوم(ع) را حاملان عرش معرفی کرده‌اند. متکلمان در مسئله حاملان عرش اختلاف دارند . امام‌خمینی نیز به پیروی دیگر ‌اندیشمندان اسلامی برای عرش حاملانی برشمرده است؛ با این تفاوت که برای هر یک از معانی عرش حاملان خاصی قائل می‌باشد . ایشان معتقد است منظور از حاملان عرش این است که تدبیر عرش و قبض و بسط امور عالم ملک بر عهده آنهاست و آنان بر عالم ملک، مالکیت قهریه الهی دارند . ایشان افزون بر ملائکه، انبیای الهی(ع) و امامان معصوم(ع)، اسمای الهی را نیز از حاملان عرش الهی می‌داند . به باور امام‌خمینی اگر مراد از عرش حضرتِ واحدیت باشد، امهات اسما که اول و آخر، ظاهر و باطن‌اند، حاملان این عرش می‌باشند. اما اگر عرش به معنای فیض مقدس در نظر گرفته شود، رحمن و رحیم و رب و مالک حامل این عرش‌اند و اگر از عرش ماسوی‌الله اراده شود، حاملان آن اسرافیل(ع)، جبرئیل(ع)، میکائیل(ع) و عزرائیل(ع) ‌می‌باشند. اسمِ ربّ، باطنِ میکائیل(ع) و موکل ارزاق است و اسم رحمان، باطنِ اسرافیل(ع) و نفخ صور و بسط ارواح به عهده اوست و اسم رحیم، باطنِ جبرئیل(ع) است که موکل بر تعلیم و تکمیل موجودات است و اسم مالک، باطنِ عزرائیل(ع) است که موکل بر قبض ارواح می‌باشد (ببینید: ملائکه). به اعتقاد امام‌خمینی اگر عرش بر علم گفته شود، مراد از علم، علم فعلی حق‌تعالی و مقام ولایت کبری است و حاملان آن نوح(ع)، ابراهیم(ع)، موسی(ع)، عیسی(ع) و چهار نفر از کمّل این امت، رسول‌الله(ص)، امیرمؤمنان(ع) و امام‌حسن(ع) و امام‌حسین‌(ع) هستند و این سخن برگرفته از بعضی روایات است. ایشان درباره مشاهده حاملان عرش می‌نویسد حاملانِ عرش براساس برخی از روایات چهار ملک مقرّب، مجرّد هستند و رؤیت آنها ممکن نمی‌باشد و تنها کسانی مانند حضرت ابراهیم(ع) و پیامبر اسلام(ص) که دارای نفس مجردند، می‌توانند حاملان عرش را ببینند .

کرسی

قرآن‌کریم کرسی را محیط بر آسمان‌ها و زمین معرفی کرده است . روایات کرسی را علمی می‌دانند که احدی از انبیا(ع) و رسل(ع) و حجت‌های الهی(ع) از آن اطلاع ندارند ؛ همچنین کرسی به باب ظاهر از غیب که مبدأ پیدایش اشیاست، تفسیر شده است . ‌اندیشمندان در تفسیر کرسی اختلاف دارند؛ بعضی آن را جسم عظیمی می‌دانند که آسمان‌ها و زمین را دربر گرفته است ؛ بعضی آن را فلک هشتم از افلاک نه‌گانه یا فلک کواکب ، علم یا صدر عالم و انسان کبیر می‌دانند و بعضی آن را ظاهر عالم تجرد و عالم عقول عرضیه و مادون آن تفسیر کرده‌اند . امام‌خمینی کرسی را علم قدری خداوند می‌داند؛ چنان‌که عرش علم قضایی حق‌تعالی در اصطلاح شریعت است که صورت‌های مثالی‌اند که در حکمت اشراق از آن به مثل معلقه یاد می‌شود. این صور، قدرِ علمی حق‌تعالی محسوب می‌شوند؛ چنان‌که اعیان موجودات و صور طبیعی، قدر عینی حق شمرده می‌شوند (ببینید: قضا و قدر).

پیوند به بیرون

• محمدهادی زاهد غروی، عرش، دانشنامه امام‌خمینی، ج۷، ص۲۶۲-۲۶۸.