اصالت وجود

اصالت وجود، تحقق عینی وجود و اعتباری نبودن آن.

مسئله اصالت وجود از جمله مهم‌ترین مسائلی است که تفکر فلسفی حکما و متکلمان را با دگرگونی بنیادی روبه‌رو ساخته است و اساس و پایه اصلی مباحث الهی است که حل بیشتر مسائل فلسفی بر آن مبتنی است.

امام‌خمینی در جایگاه یکی از راسخان در حکمت متعالیه، از اصالت وجود، به اصلی کلی یاد می‌کند که مسائلی چون توحید و بسیاری از مباحث مبداء و معاد با این اصل روشن می‌شود. در مسئله اصالت وجود، چهار دیدگاه وجود دارد: ۱- اعتباری بودن وجود ۲- قول به اصالت وجود در واجب و اصالت ماهیت در ممکنات ۳- قول به اصالت وجود و ماهیت ۴- اصالت وجود و اعتباری بودن ماهیت.

امام‌خمینی بر اساس مبانی فلسفی خود، بر قول اخیر تاکید دارد و معتقد است وجود حقیقتاً و بالذات و ماهیت، بالعرض و به واسطه وجود، موجود است. ایشان برای اثبات اصالت وجود به پیروی از ملاصدرا براهین مختلف اقامه نموده است.

امام‌خمینی در کتب فلسفی خود به ثمرات و نتایج اصالت وجود اشاره کرده که از جمله آنها، اثبات توحید صفاتی، اثبات تشکیک وجود، اثبات تشخیص وجود، توجیه شرور و تحلیل جبر و اختیار می‌باشد. امام‌خمینی قول به اعتباری بودن وجود را نقد و آن را برخلاف قواعد فلسفی می‌داند و معتقد است که قائل به اصالت ماهوی این معنا را که موجود همان وجود است، خوب تصور نکرده است؛ از این رو اصیل بودن وجود را نفی کرده است.

تعریف

اصالت از ریشه «اصل» به معنای اساس و ریشه هر چیزی است و در مقابل فرع به کار می‌رود.
در اصطلاح حکما، به معنای تحقق عینی و حقیقت‌داشتن است. اصطلاح اصالت وجود، یعنی آنچه حقیقت دارد، وجود است در مقابل اعتقاد به اصالت ماهیت است. بر پایه این اصطلاح آنچه در خارج منشأ اثر است و آن را پر کرده، وجود است. (ببینید: وجود و ماهیت)

پیشینه

مسئله اصالت وجود ازجمله مهم‌ترین مسائلی است که تفکر فلسفی حکما و متکلمان را با دگرگونی بنیادی روبه‌رو ساخته است و اساس و پایه اصلی مباحث الهی بوده، حل بیشتر مسائل فلسفی در حکمت متعالیه بر آن مبتنی است.

عدم طرح اصالت وجود قبل از ملاصدرا

این مسئله در فلسفه ارسطو و فارابی مطرح نبوده است، امّا در آثار فلاسفه‌ای چون ابن‌سینا بهمنیار ملاصدرا و خواجه طوسی وجود، امری حقیقی و واقعی تلقی شده است؛ با این همه این تلقی به معنای اعتقاد به اصالت وجود در برابر اعتقاد به اصالت ماهیت نبوده، از این‌رو آنان را نمی‌توان قائل به اصالت وجود به معنای مورد نظر دانست؛ زیرا هرچند ابن‌سینا و پیروان او به اصالت وجودی مشهور بودند لکن به وجود کلی طبیعی در خارج نیز قائل بودند، که جز با اصالت ماهیت سازگار نیست یا اینکه حرکت جوهری را ناخودآگاه بر اساس اصالت ماهیت انکار کرده‌اند. از طرفی شیخ اشراق و پیروان او که به اعتقاد به اصالت ماهیت معروفند، تشخّص را به وجود می‌دانند یا برای مجردات ماهیتی قائل نبودند که جز با اصالت وجود توجیه‌پذیر نیست. شیخ اشراق با این پرسش که اصالت با وجود است یا ماهیت روبه‌رو نشده بلکه از نخست با یک قسم یعنی اصالت ماهیت روبه‌رو بوده و از قسم دیگر به کلی غافل بوده است. از این‌رو هیچ‌یک از فیلسوفان مشایی و اشراقی را نمی‌توان به‌طور دقیق اصالت وجودی یا اصالت ماهوی دانست بلکه این پرسش که آیا وجود اصیل است و ماهیت اعتباری یا ماهیت اصیل و وجود اعتباری است، نخستین بار توسط میرداماد مطرح شده است. وی سپس به استدلال بر اصالت ماهیت و اعتباریت وجود پرداخته است.

طرح اصالت وجود بعد از ملاصدرا

این مسئله ازجمله مسائل جدیدی است که پس از ملاصدرا و پی‌ریزی حکمت متعالیه توسط وی، گسترش یافته است. ملاصدرا با تثبیت این اصل، در فلسفه اسلامی نوعی دگرگونی به وجود آورد و به اندیشه‌های فلسفی، چهره‌ای جدید بخشید، بنابراین می‌توان گفت نظریه اصالت وجود بدان‌گونه که در حکمت متعالیه مطرح شده، سابقه نداشته است.
مبدأ پیدایش این اصل، نزاع متکلمان با فلاسفه دربارهٔ عینیت یا زیادت وجود بر ماهیت است. مخالفان اصالت وجود (متکلمان) بیش از آنکه انگیزه فلسفی داشته باشند، از منظر دینی به اصالت ماهیت روی آورده‌اند، آنان بر این عقیده‌اند که اصالت وجود، به اشتراک معنوی و وحدت تشکیکی وجود منتهی می‌گردد، که با اصل اعتقادی توحید سازگار نیست.
عارفان اصالت وجود را بر مبنای «وحدت شخصی» وجود تبیین کرده، آن را امری کشفی و شهودی می‌دانند، اما در حکمت متعالیه این امر با برهان و استدلال قابل اثبات است؛ هرچند ملاصدرا در مواردی به پیروی از عارفان، بر شهودی‌بودن قضیه تأکید ورزیده است.

دیدگاه امام خمینی

امام‌خمینی با اذعان به اینکه اصالت وجود و اعتباریت ماهیت، براهین عقلی متعددی در مباحث فلسفه دارد اما چون فلاسفه پیشین با آن سروکار نداشته و وارد آن نشده‌اند، برای آنان روشن نبوده است که اصالت با وجود است یا ماهیت؟ چنان‌که گروهی اصالت را به ماهیت داده و از وجود غفلت کرده‌اند، لکن این اصالت در مقابل وجود نبوده است؛ مانند شیخ اشراق که به اصالت ماهوی مشهور است ولی در برخی عباراتش ناخواسته مؤید اصالت وجود است.
امام‌خمینی در آثار خود بر اصالت وجود و اعتباری بودن ماهیت تأکید دارد و وجود کلی طبیعی در خارج را منکر می‌شود و بر خلاف فلاسفه پیشین که از وجود کلی طبیعی، اصالت ماهیت و اعتباریت وجود را نتیجه می‌گیرند، ایشان از اصالت وجود و اعتباریت ماهیت نفی وجود کلی طبیعی را در خارج نتیجه می‌گیرد و در جایگاه یکی از راسخان در حکمت متعالیه، از اصالت وجود، به اصلی کلی یاد می‌کند که مسائلی چون اصول توحیدی و بسیاری از مباحث مبدأ و معاد با این اصل روشن می‌شوند.

دیدگاه‌ها در اصالت وجود

در مسئله اصالت وجود یا اصالت ماهیت، چهار دیدگاه وجود دارد: اعتباری بودن وجود که نظر شیخ اشراق و پیروان اوست. برخی این نظریه را مستلزم اعتقاد به اصالت ماهیت می‌دانند.
امام‌خمینی معتقد است اثبات اعتباری بودن وجود از ناحیه شیخ اشراق، اصیل بودن ماهیت را نزد او اثبات نمی‌کند؛ زیرا وی قائل به اصالت نور است و نور در فلسفه شیخ اشراق بر وجود منطبق است و قول به نور در واقع قول به اصالت وجود است. ایشان در استدلال بر اینکه شیخ اشراق اصالت وجودی است، گفته است که وی در برخی عبارات خود نفس و موجودات عالیه را عاری از ماهیت می‌داند و این حکایت از اعتقاد وی به اصالت وجود دارد، نیز چون اصالت وجودی بودن در زمان شیخ اشراق در مظان تهمت بوده و از آنجایی‌که مخالفان اصالت وجود از شنیدن لفظ وجود و اصالت آن وحشت داشته‌اند، شیخ اشراق با لفظ نور به جای وجود مقصود خود را بیان کرده است.

1. قول به اصالت وجود در واجب‌تعالی و اصالت ماهیت در ممکنات، که نظر محقق دوانی است. به اعتقاد امام‌خمینی این نظریه خلاف قانون سنخیت است؛ زیرا اگر اثر با مؤثر سنخیت نداشته باشد، نشان‌دهنده عدم تأثیر مؤثر است.
2. قول به اصالت وجود و ماهیت که قول کشفیه و ازجمله شیخ‌احمد احسائی است. به باور امام‌خمینی اینکه دو اصل در دار تحقق محقق باشند مستلزم مفاسد بسیاری است، بلکه آنچه در متن اعیان و حاق نفس‌الامر محقق است یک اصل می‌باشد و آن وجود است.
3. اصالت وجود و اعتباری‌بودن ماهیت که قول حکمت متعالیه و پیروان ایشان است و از برخی عبارات حکیمان مشاء قابل استفاده است. امام‌خمینی نیز بر اساس مبانی فلسفی بر این قول تأکید می‌کند.

حقیقت اصالت وجود

برای واژه وجود دو کاربرد ذکر شده است:

1. معنای مصدری که در زبان پارسی از آن به «بودن» تعبیر می‌شود. این معنا امری انتزاعی و ازجمله معقولات ثانیه فلسفی و نیز مشترک میان ماهیات است
2. به معنای اسم مصدری که در زبان فارسی از آن به «بود» تعبیر می‌شود و همان حقیقت عینی و خارجی است و ملاک طرد عدم از اشیا و به بیانی خیر محض و مؤثر واقعی در عالم واقع می‌باشد. (ببینید: وجود)

موجود اصیل، حقیقتی است که به خودی خود موجود باشد، نه به امر زاید بر ذاتش؛ به گونه‌ای که ذاتش عین موجودیت او باشد. موجود اعتباری یا متحقق بالعرض، موجودی است که به خودی خود متحقق نیست، بلکه «موجودیت» که مباین با ذات اوست، تنها به اعتبار و فرض، بر او حمل می‌گردد. قائلان اصالت وجود، موجودیت وجود را به معنای دوم و موجودیت ماهیت را به معنای اول می‌گیرند؛ از این‌رو اصالت وجود به این معناست که وجود، موجودیت و تحقق عینی دارد و ماهیت امری اعتباری است.
امام‌خمینی مانند دیگر فلاسفه معتقد است وجود حقیقتاً و بالذات و ماهیت، بالعرض و به واسطه وجود موجود است این معنا مستلزم اعتباری‌بودن ماهیت و گویای این مطلب است که وجود، حیث تقییدی ماهیت است لکن از آنجاکه حیث تقییدی، خود دارای اقسامی است، از این روی اعتباری بودن نیز می‌تواند در درون خود تفاسیر متفاوتی را داشته باشد و بیان‌های متعددی از این حقیقت شده است؛ در مواردی ماهیت عین وجود و اندماجی و در مواردی حدّ و تعین وجود و در بعضی موارد، سرابی و مجازی قلمداد شده است.
امام‌خمینی نیز در اعتباری بودن ماهیت تعبیرهای مختلفی دارد لکن مراد ایشان از اعتباری‌بودن ماهیت آن است که وجود حیث تقییدی ماهیت می‌باشد. البته حیث تقییدی در آثار ایشان تفاسیر گوناگونی دارد که با توجه به عبارات مختلف ایشان در کتاب‌های اصولی و فلسفی و عرفانی، می‌توان گفت در کتاب‌های اصولی و فلسفی با پذیرش وجود کلی طبیعی در خارج به وجود افراد، قائل به حیث اندماجی یا حدّی ماهیت شده، در کتب عرفانی و فلسفی، کلی طبیعی را معدوم دانسته، قائل به حیث سرابی ماهیت شده است چنان‌که در برخی تعابیر عرفانی از ماهیت به عنوان تعینات نام برده که به حیث نفادی سازگار است و در مواردی ماهیت را به‌طور کلی از خارج نفی کرده و غیر خداوند را وجودات رابط و عین فقر و نیاز می‌داند. (ببینید: ماهیت)

رابطه جعل و اصالت وجود

در کنار مسئله اصالت وجود و اعتباری بودن ماهیت، مسئله‌ای دیگر با عنوان مجعولیت وجود و عدم مجعولیت ماهیت نیز وجود دارد و این دو مسئله با هم متفاوت هستند. امام‌خمینی در فلسفه از آنجاکه کثرات را لحاظ می‌کند و برای کثرات خلقی، وجود قائل است، وجود را به وجود جاعل و وجودات مجعول تقسیم می‌کند و ماهیات را غیر مجعول می‌داند؛ ولی در فضای عرفان ازآن‌رو که وجود را واحد شخصی می‌داند و اصولاً کثرتی نمی‌بیند تا یکی جاعل و دیگری مجعول باشد، ماهیات را که ظهورات وجودند، مجعول معرفی می‌نماید؛ بنابراین ماهیات آینه‌ها و ظهورات یا مراتب ظلی و تنزلات حق‌اند. ایشان در کتاب‌های عرفانی، از آنجایی‌که وجود را واحد شخصی می‌داند، جعل را از وجود نفی و ماهیت را مجعول می‌داند، (ببینید: وجود و ماهیت) امّا در نهایت، میان اصالت وجود و مجعول بودن ماهیت جمع کرده است، با این بیان، اختلافی که در کلام امام‌خمینی در فلسفه و عرفان به نظر می‌رسد، مرتفع می‌شود.
بر این اساس اصالت وجود در عرفان و فلسفه از ارکان نظریه امام‌خمینی می‌باشد؛ حال چه موجودات متکثر باشند که در این صورت اصالت به وجود است و چه واحد شخصی باشند که در این صورت اصالت با وجود حق خواهد بود و ماسوای حق مظاهر و تجلیات او می‌باشند و بدون اصالت وجود نه فلسفه و نه عرفان مبنای صحیحی ندارد. (ببینید: وجود)

دلیل اصالت وجود

برای اثبات اصالت وجود براهین مختلفی اقامه شده است که ملاصدرا در آثار خود، ازجمله اسفار و مشاعر به‌تفصیل به آن دلایل اشاره کرده است؛ ازجمله عنوان اصالت، سزاوار چیزی است که مبدأ اثر باشد و آن از سنخ ماهیت نیست؛ زیرا ماهیت در ظرف ذهن و خارج یکی است و اگر خود ماهیت ـ با قطع نظر از وجود ـ منشأ اثر باشد، باید در هر موطنی اثر مطلوب خود را داشته باشد؛ در حالی‌که این‌گونه نیست؛ مثلاً ماهیت آب در ظرف ذهن رفع عطش نمی‌کند؛ بنابراین اصیل و مبدأ اثر، چیزی است غیر از ماهیت و آن وجود است که بالذات تحقق دارد و به تبع آن ماهیت تحقق می‌یابد. امام‌خمینی ضمن پذیرش این برهان به برخی براهین دیگر نیز اشاره می‌کند:

وحدت ذات و صفات حق

صفات حق‌تعالی از جهت مصداق وجود خارجی عین ذات تعالی است و هر یک از آنها نیز از جهت مصداق عین دیگری است، اگر چه در مفهوم مغایر و مباین از یکدیگر هستند و از آنجاکه واجب‌تعالی وجود صرف بوده و دارای وحدت حقه است، جهات متعدد و حیثیات متغایر در ذات واجب راه ندارد. پس هر کمال وجودی مفروض در واجب، عین ذات و عین کمال اوست و این زمانی ثابت است که اصالت با وجود باشد. اما اگر اصالت با ماهیت باشد و واجب دارای ماهیت باشد، در این صورت ملاک وحدت که وجود است، در میان نخواهد بود و لازم می‌آید میان اسما، صفات و ذات تضاد و غیریت باشد و برای هر یک، ماهیتی غیر از ماهیت دیگری باشد؛ بنابراین اگر وجود اصیل نباشد وحدت ذات و صفات حق، غیر معقول می‌گردد و توحید غیرممکن می‌باشد.

ماهیت من حیث هی هی لیست الّا هی

اگر ماهیت با قطع نظر از غیر و تنها ذات آن ملاحظه شود، نه اقتضای وجود دارد و نه اقتضای عدم و نه تحقق در آن اخذ شده و به خودی خود و به لحاظ ذات، نسبت به وجود و عدم یکسان است. پس در این صورت اگر خارج شدن ماهیت از حد استوا به جانب وجود، به گونه‌ای که آثار وجودی بر آن مترتب می‌گردد به واسطه وجود نباشد، انقلاب ماهیت لازم می‌آید و آن هم محال است. پس وجود یگانه عاملی است که ماهیت را از حد استوا و لا اقتضائی بیرون می‌آورد، پس وجود اصیل است. همچنین از آنجاکه جعل به وجود تعلق می‌گیرد نه به ماهیت من حیث هی هی، یعنی ادله اصالت وجود دلیل تعلق جعل به وجود هم هست؛ زیرا ماهیت من حیث هی هی مجعول نمی‌باشد.

مبدأ خیر بودن وجود

وجود منبع خیر و کمال شرف و شرّ امری عدمی است و به عدم ذاتی یا عدم کمال ذات بازمی‌گردد و هر موجودی از جهت وجودش خیر است. از طرفی خیر در یک امر اعتباری نخواهد بود بلکه در این امر اصیل بوده و در خارج، عین هستی است؛ بنابراین باید وجود که خیر است اصیل باشد. (ببینید: خیر و شر)

برهان حرکت

در میان براهین اصالت وجود، برهان حرکت از براهینی است که ملاصدرا به آن اشاره نکرده است و امام‌خمینی به پیروی ملاهادی سبزواری به آن پرداخته است؛ به این بیان که چون حرکت قابل قسمت به بی‌نهایت است، اگر ماهیت اصیل باشد، لازم می‌آید هر قسمتی که در تقسیم حرکت فرض می‌شود مستقل بوده، تحقق خارجی داشته باشد و غیر آن قسمت هم باید در تحقق و خارج بودن مستقل باشد؛ زیرا نمی‌توان گفت شیء اصیل باشد، ولی فعلیت نداشته باشد و در این صورت حصر امر نامتناهی فعلی بین دو حد محصور لازم می‌آید و این محال است؛ امّا اگر گفته شود وجود اصیل است، در این صورت یک حقیقت مستمر و سیال و یک هویت شخصیه، از نقص رو به کمال می‌رود و بیش از یک چیز در خارج نیست و آن وجود است.

دلیل اصالت ماهیت

قائلان اصالت ماهیت نیز برای ادعای خود برهان اقامه کرده‌اند؛ ازجمله اگر وجود در خارج موجود باشد، لازمه‌اش آن است که برای وجود، وجود دیگری تصور شود و برای آن وجود هم وجود دیگری و همین‌طور کار به تسلسل در وجود منجر می‌گردد. با تکیه بر این قاعده که اگر تحقق یک فرد مبتنی بر تحقق بی‌نهایت افراد باشد، آن فرد امر اعتباری خواهد بود، بر اعتباری‌بودن وجود تأکید کرده‌اند.
پاسخ این شبهه، آن است که وجود به ذات خود موجود است و این چنین نیست که وجود در تحقق خود نیاز به وجود دیگری داشته باشد. امام‌خمینی همانند ملاصدرا قول به اعتباری‌بودن وجود را نقد می‌کند و آن را بر خلاف قواعد فلسفی می‌داند. ایشان می‌گوید قائل به اصالت ماهوی این معنا را که موجود همان وجود است، خوب تصور نکرده است؛ از این‌رو اصیل‌بودن وجود را نفی کرده است.
اصالت ماهوی دو مدعا برای اثبات مطلب خود دارد:

1. واقعیاتی که جهان خارج از آنها تشکیل یافته است، همان ماهیات هستند؛
2. مفهوم وجود مصداقی ندارد پس مصداق آنها اعتبار عقلی است نه واقعیتی خارجی.

امام‌خمینی تلاش دارد با رد این دو مدعا اصالت وجود را به اثبات برساند و با بیان دو ویژگی بر مضمون اصالت وجود و اعتباریت ماهیت، تأکید کند؛

1. واقعیات که جهان خارج را پر کرده‌اند، امور غیر ماهوی‌اند و از سنخ ماهیت نیستند، بلکه ماهیات اموری فرضی و اعتباری‌اند.
2. مفهوم وجود مصداق دارد که همان وجود حقیقی است، در نتیجه حقیقت وجود اعتبار عقلی نیست بلکه واقعیتی خارجی است. همه اصالت وجود برای اثبات این دو ویژگی اقامه شده است. امام‌خمینی برای اثبات ویژگی اول معتقد است ماهیت خود به خود و ذاتاً لابشرط است یعنی فی نفسه نه ضروری است موجود باشد و نه ضروری است معدوم باشد، و حیثیت ماهیت حیثیت موجودیت خارجیت نیست، از طرفی دیگر هر واقعیتی، ذاتاً موجود، خارجی و متشخص است؛ بنابراین حیثیت واقعیت، حیثیت موجودیت خارجیت و تشخص است، در نتیجه واقعیاتی که جهان خارج از آنها تشکیل یافته است، امور غیر ماهوی می‌باشند.

ایشان برای اثبات ویژگی دوم بر این باور است که موجودیت، ذاتی هر واقعیتی است و هر چیزی که موجودیت، ذاتی آن است، نقیض عدم است، و چیزی که نقیض عدم است، مصداق مفهوم وجود است، یعنی مفهوم وجود مصداق دارد و عدمِ یک شیء، در انتزاع مفهوم وجود هیچ نقش و مدخلیتی ندارد؛ زیرا مفهوم وجود مصداق بالذات وجود است، پس حقیقت وجود، واقعیتی خارجی است نه واقعیتی فرضی و اعتباری.

ثمرات اصالت وجود

مسئله اصالت وجود ازجمله مسائل اساسی است که ریشه بسیاری از مسائل فلسفی و عرفانی است و ثمره‌های مهمی بر آن مترتب می‌گردد؛ امام‌خمینی همسو با ملاصدرا در کتاب‌های فلسفی خود به ثمره‌هایی از آن اشاره می‌کند؛ ازجمله:

اثبات توحید صفاتی

صفات الهی از جهت مصداق و وجود خارجی، عین ذات و هر یک عین دیگری هستند؛ اگرچه در مفهوم و ماهیت مغایر و مباین با یکدیگرند. بنا بر اصالت وجود، همه این صفات به ذات بازمی‌گردند که صرف وجود است و در صورتی که وجود امری اعتباری دانسته شود، وحدت حقیقی ممکن نیست؛ زیرا ماهیات و مفاهیم با یکدیگر متباین و متغایرند و به یکدیگر بر نمی‌گردند. (ببینید: توحید)

اثبات تشکیک وجود

بر اساس اصالت وجود، وجود صاحب مراتب است و بالذات دارای شدت و ضعف و تقدم و تأخر می‌باشد؛ بنابراین آنچه در حقیقت واقع است، وجود است و در متن عالم، غیر از وجود چیزی متحقق نیست؛ بنابراین صادر اول که از مبدأ اول تحقق می‌یابد، غیر از اصل وجود چیزی دیگر نیست و این صدور در خارج، محقق است. (ببینید: تشکیک در وجود)

اثبات تشخص وجود

تشخص عین وجود است و متشخص همان متأصل است و اگر از مفاهیم و عوارض سخن به میان می‌آید، از این‌روست که آنها علایم و نشانه‌های تشخص‌اند.

توجیه شرور و آفات

امام‌خمینی از آنجاکه ماهیات را اعتباری و به خودی خود اموری عدمی می‌داند، شرور را که خود نیز عدمی‌اند، به ماهیات و خیرات را به وجود برمی‌گرداند. (ببینید: خیر و شر)

تحلیل جبر و اختیار

ازجمله اصولی که امام‌خمینی در ابطال جبر و اختیار از آن بهره گرفته، اصالت وجود است ایشان در تبیین این مطلب مبانی خاصی را همسو با حکمت متعالیه ارایه می‌دهد، ازجمله نظریه حصر فاعلیت حق‌تعالی را تحت عنوان «لا مؤثر فی الوجود الا الله». طبق این مبنا مسئله علیت با تکیه بر عناوینی چون وجود رابطی، اضافه اشراقی، امکان فقری و انحصار جعل در وجود می‌باشد. در این صورت علت، نه تنها وجودی مستقل و غنی بلکه عین استقلال است و معلول، عین فقر و تعلق محض است.
در نگاه امام‌خمینی انحصار تأثیر و فاعلیت با توجه به بحث علیت و اصالت وجود سامان می‌گیرد، از طرفی بنابر قاعده بسیط الحقیقه، ذات حق بسیط صرف و واجد همه مراتب هستی است و اراده حق، اراده مطلق و بالذات می‌باشد که همه اشیا عالم را فرامی‌گیرد و هیچ ذره‌ای در عالم از سیطره او خارج نیست و هیچ فعلی از افعال او جدا و مستقل نیست، بنابراین هرجا اثری از وجود باشد، متعلق به خداوند است و ممکنات که چیزی جز تعلقات و روابط و ظهورات او نمی‌باشند، خود و افعالشان مظاهر فاعلیت حق‌اند. ایشان با استناد به آیه ۱۷ سوره انفال، بر این باور است که افعال انسانی بدون هیچ واسطه‌ای هم به حق‌تعالی و هم به خود انسان انتساب دارند؛ یعنی از آن جهت که انسان و افعال او تحت سیطره قدرت، علم و مشیت حق‌تعالی است، منتسب به حق‌تعالی است و از این انتساب هیچ‌گونه جبری در افعال انسان لازم نمی‌آید. (ببینید: جبر و اختیار)

پیوند به بیرون

• باقر صاحبی، «اصالت وجود»، دانشنامه امام‌خمینی، ج۲، ص۴۹–۵۵.