علی شریعتی

علی شریعتی

شناسنامه
نام کامل	علی شریعتی
زادروز	دوم آذر ۱۳۱۲
شهر تولد	در روستای کاهک از توابع بخش داورزن شهرستان سبزوار
کشور تولد	ایران
تاریخ درگذشت	۲۹ خرداد
شهر درگذشت	در لندن
کشور درگذشت	انگلستان
آرامگاه	در نزدیکی حرم حضرت زینب(س)
نام همسر	پوران شریعت رضوی
فرزندان	سه فرزند به نام‌های احسان، سوسن و سارا
دین	اسلام
مذهب	شیعه
پیشه	اندیشمند مبارز، نویسنده و سخنور
اطلاعات علمی و مذهبی
تالیفات	خودسازی انقلابی، بازگشت به خویشتن، شیعه، تشیع علوی و تشیع صفوی، کتاب حج، جهت‌گیری طبقاتی اسلام و …

علی شریعتی، اندیشمند مبارز، نویسنده و سخنور.

علی شریعتی در سال ۱۳۱۲ در یکی از روستاهای توابع سبزوار به دنیا آمد و دوره دبستان و دبیرستان را در مشهد سپری کرد و در شانزده سالگی وارد دانشسرای مقدماتی شده و دیپلم گرفت. وی در سال ۱۳۳۴ وارد دانشکده ادبیات مشهد شد و در سال ۱۳۳۵ کتابی درسی برای اخلاق و تعلیمات دینی مقطع ابتدائی نوشت و به همراه پدرش و جمعی دیگر در مبارزات نهضت مقاومت ملی به زندان افتاد.

شریعتی پس از کسب مدرک کارشناسی با رتبه اول، با بورسیه به فرانسه اعزام شد و در دانشگاه سوربن در بخش ادبیات و علوم انسانی به تحصیل پرداخت و پس از اخذ دکتری در رشته تاریخ، سال ۱۳۴۳ به ایران بازگشت ولی اجازه تدریس در دانشگاه به او داده نشد.

او در سال ۱۳۴۴ با سیدمحمد حسینی­ بهشتی و محمدجواد باهنر در بررسی کتاب­‌های تعلیمات دینی همکاری کرد. مرتضی مطهری در سال ۱۳۴۷ از او برای سخنرانی در حسینیه ارشاد تهران دعوت کرد که حضور در این حسینیه نقطه عطف زندگی او بوده است.

شریعتی سهم زیادی در ایجاد شور انقلابی جوانان داشت و با عبارات خاصی امام­‌خمینی را می‌ستود. با شهرت شریعتی، اختلافاتی در میان انقلابیون در باره ایشان بروز کرد که امام­‌خمینی با مطالعه برخی از آثار شر یعتی، برخی از نظرات او را درست و برخی را نادرست شمرد ولی برجسته کردن مسئله شریعنی را توطئه ساواک می‌دانست.

شریعتی که فعالیتش در ایران ممنوع شده بود، پس از آزادی از زندان، در اردیبهشت ۱۳۵۶ با نام علی مزینانی از کشور خارج شد ولی یک ماه بعد در ۲۹ خرداد و در ۴۴ سالگی به طور ناگهانی در لندن درگذشت. امام‌موسی صدر زمینه انتقال پیکر او به سوریه را فراهم کرد و بر جنازه او نماز خواند و پیکرش در جوار زینبیه دمشق و نزدیک حرم حضرت زینب(س) به خالی سپرده شد.

معرفی

علی شریعتی در دوم آذر ۱۳۱۲ در روستای کاهک از توابع بخش داورزن شهرستان سبزوار در محل خاندان مادری‌اش زهرا امینی، به دنیا آمد. پدرش محمدتقی شریعتی مزینانی از اندیشوران و مؤسس کانون نشر حقایق اسلامی مشهد بود و جدش ملاقربانعلی معروف به آخوند حکیم از شاگردان ملاهادی سبزواری بوده‌است.

علی شریعتی در کودکی آموختن قرآن را از مکتبخانه روستا آغاز کرد، در هفت‌سالگی وارد دبستان ابن‌یمین مشهد شد و در سیزده‌سالگی به دبیرستان فردوسی رفت. او در شانزده‌سالگی وارد دانشسرای مقدماتی شد و دیپلم گرفت. وی در سال ۱۳۳۱ «انجمن اسلامی دانش‌آموزان» را بنیان نهاد و به دلیل شرکت در تظاهرات علیه دولت قوام‌السلطنه، مدت کوتاهی بازداشت شد. او در همان روزها به سفارش پدر، ترجمه کتاب ابوذر غفاری اثر عبدالحمید جودة السحار را آغاز کرد و در سال ۱۳۳۲ وارد فعالیت مطبوعاتی در روزنامه خراسان شد.

شریعتی در سال ۱۳۳۴ وارد دانشکده ادبیات مشهد شد و خیلی زود مسئول انجمن ادبی دانشجویان شد و در سال ۱۳۳۵ برای درس اخلاق و تعلیمات دینی مقطع ابتدایی، یک کتاب درسی نوشت که چند بار تجدید چاپ شد. در ۲۵/۶/۱۳۳۶ وی و شانزده تن از فعالان «کانون نشر حقایق اسلامی»، ازجمله پدرش به دلیل فعالیت سیاسی در نهضت مقاومت ملی بازداشت و به زندان قزل قلعه تهران منتقل شدند و پس از هشت ماه آزاد شدند.

او در سال ۱۳۳۷ کتاب فی النقد و الادب نوشته محمد مندور مصری را با نام در نقد و ادب ترجمه کرد و در همین سال با همکلاسی خود پوران شریعت رضوی ازدواج کرد و او خواهر مهدی (آذر) شریعت رضوی است که در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ به همراه دو نفر دیگر از دانشجویان در دانشگاه تهران به دلیل شرکت در تظاهرات اعتراضی به سفر رئیس‌جمهور آمریکا به ایران، به دست مأموران رژیم پهلوی به شهادت رسید (ببینید: دانشجویان).

شریعتی پس از گرفتن مدرک کارشناسی در ادبیات با کسب رتبه اول، در خرداد ۱۳۳۸ با بورسیه به فرانسه اعزام و نخست در دانشگاه سوربون پاریس در بخش ادبیات و علوم انسانی، رشته قرون وسطی و تاریخ اسلام ثبت‌نام کرد و مشغول تحصیل شد. او علاقه داشت در رشته جامعه‌شناسی ادامه تحصیل دهد؛ ولی مطلع شد باید دکترای خود را در ادامه رشته تحصیلی خود، ادبیات ادامه دهد؛ از این جهت زیر نظر پروفسور لازار، رساله خود را در موضوع کتاب تاریخ فضایل بلخ اثر صفی‌الدین انتخاب کرد.

شریعتی سال ۱۳۴۰ در پاریس با کنفدراسیون دانشجویان ایرانی، جبهه ملی، نهضت آزادی، نشریه ایران آزاد و انقلابیان الجزایری و نشریه المجاهد آنان همکاری می‌کرد و به دنبال شرکت در تظاهرات سیاه‌پوستان که در پی کشته‌شدن پاتریس لومومبا ـ رهبر آزادی‌خواهان کنگو ـ در برابر سفارت اتریش برگزار شد، بازداشت و مدت کوتاهی زندانی شد. وی پس از پایان دوره دکتری در رشته تاریخ، در سال ۱۳۴۳ به ایران بازگشت؛ ولی در مرز بازرگان بازداشت و روانه زندان شد. او با وجود داشتن مدرک دکتری، اجازه تدریس در دانشگاه را نیافت؛ از این‌رو پس از آزادی به تدریس در روستای طرق و دبیرستان‌های مشهد پرداخت. وی در سال ۱۳۴۴ با سیدمحمد حسینی بهشتی و محمدجواد باهنر در بررسی کتاب‌های دینی همکاری کرد و در سال ۱۳۴۵ در دانشکده ادبیات مشهد استادیار و مشغول به کار شد.

در سال ۱۳۴۷ مرتضی مطهری از شریعتی برای سخنرانی در حسینیه ارشاد تهران دعوت کرد. فعالیت و تبلیغ در این حسینیه، نقطه عطف زندگی شریعتی بود. او با سخنرانی در دانشگاه‌های مختلف همچنین در حسینیه ارشاد، تحرکی قابل توجه در نسل جوان پدیدآورد و در فاصله سال‌های ۱۳۴۸–۱۳۵۰ با کاروان حسینیه ارشاد، سه سفر به مکه رفت و یک سفر به مصر.

کتاب‌های تحلیلی از مناسک حج و آری این چنین بود برادر، رهاورد سفرهای حج و مصر اوست. برخی از کتاب‌های او، حاصل سخنرانی در حسینیه ارشاد تهران است. سخنرانی‌های مؤثر وی بر شرکت‌کنندگان این حسینیه، مأموران رژیم پهلوی را وادار به واکنش کرد. آنان در آبان ۱۳۵۱ حسینیه ارشاد را تعطیل کردند؛ سپس به خانه شریعتی و پدرش در مشهد یورش بردند و کتاب‌های او را با خود بردند. وی تا تیر ۱۳۵۲ زندگی پنهانی داشت؛ ولی با اطلاع از بازداشت پدر، خود را به سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک) معرفی کرد و تا فروردین ۱۳۵۴ در کمیته مشترک ضد خرابکاری زندانی بود؛ اما در زمانی که وی زندانی بود محمدرضا پهلوی به الجزایر سفر کرده بود و سران الجزایر به تقاضای دانشجویان ایرانی، از پهلوی خواستند تا شریعتی را آزاد کند و او به دستور پهلوی، از زندان آزاد شد؛ ولی رژیم پهلوی توزیع کتاب‌های وی را ممنوع اعلام و از کتابخانه‌ها و بازار کتاب جمع‌آوری کرد.

شریعتی سهم زیادی در ایجاد شور انقلابی جوانان داشت؛ به گونه‌ای که از او در کنار سیدمحمود طالقانی و مرتضی مطهری با عنوان پرچم انقلاب یادشده است که در دل توده مردم ماندگار شدند. اندیشه و زبان گویای شریعتی، سبب تحول در جوانان ایران شد و مبارزه و انقلاب را تغذیه کرد و تداوم انقلاب را با وجود مخالفت‌ها پایه و پیکر داد. وی معتقد بود هر انقلاب سیاسی باید از یک خمیره فکری برخوردار باشد، از نظر او آنچه انقلاب‌ها را برگشت‌ناپذیر می‌کند، بنیاد فکری و آگاهی است که در ورای هر انقلابی وجود دارد و تشیع نیازمند دمیدن مستمر روح تازه و انقلاب مداوم است. او سکولارها و سنت‌گراهایی را که به‌زعم وی زمان و مکان را درک نمی‌کردند، مانع انقلاب می‌دانست. وی از سال ۱۳۵۱ به بعد و پس از انتشار جزوه شهادت، فعالیت خود را بر روی نسل جوان برای رهایی از الگوی فرهنگ غربی متمرکز کرد و در مقدمه کتاب فاطمه فاطمه است، آنان را از تقلید شکل و شمایل غربی برحذر داشت و این انقلاب فرهنگیِ او بر نسل جوان مؤثر بود.

او معتقد به پویایی انقلاب بود که در آثارش مفاهیمی چون اجتهاد، امر به معروف و نهی از منکر، مهاجرت و نظریه انقلاب در انقلاب را برای جلوگیری از خاموش‌شدن انقلاب مطرح کرد. با این حال، شریعتی به دلیل آنکه در علوم اسلامی در حوزه‌های علمیه تحصیل نکرده بود و نشست و برخاست او با برخی دانشمندان غربی بود، دربارهٔ برخی از علمای دینی، دچار اظهارات تندی شد؛ به همین جهت تقابل و تعامل شریعتی با روحانیت، از بخش‌های چالش‌برانگیز زندگی او به‌شمار می‌رود. از سوی دیگر، وی قوی‌ترین و مؤمنانه‌ترین دفاع از علمای راستین اسلام را به خود نسبت داده و آن را نه تنها وظیفه هر مسلمان مؤمن، بلکه وظیفه هر روشنفکر مسئول، هرچند غیر معتقد به مذهب دانسته‌است. وی در اظهار نظری اذعان کرده پای هیچ قرارداد استعماری، امضای یک آخوند نجف‌رفته نیست؛ ولی امضای دکترها و مهندس‌ها هست و آن را اسباب افتخار علمای دینی و باعث خجالت طیف روشنفکر برشمرده؛ چنان‌که از طیف علما به عنوان پیشتازان نهضت‌های ضد استعماری ستایش کرده‌است. وی نوشته‌است در سال‌های ۱۳۳۸–۱۳۴۳ در اروپا، در برابر سیل اتهامات ریشه‌دار و مجهزی که نثار جامعه علمای مذهبی و نقش اجتماعی آن می‌شد، دفاعیاتی از اصالت عالمان و نقش اجتماعی آگاه آنان کرده‌است.

از سوی دیگر، شریعتی واژه «روحانی» را نشان طبقه‌بندی یک صنف، وارداتی و اقتباس‌شده از تعالیم مسیحی قرون وسطا می‌دانست. او روحانیان را با علمای اسلامی یکی نمی‌دانست. از نظر او در اسلام دستگاهی، طبقه‌ای یا تیپی به نام روحانیت وجود ندارد و اصطلاح روحانی خیلی تازه و نوظهور است. در اسلام، عالِم در برابر غیر عالم مطرح است، نه روحانی در برابر جسمانی.

سیدمحمد حسینی بهشتی نیز نظر مشابه شریعتی را ارائه کرده‌است. وی معتقد بود در اسلام سمت خاصی به نام روحانیت نظیر آنچه در میان پیروان بسیاری از ادیان هست و تقریباً شغل و حرفه خاص روحانیان شمرده می‌شود، سراغ ندارد. آنچه در اسلام وجود دارد، سلسله‌ای تکالیف واجب یا مستحب عمومی است که برخی عینی و اغلب کفایی است، بی‌آنکه کمترین شغل و حرفه‌ای برای یک دسته باشد. بهشتی در جای دیگر ضمن تکرار نظر پیشین خود از ناگزیری کاربرد اصطلاح روحانی برای عالمان دینی یاد کرده و گفته‌است ایستادن بر سر لفظ، بی‌فایده است و منظور از روحانیت، علمای صاحب علم و تقوا هستند که توانایی الگوبودن برای جامعه را داشته باشند، الگو در اندیشه خالص و اصیل و عمل اسلامی.

شریعتی با تقسیم‌بندی تشیع به تشیع صفوی و تشیع علوی، دسته‌ای از روحانیان را از مصادیق تشیع صفوی دانسته و به آنان حمله کرده‌است؛ ازجمله وی به نقد محمدباقر مجلسی پرداخت و حملات تندی به این عالم برجسته شیعه کرد و کتاب بحار الانوار او را حاوی روایات ضعیف و جعلی شمرد؛ اما علمای مبارز را مصادیق تشیع علوی می‌دانست و آنان را ستایش می‌کرد؛ برای نمونه از ساده‌زیستی و شخصیت عبدالکریم حائری یزدی و سیدحسین بروجردی قدردانی کرد.

برخی ضعف‌ها و خطاهای موجود در آثار شریعتی و حملات تند وی به برخی عالمان شیعه باعث شد تعدادی از عالمان و مجتهدان نظرات تندی علیه او ابراز کنند و برخی مخالفان اتهام‌هایی را متوجه وی سازند؛ اما مرتضی مطهری و مهدی بازرگان در اعلامیه مشترکی ضمن تأکید بر برخی اشتباهات شریعتی در مسائل اسلامی و اعتقادی، این تهمت‌ها را ناروا شمردند؛ چنان‌که اظهار نظرهای نقدآمیز و ستایش‌آمیز وی دربارهٔ عالمان دینی مبارز، نشان‌دهنده فرق‌گذاری وی میان آنان است و در مجموع، اشتباهات شریعتی در برابر خدماتش به اسلام و تشیع، ناچیز بود و خود نیز محمدرضا حکیمی را برای رفع آن اشتباهات، وصی قرار داد.

رابطه شریعتی و امام‌خمینی

رابطه امام‌خمینی و شریعتی، متفاوت از دیگر علما تعریف شده‌است. شریعتی اگرچه نمی‌توانست در شرایط خفقان رژیم پهلوی از امام‌خمینی صریحاً نام ببرد، با عبارت‌های خاصی ایشان را ستوده‌است. وی در اواخر عمر خود به روحانیان مبارز ازجمله امام‌خمینی بسیار علاقه‌مند و ارادتمند بود و به صورت عاشقانه به ایشان اظهار علاقه می‌کرد و ایشان را مرجع بزرگ عصر می‌دانست و از ایشان ستایش می‌کرد. وی رهبران نهضت‌های ضد استعماری را از متن روحانیت و تشیع علوی می‌شمرد و امام‌خمینی را نمونه این رهبران می‌دانست و ستایش می‌کرد. وی پس از واقعه پانزده خرداد ۱۳۴۲ و تبعید امام‌خمینی در سال ۱۳۴۳، از رژیم پهلوی انتقاد کرد و در شعری که به مناسبت تبعید امام‌خمینی سروده بود، ایشان را ستود؛ چنان‌که در اروپا، سرمقاله‌ای با عنوان «مصدق رهبر ملی، خمینی رهبر مذهبی» برای نشریه ایران آزاد نوشت؛ اما دیگر اعضا که وابسته به جبهه ملی بودند، از چاپ آن خودداری کردند و وی از آن نشریه کناره گرفت. بنابر گزارش ساواک، شریعتی پس از تعطیلی حسینیه ارشاد، به طرفداران خود سفارش کرده بود که با طلاب و روحانیان برای بردنِ آنان به سوی طرفداری از امام‌خمینی به بحث بپردازند.

افزون بر این شریعتی، امام‌خمینی را پیشتاز مبارزه ضد اسرائیلی و یک استثنا در میان مراجع معاصر دانسته و تقلید از ایشان را مایه افتخار برای خود برشمرده است. وی از علمای مبارز بسیاری به نیکی یاد کرده و امام‌خمینی را مرجع بزرگ عصر برشمرده که به عقیده او، علمای مبارزی چون میرزای شیرازی و سیدحسن مدرس و امام‌خمینی، نماینده روح حاکم بر حوزه آن روز نیستند؛ زیرا به‌زعم وی، آنان در حرکت مبارزاتی خود در میان توده‌ها و روشنفکران و نسل جوان، یاران بیشتری دارند تا در داخل حوزه و میان همقطاران خود. وی در پایان عمر خود پیغامی به امام‌خمینی در نجف، در راستای همگامی با ایشان فرستاده بود؛ از همین‌رو برخی او را از مخلصان و شیفتگان امام‌خمینی و دارای دوستان و دشمنان مشترک دانسته‌اند؛ به گونه‌ای که گفته شده‌است بیشتر مخالفان افراطی وی، مخالف مبارزه سیاسی امام‌خمینی نیز بوده‌اند. ساواک نیز از تمایل طرفداران امام‌خمینی به شریعتی گزارش کرده‌است.

امام‌خمینی در میان دو نظریه مثبت و منفی دربارهٔ شریعتی و افکار او، با مطالعه برخی آثار شریعتی، برخی نظریات وی را درست و برخی را نادرست برشمرده است. این موضع اعتدالی امام‌خمینی، هم موافقان مطلق‌گرای شریعتی را آرام کرد و هم آتش قهر مخالفان افراطی او را تا حدی فرونشاند؛ همچنین مانع سوء استفاده رژیم پهلوی از این جو اختلاف شد. با وجود تلاش‌های برخی برای گرفتن سخنی له یا علیه شریعتی، ایشان در این زمینه یادآور شد که شریعتی مطالب صحیح و غیر صحیح دارد و پس از درگذشت شریعتی حاضر به امضای متن تسلیت نامه‌ای که به معنای تأیید همه آثار وی بود نشد، ولی مطالب غیر صحیح آن به‌حدی نبود که به آن انحراف می‌گویند. در پاسخ به پرسشی نیز که گویا در سال ۱۳۵۶ از ایشان دربارهٔ کتاب‌های شریعتی شده، تأکید کرد که صلاح نمی‌داند در چیزهایی که موجب اختلاف می‌شود دخالت کند.

از سوی دیگر، امام‌خمینی برجسته‌کردن مسئله شریعتی را توطئه ساواک به منظور تحلیل‌بردن نیروی انقلابیان و حاشیه‌سازی عمدی جهت انحراف از اهداف اصلی روحانیت می‌دانست و منتقدان و منبری‌های مخالف شریعتی و مدافعان سرسخت او را غافل از توطئه حساب‌شده علیه کل آنان می‌شمرد. ایشان در سخنرانی به مناسبت چهلم درگذشت فرزند خود، سیدمصطفی خمینی در نجف، از هر دو طیف روحانی و روشنفکر، ضمن ابراز علاقه، در این خصوص گلایه کرد و بدون نام‌بردن از شریعتی و غیر آن، ضمن اعلام ارادت به روشنفکران، از زیاده‌روی برخی از آنان دربارهٔ فقه و فقها که به نظر ایشان نه از سر ستیز بلکه ناشی از عدم اطلاع بوده‌است، گله کرد و درباری خواندن امثال محمدباقر مجلسی و شیخ بهایی و محقق ثانی را رد کرد. ایشان همچنین به سخنان برخی از علما که در سخنرانی‌های خود به روشنفکران و دانشگاهیان به سبب برخی خطاها ناسزا می‌گویند، اعتراض کرد و آنان را به جذب و هدایت دانشگاهیان تشویق و از طرد آنان برحذر داشت.

همچنین امام‌خمینی بر امید خود به طبقه جوان و دانشجویان در داخل و خارج کشور تأکید و دانشمندان را به معرفی زوایای اسلام تشویق می‌کرد. ایشان عرضه اسلام را با چهره واقعی آن مایه پیروزی می‌دانست و جوانان را به وحدت در سایه اسلام فرا می‌خواند و مخاطبان خود را از خطر عناصر مرموزی که نیروهای بیگانگان‌اند و میان انجمن‌های اسلامی اختلاف ایجاد می‌کنند، برحذر می‌داشت. ایشان ضمن تأکید بر وحدت مسلمانان، اختلاف‌اندازی را ابزار دشمنان می‌دانست و اختلاف بر سر مسئله علی شریعتی را مایه تحلیل قوا می‌شمرد و از اینکه به نام شریعتی اهل منبر و دانشگاهی‌ها رویاروی یکدیگر شده‌اند، این اختلاف‌ها را سبب خواب راحت دشمنان اصلی مردم خواند.

امام‌خمینی که گفته شده دربارهٔ شریعتی، از سه مطلب ابراز تأسف کرده‌است: عمومیت‌نداشتن مخاطبان او به‌ویژه در علما و بازاریان، درافتادن عده‌ای با او و در نتیجه مشغول‌شدن او با مخالفانش و نیافتن فرصت برای تصحیح آثار و تألیفات خود، پس از پیروزی انقلاب نیز به جریان‌سازی ساواک اشاره کرده و مسئله اختلاف بر سر شریعتی و تبلیغات له یا علیه او را برای صرف قوای مبارزان در این جهت برشمرده است؛ همچنین در بیانی دیگر ضمن تأکید بر مسئله‌سازی ساواک بر سر مسائلی چون شریعتی و کتاب شهید جاوید و قتل سیدابوالحسن شمس‌آبادی، منبری‌های داغ علیه آنان و جوان‌های افراطی طرفدار او را بی‌توجه به واقعیت‌های جامعه دانسته‌است. ایشان برخی طرفداران و مخالفان شریعتی یا شمس‌آبادی را که به مقابله با هم می‌پرداختند، غافل و فریب‌خورده برشمرده و از اینکه دو طرف به‌زعم خود تبلیغ له یا علیه شریعتی را برای «رضای خدا» می‌پنداشتند، ابراز تأسف کرده‌است. ایشان بار دیگر در جواب یکی از حاضران، که موضع روشنِ ایشان در قبال شریعتی را خواستار شده بود، از جواب‌دادن حذر کرد و دلیل آن را اختلاف‌انگیز بودنِ آن معرفی و اختلافات بر سر شریعتی در شهرهای مانند تهران، اصفهان و مشهد را یادآوری کرد و چنین اختلاف‌ها را بر سرمسئله‌ای واهی و غیر صحیح خواند.

درگذشت

شریعتی که فعالیتش در ایران ممنوع شده بود، پس از آزادی از زندان تصمیم به مهاجرت گرفت و به‌طور ناشناخته در شانزدهم اردیبهشت ۱۳۵۶ با نام علی مزینانی که نام خانوادگی شناسنامه‌ای او بود، از کشور خارج شد؛ ولی یک ماه بعد در ۲۹ خرداد به‌طور ناگهانی در لندن و در ۴۴سالگی درگذشت. امام‌موسی صدر زمینه انتقال پیکر او را به سوریه فراهم کرد و بر جنازه‌اش نماز خواند و در نزدیکی حرم حضرت زینب(س) دفن شد. محمد مفتح و مصطفی چمران نیز در مراسم دفن وی حضور داشتند. ساواک از حضور سیدمصطفی خمینی و امام‌موسی صدر در مراسم چهلم شریعتی در کنار مقبره او گزارش داده‌است.

پس از درگذشت شریعتی، دانشجویان و انجمن‌های اسلامی در اروپا و آمریکا پیام‌های تسلیت بسیاری به امام‌خمینی فرستادند. ایشان در مرداد ۱۳۵۶ در پاسخ این پیام‌ها در نامه‌ای، ابراهیم یزدی را موظف کرد تا از آنان رسماً تشکر کند. ایشان در درگذشت شریعتی از مفهوم «فقدان» استفاده کرد و در جواب احساسات آنان، اسلام را پاسخگوی نیازهای مردم معرفی کرد و همه را به وحدت و دوری از دسیسه‌های دشمن فرا خواند.

از علی شریعتی آثار زیادی به‌جا مانده‌است. خودسازی انقلابی، بازگشت به خویشتن، شیعه، تشیع علوی و تشیع صفوی، کتاب حج، جهت‌گیری طبقاتی اسلام، تاریخ تمدن، هبوط در کویر، تاریخ شناخت ادیان (دو جلد)، اسلام‌شناسی (سه جلد)، گفتگوی تنهایی، ویژگی‌های قرون جدید، جهان‌بینی و ایدئولوژی و نامه‌ها بخشی از آثار او می‌باشند. مجموعه آثار وی در ۳۴ جلد تدوین و منتشر شده‌است. برخی از آثار شریعتی نیز به زبان‌های دیگر ترجمه شده‌است. سخنرانی‌های شریعتی نیز در ۷۸ عنوان، علاقه‌مندان زیادی در ایران و خارج داشته‌است. شریعتی دارای سه فرزند به نام‌های احسان، سوسن و سارا است که دارای فعالیت‌های علمی و فکری و آثار چندی می‌باشند.

پیوند به بیرون

• حسین صالحی، علی شریعتی، دانشنامه امام‌خمینی، ج۶، ص۳۹۴–۴۰۱.