وهابیت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''وهابیت'''، فرقه‌ای نوظهور در [[حجاز]] با گرایش‌های افراطی مذهبی و متمایز از همه [[مذاهب اسلامی]].

ظهور فرقه وهابیت به آغاز قرن دوازدهم هجری قمری بر می‌گردد که در آن محمدبن‌عبدالوهاب با تأثیرپذیری از آرا و نظریات [[ابن‌تیمیه]] و [[ابن‌قیم]] به بیان و نشر عقیده آنان پرداخت.<ref>سبحانی، بحوث، ۱/۳۲۸؛ سلمان، دعوة الشیخ، ۳۷</ref> وی در سال ۱۱۱۵ق/ ۱۰۸۱ش در شهر عوینه (عیینه) از توابع نجد [[عربستان]] به دنیا آمد و در سال ۱۲۰۶ق/ ۱۱۷۱ش از دنیا رفت.<ref>کثیری، السلفیة بین أهل السنة و الإمامیه، ۳۰۵؛ سبحانی، بحوث، ۹/۲۹۵ و ۳۰۰</ref> او که حدود نود سال زندگی کرد، مراحل مقدماتی تحصیل را در زادگاه خود طی کرد و برای کسب معلومات به شهرهای متعددی چون [[دمشق]]، [[بغداد]]، [[بصره]]، [[مکه]]، [[مدینه]] و برخی از شهرهای [[ایران]] سفر کرد و سرانجام به نجد بازگشت.<ref>سلمان، دعوة الشیخ، ۴۱؛ امام‌خمینی، کشف اسرار، ۴</ref>

محمدبن‌عبدالوهاب در سال ۱۱۵۷ق/ ۱۱۲۳ش وارد درعیه شد و دعوت خود را با محمدبن‌سعود حاکم درعیه مطرح کرد و با پذیرش دعوت از سوی ابن‌سعود، اتحاد وهابی ـ سعودی شکل گرفت.<ref>امین، کشف الارتیاب، ۸؛ امام‌خمینی، کشف اسرار، ۴</ref> ابن‌سعود عقاید او را شعار خود قرار داد<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۴</ref> و او با همکاری [[آل سعود]] از سال ۱۱۵۷–۱۲۰۷ق به مدت پنجاه سال به بهانه دعوت به [[توحید]] و مبارزه با [[شرک]] و مظاهر آن، مبارزه مسلحانه و خونینی را علیه سرزمین‌های اسلامی آغاز کردند و آن را به نجف و کربلا نیز کشاندند و با کشتن هزاران [[مسلمان]]، زنان فراوانی را به اسارت گرفتند و اموال فراوانی را به غارت بردند.<ref>طبسی، شناخت وهابیت، ۱۰۰</ref> نخستین بار [[دولت عثمانی]] در سال ۱۲۲۶ق/ ۱۱۹۰ش با وهابیان وارد جنگ شد؛ اما شکست خورد<ref>زینی دحلان، فتنة الوهابیه، ۱۴</ref> و سال ۱۲۲۷ق/ ۱۱۹۱ش دوباره به وهابیان حمله کرد و تا سال ۱۲۳۳ق با محاصره پنج‌ماهه درعیه، مرکز حکومت وهابیان، آنجا را تصرف کرد و به حکومت آنان پایان داد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴–۱۸؛ امین، کشف الارتیاب، ۳۵–۴۲</ref>؛ اما وهابیان پس از مدتی با همکاری ترکی، فرزند برادر عبدالعزیز پسر محمدبن‌سعود به فعالیت پرداختند و با گسترش نفوذ خود که منجر به سقوط ریاض شد، تشکیل حکومت دادند.<ref>سبحانی، بحوث، ۴/۶۰۳–۶۰۴</ref> وهابیان در سال ۱۳۰۹ق/ ۱۲۷۱ش در زمان عبدالرحمن فرزند فیصل، برای بار دوم حکومت را از دست دادند<ref>سبحانی، بحوث، ۴/۶۰۹–۶۱۰</ref> و سرانجام در سال ۱۳۱۹ق عبدالعزیز پسر عبدالرحمن برای بار سوم حکومت آل سعود را برقرار کرد.<ref>سبحانی، بحوث، ۴/۶۱۲</ref>

رویکرد دینی وهابیت بر اساس تکفیر [[فرقه‌های اسلامی]]، ایجاد جدایی میان مسلمانان، خشن جلوه‌دادن آموزه‌های [[اسلام]] و محو آثار اسلامی شکل گرفت.<ref>سبحانی، آیین وهابیت، ۹</ref> این فرقه افراطی از آغاز پیدایش با جنایت، خشونت، آتش‌زدن مسجدها و خانه‌ها، غارت اموال مسلمانان و [[قتل]] و [[ترور]] آنان، اعم از [[شیعه]] و [[اهل سنت]]، افکار خود را گسترش داد.<ref>سبحانی، بحوث، ۴/۵۷۹؛ زینی دحلان، الدرر السنیه، ۳۱–۳۲</ref> این‌گونه رفتارها در طول تاریخ در میان [[حنبلیان]] نیز سابقه داشته است.<ref>ابن‌کثیر، البدایة و النهایه، ۱۳/۳۱۳</ref> ابن‌عبدالوهاب همانند ابن‌تیمیه با مطرح‌کردن [[بدعت]] و شرک‌شمردن [[زیارت]]، [[توسل]] و [[شفاعت]] و با [[تکفیر]] مسلمانان، آرا و نظریات خود را با کمک حاکمان آل سعود بر مردم تحمیل کرد. اوضاع نابسامان جوامع اسلامی و تفرقه‌ای که در [[کشورهای مسلمان]] افتاده بود<ref>زهاوی، الفجر الصادق، ۳۹</ref> و همچنین حضور و نفوذ استعمارگران انگلیسی، فرانسوی، روسی تزاری و دیگر کشورهای اروپایی در بخش‌های مختلف جهان اسلام، سبب ترویج افکار وهابیت و متزلزل‌شدن حکومت‌های منطقه و پیشرفت این تفکر انحرافی گردید.<ref>طبسی، شناخت وهابیت، ۱۲۲–۱۲۳</ref>

اندیشمندان فرقه‌های مختلف اسلامی با پدیدارشدن فرقه منحرف و افراطیِ وهابی به مخالفت با افکار انحرافی آنان پرداختند و آثار فراوانی به نگارش درآوردند، ازجمله سلیمان برادر محمدبن‌عبدالوهاب، کتاب [[الصواعق الالهیة فی الرد علی الوهابیه]]، فصل الخطاب من کتاب الله و کلام العلماء فی مذهب ابن‌عبدالوهاب را نوشت. همچنین [[زینی دحلان]] شافعی کتاب [[الدرر السنیة فی الرد علی الوهابیه]] و از عالمان شیعی [[کاشف‌الغطاء]] [[نقض الفتاوی الوهابیه]] و [[سیدمحسن امین]] [[کشف الارتیاب]] فی اتباع محمدبن‌عبدالوهاب را به نگارش درآوردند و این هر دو از عالمان شیعی می‌باشند.

[[امام‌خمینی]] نیز فرقه وهابیت را مذهبی بی‌اساس و منحرف از [[اسلام ناب]] و در خدمت [[استعمار]] خوانده که برای [[پیامبر اکرم(ص)]] ارزش قائل نیست<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۶؛ امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۳۹۶</ref> و آنان را مروج اسلام اشرافی و [[اسلام آمریکایی]] نامیده<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۸۰</ref> و خاطرنشان کرده که وهابیت را سایر [[مذاهب اسلامی]] نیز قبول ندارند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۴۵۵</ref> ایشان پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۲۲ با تعطیل کردن درس خود به مدت چهل روز به نقد مبانی و افکار این فرقه که از طریق برخی از افراد داخلی به کشور نفوذ کرده بودند، پرداخت و در قسمتی از کتاب کشف اسرار {{ببینید|کشف اسرار}} شبهات و اتهامات مطرح‌شده آنان را بیان کرد و با استناد به آیات [[قرآن کریم]]، روایات معتبر، ادله عقلی و سیره مسلمانان پاسخ گفت<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۱۱–۴۴</ref> و پس از پیروزی نیز بارها به روشنگری دربارهٔ دست‌نشاندگی و رفتار ارتجاعی وهابیت پرداخته است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۳۴۹ و ۲۱/۷۴</ref>

آرا و عقاید وهابیت ریشه در افکار و آرای متکلمان و فقهای اهل حدیث و ظاهرگرایانی دارد که به‌شدت با استدلال عقلی مخالفت می‌کردند و معتقد بودند برای دریافت عقاید و احکام دینی، تنها باید به ظاهر قرآن و احادیث، بدون هیچ تصرفی رجوع کرد؛ مانند [[مالک‌بن‌انس]] که چگونگی استوای [[خداوند]] بر [[عرش]] را در آیه «الرَّحمنُ عَلَی الْعَرْشِ اسْتَوی»<ref>طه، ۵</ref> غیرقابل فهم و [[ایمان]] به آن را واجب و سؤال از آن را بدعت می‌دانست<ref>قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ۱/۲۵۴</ref>؛ البته این افکار را می‌توان در افکار [[یهودیان]] و [[مسیحیان]] دربارهٔ [[تشبیه و تجسیم خداوند]] دید.<ref>روحانی، بحوث، ۷۸–۸۱</ref>

در قرن دوم هجری جریانی در دنیای اسلام پدیدار شد که [[عقل]] را مقیاسی برای درک اصول عقاید اسلامی معرفی می‌کرد که بعدها [[معتزله]] نامیده شد.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۲۲/۷۱۱</ref> در زمان [[متوکل عباسی]] [[اهل حدیث]] به پیشواییِ [[احمدبن‌حنبل]] (م ۲۴۱ق) در برابر [[عقل‌گرایی]] قرار گرفتند و برای عقل در مسائل اعتقادی ارزشی قائل نبودند و آن را کاشف و حجت نمی‌دانستند.<ref>سبحانی، بحوث، ۳/۶۳۳؛ رضوانی، شیعه‌شناسی، ۲/۵۱۰</ref> اهل حدیث رجوع به حدیث و سیره گذشتگانِ صالح را مطرح کردند و روش خود را بر توجه به ظاهر آیات قرآن و احادیث نبوی(ص) بنیان نهادند<ref>شهرستانی، الملل و النحل، ۱/۱۱۸–۱۱۹</ref> و به پندار خویش، در صدد احیای سیره سَلَف صالح و مسلمانان صدر اسلام بودند. اگرچه تفکرات احمدبن‌حنبل تا قرن پنجم ادامه داشت، اما با ظهور [[مذهب اشعری]] در قرن چهارم، مذهب سلفیه و اهل حدیث از رونق افتاد؛ ولی به‌کلی منسوخ نشد.<ref>سبحانی، بحوث، ۱/۳۲۶–۳۲۷</ref> عقاید اهل حدیث و ظاهرگرایان حنبلی را پس از حدود پنج قرن، ابن‌تیمیه (م ۷۲۸ق) که موافقانش او را «شیخ‌الاسلام» لقب داده بودند، بازخوانی کرد. ابن‌تیمیه با دفاع از [[امویان]] و [[آل مروان|مروانیان]]<ref>ابن‌تیمیه، منهاج السنه، ۵/۹</ref> و مخالفت با [[امیرالمؤمنین علی(ع)]]،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۳۶۴ و ۵۴۳</ref> ادامه‌دهنده راه و روش حنبلیان و امام و رهبر آنان شد.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۲۳/۲۹۱</ref>

[[ابن‌تیمیه]] و شاگردانش مانند [[ابن‌قیم جوزیه|ابن‌قیّم جوزیه]] و [[ابن‌عبدالهادی]]، جریان سلفیه را زنده کردند و اموری نیز به آن افزودند.<ref>امین، کشف الارتیاب، ۱۰؛ کثیری، السلفیة بین أهل السنة و الإمامیه، ۳۹</ref> وی کتاب‌های چندی را برای نشر افکار خود نوشت.<ref>ذهبی، تذکرة الحفاظ، ۴/۱۴۹۶–۱۴۹۸</ref> عقیده و روش وی با انتقاد دانشمندان و محققان عصر او روبه‌رو شد و بسیاری از بزرگان اهل سنت بر رد افکار و آرای او کتاب‌ها نوشتند (سبکی، شفاء السقام فی زیارة خیر الأنام؛ [[سلیمان‌بن‌عبدالوهاب]]، الصواعق الالهیه؛ مصری، الرد علی ابن‌تیمیه و الوهابیه). ابن‌عبدالوهاب با مطالعه کتاب‌های ابن‌تیمیه و ابن‌قیّم با بزرگنمایی برخی از عقایدی که ابن‌تیمیه به عقاید سلف افزوده بود، دعوت جدیدی را به سلفیه آغاز کرد.<ref>سبحانی، بحوث، ۱/۳۲۸</ref>

امام‌خمینی مانند دیگر محققان اسلامی،<ref>امین، کشف الارتیاب، ۸۷؛ طباطبایی، المیزان، ۱۰/۲۹۶</ref> دربارهٔ [[توحید عبادی]] قائل است عبادت در معنای اصطلاحی، از [[عبودیت]] به معنای اظهار بندگی و پرستش است؛ یعنی کسی را به خدایی عبادت کند<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۲۳</ref> و [[شرک در عبادت]] به معنای طلب رضای مردم در عبادت است<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۳۲۶</ref>؛ اما توحید در عبودیت به معنای تواضع‌نداشتن برای غیر خداوند نیست<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۲۳</ref>؛ زیرا [[خضوع]] و [[تواضع]] غیر از [[عبادت]] است و به مفهوم فروتنی است و هر خضوعی شرک نیست<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۲۳؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۸۴</ref>؛ از این جهت تواضع و احترامی که صاحبان مذاهب، برای بزرگان خود می‌کنند، با اعتقاد به اینکه آنان بندگانی‌اند که در همه چیز نیازمند حق‌تعالی هستند و به سبب عبودیت، مقرب درگاه الهی گردیده‌اند، شرک و کفر نیست<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۸۵</ref>{{ببینید|ایمان و کفر|شرک}} به اعتقاد ایشان در [[قرآن کریم]] آیاتی که دربارهٔ نفی شرک و کفر است، غالباً مربوط به مشرکانی است که بت‌پرست بوده‌اند؛ مانند آیاتی که به نفی ستاره‌پرستی می‌پردازند<ref>انعام، ۷۶–۷۹</ref> یا آیاتی که تعدد خدایان را نفی می‌کنند<ref>انبیاء، ۲۲ و ۲۴</ref>؛ زیرا بیشتر عرب‌ها، هندیان و ایرانیان در آن زمان [[بت]] می‌پرستیدند تا بت‌ها آنان را به خداوند بزرگ نزدیک کنند و این پرستش غیر از مطلق فروتنی است.<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۱۸–۲۳</ref>

* [[ظاهرگرایی]] در متون دینی: وهابیان همانند ابن‌تیمیه صفات خبری همچون وجه، ید (دست) و اِستوا در خداوند را حمل بر ظاهر و از هر گونه تأویل خودداری می‌کنند.<ref>ابن‌تیمیه، مجموع الفتاوی، ۵/۱۹۲–۱۹۳؛ بن‌باز، مجموع فتاوی، ۴/۱۳۱</ref> به باور آنان خداوند در آسمان بر عرش مستقر است، سخن می‌گوید، از آسمان در سایه ابر پایین می‌آید و دارای دست و صورت است.<ref>عسقلانی، الدرر الکامنه، ۱/۱۸۰–۱۸۱؛ روحانی، بحوث، ۷۷</ref> از این‌رو خداوند را محدود می‌دانند<ref>ابن‌تیمیه، بیان تلبیس، ۴۶۷</ref> و برای او جهت قائل‌اند.<ref>عثیمین، مجموع فتاوی، ۴/۱۹</ref> امام‌خمینی مانند دیگر اندیشمندان مسلمان<ref>صدوق، التوحید، ۳۱–۷۰؛ قاضی‌عبدالجبار، شرح الاصول الخمسه، ۵۲۱</ref> با استناد به ادله عقلی و نقلی حمل به ظاهر را مستلزم تشبیه و تجسیم می‌داند و پیروان این عقیده را مخالفان دستورهای دینی برمی‌شمرد<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۶۶</ref>{{ببینید|تشبیه و تنزیه|تأویل}}

اندیشمندان اسلامی با استدلال به ادله عقلی و نقلی دیدن با چشم را از لوازم ماده، مکان و جهت‌داربودن مرئی و مادی‌بودن آن می‌دانند که برای خداوند محال است.<ref>قاضی‌عبدالجبار، شرح الاصول الخمسه، ۱۵۵–۱۵۶؛ حلی، کشف المراد، ۲۹۶–۲۹۷؛ فاضل مقداد، ارشاد الطالبین، ۲۴۲</ref> [[امام‌خمینی]] نیز دیدنِ خداوند با چشم را امری محال می‌شمرد<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۵۱</ref> و حقیقت رؤیت را رؤیتی عقلانی و مجرد می‌داند که به کمک قوای عقلانی نفس صورت می‌گیرد؛ چنان‌که در قضیه [[معراج رسول خدا(ص)]] واقع شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۱۸</ref>

* منع [[توسل]] و استغاثه به غیر خداوند: وهابیان [[حیات برزخی]] را انکار می‌کنند و کمک‌خواستن و طلب از ارواح [[اولیای الهی]] و [[استغاثه]] به ایشان را جایز نمی‌دانند و آن را از مظاهر روشن شرک می‌شمرند.<ref>بن‌باز، مجموع فتاوی، ۲/۱۱۰–۱۱۲</ref> اندیشمندان اسلامی با استناد به بعضی آیات<ref>قصص، ۱۵</ref> و روایات<ref>بیهقی، دلائل النبوه، ۵/۴۸۹</ref> ضمن نقد و رد ادله و باور نادرست وهابیان، به اثبات حیات برزخی و صحیح‌بودن استغاثه به اولیا و صداکردن و طلب‌کردن حاجت از آنان پرداخته‌اند.<ref>سبکی، شفاء السقام، ۲۹۱–۲۹۶، ۳۰۰–۳۰۵ و ۳۱۵؛ امین، کشف الارتیاب، ۲۳۰</ref>

* حرمت [[تبرک]] و طلب [[شفا]] از غیر خدا: به اعتقاد وهابیت تبرک به آثار به‌جامانده از پیامبر اکرم(ص) و اولیای الهی(ع) [[حرام]] و انجام‌دادن آن شرک و کفر است.<ref>فوزان، کتاب التوحید، ۱۵۹؛ سبحانی، بحوث، ۹/۳۳۲</ref> عالمان مسلمان با تحلیل صحیح از مفهوم تبرک به اینکه تبرک در حقیقت طلب برکت و رحمت از خداوند است و اولیای الهی(ع) واسطه و وسیله به سوی خداوندند<ref>میانجی، التبرک، ۶۴</ref> و با استناد به آیات الهی<ref>بقره، ۱۲۵؛ هود(ع)، ۴۸؛ صافات، ۱۱۳؛ آل عمران، ۹۶</ref> و روایات<ref>بخاری، صحیح البخاری، ۶/۲۵۲؛ نووی، شرح مسلم، ۱۴/۱۱؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۰/۲۲۲ و ۱۷/۳۳</ref> تبرک را امری جایز دانسته‌اند<ref>احمدابن‌حنبل، مسند، ۴/۳۲؛ عسقلانی، الاصابه، ۲/۴۹ و ۱۰۱ و ۶/۴۸۲؛ امین، کشف الارتیاب، ۳۴۱</ref>؛ چنان‌که محل دفن هاجر و [[اسماعیل(ع)]] که محل صبر آنان و محل تحمل غربت و بُعد از وطن است، محل متبرک و محل عبادت مسلمانان قرار گرفت.<ref>ابن‌قیم، زاد المعاد، ۱/۷۰</ref>

امام‌خمینی شرک‌بودنِ شفاخواستن از تربت و آثار اولیا(ع) را رد می‌کند. ایشان خاطرنشان کرده است که پذیرش این قول، برابر این است که پذیرفته شود خداوند خود نیز دعوت به شرک کرده است؛ زیرا خود در قرآن،<ref>نحل، ۶۹</ref> عسل را ماده‌ای شفابخش معرفی کرده است. همچنین بعضی آیات<ref>طه، ۹۶</ref> بر خاصیت زنده‌کردن تربت اشاره می‌کنند؛ مانند قبضه خاکی که [[سامری]] از زیر پای [[جبرئیل]] برداشت و بر گوساله پاشید و زنده شد. طلب شفا، چیزی جز متوسل‌شدن نیست؛ اما وهابیان در صدد [[خرافه|خرافی]] جلوه‌دادن مسلمانان‌اند.<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۴۱–۴۴</ref> ایشان بسیاری از دیدگاه‌های وهابیان را ناشی از دشمنی آنان با [[شیعه]] می‌داند؛ به همین دلیل به شیعه حمله می‌کنند تا آن را خرافی معرفی کنند؛ در حالی‌که این اعمال مربوط به تمام ملت‌های مسلمان و تمام فرقه‌های دیندار است.<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۶۴</ref>

* شرک‌دانستن نذر برای اولیای الهی(ع): به اعتقاد وهابیان نذرکردن برای غیر خداوند، مانند [[اولیای الهی(ع)]]، نوعی شرک در عبودیت است<ref>دویش، فتاوی اللجنة الدائمة، ۱/۱۷۳–۱۸۱؛ صالح‌بن‌عبدالعزیز، شرح ثلاثة اصول، ۹۱</ref>؛ در حالی‌که اندیشمندان اسلامی [[نذر]] را عبادت‌کردن غیر خدا نمی‌دانند، بلکه آن را التزام به انجام کاری می‌دانند که اطاعت خداوند است، به شرط حصول امری که در [[شرع]] ممنوع نیست یا دفع امری مکروه<ref>ابن‌حمزه، الوسیلة، ۳۴۹</ref> که هدف اصلی آن [[قرب الهی|تقرب به خداوند]] است، مانند نذر صدقه به نیت اولیای الهی در صورت شفای بیمار.<ref>امینی، الغدیر، ۵/۲۶۳؛ امین، کشف الارتیاب، ۲۸۴</ref> این نذر برای خداوند است و شخص ثواب آن را برای انبیا(ع) و اولیا(ع) هدیه می‌کند.<ref>روحانی، بحوث، ۱۳۷</ref> امام‌خمینی نیز معتقد است اگر نذر برای خود پیامبر(ص) یا امام(ع) باشد، جایز نیست؛ اما در صورتی که نذر برای خداوند باشد و ثواب آن به پیامبر(ص) یا امام(ع) برسد، جایز است؛ بنابراین نذر برای امام(ع) یا امامزادگان به این قصد که برای آنان خیرات انجام دهند، بدون اشکال است.<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۱۲۲–۱۲۳</ref>

امام‌خمینی با استناد به روایتی نبوی(ص)،<ref>طوسی، تهذیب الاحکام، ۶/۲۲؛ مجلسی، بحار الانوار، ۹۷/۱۲۱</ref> [[زیارت]] و تعمیر [[قبر ائمه(ع)]] را از اموری می‌داند که بر آن تأکید و ثواب بسیاری برای آن بیان شده است.<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۶۶–۶۷</ref> به اعتقاد ایشان اگر ساخت گنبد و بارگاه، عبادت آنها باشد، باید [[طواف]] به دور [[کعبه]] نیز نوعی پرستش سنگ باشد؛ در حالی‌که خود این افراد چنین اعتقادی ندارند<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۶۳–۶۴</ref>؛ اما روایتی که در آن به مسطح‌کردن قبرها امر شده، مربوط به قبرهایی است که در آن زمان به صورت گُرده‌ماهی (برآمدگی پشت ماهی) می‌ساختند و روایت دستور به صاف‌کردن این نوع از قبرها می‌دهد، نه محو آنها؛ افزون بر اینکه به گواه تاریخ، در آن زمان برخی از بت‌پرستان، صورت‌ها و تمثال‌هایی بر روی قبرها می‌گذاشتند و آنها را می‌پرستیدند؛ بنابراین حتی اگر مسطح‌کردن به معنای خراب‌کردن باشد، مراد این‌گونه از قبرهاست.<ref>امام‌خمینی، کشف اسرار، ۶۸</ref>

* حرمت جشن و عزا برای اولیای الهی: به اعتقاد وهابیان برگزاری مجالس جشن و عزا برای اولیای الهی شرک و بدعت است.<ref>دویش، فتاوی اللجنة الدائمة، ۳/۶؛ بن‌باز، مجموع فتاوی، ۱/۱۷۸–۱۸۶؛ ۴/۲۸۳ و ۵/۳۴۵</ref> امام‌خمینی مانند دیگر عالمان مسلمان،<ref>حلبی، السیرة الحلبیه، ۱/۱۳۷؛ عاملی، سیدجعفر مرتضی، ۵/۲۰–۲۲</ref> برگزاری مجالس جشن و عزا برای اولیای الهی(ع) را جایز می‌داند و آن را بزرگداشت و احترام به ایشان برمی‌شمرد و معتقد است این امر اختصاص به شیعه ندارد و در همه کشورهای مسلمانان، به رسول خدا(ص) احترام می‌گذارند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۴۵۵</ref> افزون بر اینکه خداوند خود به پیامبرش(ص) احترام گذاشته است؛ تا آنجاکه نام او را در نمازها قرار داده و بدون آن در مواضعی، نماز باطل می‌شود و همه مسلمانان در نماز به رسول خدا(ص) سلام می‌دهند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۴۴۰</ref>

* حمله به طائف و مکه: از وحشتناک‌ترین کارهای وهابی‌ها، حمله و تجاوز آنان به طائف و [[مکه]] در سال ۱۲۱۷ق/ ۱۱۸۱ش بود که به کودکان و سالمندان رحم نکردند و آنان را سر بریدند و حتی کسانی را که از ترس به مساجد پناه برده بودند، در حال [[رکوع]] و سجده با آخرین درجه سنگدلی و بی‌رحمی قتل‌عام کردند.<ref>عمر عبدالسلام، مخالفة الوهابیة، ۸۳–۸۴؛ امام‌خمینی، کشف اسرار، ۴</ref> وهابیان پس از تصرف مکه، ظرف مدت سه روز، مکان‌های مقدس، قبه‌ها، بارگاه‌ها و قبرها را ویران کردند.<ref>طبسی، وهابیت، ۹۶–۹۷</ref> آنان در توجیه کار خود تأکید می‌کردند این مکان‌ها و بارگاه‌ها بت‌هایی‌اند که به دست مسلمانان ساخته شده و باید آنها را خراب کرد<ref>امین، کشف الارتیاب، ۲۸۶</ref>؛ در حالی‌که در دیگر [[کشورهای اسلامی]] قبرهای بزرگان [[اهل سنت]] گنبد و بارگاه داشت و محل زیارت مردم بود، مانند قبر [[ابوحنیفه]] در بغداد و قبر [[شافعی]] در مصر.<ref>ابن‌عبدالبر، الانتقاء، ۱۱۳؛ ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۶/۴۰۳</ref>

* حمله به مدینه: وهابیان در سال ۱۲۲۰ق/ ۱۱۸۴ش به [[مدینه]] حمله کردند و پس از یک‌سال‌ونیم محاصره، این شهر را به اشغال درآوردند و افزون بر منع مردم از زیارت مرقد مطهر پیامبر(ص)، دست به تخریب بارگاه ائمه(ع) مدفون در بقیع زدند.<ref>عمر عبدالسلام، مخالفة الوهابیة، ۸۳؛ امین، کشف الارتیاب، ۳۲–۳۳</ref> قبور ائمه(ع) در بقیع پس از پیروزی [[دولت عثمانی]] بر آل سعود و تصرف مدینه، حدود سال ۱۲۲۷ق بازسازی شد<ref>هاجری، البقیع، ۸۹–۹۱</ref>؛ اما در سال ۱۳۴۴ق/ ۱۳۰۴ش و پس از تسلط دوباره [[آل سعود]] بر مدینه، برای بار دوم تخریب شد.<ref>هاجری، البقیع، ۱۴۰–۱۴۱</ref> دربارهٔ [[قبه پیامبر(ص)]] نیز برخی از علمای وهابی با بدعت‌دانستن آن، دستور خراب‌کردن آن را صادر کردند؛ اما با اعتراض مسلمانان از تصمیم خود منصرف شدند.<ref>کورانی، علی الفتاوی المتطرفه، ۱۱۷–۱۱۹</ref>

* تفرقه‌افکنی و خشونت میان مسلمانان: به باور محمدبن‌عبدالوهاب تمام [[مسلمانان]] کافرند و تنها کسانی که عقاید وهابی دارند مسلمان‌اند.<ref>طبسی، وهابیت، ۷۰</ref> او در موارد متعددی مسلمانانی را که به وحدانیت خدای متعال اقرار دارند، کافر، [[بت‌پرست]]، [[مرتد]]، [[منافق]]، منکر [[توحید]] و دشمنان خدا خوانده است.<ref>بدرالدین، وهابیت نه شیعه نه سنی، ۱۲۹–۱۳۰</ref> در حقیقت وهابیت با اتهام‌های ناروای بدعت، [[شرک]] و [[کفر]] به مسلمانان، به‌ویژه شیعیان، در خدمت [[استعمار غرب]] و دشمنان دیرینه [[اسلام]] بوده‌اند. آنان وحدت کلمه مسلمانان را که در سایه کلمه توحید و توحید کلمه توانسته بودند در برابر هجوم سنگین صلیبیان و حمله مغول ثابت و استوار بمانند، درهم شکستند.<ref>جوادی، پشت پرده وهابیت، ۲۰</ref> به اعتقاد برخی اندیشمندان، وهابیت ساخته دست استعمار و برای جدایی میان مسلمانان و از میان‌بردن اتحاد و همدلی آنان ایجاد شده است.<ref>جوادی، پشت پرده وهابیت، ۲۵–۳۲؛ رضوانی، شیعه‌شناسی، ۱/۱۲۷؛ جعفریان، ۸</ref> وهابی‌ها معتقدند تنها آنان توحید خالص دارند و دیگر مسلمانان مشرک‌اند و جان و مال و فرزندان آنان احترام ندارند. به اعتقاد آنان تا زمانی که شخص اعتقاد به تبرک به مسجدالرسول(ص) دارد، به قصد زیارت پیامبر(ص) حرکت می‌کند و از او طلب [[شفاعت]] می‌کند، شهادت او به وحدانیت حق‌تعالی و [[رسالت پیامبر(ص)]] بی‌فایده است و شرک چنین شخصی، از شرک مشرکان [[دوران جاهلیت]] بیشتر است.<ref>صائب عبدالحمید، الوهابیة فی صورتها الحقیقیه، ۴۳</ref>

* از میان‌بردن آثار و میراث فرهنگی: وهابیت و آل سعود تا به امروز به تخریب آثار اسلامی و میراث فرهنگی اسلام پرداخته‌اند؛ برای مثال در یک مورد اقدام به آتش‌زدن کتابخانه بزرگ المکتبة العربیه کردند که در آن بیش از شصت هزار کتابِ کم‌نظیر و چهل هزار نسخه خطی منحصر به فرد و انواع سلاح‌های رسول اکرم(ص) قرار داشت.<ref>رضوانی، تاریخ آل سعود، ۳۰–۳۱</ref> وهابیان در سال ۱۲۱۸ق پس از تسلط بر مکه، نخست قبه‌هایی که در قبرستان ابوطالب(س) قرار داشت را خراب کردند و پس از آن به تخریب زادگاه پیامبر(ص) و [[خدیجه(س)]] و آثار باستانی اطراف خانه خدا پرداختند.<ref>امین، کشف الارتیاب، ۲۳؛ جوادی، پشت پرده وهابیت، ۴۶</ref> آنان خانه حضرت خدیجه(س) را خراب کردند و زادگاه [[پیامبر(ص)]] را به صورت محلی برای خرید و فروش حیوانات درآوردند که با تلاش افراد صالح، به کتابخانه تبدیل شد.<ref>جوادی، پشت پرده وهابیت، ۴۶</ref> همچنین قبه [[ابن‌عباس]] را در سال ۱۳۴۳ق و قبر [[عبدالمطلب(س)]] و [[ابوطالب(س)]] را در مکه و مسجد حمزه(ع) و مزارش را در منطقه احد خراب کردند<ref>امین، کشف الارتیاب، ۵۳؛ طبسی، وهابیت، ۱۳۲–۱۳۳</ref> و از آغاز ربیع‌الاول ۱۴۲۹ق محله‌های تاریخی شامیه، شبیکه، حارةالباب، قراده، راقویه، سوق‌المدعی و سوق‌الجودریه به دست وهابیان ویران شد.<ref>ابوسلیمان، مکانهای تاریخی مکه مکرمه، ۱۶۰</ref> در مقابل، آل سعود در نگهداری میراث برجامانده از گذشتگان خود، همانند قلعه سعودیه، نهایت تلاش را کردند و حتی به محافظت از آثار یهودی به‌جامانده در مدینه مانند قلعه کعب‌بن‌اشرف پرداختند.<ref>هاجری، البقیع، ۲۴–۲۵</ref> در مجموع به باور [[امام‌خمینی]] اینک مراکز وهابیت در جهان به کانونی تبدیل شده‌اند که تفسیر نادرست از اسلام را ترویج می‌کنند. اسلامی که آنان ترویج می‌کنند، اسلام اشرافیت، اسلام ابوسفیان‌ها، اسلام علمای درباری، اسلام فریب، سازش و اسارت و همچنین اسلام پول و زور است و این اسلام، [[اسلام آمریکایی]] است که منافع کشورهای استعماری را حفظ می‌کند. چنین اسلامی با صهیونیست‌ها مخالفتی ندارد و با آنان صمیمیت دارد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۸۱</ref> این فرقه به کمک آل سعود با صرف ثروت‌های بی‌پایان به ترویج این نوع اسلام می‌پردازد؛ ازجمله این موارد چاپ قرآن کریم است که از اسلام و قرآن برای نابودی خود [[اسلام]] استفاده می‌کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۳۹۶</ref>