دموکراسی: تفاوت میان نسخه‌ها

دموکراسی برگرفته از دو واژه یونانی دموس ([[مردم]]) و کراسیا ([[قدرت]])،<ref>عالم، بنیادهای علم سیاست، ۲۹۳.</ref> به معنی حق همگان برای شرکت در تصمیم‌گیری در امور همگانی جامعه است.<ref>آشوری، دانشنامه سیاسی، ۱۵۷.</ref> عام‌ترین مفهوم دموکراسی برابری فرصت‌ها برای افراد یک جامعه به منظور برخورداری از آزادی و ارزش‌های اجتماعی است و در معنای محدودتر شرکت آزادانه افراد درگرفتن تصمیم‌های مهم سیاسی به‌طور مستقیم یا غیر مستقیم است.<ref>آشوری، فرهنگ سیاسی، ۸۷.</ref> از منظر سیاسی برای دموکراسی تعریف‌های گوناگونی ارائه شده است. به عقیده برخی اندیشمندان، دموکراسی حکومت جمعی است که در آن اعضای اجتماع به‌طور مستقیم یا غیر مستقیم شرکت می‌کنند یا می‌توانند شرکت داشته باشند.<ref>کوهن، دموکراسی، ۲۷).</ref>

در تعریفی دیگر، دموکراسی نوعی خاص از نظم نهادی برای رسیدن به تصمیمات سیاسی ـ حقوقی و اجرایی است و در آن آرمان‌هایی نظیر آزادی، عدالت و حکومت، شرافتمندانه تأمین می‌شود؛<ref>شومپیتر، کاپیتالیسم، سوسیالیسم و دموکراسی، ۳۰۸.</ref> بنابراین دموکراسی، فلسفه اجتماعی و رژیمی سیاسی است که بیش از هر نظام یا فلسفه، گوناگونی عقاید را می‌پذیرد و در آن دست به دست شدن قدرت سیاسی از راه‌های مسالمت‌آمیز صورت می‌گیرد و هدف آن تأمین حداقل رفاه برای همگان است.<ref>ابوالحمد، مبانی سیاست (جامعه‌شناسی سیاسی)، ۱۷۴/۱؛ عالم، بنیادهای علم سیاست، ۲۹۳.</ref> برخی در زبان فارسی، دموکراسی را به مردم‌سالاری برگردانده‌اند<ref>خواجه‌سروی، خدمات متقابل دین و دموکراسی در ایران، ۸۳/۳.</ref> که نامی جدید برای محتوایی قدیمی است.<ref>تاجیک، مردم‌سالاری دینی، ۱۷۶/۱.</ref>

دموکراسی مفهومی واحد و جهان‌شمول است که برداشت‌های متعددی از آن امکان‌پذیر است و هر برداشتی از دموکراسی حاصل توجیه، تحلیل و تبیین متفاوتی از مؤلفه‌های دموکراسی است.<ref>میراحمدی، بررسی تطبیقی نظام سیاسی اسلام و لیبرال دموکراسی، ۱۱۴–۱۱۵.</ref> این است که گفته شده این واژه، کلمه‌ای انعطاف‌پذیر است و تلقی‌ها و تفاسیر متنوعی از آن قابل ارائه است. گواه این سخن آن است که گروه‌های فکری متفاوت با اندیشه‌های متضاد، از دموکراسی حمایت می‌کنند. سوسیالیست‌ها، لیبرال‌ها، محافظه‌کاران و حتی فاشیست‌ها از دموکراسی سخن گفته و دموکراسی واقعی را در خود مجسم می‌دانند و مدل‌های مختلف دموکراسی ازجمله سوسیال دموکراسی، لیبرال دموکراسی، دموکراسی صنعتی و دموکراسی تکثرگرا نیز نشان‌دهنده نبود تلقی بسیط و یکسان از دموکراسی است.<ref>واعظی، حکومت اسلامی (سی و دو درس در زمینه اندیشه اسلامی)، ۲۳۹–۲۴۰.</ref>

با وجود انتقادهای بسیاری که به این روشِ حکومت وارد است، آنچه دموکراسی را امروزه شیوه‌ای پذیرفتنی و قابل دفاع کرده است، کارایی حکومت، تأمین آزادی‌های فردی، تأمین برابری، آموزش توده‌ها، تقویت میهن‌دوستی، تأمین ثبات حکومت، نظم و پیشرفت، ارزش [[مردم]]، حکومت متخصصان و نمایندگان مردم، آموزش شهروندان، شکل معقول حکومت و تکریم‌نکردن قدرت است.<ref>عالم، بنیادهای علم سیاست، ۳۰۱–۳۰۴.</ref> در دموکراسی واقعی زمامداران با رأی مردم انتخاب می‌شوند و هر زمان که مردم خواستند، آنان بدون نیاز به قیام، شورش و توسل به زور یا نیرنگ کناره‌گیری می‌کنند.<ref>صحافیان، آشنایی با دموکراسی، ۲۵.</ref>

از سوی دیگر، توجه به دموکراسی در [[ایران]]، پیشینه‌ای در حدود صد سال دارد. در [[قاجاریه|عصر قاجار]]، رویارویی با دنیای غرب، ایرانیان را با مفاهیمی چون حق حاکمیت مردم، [[آزادی]]، مساوات، عدالت و قانون آشنا کرد<ref>آجودانی، مشروطه ایرانی، ۷–۸.</ref> و ایران با [[نهضت مشروطه|انقلاب مشروطه]]، پا به دنیای جدید نهاد. جان‌مایه این نخستین طلیعه نیز اندیشه آزادی، دموکراسی، محدودیت قدرت مطلق و مشارکت [[مردم]] در عرصه سیاسی بود.<ref>غلامرضا کاشی، خدمات متقابل دین و دموکراسی در ایران، ۴۱–۴۲.</ref> از نگاه [[امام‌خمینی]] شکل‌گیری مشروطیت، حاصل تلاش علما برای رسیدن به آزادی و وضع قوانینی که استقلال کشور، منافع ملت و [[اسلام]] را تأمین می‌کردند بود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۸۶/۱.</ref> مهم‌ترین آرمان و خواسته در این دوره، رسیدن به دموکراسی دانسته می‌شد.<ref>غلامرضا کاشی، خدمات متقابل دین و دموکراسی در ایران، ۹۱.</ref> در واقع نهضت مشروطه برای تغییر نظام سیاسی از استبداد به مردم‌سالاری و حکومت قانون بود. از پیامدهای مشروطه‌خواهی می‌توان به تشکیل عدالتخانه، شکل‌گیری احزاب سیاسی، تدوین قانون اساسی و متمم آن و تأسیس مجلس شورای ملی اشاره کرد.<ref>امین، انقلاب مشروطیت و ریشه‌های فرهنگی آن، ۸.</ref> {{ببینید|نهضت مشروطه}}

پس از [[کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲]] محمدرضا پهلوی سیاست تمرکز قدرت را پی گرفت و ارکان حکومت خود یعنی [[قوای مسلح|ارتش]]، بوروکراسی و دربار را به‌شدت تقویت کرد.<ref>آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ۵۱۵–۵۱۷.</ref> برخی از دلایل اصلی نبودِ دموکراسی در [[حکومت پهلوی|دوران پهلوی]] را می‌توان، ضعف مالکیت خصوصی و نبود طبقات مستقل و نیرومند به عنوان پایگاه اجتماعی، شکل‌گیری دستگاه دولتی متمرکز، نبود احزاب سیاسی مستقل دانست؛<ref>کاتوزیان، تضاد دولت و ملت: نظریه تاریخ و سیاست در ایران، ۲۳۳–۲۳۴.</ref> بنابراین با توجه به ساخت قدرت مطلقه حکومت پهلوی، بحران مشارکت و رقابت سیاسی به سرعت پدیدار شد که این خود از عوامل عمده بی‌ثباتی سیاسی، فروپاشی نظام پهلوی و پیروزی انقلاب اسلامی بود.<ref>بشیریه، موانع توسعه سیاسی در ایران، ۱۱۳.</ref> با نگاهی به [[صحیفه نور|صحیفه امام‌خمینی]] به دست می‌آید که ایشان بیش از ۲۰۰ مورد از واژه دموکراسی و دموکراتیک، به گونه‌ای مثبت و ایجابی، نفی و رد دموکراسی و نیز به شکل جدلی استفاده کرده است.

[[قرآن|قرآن کریم]]، حق حاکمیت و تشریع را مختص به خداوند می‌داند<ref>قرآن کریم، سوره یوسف، آیه ۶۷.</ref> و دموکراسی به معنای حاکمیت محض [[مردم]] و مشروعیت مطلق نظام عرفی، با [[اسلام]] سازگاری ندارد؛ زیرا در این قرائت، حاکمیت مردم اگر بر حکم خدا ترجیح داده شود، عملاً با توحید منافات دارد؛<ref>مصباح یزدی، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ۴۱.</ref> از این‌رو برخی از مفاهیم رایج دموکراسی در غرب چون انسان‌محوری (اومانیسم) با دین و اصول آن تفاوت دارد؛<ref>طاهری، اسلام و دموکراسی لیبرال، ۱۰۶–۱۰۷.</ref> اما اگر دموکراسی به معنای حاکمیت قانون یا نفی استبداد، مشارکت سیاسی و شرکت آزادانه مردم در انتخابات توأم با رقابت و آزادی بیان، قلم، مطبوعات، اجتماعات و حق اعتراض (در چارچوب قانون و شرع) در نظر گرفته شود، همان معنای دموکراسی از دیدگاه اسلام است که [[امام‌خمینی]] بر آن تأکید دارد<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳۷۹/۳؛ ‏۷۳/۴–۷۴، ۲۴۴؛ ۲۴۳/۵ و ۲۲/۱۲.</ref> و به اعتقاد ایشان دموکراسی که در اسلام وجود دارد، کامل‌تر از دموکراسی موجود در غرب است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳۱۴/۱۴</ref>

در جهان اسلام هم شارحان دینی برجسته‌ای چون سیدعبدالرحمن کواکبی، حسن البناء، محمد عبده و [[میرزامحمدحسین نایینی]] بیشتر بر توافق و انطباق اسلام و دموکراسی نظر داشته‌اند؛<ref>حجت‌زاده، دموکراسی در اندیشه سیاسی امام‌خمینی، ۶۵.</ref> چنان‌که مردم‌سالاری دینی نیز این است که دین حق مردم برای به دست‌گرفتن سرنوشت خویش و ادای این حق از سوی حکومت را به رسمیت می‌شناسد.<ref>خاتمی، مردم‌سالاری، ۵۱–۵۶ و ۱۴۷–۱۴۹.</ref> در این معنا، مبنای مشروعیت نظام، انطباق با نظام تشریع الهی و هماهنگی عمل و نظر با قرآن و [[سنت]] است؛ اما این هرگز بدین معنا نیست که در اسلام [[مردم]] بر سرنوشت خویش مسلط و صاحب‌اختیار خود نیستند، بلکه برعکس در اسلام انسان تمام آزادی‌های فردی و اجتماعی را دارد؛ ولی این آزادی‌ها و اختیارات منطقی و معقول و در چارچوب ارزش‌های دینی و الهی بر اساس خدامحوری نه انسان‌محوری قابل پذیرش است.<ref>ابراهیم‌زاده آملی، منشأ مشروعیت حکومت در اندیشه سیاسی اسلام و امام‌خمینی، ۱۶۹.</ref> {{ببینید|مشروعیت}}

فرهنگ اسلامی نشان داده است که ضمن حفظ ارزش‌های اساسی دین، توان گسترده‌ای برای تولید و انطباق‌پذیری با بسیاری از مفاهیم دنیای مدرن ازجمله مردم‌سالاری دارد.<ref>فیرحی، دین و دولت در عصر مدرن، ۳۱۰/۱.</ref> در اسلام به مبانی و اصولی توجه شده که با آنها می‌توان مبانی «مردم‌سالاری دینی» را ترسیم و تبیین کرد. از یک سو [[قرآن|قرآن کریم]] با دستور به [[پیامبر اکرم(ص)]] برای مشورت با مردم<ref>قرآن کریم، سوره آل عمران، آیه ۱۵۹.</ref> و اینکه مشورت روش و رویه‌ای ستوده در میان [[ایمان و کفر|مؤمنان]] است،<ref>(قرآن کریم، سوره شوری، آیه ۳۸.</ref> بر این اصل تأکید کرده و پیامبر اسلام(ص) آن را یکی از عواملی دانسته است که انسان را شایسته زندگی می‌کند.<ref>ابن‌شعبه، تحف العقول فیما جاء من الحکم و المواعظ عن آل‌الرسول(ص)، ۳۶.</ref> [[امام‌خمینی]] نیز حق تعیین سرنوشت خویش را یک اصل همیشگی و غیرقابل خدشه می‌داند و رأی ملت و اتکای حکومت بر آرای مردم را از اصول دموکراسی برمی‌شمرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۴۳۶/۵.</ref>

۱. '''دموکراسی منفی غرب''': بنیان‌های فکری امام‌خمینی دربارهٔ دموکراسی به عنوان یک [[ایدئولوژی]]، با آموزه‌های غربی همسو نبود و دموکراسی غربی را منفی تلقی می‌کرد. دموکراسیِ غربی از این فکر نشئت می‌گیرد که اراده و عقل انسان تنها ملاک تشخیص، خیر و صلاح امور زندگی و اداره آن است<ref>خالقی، دموکراسی از دیدگاه امام‌خمینی، ۳۰.</ref> و بر اساس این رهیافت، آزادی به معنای بی‌بند و باری را نیز مجاز می‌شمرد؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶۵/۸.</ref> در حالی‌که امام‌خمینی آزادی غربی را سبب تباهی جامعه و جوانان می‌دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۲۷/۱۰.</ref> ایشان باوجود جنجال و هیاهوی غرب در داشتن دموکراسی، این تبلیغات را خالی از واقعیت می‌دانست و معتقد بود حکومت‌های غربی از محتوای دموکراسی واقعی بی‌بهره‌اند<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۸۹/۸.</ref> و در همه کشورهای مدعی دموکراسی، اعم از شرق و غرب، دیکتاتوری حاکمیت دارد؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۴۹۴/۶.</ref> زیرا مؤلفه‌های مردم‌سالاری و حاکمیت [[مردم]] در آنها کم‌رنگ شده و دموکراسی دستاویزی در دست صاحبان زور و قدرت است<ref>محمدی، امام‌خمینی و رابطه تئوکراسی و دموکراسی، ۴۴۷/۱.</ref> و به نام دموکراسی، دیدگاه‌ها و گرایش‌های نفسانی عده‌ای بر سراسر جامعه تحمیل می‌شود؛<ref>افروغ، نگرش دینی و انتقادی به مفاهیم عمده سیاسی، ۱۰۸.</ref> چنان‌که [[محمدرضا پهلوی]] ادعای دموکراسی داشت و در عین حال مخالفان خود را به‌شدت سرکوب می‌کرد و مانع آزادی بیان می‌شد و روزنامه‌ها را با دستگاه امنیتی اداره و کنترل می‌کرد؛ از این‌رو امام‌خمینی برای نخستین بار در ۱۳۵۴/۴/۲۰ با استفاده از واژه دموکراسی، به معیار دموکراسی پهلوی که با نبود آزادی و سرکوب مخالفان سازگار است، انتقاد کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۰۱/۳.</ref>

۲. '''دموکراسی جدلی''': امام‌خمینی در بسیاری از موارد، دموکراسی نامطلوب را به صورت جدلی و در محکوم‌کردن مدعیان دموکراسی در کشورهای قدرتمند و بزرگ و همچنین دعاوی مخالفان داخلی، استفاده می‌کرد.<ref>قادری، اندیشه‌های دیگر، ۳۱۹.</ref> ایشان بر این عقیده بود که غربی‌ها، وجوه منفی اندیشه‌ها و دستاوردهای تمدنی خود را با تبلیغات فراوان به کشورهای جهان سوم صادر می‌کنند که نمونه آن آزادی و دموکراسی وارداتی است؛ به این معنی که آنان خواستار جریان دموکراسی و آزادی حقیقی در این کشورها ازجمله ایران نیستند؛ زیرا باوجود ادعاهای دموکراتیک، از [[حکومت پهلوی|رژیم مستبد و دیکتاتور پهلوی]] حمایت می‌کردند و در حالی از آزادی دم می‌زدند که یک قلم و روزنامه آزاد به معنای حقیقی کلمه در ایران وجود نداشت؛ اما آزادی به معنای بی‌بند و باری ترویج می‌شد و از آن حمایت می‌شد<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۲۷/۱۰–۲۲۸.</ref> و دموکراسی موجود در غرب و شرق عالم، به دلیل طرفداری از سرمایه‌داران بزرگ و ابرقدرت‌ها و در خفقان‌نگه‌داشتن [[مردم]]، فاسد است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۴۶۳/۶.</ref>

۳. '''تأمین آزادی''': آزادی معیار اصلی جوامع و حکومت‌های مردم‌سالار است.<ref>رنجبر، آزادیهای سیاسی از دیدگاه امام‌خمینی، ۴۶۷/۳.</ref> امام‌خمینی آزادی عقیده، اندیشه و آزادی در انتخاب شغل و مسکن و غیره را از لوازم حکومت اسلامی شمرده و معتقد است همه امتیازهای دموکراسی در اسلام وجود دارد،<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۹۴/۱۰.</ref> بلکه دموکراسیِ مورد نظر اسلام در هیچ نظام دیگری یافت نمی‌شود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۴۹۴/۶.</ref> با این حال، در دموکراسی مطلوب ایشان، آزادی تا آنجا به رسمیت شناخته می‌شود که منجر به انحراف اذهان و سوء استفاده [[دشمن|دشمنان جمهوری اسلامی]] نشود<ref>اخوان کاظمی، نقد و تفسیر دموکراسی و آزادی از دیدگاه امام‌خمینی، ۶۴/۱.</ref> و آزادی در بیان افکار عقاید و در رفتار تا آنجا که با توطئه همراه نباشد و موجب انحراف مردم نگردد، پذیرفته‌شده است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۴۶۸/۵.</ref> {{ببینید|آزادی}}

۴. '''عدالت و نفی تبعیض''': [[امام‌خمینی]] برپایی [[حکومت اسلامی]] برای گسترش عدالت در جامعه را ضروری و از اهداف انبیا(ع) می‌دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۱۷/۱۵و ۴۳۵؛ پورفرد، مردم‌سالاری دینی، ۲۷۸.</ref> ایشان هدف از مبارزه با [[حکومت پهلوی|رژیم پهلوی]] را برچیدن نظام ستمکار پهلوی و برپایی نظامی بر پایه عدالت و دموکراسی می‌خواند<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۲۱/۵.</ref> و نظام سیاسی ایران را حکومت مبتنی بر عدل و دموکراسی معرفی می‌کرد و بر آن بود که در نظام اسلامی با اجرای قوانین اسلام، [[عدالت اجتماعی]] محقق خواهد شد و این نظام، مفاسد دیگر نظام‌های موجود را نخواهد داشت.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۷۱/۵–۷۲.</ref>

پس از پیروزی انقلاب و مطرح‌شدن مسئله تشکیل حکومت اسلامی، برخی «جمهوری دموکراتیک» را پیشنهاد کردند که از نگاه امام‌خمینی، معادل جمهوری غربی و نافی جمهوری اسلامی و مستلزم بازگشت به دوران طاغوت به شکلی دیگر بود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳۵۳/۶.</ref> ایشان معتقد بود نظامی که [[مردم]] قبول دارند و از آن پشتیبانی می‌کنند، همان جمهوری اسلامی است<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۶۵/۶.</ref> و رأی به قانون اساسی را از نشانه‌های دموکراسی در جمهوری اسلامی دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۲/۱۲.</ref> و همگان را به پایبندی به [[قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران|قانون اساسی]] به عنوان برآیند رأی مردم فرا خواند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳۷۷/۱۴.</ref> طبق قانون اساسی، امور کشور در جمهوری اسلامی، باید به اتکای آرای عمومی و از راه انتخابات: انتخاب رئیس‌جمهور، نمایندگان [[مجلس شورای اسلامی]]، اعضای شوراها و همانند این‌ها اداره شود (اصل ششم). این قانون بر اساس دستور [[قرآن|قرآن کریم]] «وَ شاوِرْهُمْ فِی الأمْر» و «وَ أَمْرُهُمْ شُوری بَینَهُمْ»، نهادهای شورایی مانند مجلس شورای اسلامی، شورای استان و شهر را از ارکان تصمیم‌گیری اداره امور کشور معرفی می‌کند (اصل هفتم)؛ از همین‌رو پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] به [[رهبری|رهبری امام‌خمینی]] و نفی حکومت استبدادی، مردم ایران عملاً با شرکت در انتخابات متعدد، دخالت در تدبیر امور سیاسی اجتماعی خود و تعیین مسئولان در همه رده‌های حکومتی، جلوه‌هایی از مردم‌سالاری را به نمایش گذاشتند. {{ببینید|جمهوری اسلامی}}